Τα Ρολόγια των ... ονείρων μας !!!!

[NavalArchitect]

Ξυπνάω το πρωί... Μιά από τα ίδια, κούραση, κακός ύπνος, άλλη μία εβομάδα γεμάτη άγχος (το οποίο εγώ θα έπρεπε να ελέγχω πολύ καλύτερα). Η δίαιτα χάλια, γυμναστική στο 'αύριο', πώς να τα βγάλεις πέρα?

Εδώ το μόνο που κοιτάνε είναι να σε ξεζουμίσουν και μετά να σε πετάξουν. Η ώρα τους έρχεται - εγώ ποτέ δεν ξεχνώ, και πάντα χτυπάω απροειδοποίητα. Την πήραν τη γεύση τον περασμένο Οκτώβριο, και γι'αυτό τώρα μου κάνουν καψώνια, όμως υπάρχει κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια. Όταν αυτό καταπατηθεί, η τιμωρία είναι θέμα χρόνου.

Τον περασμένο μήνα η Mi La, πωλήτρια στη μπουτίκ ALS εδώ, με είχε φάει. "Θα σε δούμε πριν την 1η Απριλίου?" Τα ρολόγια πήραν την ετήσια αύξηση, και με κυνήγαγε για να κλείσω ένα. Με προκαταβολή έκλεινα στην παλιά τιμή. Δεν βιάστηκα, από τη στιγμή που έβλεπα JLC, κι όλους τους γνωστούς πλέον ρολογάδες με pre-owned. Πολύ ρολόι εδώ, βρίσκεις ό,τι θες.

Ας καθαρίσω με αυτούς τους ψεύτες που έχω μπλέξει και μετά κατευθείαν, την πρώτη μέρα, τό'χω κλείσει το επόμενο ρολόι. Έτοιμος είμαι, το AP τό'δωσα, το Exc.+ vintage Rolex GMT II του '95 το έχω για πούλημα, και εύκολα θα φύγει και το 116000.

Άρχισε πάλι η βροχή. Είναι περίοδος μίνι μουσώνων, από Ινδονησία μεριά. Μέχρι το τέλος του μήνα. Μετά λίγο ηρεμία σε βροχή και θερμοκρασία ως τον Ιούλιο/Αύγουστο που θα ξαναζεστάνει. Από Νοέμβριο οι άλλοι μίνι μουσώνες, από Μαλαισία μεριά.



Το ραντεβού ήταν κανονισμένο από χθες. Τα ρολόγια που κοιτώ τέσσερα:

1. ALS Saxonia Dual Time, WG
2. ALS Lange 1 Timezone WG
3. ALS Langematic Perpetual RG
4. ALS Saxonia Annual WG

Και φυσικά 2-3 τύπου novelty/LE που μου είχε υποσχεθεί η Μι να δώ όταν πάω. Εντυπωσιακά κομμάτια, τα οποία δεν είδα όλα, μόνο που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο, έμεινα εκεί. Ο χρόνος σταμάτησε, πραγματικά και σχεδόν κυριολεκτικά.

Πήγα με τον Μάρκο, Ιταλός που έχω στο γραφείο. Δεν έχει σχέση με το άθλημα, αλλά τρεις μήνες τώρα με τις γύρες που κάνω έξω εδώ, έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τί να πει το παλικάρι. Είμασταν στο Passions σήμερα κατά τις 6 το απόγευμα και μπήκε ο άλλος, σε 4 λεπτά (κυριολεκτώ) χτύπησε το Patek στα 43 χιλιάρικα (τοπικά) και μείναμε κόκκαλο.

Ο καφές που ετοίμασε η Μι Λα πολύ μέτριος, για να μην πω κακός. Το μπισκότο έλειπε, δύο κύβοι μαύρης ζάχαρης όμως έσωσαν λίγο την κατάσταση. Γι'αυτούς που δεν ξέρουν, στην Ασία το στυλ είναι να πηγαίνεις εντελώς casual στο κοσμηματοπωλείο και να δοκιμάζεις ό,τι μα ό,τι θες. Εμείς εδώ σαν expats ειδικά απολαμβάνουμε ένα status σχετικά διαφορετικό, που μας επιτρέπει να μπαίνουμε όπου σχεδόν θέλουμε και να ζητάμε ό,τι θέλουμε (πάλι σχεδόν, γενικά μιλώ, και πάντα με την καλή έννοια των προτάσεων).



Μέσα στην (ως συνήθως) αργοπορία μου, έτρεχα πάλι το πρωί να προλάβω το ταξί που με περίμενε από κάτω. Έπιασα ό,τι πρόλαβα, όπερ σημαίνει Nikon 1 V2 με τον equivalent 50-άρη prime, αντί του σούπερ στα μάκρο 100/2.8L... H 1 V2 όμως έχει πάρα πολύ καλό μάκρο για το μέγεθός της, οπότε εντάξει για σήμερα.

Ξεκινάμε με το Saxonia Dual Time. Μ'αρέσει πολύ ο διπλός δείκτης της ώρας, και το λιτό dial. To ρολόι όμως δεν έχει ημερομηνία, την οποία πάντα αναζητώ στο κομμάτι που φοράω. Το διπλό timezone είναι κι αυτό πάρα πολύ χρήσιμο, να βλέπω κατ'ευθείαν Ελλάδα ή Ιταλία. Τις ξέρω τις διαφορές παντού, αλλά από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι. Χτυπάνε τα τηλέφωνα όλη τη μέρα, και θες να δεις τί γίνεται πίσω χωρίς να βάλεις το μυαλό σου να επεξεργάζεται τα ίδια και τα ίδια.



