Η μηχανή μου
Δημοσιεύτηκε: 09 Οκτ 2013, 07:08
Όπως καταλάβατε, σε αυτήν την κατηγορία μπορούμε να συζητάμε τα πάντα γύρω από τις μοτοσυκλέτες, από παρουσιάσεις, μέχρι για αξεσουάρ και λύσεις σε τεχνικά θέματα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αρκετοί μηχανόβιοι, σίγουρα είναι ο Μάκης (Elnavajero) και μπορείτε να συμμετέχετε ελεύθερα.
Ξεκινώντας θα πω ότι το θέμα "μοτοσυκλέτα" είναι (και ήταν ακόμη περισσότερο στο παρελθόν) αρκετά παρεξηγημένο. Θυμάμαι από μικρός την αγάπη που έτρεφα για τις μηχανές, ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιρνα αργότερα μια δική μου. Στην οικογένειά μου δεν μπορώ να πω ότι ήταν τελείως αρνητικοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μιας και ο πατέρας μου στα νιάτα του είχε ένα 50-ράκι, αλλά ως γονείς ανησυχούσαν και ιδιαίτερα η μητέρα μου. Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Μέχρι τα 18 μου, οδηγούσα περιστασιακά "πακάκια" συγγενών και φίλων, αν και ήδη από τα 16 μου είχα βγάλει άδεια οδηγήσεως μοτοποδηλάτου (μηχανάκια έως 50cc). Στα 18 μου ήταν το σημείο καμπής, γιατί κάπου εκεί απέκτησα το πρώτο μου μηχανάκι. Ένα Yamaha Town Mate 50cc. Ένοιωσα πολύ μεγάλη χαρά. Επιτέλους το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Μπορούσα να κινούμαι ελεύθερα, σε μια ηληκία που δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι θα μπορεί να έχει κάποιος το δικό του μέσο, αποτελούσα το κέντρο θαυμασμού της παρέας. Το είχα πάρει μεταχειρισμένο, ταλαιπωρημένο, με πάνω από 100.000 χιλιόμετρα, αλλά το είχα μεγάλο καμάρι. Ήταν οικονομικότατο, με ένα ρεζερβουάρ των 4lt, έκανα περίπου στα 180-200 km. Για συντήρηση δεν μιλάμε, σχεδόν μηδενική. Ένα λίτρο λάδι και ένα μπουζί που τα άλλαζα μόνος μου, στοίχιζαν στην χειρότερη 15€! Το χρησιμοποιούσα εύκολα μέσα στην πόλη και πολλές φορές το έβγαζα και πιο έξω, μέχρι και Περαία πήγα με αυτό από την Θεσσαλονίκη (περίπου 25 km). Όλα αυτά μέχρι τον Οκτώβριο του 2004 όπου μου το κλέψανε. Λυπήθηκα για εκείνο το μηχανάκι, παρότι σαράβαλο, ήταν το πρώτο μου και είχα δεθεί συναισθηματικά μαζί του.
Φτάνουμε στο 2005, εργαζόμενος πλέον άποφάσισα να ξαναπάρω μια μηχανή, λίγο πιο μεγάλη καθώς είχα φύγει ήδη από το 2002 σε προάστιο της Θεσσαλονίκης, οπότε μεγαλύτερες αποστάσεις =μεγαλύτερες απαιτήσεις. Οπότε πήρα ένα καινούργιο Kymco Activ 110cc, κατηγορία "παπάκι" και αυτό, αλλά σαφώς πιο δυνατό από το παλιό μου σαραβαλάκι. Μπορούσα να βγαίνω πιο έξω, σε μεγαλύτερες αποστάσεις, είχα μεγαλύτερη δύναμη και ταχύτητα. Η μεγαλύτερη ισχύς που παρείχε, αύξανε και την κατανάλλωση όμως, η οποία βέβαια παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα. Με ρεζερβουάρ 4 lt, έβγαζε περίπου 140 km. Το μηχανάκι αυτό το κράτησα 3 χρόνια. Ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός μου πριν ανέβω κατηγορία. Το πούλησα τον Φεβρουάριο του 2008 σε έναν φίλο και συνάδελφο, προκειμένου να κάνω το επόμενο βήμα, να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να πάρω μια μεγάλη μηχανή.
