πως ξυριζοταν οι αρχαιοι

[georgesarris]

Εμένα ο παππούς ξυριζοταν με σαπούνι λευκό ελαιολάδου και bic μονολεπιδο χωρίς αφτερ σειβ. Τα πράσινα έχουν είτε χρώμα, είτε λάδι από δάφνη είτε πράσινο Αργύλο , φτιάχνω σαπούνι μόνος μου και όλα από ελαιόλαδο είναι κρεμ στο χρώμα. Τα λευκά είτε έχουν αλάτι που δεν είναι κακό είτε λάδι καρύδας είτε titanium dioxide που κάνει λευκό τό σαπούνι. Προσωπικά έχω παρατήσει τα σαπούνια ξυρίσματος λόγο αρώματος που μου τη δίνει στα νεύρα και χρησιμοποιώ ελαιολάδου με γάλα κατσίκας.

[emminad]

Ο παππους μου ξυριζεται με bic μονολεπιδο και Ava (αυτό για τα πιάτα).. άλλο επίπεδο !

[mbakurin]

Καλά ρε σεις, πού βρέθηκαν τόσοι savage παππούδες; Εμένα στο ορεινότερο χωριό της Κρήτης ήταν, γεννημένος το 30 ο συγχωρεμένος, και το ξύρισμα ήταν Primo ή άλλη αντίστοιχη ελληνική DE, λεπίδες ΑΣΤΟΡ και κάποιες άλλες που δε μπορώ να θυμηθώ, πινέλο χοίρου τελείως βασικό και ρετρό, με πολύ μικρό θύσανο (τύπου 1-1,5 εκ διάμετρο στη βάση, το μισό από τους σημερινούς) και κρέμα KOLYNOS ή πάλμολιβ.

Η μόνη αντίστοιχου βεληνεκούς καλτίλα που θυμάμαι, είναι ότι ο πατέρας του και προπαππους μου, γεννηθείς 1903 και θανών 2008, λουζόταν ως τα 90 με ΟΜΟ γιατί "έκανε καλύτερο αφρό".

[Antonis]

Να υπενθυμίσω ότι το νήμα αφορά τους αρχαίους και όχι τους σύγχρονους παλαιότερους (παππούδες).

[Apostolos K]

το ειδα πριν μερικες μερες και να που υπαρχει καταλληλο νημα

[SrTv]

Μια διάσταση του παραδοσιακού ξυρίσματος με ξυράφι από οψιδιανό .

[mbakurin]

Ο Οψιανός (και όχι Οψιδιανός όπως κακώς μεταφράζουμε την αγγλοσαξωνική... παραφθορά) είναι ένα πέτρωμα εξαιρετικής αιχμηρότητας εφόσον διαμορφωθεί σωστά, ενώ είναι και αδιάλυτος στο νερό. Πρακτικά, μία υποθετική φαλτσέτα οψιανού με λαβή από άλλο αδιάφθορο υλικό (πχ κέρας ή μάρμαρο) θα ήταν πολύ-πολύ πιο ανθεκτική από τις σημερινές μεταλλικές σαβέτες, πιθανόν ανθεκτικότερη κι από το ανοξείδωτο ατσάλι, ενώ δε θα είχε τίποτα να ζηλέψει σε αιχμηρότητα. Θα ήταν φυσικά και αρκετά πιο εύθραυστη. Πιθανότατα πολλά "μαχαίρια" που ανευρίσκονται σήμερα σε ανασκαφές με αιχμή οψιανού, ήταν και ξυριστικά εργαλεία.

Θυμίζω άλλωστε ότι τα μούσια θεωρούνταν προβληματικά στο πεδίο της μάχης (λαβή για επιθετική κίνηση αποκεφαλισμού από τον αντίπαλο), αλλά και από άποψη υγιεινής, οπότε γι' αυτό ο ελληνορωμαϊκός κόσμος ήταν αναφανδόν ξυρισμένος, τουλάχιστον στις στρατεύσιμες ηλικίες. Άξιο να αναφερθεί έξτρα ότι μουστάκι σκέτο δεν υφίστατο καν ως στυλ σε κανέναν, λόγω της διατήρησής του από τους "βάρβαρους" κέλτες, ιλλυριούς και μήδους που συνόρευαν με τη Ρώμη και την Ελλάδα αντίστοιχα.