Ανυποψίαστες στιγμές...

[andreas]

Κρυφό περιεχόμενο

This board requires you to be registered and logged-in to view hidden content.

[andreas]

Το βρήκες τυχαία, ακουμπισμένο σε έναν παλιό δερμάτινο πρόχειρα με ένα πανί σκεπασμένο καναπέ, καθόταν εκεί, σαν ένα γαϊδουρινά υπομονετικό φάντασμα.
Σκόνη μπήκε στα ρουθούνια σου με το που τράβηξες το πανί που το σκέπαζε. Θα φτερνιζόσουν αλλά όταν το αντίκρισες σου κόπηκε κάθε όρεξη ακόμα και για αυτήν την ακούσια πράξη της εισπνοής, εκπνοής.
Σαν να ξεφούσκωσες έκατσες δίπλα του και άρχισες να το παρατηρείς και όσο το παρατηρούσες τόσο ποιο περίεργο σου έμοιαζε.
Το πορτρέτο ενός πολύ οικείου προσώπου, αλλά όσο τα μάτια σου έπαιζαν μια εδώ και μια εκεί, σαν να σε κορόιδευε αυτό.
Εκεί που έβλεπες μαύρα μαλλιά σαν να τα έβλεπες γκρίζα τώρα.
Σαν να έβλεπες γένια ξαφνικά εκεί που πριν από λίγο θα έλεγες πως ήταν φρεσκοξυρισμένος.
Ξανακοιτούσες στα ίδια σημεία και να σου πάλι μαύρα μαλλιά και φρεσκοξυρισμένος.
Κοίταζες τα μάτια του και τα έβλεπες και ήταν σαν να σε διαπερνούσε με το βλέμμα του, άλλαζες για λίγο την θέα σου και όταν ξανασυναντιόσουν με το βλέμμα του σαν να είχαν θολώσει και σαν να σε κοιτούσαν με λύπηση και ίσως και μίσος.
Στα χείλη σαν το κοίταξες αρχικά τα είδες κάπως γελαστά μα να, μπροστά στα μάτια σου τα ίδια χείλη που πριν λίγο σαν να σου γελούσαν από χαρά τώρα ένα δόλιο χαμόγελο είχαν.
Γύρισες στα μάτια και τι να δεις; Μαύρους κύκλους εχουν βγάλει και τα μάγουλα λίγο πιο κάτω ξανά για μήνες αξύριστα φανήκανε.
Είχες ξεχάσει να πάρεις ανάσα, πως μπόρεσες; Έκανες μια βαθιά εισπνοή και όλη η κλεισούρα, η υγρασία του υπογείου και μια χαρμολύπη γέμισαν τα πνευμόνια σου.
Εκπνοή...
Έκλεισες τα μάτια σου για λίγο και πήρες μικρότερες ανάσες προσπαθώντας στο μυαλό σου να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.
Ελπίζοντας πως όλα θα ξαναγίνουν όπως όταν τον είδες πρώτα, άνοιξες τα μάτια σου.
Έναν γέρο αντίκρισες όμως, τα μάτια εξακολουθούσαν να σε κοιτάνε αλλά τώρα πια ασυναίσθητα, κενά. Σαν να μην κοιτούσαν εσένα αλλά από μέσα σου, σαν από διαφάνεια ή χειρότερα, από θολωμένο τζάμι.
Τώρα πια δεν είχαν μόνο μαύρους κύκλους αλλά και σακούλες κάτω από αυτά.
Τα μαλλιά στο κεφάλι δεν ήταν μόνο γκρίζα είχαν αραιώσει κιόλας και τα σαρκώδη χείλη που είχες δει πριν λίγο τώρα είχαν γίνει χοντρές μελανές γραμμές.
Ένα σφίξιμο και το χέρι σου ασυναίσθητα άρπαξε την μπλούζα σου στο ύψος της καρδιάς.
Σηκώθηκες απότομα, άρπαξες το πορτρέτο, αυτό το καταραμένο πορτρέτο και αποφάσισες να το πετάξεις.
Λαχανιασμένος ανέβηκες τα σκαλιά και βγήκες στο ηλιόλουστο και καθαρό αέρα.
Κρατούσες το πορτρέτο στο αριστερό σου χέρι, όρθιος με το κεφάλι σκυμμένο σαν να σε είχαν μαλώσει οι γονείς σου.
Οι ώμοι σου βαριοί, σαν να σε είχαν φορτώσει με όλα τα βάρη του κόσμου. Τα πόδια δεν σε βαστάνε.
Τα μάτια σου θόλωσαν.
Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή εκπνοή, εισπνοή εκπνοή, εισπνοή εκπνοή, εισπνοή εκπνοή....
Κοιτάς για άλλη μία φορά το πορτρέτο...
Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή εκπνοή, εισπ.


Σήμερα είχα αυτήν την εικόνα/ιδέα το απόγευμα.
Δεν πιστεύω πως είναι ολοκληρωμένη η ιστορία αλλά είναι η "συμπύκνωση" της.

Είμαι ανοιχτός στην κριτική. Οποιαδήποτε κι αν είναι.