Men's Only

Σε όλες ανεξαιρέτως τις αθλητικές δραστηρίοτητες υπάρχει ο κίνδυνος τραυματισμού. Αλλού οι πιθανότητες είναι μικρές, αλλού μεγάλες, σε κάποιες περιπτώσεις εξαρτώνται από εμάς σε άλλες από συναθλητές ή αντιπάλους. Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και να περπατάει κάποιος στον δρόμο ή να προσπαθεί να μετακινήσει έναν καναπέ μπορεί να τραυματιστεί πόσο μάλλον όταν αθλείται.

Η μεγάλη διαφορά όμως όταν κανείς αθλείται είναι ότι όταν επανέλθει έχει να αντιμετωπίσει εκτός από τον αμιγώς σωματικό παράγοντα (προστασία της τραυματισμένης περιοχής) και τον ψυχολογικό παράγοντα του φόβου για νέο τραυματισμό της ίδιας περιοχής, ίσως και ενός ευρύτερου φόβου. Μέχρι ενός σημείου ο φόβος αυτός ίσως να είναι και εποικοδομητικός αλλά έχω την αίσθηση ότι αν μεγαλώσει σε ένταση και διάρκεια ίσως να αποτελέσει τροχοπέδη στην εξέλιξη, πιθανόν και αιτία νέου τραυματισμού.

Δεδομένου ότι όλα αυτά εντείνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες και μη επαγγελματίες αθλητές, θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σας και πιθανόν τεχνικές με τις οποίες αντιμετωπίζετε τα παραπάνω.

Απόστολε επειδή αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα στο τέννις τώρα τελευταία , κάποιο πόνο στο γόνατο που είχα ευτυχώς όχι κάτι σοβαρό αλλά είχα μια αποχή 20+ ημερών.Αυτο που κάνω τώρα είναι ένα καλό ζέσταμα, πριν έκανα μόνο διατάσεις αλλά δε φτάνει μόνο αυτό, έτσι τρέχω για κάποια ώρα ώστε να είμαι πλήρης, μετά διατάσεις επίσης!Επίσης αν νιώσω σημαντικό πόνο κατα τη διάρκεια της προπόνησης η αγώνα σταματάω σιγά σιγά ώστα να μη δημιουργήσω περαιτέρω πρόβλημα.
Δε το φυλάω πάντως να το πατάω και τέτοια γιατί εκεί δημιουργούνται άλλα προβλήματα ψυχολογικά και σου βγαίνουνε άλλα κουσούρια!Έχω δει πάιχτες να μη μπορούνε να παίξουνε εξαιτίας αυτού του φόβου.Στην αρχή είναι φυσιολογικό βέβαια αλλά μη σου μείνει και μόνιμο.
Τώρα κάποιες θερμαντικές αλοιφές πριν την άθληση φαντάζομαι βοηθάνε τη κατάσταση.Αυτά πιστεύω σου είναι γνωστά αλλά θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις.

Μερικές φορές, ακόμα και εμείς οι "ερασιτέχνες" αθλητές που δεν έχουμε σχέση με τον πρωταθλητισμό, από αγάπη για το χόμπι μας, πιέζουμε τον εαυτό μας και ακολουθούμε δυσκολότερες προπονήσεις απ' ότι μπορεί να αντέξει το φορτωμένο με επαγγελματικά και οικογενειακά θέματα πρόγραμμά μας.
Το αποτέλεσμα είναι όταν δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε είτε από κούραση είτε από κάποιο τραυματισμό να πέφτουμε ψυχολογικά.
Κακώς όμως. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον αθλητισμό τον κάνουμε για διασκέδαση και για καλύτερη υγεία. Προσωπικά Απόστολε προτείνω να ξεκινήσεις σιγά - σιγά, χωρίς υπερβολές και θα καταλάβεις μόνος σου πότε θα είσαι έτοιμος. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν λέω να απέχεις ή να τα παρατήσεις τελείως. Απλά ξεκίνα συντηρητικά. Οι παλιοί δρομείς που βλέπω στο στάδιο, με 50+ χρόνια στο τρέξιμο, πάντα λένε "άκου το σώμα σου".

Πιθανόν οι ειδικοί (βλ. Άρης- Arisk) να έχουν να προσθέσουν κάτι περισσότερο!

Θα ξεκινήσω απο την τελευταία φράση του Χάρη, "άκου το σώμα σου".
Ο πανδαμάτωρ χρόνος και η φυση ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν αρκεί να μαθαίνουμε να ακούμε το σώμα μας. Το οτι δεν συμβαίνει αυτό ειναι και η αιτία πρόκλησης τραυματισμών. Εαν μαθαιναμε να ακουμε τα "καμπανάκια" που μας χτυπα το σώμα μας θα γλυτώναμε απο πολλούς τραυματισμους.
Οτι αφορά την αποκατάσταση, θα πρεπει να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικο ωστε η επάνοδος να γινει βαση προγράμματισμού. Εαν γινει έτσι τότε και ψυχολογικά η επάνοδος γινεται με τέτοιο τροπο που σχεδον δεν το καταλαβαίνεις.
Δυστυχως στο χρονικο διαστημα μεχρι να αρχισει η αποκατασταση ο οργανισμος επιστρατευει διαφορες τεχνικές κινησης (συνηθως με λάθος τεχνικη) με σκοπό να επιτελεσει το εργο της κίνησης. Εαν η αποκατάσταση δεν γινει σωστα κ με προγραμμα συνηθως καταληγει ο οργανισμος αυτες τις λαθος κινησεις να τις υοθετει μονιμα κ να τις κανει αυτόματες. Ετσι ο επομενος τραυματισμος λόγω λαθος τεχνικής ειναι πλέον θέμα χρόνου για να γίνει.
Εαν ομως ακολουθησεις σωστο και κυριως εξατομικευμενο προγραμμα τοτε επειδη τα ερεθισματα και οι πληροφοριες που δινεις στο σωμα ειναι οι αρχεγονες αυτες που πρωτοεμαθε τοτε η αποκατασταση ερχεται αβιαστα και με καλή ψυχολογια.