Η πολυπόθητη ώρα έφτασε λοιπόν τον Μάρτιο του 2008, όπου μετά από ψάξιμο αρκετών μηνών (έψαχνα για Honda Transalp του 2003) και μετά από κάποιες ανέλπιστα ευνοϊκές συγκυρίες, μπόρεσα και πήρα την μηχανή που με συντροφεύει μέχρι και σήμερα. Μια Suzuki V-Strom 650DL του 2004, με 17.500 km και σε υπεράριστη κατάσταση.Δεν πίστευα στα μάτια μου, γιατί τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να σκεφτώ καν αυτή την μηχανή. Εδώ πια είχε γίνει το όνειρο πραγματικότητα, είχα μια πραγματική μηχανή στα χέρια μου, ένα εργαλείο χωρίς χιλιομετρικούς περιορισμούς. Είχα ξεφύγει από την κατηγορία -άκι, "το παπάκι", "το μηχανάκι". Είχα μια μηχανή! Με κινητήρα 645cc, σασμάν 6 ταχυτήτων, 70 HP, ρεζερβουάρ 22 lt (περίπου βγάζει 350 km), ψεκασμό και τελική στα 200km/h, μπορείς να πας όπου θες και όπως θες. Μέχρι σήμερα που μιλάμε, δεν μου έχει βγάλει καμιά βλάβη, πέρα από την προβλεπόμενη συντήρηση, η οποία παρεπιπτόντως στις μεγάλες μηχανές μπορεί να στοιχίζει πολύ παραπάνω από ότι σε ένα μικρό αυτοκίνητο!
Από την ενασχόλησή μου όλα αυτά τα χρόνια με τις μηχανές, μπορώ να πω ότι είναι είναι μεγάλη αγάπη για μένα. Με το αυτοκίνητο απλά πηγαίνω στον προορισμό μου, με την μηχανή απολαμβάνω όλη την διαδικασία, την προετοιμασία, την οδήγηση, την διαδρομή, όλα. Είναι σαν το πξ, νοιώθεις ευαιξία και ξυπνάν όλες σου οι αισθήσεις. Ασφαλώς και για να οδηγήσει κάποιος μια μηχανή, πρέπει να το αγαπάει αυτό που κάνει. Με τον φόβο, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Αν την αγαπήσεις, θα σε αγαπήσει και αυτή και θα σε ανταμείψει. Αν την φοβηθείς, δεν θα σου δωθεί, δεν σε αφήσει να την δαμάσεις. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που κυκλοφορούν με μηχανές εξ ανάγκης. Δυστυχώς όμως φαίνονται, δεν οδηγούν σωστά και σε αρκετές περιπτώσεις γίνονται και επικίνδυνοι.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η αγάπη μας για την μοτοσυκλέτα, θα πρέπει να μας οδηγεί και σε σωστές αποφάσεις. Η πιο σωστή απόφαση δεν είναι άλλα από την αγορά ενός σωστού εξοπλισμού. Ένα πολύ καλό κράνος, ένα μπουφάν και παντελόνι μηχανής, γάντια και μπότες. Ασφαλώς όμως κράνος και μπουφάν οπωσδήποτε, ακόμη και στην περίπτωση που δεν μπορεί κάποιος να πάρει όλο το πακέτο μαζί. Μην λυπηθείτε τε χρήματα όσοι οδηγείτε μηχανή, μιλάμε για την ασφάλειά σας. Καλύτερα να δώσετε κάποια παραπάνω χρήματα και να μπορείτε να κυκλοφορείτε με ασφάλεια, παρά να πάρετε πχ ένα κράνος, με την λογική "πέφτει πολύ γράψιμο από την τροχαία τελευταία".
