Να πω κι εγώ; Ήδη διανύω τον τέταρτο χρόνο μου στο Π.Ξ. (από τον Οκτώβριο του '14 που άρχισα) και έχω κατασταλάξει σε πολλά πράγματα, παρότι οι δοκιμές σε κάποια άλλα συνεχίζονται. :
Αρχίζω με κάποια γενικά συμπεράσματα, που είναι προσωπικές απόψεις, όχι θέσφατα (φυσικά):
- Το ξύρισμα μπορεί να αποτελέσει χόμπι για κάποιον, χωρίς να προϋποθέτει συνεχείς αγορές ή, τέλος πάντων, παρακολούθηση του τι βγαίνει κάθε μέρα στην αγορά. Το ένιωσα από τον Δεκέμβρη του '15 μέχρι τον Νοέμβριο του '17, διάστημα κατά το οποίο δεν έκανα απειροελάχιστες αγορές ξυριστικών προϊόντων, αλλά εξακολουθούσα να λαχταράω το επόμενο ξύρισμα (βέβαια είχα ήδη γερό στοκ και πληθώρα επιλογών). Και να διαβάζω το φόρουμ και να ψάχνω στα e-shops ή και τα σούπερ μάρκετ, ακόμα κι αν ήξερα ότι δεν ήθελα να αγοράσω τίποτα.
- Προέχει, για μένα τουλάχιστον, η απόλαυση παρά η επιδίωξη τέλειου αποτελέσματος. Ούτε το αποτέλεσμα αυτό καθ' αυτό. Αν απολαύσω τη διαδικασία δεν θα σκάσω αν ανακαλύψω αργότερα ότι το ξύρισμα δεν ήταν τέλειο. Ούτε θα ξυριστώ ντε και καλά για να τηρήσω το πρόγραμμα (κάθε δύο μέρες), αν δεν περισσεύει χρόνος που δεν θα μου επιτρέπει να απολαύσω την «ιεροτελεστία». Για τον ίδιο λόγο απέρριψα και τη σαβέτα Daune - πρόσεχα περισσότερα να μην κοπώ και είχα χάσει την απόλαυση, που είναι και το νόημα της φάσης.
- Διαφωνώ με όσους βλέπουν το Π.Ξ. ως «εξελικτική διαδικασία». Κάτι που συνήθως αφορά στα ξυριστικά μέσα: ξεκίνημα με beginner friendly μηχανή και σταδιακό πέρασμα σε πιο επιθετικά εργαλεία. Γνώμη μου είναι πως όλα είναι θέμα τεχνικής και η εξέλιξη του καθενός μπορεί να έρθει και με μία ταπεινή Lord L6 (που δεν ξυρίζει το ίδιο επιθετικά με μια Muhle R41 προφανώς, αλλά αρκεί για να κάνεις τη δουλειά σου). Όπως μεγάλο ρόλο παίζει και το πρόσωπο και τα γένια του καθενός: τι να την κάνω την επιθετική μηχανή εγώ, που και στο 48ωρο με το ζόρι φαίνομαι αξύριστος, ενώ αν επιδιώξω να αφήσω γένια θα είναι σαν σκόρπια διαδήλωση;
Επί (εντελώς) προσωπικού τώρα:
- Εχω καταβολευτεί με την Edwin Jagger και τη Lord L6, νιώθω ότι έχω ακόμα χρόνια για να τις χαρώ. Ισως πάρω μες στο 2018 την Parker 26c που λιμπίζομαι από το 2015, αλλά προς το παρόν κρατιέμαι. Το ιδανικό στο μυαλό μου, θα ήταν να επενδύσω κάποτε ένα σεβαστό ποσό για να πάρω μία γερή κατασκευή τύπου Rockwell, που θα με «υπηρετήσει» για την υπόλοιπη ζωή μου. Αλλά έτσι όπως έχει μπλέξει το πράγμα με τα τελωνεία, δεν το βλέπω. Συλλογή, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να κάνω ούτε με νοιάζει να δοκιμάσω ακόμα και βασικά μοντέλα.
