Men's Only

Σήμερα έχω όρεξη να σας πω πόσο αφελής ήμουν κοντά στα 15 μου...
Ίσως είμαι και τώρα, αλλά ελπίζω όχι στον ίδιο βαθμό όπως και τότε.

Θα σας πω λοιπών το πως "εξαιτίας" μου η εξαδέλφη μου και ο άντρας της πλέων... παντρεύτηκαν!

Η ξαδέλφη μου ετών 17 τότε, σαν κοριτσάκι και αυτό ήθελε να βγαίνει έξω και να γνωρίζει αγοράκια.
Ποιος λοιπών είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις αγοράκια;
Η απάντηση είναι απλή... μπαράκια.
Δεν θα μπορούσε όμως ένα κοριτσάκι να βγει χωρίς συνοδό!
Η ξαδέλφη μου με επιστράτευσε για το δύσκολο έργο του συνοδού!
Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια της θείας και του θείου μου.

Σχεδόν κάθε εβδομάδα, Παρασκευή ή Σαββάτο ντυνόμουν γαμπρός και ξεπόρτιζα μαζί της προς διασκέδαση.
Άτυχος, καθώς δεν κατάφερα ούτε μία από τις τόσες φορές να γνωρίσω κάποια κοπέλα εγώ. (ήμουν 15 και μικροδείχνω).
Η ξαδέλφη μου όμως σαν θηλυκό δεν ήταν καθόλου άτυχη.

Γνώρισε έναν Γιάννη...
Οι έξοδοι μας συνέχισαν, αλλά τώρα ποια στην παρέα μας είχαμε τον Γιάννη...
Υπήρχαν φορές που φτάναμε στο μπαράκι και μετά από λίγο η ξαδέλφη και ο Γιάννης εξαφανιζόλ για μία δύο ωρίτσες...
Εγώ ανυποψίαστος καθόμουν και διασκέδαζα...
Αργά ή γρήγορα τα μπαράκια σταμάτησαν και μετά από μερικά χρόνια ο Γιάννης και η ξαδέλφη μου παντρεύτηκαν.
Τα θυμάμαι και γελάω...

σνιφ, παλιες καλες εποχες

Πλακα κανεις.
Λιγο πολυ τα εχουμε κανει ολοι αυτα...
Και τους "συνοδους" - χωρις ιχνος αφελειας ομως...
(υπηρχαν ομορφες φιλες)
Και τις προξενητρες, (τον κολλητο μου απο το ΤΕΙ με την καλη μου φιλη απο το μεταπτυχιακο, μετεπειτα κουμπαρους μου)
Μερος της ζωης ολα...

Εμένα όμως ήταν εν αγνοία μου, και όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν φιλοτιμήθηκαν ποτέ να μου φέρουν παρέα!
Γαϊδουριά!

Σήμερα θα σας γράψω για το τι έκανα μικρός στους ανυποψίαστους γονείς μου...
Αλλά και αυτοί για μένα!
Αν και νομίζω πως το ήξεραν, άσχετα αν με άφηναν...

Παλιά μικρός, ήμουν πολύ (ΠΟΛΥ) κολλημένος με τον υπολογιστή, ώρες ολόκληρες να κάθομαι και να παίζω.
Τότε μάλιστα που τα παιχνίδια για υπολογιστή, δεν ήταν και τόσα πολλά και για να "μπεις" στο ίντερνετ έπρεπε να πάρεις τηλέφωνο με το μόντεμ... Κλείσε το τηλέφωνο!!!
Ο πατέρας μου, αποφάσισε να μου απαγορεύσει να κάθομαι στον υπολογιστή για κάποιες ώρες ώστε να κάνω τα μαθήματά μου. Homework που λένε και στο χωριό μου! (που να ξερε ο πατέρας μου τώρα ότι τα εγγόνια του δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό το πράγμα)
Οπότε με ρώτησε: Για να μην μπορείς να παίξεις τι πρέπει να λείπει από τον υπολογιστή;
Υποψιασμένος εγώ του είπα το πληκτρολόγιο...
2 εβδομάδες νομίζω πως κράτησε όλο το εγχείρημα. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα είχα πάει κιόλας και είχα αγοράσει πληκτρολόγιο...
Το κατάλαβαν ότι είχα πάρει 2ο και μου το πήραν και αυτό. Εγώ όμως είχα πάρει τα μέτρα μου. Είχα ρυθμίσει τον υπολογιστεί ώστε να μην χρειάζομαι το πληκτρολόγιο. Με windows 95 (αν θυμάμαι καλά) το πληκτρολόγιο ήταν σχεδόν αχρείαστο πια.
Αυτό κράτησε αν θυμάμαι (πάλι) καλά άλλες 2 εβδομάδες και αφού το είχαν πια υποψιαστεί και αυτό.
Ο πατέρας μου αποφάσισε να μου πάρει το καλώδιο τροφοδοσίας. Περιττό να πω ότι την επόμενη μέρα πήγα και αγόρασα 2 καλώδια (backup του backup).
Δεν κράτησε πολύ και αυτό...
Ο πατέρας μου, απλά μου είπε μια μέρα, δεν βλέπω να μπορώ να κάνω κάτι. Άντε να παίξεις!