Λεπτό, στα 9.1 χιλιοστά και με 40-άρα κάσα, λευκός χρυσός φυσικά. Όλα έρχονται με pin buckle, και το deployant buckle είναι κάπου στα S$5,700 (ανάλογα με το μοντέλο φυσικά). Τα δύο κουμπιά αριστερά είναι για να ανεβάζεις και κατεβάζεις τη δεύτερη ώρα, ανά μία ώρα με κάθε πάτημα. Πολύ εύκολο. Εβδομήντα δύο (72) ώρες power reserve, χωρίς indication. Automatic, 268 parts, 31 jewels, S$65,200 (WG) & S$63,400 (RG) με το νέο τιμολόγιο, τιμές φουλ λιανική.

Κάνουν, λέει, το πολύ 9.x% off διότι δεν τους αφήνουν (άκουσον άκουσον) να κάνουν διψήφια έκπτωση. Προσπαθούν να δώσουν και ένα deployant buckle upgrade ή ένα strap δώρο. Δεν τραβάει το πράγμα, αν δείτε τις τιμές στο Gemnation.com θα παρατηρήσετε πως είναι 25% πιό φτηνές από τις τιμές λιανικής της μπουτίκ εδώ. Πώς να πας να ψωνίσεις από την καλή και άγια Μι Λα?



Ωραίο και λιτό, αλλά άμα βάλεις πάνω σου Lange Annual ή Perpetual, άστα να πάνε, δε γυρνάς πίσω.

(συνεχίζεται...)

[NavalArchitect]

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι με το Langematic Perpetual, ένα Saxonia το οποίο βγαίνει μόνο σε Rose Gold και Platinum.



Πολύ ωραίο σε κόκκινο χρυσό, τα Saxonia μου αρέσουν πολύ, είναι καλά στο μέγεθος και όχι πολύ χοντρά σε πάχος. Αυτό εδώ του πάει πάρα πολύ η εν λόγω κάσα, και είναι πανέμορφο το dial. Όμως οι γραμματοσειρές στα sub-dials διαβάζονται δύσκολα, και δεν είναι αυτό η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Το έπαθα πάλι με το Master Geographic της JLC, πριν μία εβδομάδα. Δεν το παρατήρησα στο Master 8 days Perpetual πάλι της JLC, αλλά τί να πω, μήπως έχουν αρχίσει τα μάτια μου να θέλουν 'κοντά' γυαλιά?

Movement με ουκ ολίγα 478 parts & 43 jewels... Sax-O-Mat, με τον περίφημο zero-reset μηχανισμό (όταν βγάζεις την κορώνα έξω να ρυθμίσεις, επαναφέροντάς την, τα δεπτερόλεπτα πάνε άμεσα στο μηδέν). Διάμετρος κάσας 38.5 χιλιοστά και πάχος 10.2, και πάνω από 46 ώρες power reserve όντας πλήρως κουρδισμένο. Πιό όμορφο open back:



To Langematic Perpetual σε Rose Gold κοστίζει S$108,700 (ήτοι 63,000 Euro τιμή λιανικής προ της έκπτωσης), και σε πλατίνα S$128,100 (ήτοι 74,200 Ευρώ). Δεν είναι διαθέσιμο σε λευκό χρυσό.

Το τελευταίο από τα τέσσερα κομμάτια που είχα προγραμματίσει να δω ήταν το Saxonia Annual Calendar, ένα complicated αλλά λιτό σχετικά και συμμετρικά καλοβαλμένο κομμάτι. Μοιράζεται την Sax-O-Matic βάση του movement με το Langematic Perpetual, κι έχει διάμετρο 38.5 χιλιοστά με 9.8 χιλιοστά πάχος. Αυτόματο, με 46 ώρες power reserve.





και επίσης...



Πιστεύω ήταν το ρολόι το οποίο ταιριάζει καλύτερα στον καρπό μου από τα τέσσερα που δοκίμασα. Θα ήθελα το time zone function αλλά δεν μπορεί να τα έχει όλα κανείς σε αυτή τη ζωή, κι ήδη είμαι ευτυχής που έχω αρκετά.

Το strap του είναι πολύ ωραίο, μαύρο-καφέ στην έκδοση η οποία έχει την λευκόχρυση κάσα. Το ρολόι κοστίζει S$65,200 (37,800 Eur) φουλ λιανική προ έκπτωσης, σε WG, και 1,100 Eur φθηνότερα στην έκδοση με RG κάσα. Αν παρατηρήσετε τις φωτό το συγκεκριμένο είναι το μόνο από τα τέσσερα που έχει εντελώς ίσιο strap, καθ'ότι ήρθε στη Σιγκαπούρη στα τέλη Μαρτίου και είναι σχεδόν αδοκίμαστο. Είναι μόλις το δεύτερο ίδιο κομμάτι που έρχεται στη μπουτίκ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο - αν το παραγγείλω κάποια στιγμή αργότερα θα κάνει κανένα δίμηνο να έρθει.

Να κάνω μία παρεμβολή εδώ, και να αναφέρω λίγες πληροφορίες για την ευαισθησία ή για προβλήματα σχετικά με αυτά τα ρολόγια. Πάνω στη συζήτηση, ρώτησα για το τί 'βγάζουν' αυτά τα ρολόγια. Δεν περιμένουμε να πάρουμε εκτενή απάντηση από πωλητή σε μπουτίκ της εταιρίας, αλλά τουλάχιστον είχε η Μι την ειλικρίνεια να πει ένα-δυό πράγματα.

