Τον Ιούνιο του 2010 αγόρασα στη Σιγκαπούρη την πρώτη μου πένα Montblanc, μια Boheme σε κόκκινη ιριδίζουσα λάκα. Όταν μετά από κάποιες ώρες την δοκίμασα στο σπίτι, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Καμμία σχέση με όποια άλλη πένα που είχα χρησιμοποιήσει ως τότε. Η εμπειρία αυτή μου είχε μείνει στι μυαλό και είχα πει πως κάποτε θα δοκίμαζα τη ναυαρχίδα της εταιρίας, την Montblanc Meierstuck 149.
Η στιγμή για την 149 αλλά και για το μικρό της αδελφάκι, την ξεχωριστή 146P (Platinum) ήλθε εχθές. Η 149 αγοράστηκε σε Medium nib, η 146Ρ σε Fine nib (απ'ό,τι έμαθα στην Κίνα φθάνουν από Γερμανία νέες ΜΒ πένες με μόνο M και F nibs). Η εταιρία έχει πολιτική σε όλο τον κόσμο πως όποια πένα της κι αν αγοράσεις, από οπουδήποτε, έχεις 6 εβδομάδες μετά την αγορά να πας σε οποιοδήποτε εξουσιοδοτημένο κατάστημα ή συνεργάτη και να ζητήσεις ελεύθερα αντικατάσταση με άλλου είδους ολοκαίνουργιο nib. Τα nibs της εταιρίας βγαινουν σε: EF (Extra Fine), F, M, B, BB, OB (Oblique Bold) και OBB.
Επιγραμματικά, έχοντας χρησιμοποιήσει και τις δύο λίγο χθες και σήμερα, η εντύπωσή μου είναι κάτω των προσδοκιών. Βέβαια έχω πολύ μέτριο σε ποιότητα χαρτί για να γράφω και επίσης τα nibs που φοράνε και οι δύο πένες είναι ακόμη άστρωτα, οπότε θα δούμε. Οι πένες στο χέρι είναι πάρα πολύ καλές, διαφορετικές η μία από την άλλη σε αίσθηση, όμως ξεχωριστές και πολύ ωραίες κι οι δυό τους.
Μαζί με τις πένες αγοράστηκαν και 3 μελάνια ΜΒ, όπως και η καφέ ανοχτή δερμάτινη θήκη αλλά και το σημειωματάριο σε καφέ σκούρο χρώμα, και τα δύο ΜΒ επίσης.
Κάποια άλλη στιγμή, που θα μπορέσω να καθήσω και να γράψω πιό αναλυτικά, θα σχολιάσω και τα υπέρ/κατά του να αγοράζει κανείς μια τετοια μάρκα αλλά και επίσης γιατί είναι καλύτερο να αγοράσει κανείς καινούργιο ή vintage.
Την ίδια ημέρα, αγόρασα κι ένα Cross Classic (ball pen), απλό χρώμιο, το οποίο μαζί με 2 ανταλλακτικά μελάνια έκανε 40 Ευρώ. Μιά χαρά, αν και μου φαίνεται πιό ψεύτικο από ένα παλαιότερο που είχα δοκιμάσει πρόσφατα (και το οποίο ήταν μάλλον φτιαγμένο στην Αμερική...)