Επίσης με όλα τα σχετικά, πρόσφατα έμαθα ότι εκείνη την εποχή (αλλά ίσως αργότερα με τις λίγο γκομενοδουλειές μου, δεν κατάλαβα)...
Μέσα σε κουβέντα προσφάτως ο πατέρας μου, είπε στην σύζυγο ότι παλιά έπρεπε να πληρώσει 300 χλδ σε δραχμές στον ΟΤΕ
Ποτέ δεν μου είπε τίποτα! Ούτε και το ήξερα ότι με τις μα@#!κίες ο πατέρας μου και η μάνα μου ζορίστηκαν έτσι.
Γενικά ο πατέρας μου ποτέ δεν με μάλωσε για τίποτα. Ότι και να έκανα. Μόνο μία φορά έφαγα ένα χαστούκι γιατί έβρισα (με άκουσε όλη γειτονιά).
Αν και άδικα με χαστούκισε....


Λίγες αναμνήσεις που μερικές φορές ξεχνάω και δεν θα έπρεπε γιατί είναι διδάγματα...

Σου γράφω αν και είναι δεδομένο, αυτό το γράμμα δεν θα το διαβάσεις ποτέ.

Δεν σε θυμάμαι, ούτε καν το όνομά σου δεν θυμάμαι. Θα έπρεπε μάλλον. Στο κάτω κάτω κάπως έτσι κι εσύ κάθισες τότε κάπου και μου έγραψες με χαρτί και με στυλό.

Ούτε το γράμμα σου θυμάμαι. Μόνο κάποια πολύ μικρά κομμάτια του και αυτά όχι με σιγουριά. Αλλά έτσι σαν ιδέα, ίσως να ήταν έτσι ίσως και να μην ήταν έτσι. Ξέρεις πως είναι οι αναμνήσεις.
Δεν θυμάμαι ούτε πως ήσουν, αν ήσουν ψηλή, λεπτή, κοντή, όμορφη ή άσχημη.
Θυμάμαι όμως πως δεν σου έδωσα την δέουσα προσοχή.
Πολύ πιθανόν να μην θυμάσαι ούτε και εσύ περί τίνος ο λόγος. Ούτε καν ποιος είμαι να θυμάσαι, ίσως θα ήταν και το πιο σωστό.
Δεν έχω εξάλλου αυταπάτες ούτε και κάποια ιδέα ότι θα μπορούσα με αυτό που σου έκανα να σου προκαλέσω κάποιο τραύμα ή τέλος πάντων να σε στιγματίσω.
Εσύ από την άλλη απ ότι βλέπεις δεν έχεις ξεχαστεί ακόμα εντελώς, μάλιστα δεν νομίζω πως θα σε ξεχάσω αν δεν υπάρξει κάποια παρά φύσιν παρέμβαση.
Ίσως όμως και εγώ να είμαι σε αυτό το μέρος του κορμιού σου... Κάπου μεταξύ μυαλού και καρδιάς.
Όπως εσύ, έτσι κι εγώ να σε ενοχλώ με την παρουσία μου, μια στο μυαλό και μια στην καρδιά. Σαν τα κόκαλα που γκρινιάζουν κάθε φορά που χαλάει ο καιρός.
Γι αυτό σου γράφω κι ας ξέρω ότι είναι μάταιο.
Αλλά να θέλω να σου πω αυτά τα λίγα που θυμάμαι. Να σου εξομολογηθώ και ίσως έτσι ο πόνος να είναι πιο ελαφρύς πιο απαλός και πιο γλυκός.
Γιατί τώρα τελευταία ο αυτές οι ενοχλήσεις γίνονται όλο και πιο αβάσταχτες.

Λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Όχι, τουλάχιστον εμένα ο χρόνος έκανε το αντίθετο. Όσο περνάνε τα χρόνια, αν και θυμάμαι λιγότερα η θύμηση σου όμως είναι πιο συχνή!
Σχεδόν με έχει στοιχειώσει!

Δεν φταίω εγώ!
Ή μήπως φταίω;
Είναι αυτό που έκανα ή αυτό που έγινα η αιτία αυτών;
Μήπως δεν είμαι καν εγώ αλλά εσύ, με κάποιο μεταφυσικό τρόπο μου τα προκαλείς όλα αυτά;

Όχι, είμαι λογικός άνθρωπός. Οπότε για εμένα δύο είναι τα αίτια.
Ή ο επιπόλαιος και ανέμελος εαυτός μου των παιδικών μου χρόνων, ή ο πολυκαιρισμένος και πλέων ευσυνείδητος ενήλικας του τώρα.

Θα σου γράψω όπως είπα τι θυμάμαι, αλλά συγχώρεσε αν κάνω λάθη, έτσι τα θυμάμαι!
...
Κάπως έλαβα το γράμμα σου. Νομίζω ήταν σε φάκελο. Τώρα το έλαβα στο σχολείο ή το βρήκα σπίτι; Δεν έχει σημασία.
Σίγουρα όμως το διάβασα με την μητέρα μου.
Δεν έγραφες μεγάλα λόγια, λόγια αγάπης και έρωτα. Ήσουν συγκρατημένη.
Έγραφες για περιπάτους και αθώες στιγμές μεταξύ μας. Σε πάρκα, οι διό μας μαζί, χέρι χέρι. Τα θυμάμαι καλά άραγε;
Ή πλάθει η φαντασία μου εικόνες ψεύτικες;
Θυμάμαι πως το γράμμα σου ήταν μία σελίδα τετραδίου γεμάτη, μπρος πίσω...
Πόση ώρα άραγε σε πήρε να κάτσεις να το γράψεις;
Δεν θυμάμαι να είχε μουντζούρες...
Πόσα χαρτιά τετραδίου άραγε να χάλασες για να το καθαρογράψεις;
Θυμάμαι την μητέρα μου, να λέει "Α ξέρω το κορίτσι, είναι η κόρη του ........... του μεθύστακα. Τι θα κάνεις Ανδρέα;"
Δεν θυμάμαι τι της απάντησα.
...
Πέρασαν μέρες νομίζω.
....
Η ανάμνηση αυτή είναι ακέραιη! Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Σε εμένα αυτή η ανάμνηση παίζει ασταμάτητα και αυτή είναι και η ενόχλησή μου. Νομίζω...

Ο καιρός ήταν ζεστός, στο σχολείο χτύπησε το κουδούνι του διαλείμματος.
Βγήκα στο προαύλιο του σχολείου, παιδιά από εδώ και από εκεί να μιλάνε και εγώ να ψάχνω την παρέα μου.
Ένα παράθυρο άνοιξε και άκουσα το όνομά μου ξανά και ξανά.
Έψαξα να δω από που έρχεται το κάλεσμα και σε είδα στον πρώτο όροφο να κρατάς τα παράθυρα δεξιά και αριστερά σαν να θες να αγκαλιαστούμε.
-Τι θες, σου λέω.
-Το σκέφτηκες; Αυτό που σου έγραψα; θέλεις;
Γύρισα το κεφάλι μου ψάχνοντας τα παιδιά και άρχισα να περπατάω ενώ ταυτόχρονα έκανα προς το μέρος σου μία χειρονομία σαν να διώχνω μία μύγα.
Δεν άκουσα ποτέ ξανά για ή από εσένα τίποτα, σαν να εξαφανίστηκες!
Τώρα που τα θυμάμαι ξανά και ξανά, ώρες ώρες τα μάτια υγραίνουν.

Δεν ξέρω αν είναι για εσένα ή για εμένα.
Αν είναι ο πόνος που ένιωσες ή ο πόνος που εγώ προκάλεσα.
Δεν ξέρω καν αν ένιωσες πόνο. Εγώ τώρα όμως νιώθω.
Πόσο δίκαιο είναι αυτό;

Πως κάτι που έγινε πριν 30 περίπου χρόνια μπορεί και με επηρεάζει έτσι;
Αναρωτιέμαι, αισθάνεσαι κι εσύ τον ίδιο πόνο; Ή μήπως ο χρόνος στον γιάτρεψε;
Μήπως αντί να γιατρεύει τον πόνο απλά τον μεταφέρει; Τον επιστρέφει σε αυτόν που τον προκάλεσε;
Γι αυτό τώρα εγώ να αισθάνομαι έτσι;
Μήπως όπως εγώ έτσι και εσύ να με έκανες πέρα σαν μια μύγα; Και τελικά εγώ άδικα τώρα ενοχλούμαι;
Κι αν ναι ποια είναι η λύτρωση για αυτό;

Τέλος πάντων κακός σου γράφω για εμένα, εγώ εσένα σκέφτηκα.
Αυτά θυμάμαι, εσένα.

