Διαχείριση και Επεξεργασία Φωτογραφιών

[rhtoras]

Eμένα με είχε καλύψει το gimp.Ένα κουσούρι είχε και αυτό ήταν οτι μπορούσε να κολλήσει.Από την άλλη το photosop είναι πολύ κομπλέ αν και ο επαγγελματίας πάντα το συνδιάζει με άλλα όπως correl.To picasa το έχω στο κινητό.Καλό αλλά απλό.
Απλό που είδα οτι βραβεύτηκε είναι και το PhotoEditorX.Δεν ξέρω αν έχει mac έκδοση,μα αν έχει αξίζει πιστεύω παρόλο που δεν το έχω δουλέψει.

[digibill]

Φωτογραφίζω (ψηφιακά και αναλογκά) από το 2002, έχοντας μαζέψει ένα αρχείο φωτογραφιών πάνω από 500GB (εννοείται ότι αναφέρομαι μόνο σε ότι έχω κρατήσει, φωτογραφίσεις που κατά διαστήματα έκανα για επαγγελματικούς λόγους ή τις έχω αλού ή τις έχω παραδόσει / σβήσει). Οι δύο πιο χρησιμοποιημένες μηχανές μου (Olympus E3 και Panasonic LX3) μετράνε κάπου 15-20.000 κλικ η καθεμία...

Πριν το 2008 χρησιμοποιούσα Photoshop + Lightroom (απ' όταν βγήκε). Μετά το 2008 μετέβηκα αποκλειστικά σε Linux και προσάρμοσα ανάλογα το software και το workflow μου. Δοκίμασα πάρα πολλά, ειδικά για επεξεργασία raw. Καέληξα, και από τότε χρησιμοποιώ ανελλιπώς, Gimp και Darktable (για non destructive επεξεργασία, κυρίως πάνω σε raw), και τα δύο δωρεάν και ανοιχτού κώδικα.

Και τα δύο προγράμματα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψυν από τα αντίστοιχα της Adobe - κάνουν τα πάντα, απλά με κάπως διαφορετικό τρόπο Ειδικά το darktable είναι ένας ισχυρότατος non-destructive επεξεργαστής εικόνας που δουλεύει πάνω σε πληροφορία 16bit, με τεράστιες δυνατότητες. Ειδικά αν χρησιμοποιηθεί πάνω σε raw (μπορεί ωστόσο να δουλέψει οποιοδήποτε είδος αρχείων) απογειώνει το αποτέλεσμα, γιατί το raw έχει πολύ μεγάλο εύρος οπτικής πληροφορίας (ένα jpg φτάνει τα 8bit τονικών διαβαθμίσεων, το raw -ανάλογα με την μηχανή- μπορεί να φτάσει και τα 24...). Κατά την άποψή μου το darktable είναι πιο ευέλικτο και παραμετροποιήσιμο από το lightroom, ενώ το πρόγραμμα της adobe υπερτερεί κάπως στο να σου βγάλει άμεσα και εύκολα αποτέλεσμα με τις πιο γενικές ρυθμίσεις..

Θα σου πρότεινα λοιπόν οπωσδήποτε να δεις το darktable (darktable.org)

Επίσης, σημαντικό είναι το θέμα του color calibration που θίγει ο hero:

Το σημαντικο με αυτα τα προγραμματα που πρεπει να δουμε ειναι η πιστοτητα των χρωματων γιατι αλλο βλεπουμε στην οθονη και αλλο στο χαρτι . Η επιλογη του καταλληλου πρωτοκολου της adobe στην επιλογη των χρωματων ειναι καθοριστικο για το τι θα παρουμε.