Ένα εξίσου σημαντικό θέμα είναι και η συνετή οδήγηση. Αν σεβαστείς την μηχανή, θα σε σεβαστεί και αυτή. Πρέπει να μην την φοβάσαι, αλλά να την σέβεσαι. Δεν χρειάζεται να δείξεις με την μηχανή "το πόσο μάγκας είσαι". Με συνετή οδήγηση και σωστό εξοπλισμό, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε παραπάνω από το να οδηγείς πχ ένα ποδήλατο. Και ασφαλώς δεν ισχύει σε καμία περίπτωση η εντύπωση που έχει προς τα έξω, το ότι όσο πιο μεγάλη η μηχανή, τόσο πιο επικίνδυνη. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο, μιλώντας πάντα για σωτό οδηγό και με σωστό εξοπλισμό, το ξανατονίζω. Ο τρόπος οδήγησης και η προστασία είναι που μεταβάλλουν τον κίνδυνο, όχι το μέσο. Το να οδηγείς μια μεγάλη μηχανή στα 80km/h είναι σαφώς πιο ασφαλές, από το να οδηγείς με την ίδια ταχύτητα ένα σκούτερ. Η μεγάλη μηχανή παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, προστασία, πατάει καλύτερα, έχει καλύτερα κρατήματα, φρενάρει καλύτερα, μπορεί να σου δώσει την επιθυμητή ισχύ όποτε χρειαστεί, ώστε να ταξιδέψεις με ασφάλεια.
Ολοκληρώνοντας θα έλεγα για τους φίλους που έχουν το μεράκι μέσα τους αλλά φοβούνται, ότι θα πρέπει να σκεφτούν ότι ο χρήστης με την συμπεριφορά του καθορίζει τον βαθμό επικινδυνότητας τις περισσότερες φορές. Θ μπορούσε να πει κάποιος ότι υπάρχει έλλειψη οδηγικής συμπεριφοράς προς τις μοτοσυκλέτες και θα έχει δίκιο. Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, που αφορά και τις υπόλοιπες όμως κατηγορίες οχημάτων και θα πρέπει να το συζητήσουμε σε ξεχωριστό νήμα.
Σε όσους έχουν μηχανή λοιπόν, εύχομαι καλά χιλιόμετρα! :hellas
Ξεκινώντας θα πω ότι το θέμα "μοτοσυκλέτα" είναι (και ήταν ακόμη περισσότερο στο παρελθόν) αρκετά παρεξηγημένο. Θυμάμαι από μικρός την αγάπη που έτρεφα για τις μηχανές, ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιρνα αργότερα μια δική μου. Στην οικογένειά μου δεν μπορώ να πω ότι ήταν τελείως αρνητικοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μιας και ο πατέρας μου στα νιάτα του είχε ένα 50-ράκι, αλλά ως γονείς ανησυχούσαν και ιδιαίτερα η μητέρα μου. Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Μέχρι τα 18 μου, οδηγούσα περιστασιακά "πακάκια" συγγενών και φίλων, αν και ήδη από τα 16 μου είχα βγάλει άδεια οδηγήσεως μοτοποδηλάτου (μηχανάκια έως 50cc). Στα 18 μου ήταν το σημείο καμπής, γιατί κάπου εκεί απέκτησα το πρώτο μου μηχανάκι. Ένα Yamaha Town Mate 50cc. Ένοιωσα πολύ μεγάλη χαρά. Επιτέλους το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Μπορούσα να κινούμαι ελεύθερα, σε μια ηληκία που δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι θα μπορεί να έχει κάποιος το δικό του μέσο, αποτελούσα το κέντρο θαυμασμού της παρέας. Το είχα πάρει μεταχειρισμένο, ταλαιπωρημένο, με πάνω από 100.000 χιλιόμετρα, αλλά το είχα μεγάλο καμάρι. Ήταν οικονομικότατο, με ένα ρεζερβουάρ των 4lt, έκανα περίπου στα 180-200 km. Για συντήρηση δεν μιλάμε, σχεδόν μηδενική. Ένα λίτρο λάδι και ένα μπουζί που τα άλλαζα μόνος μου, στοίχιζαν στην χειρότερη 15€! Το χρησιμοποιούσα εύκολα μέσα στην πόλη και πολλές φορές το έβγαζα και πιο έξω, μέχρι και Περαία πήγα με αυτό από την Θεσσαλονίκη (περίπου 25 km). Όλα αυτά μέχρι τον Οκτώβριο του 2004 όπου μου το κλέψανε. Λυπήθηκα για εκείνο το μηχανάκι, παρότι σαράβαλο, ήταν το πρώτο μου και είχα δεθεί συναισθηματικά μαζί του.