Το Lange 1 Timezone έχει δώσει θέματα, με πιό συχνό το ότι έφευγε από τη θέση του (έπεφτε) ο δείκτης στο πολύ μικρό sub-dial της κυρίως ώρας. Από τότε το στερέωσαν, και τώρα τα μοντέλα έρχονται με δεπτερολεπτοδείκτη που δεν φεύγει.

Έχοντας δει και δοκιμάσει τα παραπάνω, η συζήτηση πήγε στα σπέσιαλ κομμάτια που έχει η μπουτίκ. Το Richard Lange με RG (αν δεν απατώμαι) κάσα και σπέσιαλ enamel dial, 200 κομμάτια LE. To είδαμε, το αφήσαμε μόνο κλεισμένο στη μονή βιτρίνα του, και πήγαμε αλλού.

Προσπαθώντας η Μι να μου πει για τα deployant buckles, καθ'ότι είχα ρωτήσει, ανέφερε πως έχει ένα ρολόι που φοράει τέτοιο. Τί τό'θελε... Μου λέει, "...είναι εδώ..." Πάμε να το δούμε, σε μία βιτρίνα μόνο του, το βγάζει έξω, αρχίζω να ξεφεύγω. Τολμώ να κοιτάξω το open back, και παθαίνω εγκεφαλικό (ή αλλιώς love at first sight...)

Έχουμε λοιπόν, κυρίες και κύριοι, το περίφημο 1815 Rattrapante Perpetual, σε πλατίνα...


178,000 Ευρώ, τιμή λιανικής στη Σιγκαπούρη.



Διάμετρος 41.9 χιλιοστά, πάχος 14.7, 631 (πώς είπατε?) parts, 43 jewels, rattrapante χρονογράφος με καταγραφέα λεπτών, και διηνεκές ημερολόγιο φυσικά... Τί άλλο να πω? Το ακουμπούσες και γινόσουν στήλη άλατος...





Μετά από όλα αυτά λοιπόν κι αφ'ότου συζητήσαμε γενικά τα οικονομικά (τί προκαταβολή ζητάνε για ένα ρολόι που θα παραγγελθεί, τί έκπτωση κάνουν, κλπ.), ευχαριστούμε θερμά την Μι Λα για το κάλεσμα και τον καφέ, και πάμε με τον Marco στο Funan Digital Mall για να δει μιά-δυό φωτογραφικές μηχανές.

Στο εν λόγω mall λοιπόν υπάρχει το κατάστημα Passions, το οποίο έχει pre-owned ρολόγια, πολύ πράγμα. JLC, AP, Panerai, Patek, κλπ. Ξεκινώ με ένα YG vintage JLC Master Geographic, 38-άρι, στα S$13,000 (7,500 Ευρώ). Το βάζω, το κοιτάω στον καθρέπτη, καλό αλλά δείχνει μικρό και τα sub-dials μέσα διαβάζονται δύσκολα. Συμπτωματικά έχω βρει άλλο ένα τέτοιο ίδιο, σε άλλο μαγαζί, αυτό από πλατίνα και πάλι στα 13 χιλιάρικα.

Αρχίζει ο παππούς και μου λέει πάλι για τον Ναυτίλο που έχει με το μαύρο dial, power reserve indicator και τα λατινικά στις ώρες (33 χιλιάρικα). Πάω, το κοιτάω, βλέπω κι ένα boutique-only RG Richard Lange δίπλα στο Πατέκ, φέρτα και τα δύο να τα δω του λέω.

Στο ενδιάμεσο, και για το προηγούμενο λεπτό (όσο εγώ ήμουν λίγο πιό πέρα στη βιτρίνα με το Lange και το Patek), έχει κάσει τύπος φουριόζος μέσα, κοντά στα 60, Κινεζο-Σιγκαπουριάνος, λεπτός, με ωραίο κολλητό τζηνάκι και σπορτίφ ζώνη στη μέση αλλά και semi-casual μπεζ παπουτσάκι, και κόλλησε ακριβώς δίπλα μας εκεί που είναι η βιτρίνα με τα Patek.

Μέχρι να μου φέρει ο παππούς τα δύο (το Patek και το R. Lange), τού'χει βγάλει του τύπου ένα 5135G (Gondolo Annual, discontinued), στα S$43,300 (ήτοι 25,000 Ευρώ). Μοντέλο 2006, pre-owned, αυτό εδώ ακριβώς.

Ο τύπος φορά tourbillon με YG case, δεν μπορώ να καταλάβω τί μάρκα ήταν το ρολόι του. Τό'χει βγάλει στα γρήγορα και δοκιμάζει ήδη το Πατέκι. Βάζω την ίδια στιγμή κι εγώ το Richard Lange, τον κοιτάω στα αριστερά μου, με κοιτά κι αυτός και μου λέει "...πάρε και το ΦΠΑ πίσω..." Του λέω, "...μένω εδώ, οπότε δεν το δικαιούμαι..."