...με τη διόρθωση ωστόσο πως η απλή επιλογή ενός color space (είτε της adobe είτε άλλο) δεν λύνει το πρόβλημα. Για στοιχειώδη χρωματική συμφωνία φωτογραφικής εικόνας - οθόνης - εκτύπωσης απαιτείται μια καλή οθόνη (παλιότερα με IPS panel, τώρα πια απ' ότι βλέπω υπάρχουν και άλλες επιλογές) και το καλιμπράρισμα της οθόνης με κάποιο hardware calibrator (spider, pantone κλπ) και η φόρτωση του σχετικού προφίλ στα προγράμματα επεξεργασίας (gimp κλπ). Για την εκτύπωση απαιτείται το color calibration του εκτυπωτή για το συγκεκριμένο χαρτί που χρησιμοποιείται - αν κανείς χρησιμοποιεί ίδια μάρκα εκτυπωτή και χαρτιού (πχ HP εκτυπωτή και ΗΡ χαρτί) συνήθως ο εκτυπωτής είτε έχει προφορτωμένο το σχετικό προφίλ είτε κάνει κάποια αυτοματη προσαρμογή προς το χαρτί.
Σε κάθε περίπτωση το color calibration της οθόνης ειναι μια καλή πρακτική.

Φιλικά

[natnat]

Ως ελαφρώς παράξενος ερασιτέχνης προτιμώ για jpeg το δωρεάν Photoscape.
Έυκολο με πολλές δυνατότητες.

Για τα raw προτιμώ το επίσημο της Nikon ΝΧ-D και ας είναι λίγο βαρύ. Αυτό δίνει τα πιο όμορφα χρώματα με τα αρχεία της P7700.
Συνήθως ξεκινάω με το NX-D και τελειώνω με το Photoscape.

Έχει δοκιμαστεί και το ΦωτοΜάγαζο αλλά μόνο για το ACR και για τη λειτουργία warp (τέντωμα-τράβηγμα-γέμισμα πανοραμάτων).
Επίσης το ΔΧΟ pro αλλά και εκείνο δεν με καλύπτει εντελώς.

Καλό το καλιμπράρισμα, αλλά μόνο για τους επαγγελματίες. Αλλά και αυτοί στο τέλος καταπατούν την λογική ρύθμιση χρώματος με βινιεταρίσματα και τρελό κορεσμό.

[digibill]

Καλό το καλιμπράρισμα, αλλά μόνο για τους επαγγελματίες. Αλλά και αυτοί στο τέλος καταπατούν την λογική ρύθμιση χρώματος με βινιεταρίσματα και τρελό κορεσμό.

Μια διευκρίνιση: το καλιμπράρισμα δεν έχει σκοπό την απόδωση των χρωμάτων της πραγματικότητας στην οθόνη. Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς ανέφικτο, αφού κάθε μέσο (διαφορετικές ψηφιακές ή διαφορετικά φιλμ κλπ) καταγράφει διαφορετικά τα χρώματα. Σκοπός του color managed workflow (μέρος του οποίου είναι το color calibration οθόνης και εκτυπωτή) είναι να διασφαλίσει ότι το χρώμα και οι τονικότητες που βλέπεις στην οθόνη θα τυπωθούν έτσι και στο χαρτί. Αυτό είναι αναγκαίο, ανεξάρτητα από την επεξεργασία που έχει εφαρμόσει κανένας...

[hero]

Digibill:
Eχω παρατηρησει εκτος απο την διαφορα στην αποδοση του χρωματος στην οθονη και στο χαρτι και αλλο ενα προβλημα.
Ενω τα φωτεινα και τα σκουρα στην οθονη φαινονται σωστα στην εκτυπωση μπορει να ειναι καμενα ή σκοτεινα .
Προτείνω λοιπον σε καποιον που επεξεργαζεται τις φωτο να μαθει να διαβαζει το ιστογραμμα και να μην βασιζεται μονο στο τι βλεπουν τα ματια του.
Ενα αλλο θεμα ειναι το πως επεξεργαζομαστε την φωτο , πχ εαν θελουμε να φτιαξουμε την φωτεινοτητα σε μια σκουρα φωτο ειναι προτιμοτερο να δουλεψουμε με layer και blending options παρα να αλλαξουμε το brightness/contrast.

curves αντι level για το contrast και φωτεινοτητα

Οπως και αλλης τεχνικης για μετατροπη σε ασπρομαυρη και να μην χρησιμοποιουμε την black/white.

