Εχθές και σε επίσκεψη σε ένα Hondos,με φρικτό πονόδοντο...
Ήθελα λοιπόν να αγοράσω,μια βούρτσα μαλλιών για την γυναίκα μου,και μια πολύ μαλακή οδοντόβουρτσα
για τις vintage μηχανές που καθαρίζω.
Πήγα στον τρίτο όροφο,εκεί είδα πολλές βούρτσες-χτένες,άντε τώρα να βρώ ποιά κάνει για πιστολάκι...
ήρθε μια κοπελιά και με ρώτησε τι θέλω,της είπα,και μου λέει είναι για εσάς η βούρτσα;
έβγαλα τον σκούφο που φόραγα,και μπούμ (bulb shape) o "γλόμπος" την πήραν τα γέλια,και εγώ την βούρτσα.
Απέναντι θα πάτε για την οδοντόβουρτσα που θέλετε,μου είπε χαμογελώντας,χαμογέλασα και εγώ(όσο μπορούσα)ένεκα του τρομερού πονόδοντου,όταν πήγα απέναντι βρέθηκα σε έναν τοίχο με οδοντόβουρτσες,εκεί πάλι ήρθε μια διαφορετική
"αιθέρια ύπαρξη" με κοίταξε και με ρώτησε,για εσάς είναι; (άντε πάλι) όχι της λέω,με το μισό στόμα τούμπανο,θέλω μια πολύ μαλακιά,ααα ωραία μου λέει,και με πήγε στις παιδικές,πόσο χρονών είναι; είναι κάπου στα 95 της λέω...
εκείνη γούρλωσε τα μάτια της
![Seeing Stars :confusion-seeingstars:](./images/smilies/confusion/seeingstars.gif)
ορίστε; της εξήγησα και γελούσαμε και οι δύο...
Ήταν μια ιστορία καθημερινής τρέλας,όχι του Τσαρλς Μπουκόφσκι,αλλά δική μου,που και παρόλα τα χάλια μου,
με έκανε να χαμογελάσω...