Μέχρι να κοιτάξω πίσω στον καρπό μου το Lange, να το χαζέψω και να το ζυγίσω λίγο, να το βγάλω, και να φορέσω το Πατέκ για κάποια 30-45 δεπτερόλεπτα ακόμη, βλέπω τον τύπο να εντείνει τη συζήτηση με τον παππού πίσω από τη βιτρίνα, να φωνάζουν λίγο ο ένας στον άλλο για την τιμή (σε SINglish) και μετά ο τύπος να λέει "οκ, οκ" και να φεύγει πιό πέρα, σε άλλη βιτρίνα.

Λέω του παππού, καταλαβαίνοντας ότι κάτι έγινε με τον άλλο, "...είμαστε εντάξει, ευχαριστώ..." και πριν φύγω ρωτάω "...τί έγινε? το πήρε ή όχι?" και μου λέει ο παππούς "...βέβαια, το πήρε!"

Μπαμ - σε τέσσερα λεπτά μέσα! Ο Marco που ήταν δεξιά μου είχε μείνει κόκκαλο, μου είπε μετά "...σε 4 λεπτά ήρθε αυτός και πυροβόλησε 43 χιλιάρικα???"

Welcome to Singapore, boy!

[Ηλίας]

Κωνσταντίνε με ξεκούρασε το κειμενό σου. Να'σαι καλά. Το ευχαριστήθηκα όσο δε φαντάζεσαι.






ΥΓ. Χρειάζεσαι μανικιούρ . :megagrin

[Arisk]

Σπάζομαι όταν κατα καιρούς εξαφανιζεσαι απο τα ταξιδιωτικα η απο τα reviews ρολογιών, αλλά όταν επανεμφανίζεσαι είσαι πραγματικά απολαυστικότατος. Ευχαριστώ φίλε!!!

[νικος]

Μας ταξίδεψες για αλλη μια φορα!! :thnx

[NavalArchitect]

Ένα ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει - απλά συνεχίζεται, όπως και η ιστορία μας. Με δόσεις και τάσεις για φόρουμ ρολογιών περισσότερο αυτή τη φορά, αλλά το νόημα το πιάνετε.

Πάμε:

Μες στην εβδομάδα που τελειώνει, θα ήταν τα γενέθλια του πολυαγαπημένου μου βαφτιστήρη, δεύτερου ανηψιού μου κατά σειρά. Θα γινόταν έντεκα ετών. Τον χάσαμε πέρυσι το φθινόπωρο, έπεσε από το μπαλκόνι του καταραμένου σπιτιού του γαμπρού και της αδελφής μου, όγδοος όροφος. Τρεις μέρες πριν το συμβάν μου είχαν πει τον καφέ, εδώ στην Ασία, η μητέρα ενός πολύ φίλου, Έλληνα. Άμεσα μετά το γεγονός, στο χρόνο που είχα εδώ πριν μπω στο αεροπλάνο για να έρθω Ελλάδα (για την κηδεία), πήρα το φίλο μου τηλέφωνο και μου είπε πως όταν το άκουσε η μάνα του, είπε άμεσα "...το παιδί πήδηξε..."

Δεν ξέρουμε τί έγινε. Έχει σημασία? Ο καθένας έχει διαφορετική απάντηση γι'αυτό. Για μένα προσωπικά έχει. Αυτά που συμβαίνουν είναι απόρρεια δικών μας πράξεων, αυτό είναι το κάρμα. Αυτό όμως πλέον δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί το συμβάν έγινε, δεν αλλάζει. Όχι μόνο όλα, αλλά ακόμη κι αυτό, είναι πλάνη - το πραγματικό είναι αυτό που είμαστε και δεν έχουμε ανακαλύψει.

Ο φίλος (που η μητέρα του μου είχε πει τον καφέ) είναι συλλέκτης. Μόνιμα στην Ασία εδώ και 13 χρόνια, duty free κάθε μοντέλο Rolex (LV, SDDS, Sub ND, τρία Daytona steel, όλα με τα στικεράκια τους και στο θησαυροφυλάκιο). Και τί τα κάνει? Τα 'βγάζει βόλτα' μία στους 5 μήνες, κάθε μέρα Frogman και δεκαπενταετίας Speedmaster στη δουλειά. Τά'χουμε συζητήσει πολλές φορές, έτσι είναι οι συλλέκτες, καλά κάνει, έχει κομμάτια που αν πάει να τα δώσει θα βγάλει κι από πάνω, δε θα χάσει.


Στη γέφυρα που ενώνει το Far East Plaza με το Galleria DFS, απέναντι, περνώντας πάνω από τον Scotts Rd.

Για μένα η ζωή είναι ένα ταξίδι. Να γευθείς, να περιηγηθείς, να νιώσεις, να εξερευνήσεις. Αν οι περασμένες πράξεις σου έχουν γραφτό να σου έρθει καλή τύχη, θα το πάρω. Κι αυτό κάνω. Πρέπει όμως να υπάρχει και προσοχή - οτιδήποτε σε δόση εκτός του "...παν μέτρον άριστον..." είναι παγίδα για κακοτοπιά. Ωραίο είναι να μπορείς να αγοράσεις ένα perpetual. Δε λύνει προβλήματα όμως, απλά κάνει τη ζωή λίγο πιό ενδιαφέρουσα, τίποτε παραπάνω. Ένα perpetual. Ένα Grand Seiko, τέσσερα Rolex, οκτώ G-Shock, τρία Citizen JDM και δεν ξέρω 'γω τί άλλο - όχι, όλα αυτά μαζί δεν κάνουν τη ζωή πιό ενδιαφέρουσα. Το πολύ το μπέρδεμα το φοβάται κι ο 'καθαρός'. Λίγα και καλά. Κάτι συμβαίνει και μένεις χωρίς λύση? Πάμε έξω να πάρουμε άλλο ένα, έστω και πιό φθηνό.