Παρακαλω για την αποψη σου

[natnat]

Υπάρχουν ειδικά εργαλεία για α/μ φωτό που προσομοίωνουν φίλτρα χρωμάτων μπροστά στο φακό.
Εκεί μπορεί να εκπλαγείς τι διαφορές προκύπτουν. Και φυσικά παίζοντας βγάζεις πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα στις κλίμακες του γκρί...

[Harry]

Πολύ σημαντική η παρατήρηση του Νίκου για το ιστόγραμμα. Είναι απίστευτα χρήσιμο, ειδικά κατά τη διάρκεια των λήψεων που η οθόνη της φωτογραφικής μηχανής δεν μπορεί με τίποτα να δείξει τη σωστή φωτεινότητα. Σωστότερο πάντα είναι αυτό που λέει ο Πέτρος. Να κάνουμε όσο το δυνατόν σωστότερη λήψη και λιγότερη επεξεργασία μετά.

[digibill]

Eχω παρατηρησει εκτος απο την διαφορα στην αποδοση του χρωματος στην οθονη και στο χαρτι και αλλο ενα προβλημα.
Ενω τα φωτεινα και τα σκουρα στην οθονη φαινονται σωστα στην εκτυπωση μπορει να ειναι καμενα ή σκοτεινα .

Αυτό το θέμα το αντιμετωπίζει το color calibration: δεν εξομοιώνει απλά τα χρώματα μεταξύ οθόνης - εκτύπωσης, αλλά και τις τονικές διαβαθμίσεις και την φωτεινότητα.

Τώρα, γενικότερα μιλώντας γαι την φωτομέτρηση, το ιστόγραμμα είναι ένα καλό βοήθημα, αλλά πάντα εξαρτάται από το τι θέλει να κάνει κανείς. Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι οι μηχανές έχουν πολύ μικρότερο δυναμικό εύρος απ' ότι το μάτι μας.

[spoiler="Δυναμικό Εύρος"]το δυναμικό εύρος είναι η απόσταση μεταξύ του πιο φωτεινού και πιο σκοτεινού τόνου που μπορεί να καταγράψει ένα οπτικό μέσο. Δεν θυμάμαι τα ακριβή μεγέθη, αλλά -χοντρικά, ως τάξεις μεγέθους- το φιλμ έχει δυνατότητα καταγραφής περίπου 20 στοπ, το jpg 8, το raw -ανάλογα με τη μηχανή- μπορεί και πάνω από 16 ενώ το ανθρώπινο μάτι είναι τόσο προσαρμοστικό που μπορεί να ξεπεράσει και τα 24 στοπ! Ένα σχετικό άρθρο εδώ.[/spoiler]

Επομένως, αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε αποφασίσει τι θα κρατήσουμε από τη φωτεινότητα και τι θα πετάξουμε: σε ένα ηλιόλουστο τοπίο, η μηχανή μας αποκλείεται να καταφέρει να καταγράψει πληροφορίες και στα ηλιόλουστα, φωτεινά τμήματα, και στις σκιές κάτω από τα δέντρα. Ανάλογα με το πώς έχουμε σκεφτεί εμείς τη φωτογραφία μας, θα πρέπει να φωτομετρήσουμε έτσι ώστε να διατηρήσουμε την πληροφορία ή στα highlights ή στις σκιές. Το ιστόγραμμα σε μια τέτοια περίπτωση (που είναι χαρακτηριστική στα μέρη μας, με τις έντονες ηλιοφάνειες) πάντα θα δείχνει και καμμένα και μπουκωμένα pixels, αφού το δυναμικό εύρος της σκηνής ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες του μέσου. Άρα, εναπόκειται σε εμάς να αποφασίσουμε τι θέλουμε να κρατήσουμ (και να περάσουμε την ανάλογη ρύθμιση στη μηχανή - στα αυτόματα προγράμματα οι μηχανές προσπαθούν να διατηρήσουν σωστούς κυρίως τους μέσους τόνους, κάτι που σε σκηνές με έντονα κοντράστ καταλλήγει σε γκρίζα φωτεινά και σκοτεινά).

