Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε στο κατάστημα του κυρίου Lafayet, όπου παρά τις υψηλές προσδοκίες μου, έγινε κατά βάση αναγνωριστικό παιχνίδι. Όχι ότι δεν είδα αρώματα… Υπήρχε πληθώρα και μάλιστα κατάφερα να δω για πρώτη φορά συγκεντρωμένες πολλές exclusive σειρές γνωστών εταιρειών. Αυτό όμως ήταν και το θέμα… έβλεπα γύρω μου μόνο τις γνωστές εταιρείες του χώρου και όχι brands που δεν έχουμε στην Ελλάδα και των οποίων τα καλούδια λαχταρούσα να δοκιμάσω. Από τη δίωρη και βάλε παραμονή μου λοιπόν εκεί, ξεχώρισα ένα parfum της Hermes στα 510 ευρουλάκια (οπότε καν δεν μπήκα στον κόπο να σημειώσω πως στο καλό το λέγανε) και το Derby της Guerlain, επανέκδοση του vintage αρώματος της εταιρείας το οποίο στα 200 παρά ευρώ μπορεί άνετα να μπει σαν ενδεχόμενο στο μυαλό του κυρίου που θα μιλήσει στον Άγιο Βασίλη του φόρουμ για μένα.
Το δεύτερο ημιχρόνιο δόθηκε στον πρώτο όροφο του beauty department του Printemps. Εκεί αγαπητοί φίλοι παίχτηκε μπάλα υψηλού επιπέδου. Ή για να το πω καλύτερα: εκεί καλά μου παιδιά, χάθηκε η μπάλα… Ο πρώτος όροφος του καταστήματος αυτού, αφιερωμένος αποκλειστικά στα αρώματα, φιλοξενούσε σε τρία νοητά κομμάτια ένα ορυμαγδό brands:
στο ένα άκρο υπήρχε ένα μικρό κομμάτι με τις πιο mainstream καταστάσεις (παρκαρισμένες σε ράφια χωρίς dedicated πωλητές), στη μέση ένας μεγάλος χώρος με corners ακριβών εταιρειών (Diptych, Aqua di Parma, Creed και άλλων σε αντίστοιχο ύφος, γνωστές ή μη) και τέλος ένας τρίτος χώρος, ο οποίος με εξαίρεση τη Houbigant, την Caron και τη Nasomato ήταν γεμάτος με παντελώς άγνωστους high/higher/top end οίκους.
Θα σας πω το εξής: η μύτη μου είναι χαλκέντερη… δεν μπουκώνει ποτέ ότι και να μυρίσω, όσο και να μυρίσω… δεν χρειάζομαι καφέ ντε και καλά για να την ξελαμπικάρω, είναι πάντα ετοιμοπόλεμη και προκαλεί πλείστες δυσπιστίες σε όσες πωλήτριες προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι μάταιο να συνεχίσω να μυρίζω το ένα μπουκάλι μετά το άλλο… Όταν όμως έχεις μυρίσει 200 αρώματα, το καθένα βαθιά και αρκετή ώρα, για να καταλάβεις το ύφος του και τη χάρη του (ή όχι) και βλέπεις ότι έχεις μπροστά σου άλλα 100 να σε περιμένουν, τότε, ε… ρε παιδιά σε πιάνει απογοήτευση και θλίψη που δεν υπάρχει ένα τέτοιο κατάστημα στην Ελλάδα…
Κάνοντας μια προσωπική παρατήρηση, σημειώνω την απουσία αρωμάτων που έχουν σαν βασική νότα το oakmoss. Ισως είναι απομεινάρι μιας άλλης εποχής κι λογικής στα αρώματα, ίσως είναι χτυπημένο από τους περιορισμούς που έχουν τεθεί στις αρωματοποιίες σχετικά με τη χρήση κάποιων συστατικών, όπως και να έχει πάντως, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό μπουκαλιών έλειπαν παντελώς αρώματα που να αγγίζουν τη λογική ενός Polo Green ή της παλιάς έκδοσης του Paco Rabanne Pour Homme…
Αυτά λοιπόν τα των δύο ημιχρόνων… το καλύτερο όμως έπεται… υπάρχει παράταση… αυτό όμως στο επόμενο επεισόδιο.