Έτσι δεν έγινε η ζωή μας? Οι dSLR, για παράδειγμα, είναι αναλώσιμες. Σου χαλάει, την πετάς. Ο τόπος έχει γεμίσει ρολόγια. Δεν ξέρουμε πού πατάμε, τί έχουμε, τί κοιτάμε, τί κυνηγάμε. Μαζί μας θα τα πάρουμε? Ενοίκιο πληρώνουμε. Ξυπνάτε. Ενοίκιο είναι τα 18 χιλιάδες Ευρώ για το σφραγισμένο 5711. Τύχη να έχουμε υγεία και να φοράμε, να ευχαριστηθούμε ό,τι έχουμε. Είμαι 44 ετών, πόσα χρόνια έχω μπροστά μου να ζήσω όποιο ρολόι επιλεξω να αγοράσω τώρα? Ξέρω πόσα? Όχι.



Ξεκίνησα σήμερα για το The Hour Glass, εκεί στην πιό πάνω φωτό στα αριστερά στο βάθος, πριν την Orchard (η οποία είναι κάθετη στη Scotts). Στο αριστερό μας χέρι το Grand Hyatt, με το περιβόητο club/bar Bricks στο υπόγειο (οι πιό καλές βίζιτες). Στο ισόγειο του Hyatt η μπουτίκ του Richard Mille, δεν έχω περάσει ακόμη από 'κει. Δε θα χρειαστεί. Αυτός είναι μόνο για pre-owned. Δέκα χιλιάρικα είπε ο Ben για το σέρβις του σουπερ-μαρκετίστα R. Mille, πέντε χιλιάρικα λέει μόνο για να το δούνε και να σου πούνε τί τρέχει. Τί λες ρε μεγάλε? Σιγκαπουριάνικα πάντα, διαιρέστε με 1.74.

Patek - καμμία αύξηση το 2011, αύξηση το 2012, καμμία αύξηση το 2013 και το 2014 ως σήμερα, ε, εντάξει, δε το γλιτώνουμε. Τρία, τέσσερα τα εκατό. Δεν μπορείς να παραπονεθείς, σ'αυτόν τον τομέα τουλάχιστον. Μου έδωσε ο Ben τα στοιχεία του dealer του στο Hong Kong, πήρε από 'κει το Portuguese Perpetual, ακριβώς ίδιο με αυτό που δοκίμασα σήμερα. Λέει, πάρα πολύ καλό movement, πολύ competitive τιμή στο Hong Kong. Ο AD του κάνει JLC, Lange, IWC. Κάνεις το wire και τελειώνεις.

Το Portuguese Perpetual (WG, blue dial) έχει εδώ 60,000 Σιγκαπουριάνικα. Δεν κάνουν έκπτωση, δίνουν ένα winder. Χάος. Έχουν βγάλει τα παιδάκια να πουλάνε τα ρολόγια στις μπουτίκ (η εν λόγω σκηνή ήταν στο Galleria DFS) και δεν έχουν ιδέα μουσικής. Δεν τους αφήνουν δηλαδή. Ο Ben το πήρε το ρολόι ένα τριαντάρι Αμερικάνικα αν συγκράτησα καλά αυτά που μου είπε, κι εδώ έχει πενήντα. Άιντέ μάναμ!


WG deployant buckle - IWC Portuguese Perpetual, blue dial.

O Ben ξέρει και βγαίνει στο Hong Kong, με τον 'conkers' του TRF (The Rolex Forums dot com). Ο τύπος έχει, λέει ο Ben, συλλογή με Patek, τρελλά κομμάτια... Θα γίνει συνάντηση μόλις περάσω από 'κει. Κάθε τρελλός κι η μοίρα του, αλλά άμα σ'αρέσει αυτή η περιπέτεια τότε δύσκολα την κόβεις τη συνήθεια. Γιατί όχι? Έτσι μ'αρέσει. Ήρθε ο κακομοίρης ο nerdy Ben μ'ένα 15400 white dial, hairlines από 'δω, hairlines από 'κει, εισαγωγές-εξαγωγές, γραφείο στην Ινδονησία, οικογενειακή επιχείρηση. Πολύ ζεστός για Ελλάδα, είχε πάει χρόνια πριν και θυμάται το φαγητό, με ρώτησε με μεγάλο ζήλο για το πώς φτάσαμε στο οικονομικό αδιέξοδο. Του τά'πα ένα χεράκι, τον στόλισα πάλι τον συγχωρεμένο, "...στην περίοδο '67-'74 έγιναν πολλά έργα υποδομών..." κλπ., ναι ρε, έτσι. Διαλυθήκαμε τα τελευταία 25 χρόνια για νά'χουν δεκαπέντε σατανικά έξυπνοι ψευτο-οδοντίατροι εκατομμύρια στην Ελβετία.