Πολύ μεγάλο ζήτημα πάντως αυτό της φωτομέτρησης και, λόγω των ευκολιών που έχουν εισάγει τα ψηφιακά, συχνά ξεχνάμε τις βασικε παραμέτρους του...

Ενα αλλο θεμα ειναι το πως επεξεργαζομαστε την φωτο , πχ εαν θελουμε να φτιαξουμε την φωτεινοτητα σε μια σκουρα φωτο ειναι προτιμοτερο να δουλεψουμε με layer και blending options παρα να αλλαξουμε το brightness/contrast.

curves αντι level για το contrast και φωτεινοτητα

Ναι, πάντα τα curves και τα levels είναι προτιμότερα από το απλό brightness / contrast, γιατί σου δίνουν πλήρη έλεγχο στις τονικές διαβαθμίσεις. Ανάλογα με την περίπτωση (πχ φωτογραφία με μεγάλες διαβαθμίσεις στη φωτεινότητα) μπορεί να δώσει πολυ'καλύτερο αποτέλεσμα ένας συνδυασμός μασκών (τοπικών επεμβάσεων) με levels ή με κάποιο blending. Εννοείται πως αυτές οι τεχνικε δουλεύουν πολύ καλύτερα με raw, όπου υπάρχει περισσότερη διαθέσιμη πληροφορία για ανάδειξη.

Οπως και αλλης τεχνικης για μετατροπη σε ασπρομαυρη και να μην χρησιμοποιουμε την black/white.

Κι αυτό πολύ μεγάλο θέμα. Το convert to b/w είναι η χειρότερη μέθοδος.
Πες μου ποιό πρόγραμμα χρησιμοποιείς, για να σου προτείνω μέθοδο...

[hero]

Βασιλη εγω την μετατροπη σε ασπρομαυρη χρησιμοποιω την εντολη calculations στο photoshop .

[digibill]

Με λίγο ψάξιμο (δεν χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια το PS) βλέπω ότι αυτή η μέθοδος συνδυάζει την μετατροπή με βάση χρωματιστά φίλτρα και blending options. Φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα...

Όπως και σε κάθε τι άλλο στη φωτογραφία, όλα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα που θες να πετύχεις. Εμένα γενικά μου αρέσουν τα α/μ με πλούσια τονική διαβάθμιση και σχετικά τοπικό κοντράστ αλλά χωρίς να καταλήγουν πολύ άγρια - προσπαθώ να πετύχω συνήθως τη "μεταλλιζέ" υφή που έδιναν τα περλέ χαρτιά στον σκοτεινό, όπως πχ σε αυτή την εκτύπωση. Παραδείγματα μετατροπών μου:



Παλιότερα (όταν χρησιμοποιούσα photoshop) ακολουθούσα αυτή τη μέθοδο ενός φίλου και το αποτέλεσμα πολύ μου άρεσε.
Απ' όταν μετέβηκα σε ανοιχτό software, συνήθως είτε χρησιμοποιώ ένα action που έχω φτιάξει στο darktable (1η και 3η φωτό που παραθέτω), είτε το c2g (2η φωτο), ένα extention που υπάρχει για το GIMP και που μου δίνει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα αυτού του ύφους.
Σε κάθε περίπτωση, οι πιο ευέλικτες και τονικά ενδιαφέρουσες μετατροπές χρησιμοποιούν κάποια εξομοίωση χρωματικών φίλτρων (ώστε να μεταφράσουν το έγχρωμο κοντράστ σε διαφορετικές τονικότητες α/μ) μαζί με κάποια επιμέρους εφαρμογή διαφοροποίησης της τονικότητας (blending, local contrast, equalizers κ.ά.)
Μια μέθοδος που παλιότερα χρησιμοποιείτο κατά κόρον είναι το α/μ Russel Brown, αλλά πλέον σήμερα πιστεύω ότι πολλά αξιόλογα extentions και actions την ξεπερνάνε σε αποτέλεσμα. Πάντως η μέθοδος του Russell Brown παραμένει η κύρια προσέγγιση πάνω στο ζήτημα της μετατροπής σε α/μ.