Τα παιδιά είναι σκληρά μεταξύ τους, εγωιστικά και ασυναίσθητα τις περισσότερες φορές. Αυτός ήμουν.
Αλλά τι τα γράφω τώρα;
Αφού ξέρω ότι δεν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα...

Με ειλικρινή αγάπη (πλέον)

Ανδρέας


*Βιωματικό, μυθιστορηματικό.
Με έπιασαν τα "ντουζένια μου" σήμερα και θέλησα να γράψω κάτι.


Τα βιβλία με χαλάνε...
Μόνο αυτό έχω να πω.

Όποιος το διάβασε μέχρι το τέλος, 1ον χαράς το κουράγιο του! Τον ευχαριστώ πολύ!
Και...

Πω πω, να σαι καλα Ανδρεα, θυμηθηκα κεγω τις σχολικες καψουρες και χυλοπιτες, να ξερεις πως με συγκινησες ρε μπαγασα ...

Δύσκολο πράγμα το γράψιμο...
Ιδικά αν είσαι φορτισμένος και έχεις στο μυαλό σου αυτό που θες να γράψεις.

Για εμένα που ορθογραφικά και συντακτικά είμαι σχεδόν αναλφάβητος είναι μανίκι να το πω έτσι απλά.

Να θέλεις να γράψεις αυτά που θες να γράψεις αλλά πρέπει να προσέχεις τα λάθη.
Να τα διορθώνεις και να μην βγαίνεις από το zone που λένε και στο χωριό μου...
Τέλος να διαβάζεις αυτό που έγραψες και να λες τι μ) #_@@=ες γράφω...

Πάντως ακόμα κι έναν αν "αγγίξε" το κείμενο μου. Αυτό μου αρκεί.

Έπραξες καλά και έγραψες το κείμενο @andreas !!!
Αισθάνθηκες καλύτερα, γιατί το εξομολογήθηκες δημόσια, τρόπον τινά, γεγονός που το καθιστά πιο ανακουφιστικό και βοηθητικό στο να κλείσεις λογαριασμούς με το παρελθόν.
Μπράβο για το κουράγιο και την τόλμη σου !

Κάποιες αναμνήσεις έρχονται εντελώς τυχαία. Χωρίς προσπάθεια. Σαν να ανοίγεις ένα συρτάρι και ξαφνικά να βλέπεις ένα παλιό ξεχασμένο από καιρό αντικείμενο. Ένα στυλό πχ ή ένα παιχνίδι. Το βλέπεις και ξαφνικά θυμάσαι πράγματα που είχες ξεχάσει. Στιγμές που έζησες και ξέχασες γιατί το τώρα είναι άμεσο και πιο απαιτητικό από το τότε.
Όταν όμως το τώρα δεν έχει απαιτήσεις ανοίγουν στο μυαλό μας τα δικά μας νοητά συρτάρια...
Έτσι τυχαία θυμήθηκα και εγώ την παρακάτω στιγμή. Μία από τις μικρές και ασήμαντες προσωπικές μου νίκες.