Πήγε πρόσφατα (πέρυσι-πρόπερσι, αν θυμάμαι καλά) στο Παρίσι, του βούτηξαν το πορτοφόλι, κόμπλα, ακόμη το θυμάται, τί να του πεις... Εδώ κλέβεις και σου κόβουν το χέρι, μετά δεν κινείται τίποτε, πώς να προσαρμοστείς σε χώρες όπως η "δημοκρατική" Ευρώπη? Expat και πάλι expat. Να σηκώνονται τα αεροπλάνα όποτε θες, να μην υπάρχει όριο σε τίποτα, να μπαίνεις στο duty free και να πυροβολείς αδιακρίτως και χωρίς καμμία μα καμμία λύπηση - δύο γερές πιστωτικές φτάνουν. Χωρίς πατρίδα, χωρίς φόρο, χωρίς έννοια. Pure shopaholic bliss. Είναι κι αυτό μία εμπειρία, βέβαια - ένα level που καταλαβαίνοντας πως μόλις το περάσεις, όλα είναι καλύτερα, ναι, κοντεύεις (ας πούμε 20 δεπτερόλεπτα πιό κοντά στο self-realization).


Γύρω στα 14.6-15.2 χιλιοστά πάχος, δε θυμάμαι ακριβώς τώρα, κι 162 γραμμάρια αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Είχα βγει για μεσημεριανό πριν. Πρωινό και μεσημεριανό μαζί, δηλαδή, κατά τις 4μμ. Εκεί στο βάθος αριστερά, στη γωνία Orchard & Scotts. Ο καθιερωμένος, πλέον, μπουφές του Marriott. Τη σκίζω τη φέτα που έχει, κάνω σαλάτα σούπερ - και μετά chicken curry. Γι'αυτά πάω. Κάπου στις τεσσερισήμιση σκάει δίπλα μου ένας, Ιταλός έμοιαζε, Γάλλος έμοιαζε, σκούρο χρώμα, Έλληνας έμοιαζε, τέλος πάντων. Καθόταν και περίμενε, κινητό και λοιπά. Σε 10 λεπτά, νάτο το μωρό... Μελαχροινή, 25-30, κουκλάρα. Ο τύπος λιωμένος, την κοιτούσε και δεν ξεκόλλαγε. Βέρα στο χέρι. Πού πας ρε καραμήτρο?

Φιλάκια με το βιζιτο-αμόρε κάθε 4-5 λεπτά, το σαλόνι του εστιατορίου γεμάτο. Πρόσεχε, τά'χω περάσει, μπρρρρ, πώς να του το πεις... Την έφερα από τη Βουδαπέστη το Πάσχα του 2009, για σ/κ. Business Class είχα έρθει εκείνο το σ/κ από Κορέα, 4 μέρες, we move mountains, 5 χιλιάρικα το εισητήριο (με τί άλλο? με SQ, ό,τι ακριβότερο και καλύτερο). "...Ξέρεις, έχω να πληρώσω τα δίδακτρα..." και λοιπές μ@λ@κίες. Ναι, καλά. Την έβλεπες και τά'χανες, βέβαια. Η λέξη φυσική ομορφιά δεν μπορούσε να περιγράψει τα είκοσι τέσσερα χρόνια της.



Ωραία τραπέζια και έπιπλα, τζαμαρία να βλέπεις έξω όλους που περνάνε, μέσα τίγκα Milfs, οικογένειες, όλοι του σχετικού καθωςπρεπισμού τέλος πάντων. Δίπλα μου 4-5 παντρεμένες, η μία φορά ένα tourbillon, συζητάνε για μπουτίκ, για ρούχα, για Rolex. Τί γίνεται... Δουλεύουν οι άλλοι σαν να μην πω τί, κι αυτές κουβεντούλα. Οι "άλλοι" είναι οι άντρες τους. Καθημερινά είναι χειρότερα, το γραφείο μας είναι δίπλα στην Orchard Rd. και βγαίνουμε για φαγητό μέσα στο δάσος του παραδείσου retail, βλέπεις τις 'δυτικές' ντυμένες στολισμένες να βολτάρουν, τα παιδιά στο σπίτι με τη Φιλιππινέζα, όλα τα προβλήματα λυμένα. Παίρνει ο άλλος 20-30 χιλιάρικα το μήνα (ντόπια - καθαρά), σπίτι με μηνιαίο ενίκοιο 15 (πληρωμένο από την εταιρία φυσικά), τα παιδιά στο ιδιωτικό διεθνές (πάλι ευχαριστούμε την εταιρία), ε, πώς να μην πουλά καλά η Patek, η Hermes και η Lange εδώ?

Πήγα σ'ένα ρολογά προχθές, έχει pre-owned. Φορούσε ένα Arktos με ανεπανάληπτο custom strap, χρώματος γαλάζιο/μπεζ και με έντονα γλαφυρή επιφάνεια - γνήσιο shark fin... Έμεινα κόκκαλο, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο strap. Έχει δύο μαγαζιά εδώ που κάνουν custom straps, ό,τι θες, όλοι μιλούν για αυτά τα μαγαζιά, όσοι έχουν Lange και Patek κάνουν leather straps εκεί. Δεν τό'πα του Ben, θα με κοιτά με τα μάτια καρφωμένα στο δόξα πατρί, δεν μπορούν να το κάνουν pull off, λέει, το ROC εδώ οι Ασιατικοί καρποί - ε, και τί πήγες και πήρες το IWC Perpetual ρε μεγάλε? Αφού είναι σα τηγάνι! Πηδάω από τα Panerai στον Ben, αλλά έτσι είμαι όταν γράφω, πώς να το κάνουμε...