Φτάνουμε στο 2005, εργαζόμενος πλέον άποφάσισα να ξαναπάρω μια μηχανή, λίγο πιο μεγάλη καθώς είχα φύγει ήδη από το 2002 σε προάστιο της Θεσσαλονίκης, οπότε μεγαλύτερες αποστάσεις =μεγαλύτερες απαιτήσεις. Οπότε πήρα ένα καινούργιο Kymco Activ 110cc, κατηγορία "παπάκι" και αυτό, αλλά σαφώς πιο δυνατό από το παλιό μου σαραβαλάκι. Μπορούσα να βγαίνω πιο έξω, σε μεγαλύτερες αποστάσεις, είχα μεγαλύτερη δύναμη και ταχύτητα. Η μεγαλύτερη ισχύς που παρείχε, αύξανε και την κατανάλλωση όμως, η οποία βέβαια παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα. Με ρεζερβουάρ 4 lt, έβγαζε περίπου 140 km. Το μηχανάκι αυτό το κράτησα 3 χρόνια. Ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός μου πριν ανέβω κατηγορία. Το πούλησα τον Φεβρουάριο του 2008 σε έναν φίλο και συνάδελφο, προκειμένου να κάνω το επόμενο βήμα, να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να πάρω μια μεγάλη μηχανή.
Η πολυπόθητη ώρα έφτασε λοιπόν τον Μάρτιο του 2008, όπου μετά από ψάξιμο αρκετών μηνών (έψαχνα για Honda Transalp του 2003) και μετά από κάποιες ανέλπιστα ευνοϊκές συγκυρίες, μπόρεσα και πήρα την μηχανή που με συντροφεύει μέχρι και σήμερα. Μια Suzuki V-Strom 650DL του 2004, με 17.500 km και σε υπεράριστη κατάσταση.Δεν πίστευα στα μάτια μου, γιατί τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να σκεφτώ καν αυτή την μηχανή. Εδώ πια είχε γίνει το όνειρο πραγματικότητα, είχα μια πραγματική μηχανή στα χέρια μου, ένα εργαλείο χωρίς χιλιομετρικούς περιορισμούς. Είχα ξεφύγει από την κατηγορία -άκι, "το παπάκι", "το μηχανάκι". Είχα μια μηχανή! Με κινητήρα 645cc, σασμάν 6 ταχυτήτων, 70 HP, ρεζερβουάρ 22 lt (περίπου βγάζει 350 km), ψεκασμό και τελική στα 200km/h, μπορείς να πας όπου θες και όπως θες. Μέχρι σήμερα που μιλάμε, δεν μου έχει βγάλει καμιά βλάβη, πέρα από την προβλεπόμενη συντήρηση, η οποία παρεπιπτόντως στις μεγάλες μηχανές μπορεί να στοιχίζει πολύ παραπάνω από ότι σε ένα μικρό αυτοκίνητο!