- Πινέλο θα ξαναπάρω μόνο αν μου χαλάσει το «χοιρινό» Omega 10005 που από τις αρχές του '16 χρησιμοποιώ στο 90% των ξυρισμάτων και με έχει βολέψει απίστευτα. Δεν ξέρω, αλλά προσωπικά στο ξυριστικό hardware μ' αρέσει να υπάρχει μία σταθερότητα, λειτουργώ και γω πιο ξέγνοιαστα όταν ξέρω ότι θα χρησιμοποιήσω εργαλεία που «θα κάνουν τη δουλειά». Οταν έρθει η ώρα, μάλλον θα προτιμήσω συνθετικό. Ο ασβός δεν με βόλεψε, αλλά δέχομαι ότι δεν ήταν αντιπροσωπευτικός λόγω φτήνιας -δεν προτίθεμαι να ξοδέψω πολλά λεφτά, πάντως, για ένα πινέλο.
- Μπορώ να ξυριστώ με ξυραφάκι κάθε μάρκας. Σ' αυτά τα τρία και κάτι χρόνια έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, κανένα δεν ήταν απορριπτέο και εσχάτως οι δοκιμές με κάποια από τα «κακά» είχαν εξαιρετικό αποτέλεσμα -οπότε συμπεραίνω ότι ήταν θέμα τεχνικής. Δεν λέω ότι όλα είναι ίδια, διαφορές στην αίσθηση και το αποτέλεσμα υπάρχουν. Με όλα, πάντως, μπορώ να ξυριστώ.
- Τα σαπούνια μ' αρέσουν περισσότερο από τις κρέμες. Ιδίως τα σαπούνια με τάλοου. Και δη σε μορφή στικ! Ισχύει, ωστόσο, αυτό που λέει ο Ηλίας ότι οι κρέμες έχουν το καλό ότι τελειώνουν πιο γρήγορα και τελειώνουν εντελώς, ενώ τα απομεινάρια από τα σαπούνια θα καταλήξουν ή στον νεροχύτη ή σε κάποιο άλλο σαπούνι.
- Δεν είμαι «αρωματάκιας». Δεν αδιαφορώ για το άρωμα, αλλά δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό που ψάχνω, ειδικά σ' ένα σαπούνι ή μια κρέμα, που το άρωμα θα γίνεται αισθητό μόνο κατά τη διάρκεια του ξυρίσματος.
- Εχω μετανιώσει που, ως αρχάριος το φθινόπωρο του '14, είχα πάρει σβάρνα τα μαγαζιά της Αθήνας και αγόραζα όποια φτηνή κρέμα έβρισκα. Τόσα χρόνια μετά και ακόμα έχω άθικτες τη μία Prosar (από τις δύο του πακέτου της παρθενικής μου αγοράς), μία κόκκινη Palmolive, μία Aspis Ice Rain, μία Lord Emofresh και μία Kolynos (και άλλη μία που έχω χρησιμοποιήσει 2-3 φορές). Ακόμη, μία Top Ten και μία Nivea δεν έχουν φτάσει στη μέση, ενώ Οκτώβρη του '15 πήρα και μία Kaloderma που παραμένει άθικτη.
- Συμφωνώ με τον Ηλία ότι τα σαπούνια θα έπρεπε να φτιάχνονται σε μικρότερες ποσότητες για να τελειώνουν πιο γρήγορα και να μην τα βαριέσαι. Ισως γι' αυτό έχω μία συμπάθεια στα στικ ή στα Haslinger (παρήγγειλα τρία νέα προ ημερών
).
- Αφτερ σέιβ εννοείται πως χρησιμοποιώ κι εγώ πάντα. Σπάνια κάνω διπλή χρήση (πρώτα λοσιόν και μετά μπαλμ), ακόμα και τον χειμώνα, αλλά δεν θα διστάσω αν το «ζητάει» το δέρμα μου.
- Θεωρώ ότι είναι μύθος κάποια πανάκριβα σαπούνια ή κρέμες και οι τιμές τους οφείλονται κυρίως hype. Θα 'θελα, όμως, όταν αδειάσει κάπως το κελάρι μου και δεν θα με πιάνει πονοκέφαλος για το τι θα χρησιμοποιήσω, να σκάσω ένα 30άρι ή ένα 40άρι, για να πάρω μία Castle Forbes ή ένα Martin de Candre και να το ευχαριστηθώ επί μήνες.
Υ.Γ. Θα μπορούσε να χρησιμεύσει το νήμα ως σημειωματάριο των συμπερασμάτων των πιο «παλιών» στο άθλημα. Θα έχει ενδιαφέρον, μια και η εποχή των εορτών είναι ούτως ή άλλως «απολογιστική».