Έφυγα, το άφησα το ζευγαράκι στο μπουφέ. Λιωμένος ο τύπος, με κοιτούσαν και οι δυό τους, τί να κάνω, στενά τα τραπέζια για δύο άτομα, εγώ φταίω που ήμουν δίπλα τους? Τα άκουγα όλα, αλλά ταυτόχρονα δεν άκουγα τίποτα. Distant και εκεί, όπως πρέπει. Να μπορούσα άμεσα να το κάνω κάθε μέρα αυτό. Θα φτάσουμε κι εκεί, αυτό είναι σημαντικό. Δεν μπορείς να του πεις να προσέξει, την έχει ήδη δαγκώσει τη βιζιτο-λαμαρίνα. Δεν θυμάμαι το καλλιτεχνικό της αλλά μου έλεγε "...θα την κάνω αυτή τη δουλειά μερικά χρόνια ακόμη και μετά σκοπεύω να παντρευτώ κάποιον που θα έχω ήδη γνωρίσει, ο οποίος δεν θα ξέρει τί έκανα..." Εντάξει, δεν διαφωνώ, άνοιξα προχθές την ιστοσελίδα του πρακτορείου στην Ουγγαρία, στο home page πλέον παρακαλώ η δεσποινίς. Όλο και πιό βαθιά σε αυτό το σύστημα, έγινε και το στήθος (ας είναι καλά οι 'χορηγοί' που πετάνε SQ J Class). Ας είναι καλά η κοπέλλα.

Περνά κάθε λίγο και λιγάκι η κυρία να μαζέψει τα πιάτα. Εξήντα και κάτι, εβδομήντα και κάτι, και δουλεύουν. Δεν έχουν τίποτα. Παντού το ίδιο, ειδικά σε όλα τα 'food courts'. Δεν τους δίνουν τα συνταξιοδοτικά που έχουν με αγωνία και κόπους μαζέψει τόσα χρόνια, πότε τότε? Όταν θα πεθάνουν? Σε μερικά food courts πληρώνονται με τους δίσκους που μαζεύουν. Στο Subway με το κεφάλι κάτω, να τρέχουν και να μη σταματάνε. Ψωμί, ψήσιμο, υλικά - production line. Ψυχές, νέοι άνθρωποι, καθαρίζουν, μαζεύουν, χωρίς κανένα περιθώριο. Αυτοί δεν πρόκειται να σε πειράξουν ποτέ, βασανισμένες ψυχές, τί να έχουν κάνει για να το περνάνε αυτό. Οι πιό καλοί άνθρωποι, ζεις την υποκρισία κάθε μέρα στα 'γραφεία' με τον κάθε απρεπή και κακομαθημένο αχάριστο που φορά τα ψευτολουί.

Πηγαίνω και παίρνω σάντουιτς από το Subway εδώ κοντά, στο γυρισμό από το γραφείο, μόνο και μόνο για να τους παρατηρώ. Η μία κοπέλλα καχεκτική, ποτέ δεν είναι χαμογελαστή, σκουπίζει, μαζεύει. Την κοιτάς και δεν σε κοιτά, παρά μόνο κοιτά πάντα κάτω. Η άλλη με τα γυαλιά, μικρή σε ηλικία, χαμογελά. Τώρα κάθε φορά τους μιλάω όλο και πιό πολύ. Ποιός άλλος θα σε δεχθεί πιό ανοιχτά εκτός από αυτούς? "...Τί να κάνουμε...", μου λέει η κοπελίτσα προχθές, "...όλη τη μέρα για ένα μισθό..." Διαμαρτύρεται. Δυό-τρεις εκεί, έχουν κάτι - ας το πούμε όχι 'χαμηλό IQ' αλλά τελος πάντων, κάτι, νομίζω δηλαδή, χωρίς να είμαι αδιάκριτος και ρατσιστής. Αλλά τα παρατηρώ, τα ψάχνω, τί να κάνω? Μ'αρέσει, μπράβο στο Subway αν φροντίζουν να βοηθούν και με αυτόν τον τρόπο. Η ουσία όμως είναι αλλού, τις ψυχές κοιτάμε.


Οι φωτό δεν πολυκολλάνε με το κείμενο αλλά τώρα εκεί θα τα χαλάσουμε...

Ο Steve McQueen σε κάθε συμβόλαιο που έκλεινε, έβαζε μέσα και συνθήκη, δεν ξέρω 'γω πόσα κουτιά (κούτες δηλαδή) από οδοντόκρεμες. Κανείς δεν ήξερε γιατί. Έκανε την ταινία και κάπου στη 'διαδρομή' (πριν ή μετά δηλαδή), έπαιρνε το αυτοκίνητο και πήγαινε και μοίραζε τις οδοντόκρεμες σε ορφανοτροφεία... Μόνο αν υπήρχε κάποιος εκεί να μπορέσει καταγράψει τη στιγμή που έμπαινε μέσα και έδινε στα παιδάκια τις οδοντόκρεμες, τη στιγμή στην ψυχή μέσα, του Steve McQueen εννοώ, όχι τη στιγμή έξω. Τί θα ένιωθε ο McQueen εκείνη την ώρα. Είχε βασανιστεί μικρός, και καταλάβαινε τί θα πει ορφανοτροφείο.