Καθόμασταν κάτω από την τζαμαρία του βίντεο κλαμπ* της γειτονιάς μας. Οι παλιοί σινεφίλ σίγουρα θα τα θυμούνται. Όσο για τους νέους λέω κρίμα που χάσατε την εμπειρία του να νοικιάζεις βιντεοκασέτα.
Μία παρέα τεσσάρων αγοριών στο πεζούλι του, ποιος ξέρει τι μπορεί να λέγαμε. Πάντως περνάγαμε καλά γιατί θυμάμαι πως γελούσαμε.
Θα πρέπει να ήταν καλοκαιράκι, μεσημέρι, μιας που ήταν κλειστό και φοράγαμε σορτσάκια και κοντομάνικα. Τα δύο αγόρια της παρέα αδέλφια που αν και είχαν ένα χρόνο διαφορά έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους.
Τόσο, που αν κάποιος δεν τους ήξερε αρκετά καλά θα μπορούσε να τους μπερδέψει. Εγώ πάλι όχι, για μένα ο ένας ήταν ο κολλητός μου και ο άλλος απλά ο αδελφός του κολλητού μου. Ο τρίτος της παρέας, κοντός, αδύνατος και "μαγκάκι", όπως κάθε χωριό έχει τον τρελό του, έτσι θεωρώ πως και κάθε παρέα είχε έναν τέτοιο χαρακτήρα. Βέβαια και εγώ, ο τέταρτος της παρέας, το παιδί που πάντα έμπαινε τερματοφύλακας ή τέλος πάντων επέλεγαν πάντα τελευταίο στα παιχνίδια της γειτονιάς.
Όλη η παρέα γέλασε με μια φωνή δυνατά χαχαχαχα.
Κάποιος έκανε μία κάπως ατσούμπαλη κίνηση και η τζαμαρία του βιντεοκλάμπ τράνταξε ενεργοποιώντας τον συναγερμό του.
Μέσα στο χαρακτηριστικά γρήγορο και εκκωφαντικό ιι-ου-ιι-ου, κοιταχτήκαμε.
Πρώτοι ξεκίνησαν να τρέχουν ο "τρελός του χωριού" και ο κολλητός μου, εγώ και ο αδελφός του κοιταχτήκαμε για άλλη μία φορά, χαμογελάσαμε και αρχίσαμε και εμείς να τρέχουμε.
Το τρέξιμο μας δεν νομίζω πως κράτησε πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Αλλά ήταν τα πιο απολαυστικά 10 δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Σχετικά στενό το πεζοδρόμιο με τις νεραντζιές στα δεξιά μου να έρχονται και να φεύγουν γοργά και τον "συναγωνιστή" στα αριστερά μου.
Τρέχαμε και οι δύο για να φτάσουμε στην γωνία όπου εκεί θα στρίβαμε αριστερά και θα ήμασταν "ασφαλείς" στον δρόμο μας.
Αυτός και εγώ δίπλα δίπλα. Ξαφνικά τον ακούω να λέει.
- Ρε...
Τον κοιτάω, και αντιλαμβάνομαι ότι έχει ξαφνιαστεί που είμαι τόση ώρα δίπλα του και ότι προσπαθεί με κόπο να με περάσει .
- Ρε συ... ρε να σε γαμ....
Λέει και με κοιτάει σχεδόν νευριασμένος.
Έχουμε σχεδόν φτάσει στην γωνία. Χαμογελάω και σιγά σιγά μειώνω ταχύτητα.
Τον αφήνω να με προσπεράσει, στα επόμενα δευτερόλεπτα στρίβω και σμίγω ξανά με την παρέα που πριν λίγο είχε σκορπίσει σαν τον άνεμο.
Σκυμμένοι και οι τέσσερις μας, με τα χέρια μας στα γόνατά μας, λαχανιασμένοι, προσπαθούμε να πάρουμε ανάσα και να γελάσουμε ταυτόχρονα.
Κάποιοι για περισσότερους από έναν λόγο.

Για την ιστορία να συμπληρώσω...

Το βιντεοκλάμπ, έκλεισε μετά από λίγο. Όταν έκλεισε, ο ιδιοκτήτης πέταξε μέσα σε μαύρες σακούλες πολλές βιντεοκασέτες στον δρόμο.
Εμείς (εγώ) τις βρήκαμε και πήραμε πολλές ταινίες από αυτές. Ταινίες όπως ο "Ψαλιδοχέρης", "Επιστροφή στο μέλλον" και "Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά" Μέσα σε αυτές είχα βρει και μία τσόντα....
Το πανδοχείο των οργίων. Μετά από λίγο καιρό η κασέτα άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες μέσα στην γειτονιά μας. Όπου και χάθηκε.

Μετά από αρκετά χρόνια, πέρασα από την γειτονιά μου...
Πέντε, μπορεί και παραπάνω μονοκατοικίες και ένα ξυλουργείο είχαν εξαφανιστεί την θέση τους την έχει πάρει μία τεράστια πολυκατοικία.
Και ο τότε ηλιόλουστος δρόμος της οδού Ρούσβελτ έχει γίνει ένα μουντό γκρίζο σκηνικό.
Οι παλιοί φίλοι και κολλητοί τώρα πια γονείς, ξεχασμένοι και απόμακροι ο ένας από τον άλλο.
Αλλά που και που, να, είναι φορές που κάποιος τους θυμάται να τρέχουν όλοι μαζί.