Προσωπικά θεωρώ πως η εποχή που κάποια αθλήματα τα νομίζαμε extreme έχει περάσει ανεπιστρεπτί και η αναρρίχηση ίσως ήταν ένα απο αυτά. Μιλώντας με έναν συνάδελφο που ασχολείται πολλά χρόνια με την πεζοπορία, ορειβασία και σήμερα στέλνει τα παιδιά του στον Πεζοπορικό Ορειβατικό Σύλλογο της περιοχής μας που διαθέτει κλειστή πίστα αναρρίχησης - και που δεν ήξερα πως βρίσκεται 5' απο το σπίτι μου
- άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως μελλοντικά θα έπρεπε να τους επισκεφτώ και ΄γω, πάντα στα πλαίσια μιας ήπιας άσκησης βεβαίως. Εξάλλου ο σωματότυπος των αναρριχητών είναι κοντά στα δικά μου πρότυπα δηλαδή γραμμωμένοι μύες ( που δεν διαθέτω 
) και αερόβια αντοχή ( σιγά - σιγά
)Ο ίδιος σύλλογος εκδράμει και στα κοντινά βουνά και μάλιστα στη Πάρνηθα υπάρχουν πίστες αναρρίχησης για τους λάτρεις του αθλήματος ( ούτε αυτό το ήξερα
) αλλά μη κοροιδεύω τον εαυτό μου δε πρόκειται να περάσω μιά μέρα στα κατσάβραχα εγώ, είμαι καλομαθημένος. Μου αρκεί που υπάρχει μια κλειστή πίστα κοντά και αν το αποφασίσω πάω και σκαρφαλώνω.ΥΓ. Όπως σε όλα τα αθλήματα, πόσο μάλλον στα " extreme " οι κανόνες ασφαλείας είναι σημαντικοί. Πριν λίγους μήνες ένας συναδελφός μας, πεπειραμένος αναρριχητής, έχασε τη ζωή του κάνοντας αναρρίχηση στον Όλυμπο. Λένε πως στη πορεία, σκαρφάλωνε επικεφαλής, άφησε κάποια μέτρα χωρίς να καρφώσει ασφάλειες και όταν έφτασε σε ένα υψηλότερο σημείο και έχασε το πάτημά του με την ορμή της πτώσης οι ασφάλειες που είχε καρφώσει πιο χαμηλά δε μπόρεσαν να τον συγκρατήσουν.