Ο άλλος ήταν αγενέστατος, ενίοτε ψεύτης, αλλά και ταυτόχρονα 'αλλού'. Όταν ξέρεις το μέλλον, δεν πιάνεσαι, δεν υπάρχει όριο. Δεν δικαιολογείτο που έβριζε κόσμο, τραυμάτιζε συνειδήσεις, όμως ήξερε τόσο καλά από πού ερχόταν και πού πήγαινε - και το σημαντικότερο, δεν φοβόταν να το πει ανοικτά. "...Η μόνη συνθήκη για να έχει κανείς θέση εδώ στο boardroom...", είχε πει, "...είναι να είναι απόλυτα ειλικρινής..." Κι επίσης "...μπορεί να υπάρχει κάποια ειδική γλώσσα βραχμάνων, που μιλώντας την και φορώντας γραβάτες ή οτιδήποτε άλλο να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, εγώ όμως αυτή τη γλώσσα δεν την ξέρω γιατί είμαι middle class California..." Παραφράζω λιγάκι την 'επίσημη' αυτοβιογραφία (Isaacson), δεν μπορώ να βρω το Ελληνικό κείμενο, έχω το βιβλίο, αλλά δεν πειράζει τώρα. Πάρτε τα, πάρτε τα και ξαναπάρτε τα στο κεφάλι, έτσι για να με θυμάστε, σαν να μας λέει μετά την προσωρινή αποχώρηση της ψυχής του από αυτόν τον κόσμο. Είναι σημαντικό να εξαφανίσουμε το φόβο, το φόβο του να μη μιλάς όπως πρέπει, να μην ορθώνεις το ανάστημά σου όπως πρέπει. Ο φόβος παγώνει, μπλοκάρει.


Και μετά κάθονται και μας κοιτάνε τα perpetual calendars.

Τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω και να πω για ρολόγια, ε? Χμμμμ. Το Spitfire μεγάλο, με μικρό strap για την εν λόγω κάσα, leap year, λέει, και βλακείες. Εντάξει. Εντάξει χάλια, για να το πω απλά. Jeremy Clarkson εκεί που πρέπει.


Top Gun perpetual, all red edition, strap detail.





Πέρασα πάλι από pre-owned shops, εκεί στο Lucky Plaza. Βλέπεις ό,τι θες, ό,τι κόσμο μπορείς να φανταστείς. Ήταν ένας νεαρός, με το κοριτσάκι του, με σαγιονάρα και οι δύο, περίεργα κουρέματα, τατουάζ, Φιλιπιννέζοι, κι ο τύπος φορούσε Daytona all YG με Paul Newman dial, με τα μαύρα sub-dials... Μιλάμε για κομμάτι που το είδαμε pre-owned μία φορά στον Σαμ πάνω στο δεύτερο όροφο και δεν το ξαναείδαμε μετά. Ήταν τότε εδώ το φιλαράκι μου, ο συλλέκτης που λέγαμε πιό πριν, και μου λέει "...δεκατρία χρόνια στην Ασία κι έχω δει μόνο δύο..." Εντάξει τώρα, μπορεί να είναι ψεύτικο, αλλά ο τύπος κοίταζε συγκεκριμένα ατσάλινα κομμάτια σε μαγαζί με βαριά pre-owned ή ΒΝΙΒ, με διαμάντια πάνω, κλπ. Μιλάμε για πολύ ρολόι εδώ, όχι αστεία.









Το Top Gun Perpetual είναι κεραμο-τιτανιο-κάσα, ελαφρύ, αλλά σκέτο τηγάνι. Σαρανταeεξάρι-σαρανταεπτάρι, αν δεν κάνω λάθος. Κάπου στα 15.5-16.5 χιλιοστά πάχος. Ωραία η κορώνα του μεγάλου πιλότου, αλλά αυτά τα ρολόγια είναι για μπασκετμπωλίστες.

Μετά πήγα στο The Hour Glass, να δω Patek. Η προκανονισμένη συνάντηση που έδωσε το έναυσμα για όλα όσα διαδραματίστηκαν σήμερα. Είδα και δοκίμασα τρία dress Annual Calendars (5205 / 5146 / 5396), κι ένα Nautilus power reserve / moonphase (5712) το οποίο ήταν του κουτιού και δεν είχε ακόμη το προστατευτικό σελοφάν πάνω/γύρω από το μπρασελέ. Μπόρεσα ευτυχώς να νιώσω τη (μη αναμενόμενη) νιρβάνα, με το μπλε dial του 5712 που σε πάει διαρκώς αλλού (αναλόγως με το πώς χρωματίζει) αλλά και το πώς αυτό το λεπτό ατσάλινο band αγκαλιάζει τον καρπό - που είναι πραγματικά το κάτι άλλο, δεν περιγράφεται. Το dial του 5712 συγκρίθηκε νοητά με όλα τα dials που έχω δοκιμάσει ως τώρα (σε θέμα ευκρίνειας) και χωρίς καθυστέρηση απλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Δεν τράβηξα φωτό.

Αυτά. Όπως είπα η απόφαση ελήφθη, η ετυμηγορία δεν θα μπορούσε να είναι πιό ξεκάθαρη. Ίσως είναι και η έκλειψη της Δευτέρας - να προσέχετε, είναι major events οι δύο εκλείψεις του μήνα.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.

[dimitris]

Να'σαι καλά Κωνσταντίνε. Μας ανοίγεις τα μάτια σε ένα άλλο κόσμο, μακρυά από την πραγματικότητα των περισσότερων μας.

O Θεός να αναπαύει τη ψυχούλα του ανηψιού σου.

[iogi]

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να γράψω Κωνσταντίνε... Να'σαι καλά!

[yiannischris]

Πολύ όμορφα Κωνσταντίνε !!

[Iasonas]

Κωνσταντινε πραγματικα ο τροπος γραφης σου ταξιδευει τον αναγνωστη!!!