Από την ενασχόλησή μου όλα αυτά τα χρόνια με τις μηχανές, μπορώ να πω ότι είναι είναι μεγάλη αγάπη για μένα. Με το αυτοκίνητο απλά πηγαίνω στον προορισμό μου, με την μηχανή απολαμβάνω όλη την διαδικασία, την προετοιμασία, την οδήγηση, την διαδρομή, όλα. Είναι σαν το πξ, νοιώθεις ευαιξία και ξυπνάν όλες σου οι αισθήσεις. Ασφαλώς και για να οδηγήσει κάποιος μια μηχανή, πρέπει να το αγαπάει αυτό που κάνει. Με τον φόβο, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Αν την αγαπήσεις, θα σε αγαπήσει και αυτή και θα σε ανταμείψει. Αν την φοβηθείς, δεν θα σου δωθεί, δεν σε αφήσει να την δαμάσεις. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που κυκλοφορούν με μηχανές εξ ανάγκης. Δυστυχώς όμως φαίνονται, δεν οδηγούν σωστά και σε αρκετές περιπτώσεις γίνονται και επικίνδυνοι.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η αγάπη μας για την μοτοσυκλέτα, θα πρέπει να μας οδηγεί και σε σωστές αποφάσεις. Η πιο σωστή απόφαση δεν είναι άλλα από την αγορά ενός σωστού εξοπλισμού. Ένα πολύ καλό κράνος, ένα μπουφάν και παντελόνι μηχανής, γάντια και μπότες. Ασφαλώς όμως κράνος και μπουφάν οπωσδήποτε, ακόμη και στην περίπτωση που δεν μπορεί κάποιος να πάρει όλο το πακέτο μαζί. Μην λυπηθείτε τε χρήματα όσοι οδηγείτε μηχανή, μιλάμε για την ασφάλειά σας. Καλύτερα να δώσετε κάποια παραπάνω χρήματα και να μπορείτε να κυκλοφορείτε με ασφάλεια, παρά να πάρετε πχ ένα κράνος, με την λογική "πέφτει πολύ γράψιμο από την τροχαία τελευταία".
Ένα εξίσου σημαντικό θέμα είναι και η συνετή οδήγηση. Αν σεβαστείς την μηχανή, θα σε σεβαστεί και αυτή. Πρέπει να μην την φοβάσαι, αλλά να την σέβεσαι. Δεν χρειάζεται να δείξεις με την μηχανή "το πόσο μάγκας είσαι". Με συνετή οδήγηση και σωστό εξοπλισμό, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε παραπάνω από το να οδηγείς πχ ένα ποδήλατο. Και ασφαλώς δεν ισχύει σε καμία περίπτωση η εντύπωση που έχει προς τα έξω, το ότι όσο πιο μεγάλη η μηχανή, τόσο πιο επικίνδυνη. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο, μιλώντας πάντα για σωτό οδηγό και με σωστό εξοπλισμό, το ξανατονίζω. Ο τρόπος οδήγησης και η προστασία είναι που μεταβάλλουν τον κίνδυνο, όχι το μέσο. Το να οδηγείς μια μεγάλη μηχανή στα 80km/h είναι σαφώς πιο ασφαλές, από το να οδηγείς με την ίδια ταχύτητα ένα σκούτερ. Η μεγάλη μηχανή παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, προστασία, πατάει καλύτερα, έχει καλύτερα κρατήματα, φρενάρει καλύτερα, μπορεί να σου δώσει την επιθυμητή ισχύ όποτε χρειαστεί, ώστε να ταξιδέψεις με ασφάλεια.
Ολοκληρώνοντας θα έλεγα για τους φίλους που έχουν το μεράκι μέσα τους αλλά φοβούνται, ότι θα πρέπει να σκεφτούν ότι ο χρήστης με την συμπεριφορά του καθορίζει τον βαθμό επικινδυνότητας τις περισσότερες φορές. Θ μπορούσε να πει κάποιος ότι υπάρχει έλλειψη οδηγικής συμπεριφοράς προς τις μοτοσυκλέτες και θα έχει δίκιο. Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, που αφορά και τις υπόλοιπες όμως κατηγορίες οχημάτων και θα πρέπει να το συζητήσουμε σε ξεχωριστό νήμα.
Σε όσους έχουν μηχανή λοιπόν, εύχομαι καλά χιλιόμετρα! :hellas