Men's Only

Μου προκαλεί εντύπωση ότι το θέμα δεν κινήθηκε. Όχι δεν σας επιπλήττω, ούτε φιλοδοξώ να είναι τα θέματα που ανοίγω επιτυχημένα. Απλά απορώ πως δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον κάτι που συζητιέται όπου βρεθεί κανείς, λογικό στην κατάσταση που βρίσκεται η χωρά.

Μάλιστα εκτός από το ότι δεν υπήρξε εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον για συμμετοχή, βλέπω ότι από τα μέλη που έχουν σημαντική εμπειρία επί του θέματος απάντησε μόνο ένας. Οι υπόλοιποι ή βαριούνται (μη μάθω κάτι τέτοιο :!@#! ) η δεν έχουν χρόνο (πέρασε ενάμισης μήνας :!@#! ) ή δεν θέλουν να αποκαλύψουν τις ευκαιρίες που βρήκαν :!@#!

Αστειεύομαι φυσικά! :megagrin

Το νημα πρεπει να κινηθει απο τα νεα παιδια που εισερχονται στο χωρο της εργασιας Αποστολε. Ολοι εμεις οι αλλοι μεσηληκες με παιδια στα σχολεια και υποχρεωσεις υπεργηρων γονεων ειναι πολυ δυσκολο εαν δεν τιθεται βιοποριστικο θεμα να σκεφτουμε καν για να ψαξουμε εξω. Νομιζω δηλαδη. Εγω βεβαια που ειμαι μεσηληξ αλλα ο γιος μου τελειωσε το σχολειο μπορω να αρχισω να το σκεφτομαι :dance3 . Μετα απο αρκετα χρονια comfortably numb ισως ,ισως και παλι ισως το ψαξω.

Εγώ αναφέρομαι στα μέλη που ήδη το έχουν κάνει.

Και δεν συμφωνώ μαζί σου αφού ξέρω (και ξέρεις) άνθρωπο που το έκανε με σύζυγο και με δύο παιδιά σε κρίσιμη ηλικία και μάλιστα πέτυχε κατά την δική μου άποψη.

Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Έχω φίλους που από όταν έκαναν παιδιά δεν ξαναβγήκαν απο το σπίτι και άλλος με τρία παιδιά έκανε τον γύρο της Ελλάδας.

Τιποτα δεν ειναι απολυτο υπαρχουν και εξαιρεσεις και καλα κανουν. Εγω ειμαι υπερ των δραστικων αποφασεων και οπως εχω ισως πει ξανα ονειρο μου ειναι να δουλευω καθε δυο τρια χρονια σε αλλη χωρα. Δεν μπορεσα να το κανω ομως για πολλους λογους αλλα δεν εφυγε απο το μυαλο μου. Οι υποχρεωσεις ομως ειναι εδω και δεν ειναι δυσκολο να τις παραβλεπεις. IMO

Υπήρχαν πολλές φορές, από την έναρξη της κρίσης έως σήμερα που το σκέφτηκα, εκνευρισμένος και αηδιασμένος από την ελληνική πραγματικότητα. Χωρίς να το ψάξω ιδιαίτερα σοβαρά, στο διάστημα αυτό υπέβαλα δυο - τρία βιογραφικά σε διεθνείς οργανισμούς (πάντα στην Ευρώπη), κανένα από αυτά δεν προχώρησε. Η λογική που κοίταξα σε διεθνή οργανισμό είναι τα καλά benefits που έχουν για μη μόνιμους κάτοικους με οικογένεια (π.χ. έδρα σε περιοχές με διεθνή σχολεία, βοήθεια στην εύρεση εργασίας στον/στην σύζυγο κλπ.).
Σε κάθε περίπτωση λόγω πρόσφατης αλλαγής δουλειάς της συζύγου μου (σε αναβαθμισμένη θέση) και των τριών μικρών παιδιών που έχω, δεν νομίζω να το προχωρούσα, τουλάχιστον όχι όσο δεν έχω βιοποριστικό πρόβλημα.

Κάθε φορά που προβληματίζομαι με την κατάσταση στη χώρα, το ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου είναι που μπορώ εγώ και η οικογένειά μου να έχουμε υψηλότερο επίπεδο ζωής (λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνον τα εισοδήματα) στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα.
Παρά την κρίση, μέχρι σήμερα η απάντηση που δίνω είναι στην Ελλάδα.

Για όποιον ενδιαφέρετε για δουλειά στο εξωτερικό, ίσως αξίζει να ρίξει μια ματιά και εδώ. Έχω δυο γνωστούς που βρήκαν δουλειά μέσω αυτού του site.

Παρακολουθώ το θέμα αλλά δεν είχα ποτέ το χρόνο να απαντήσω.

Ας αρχίσουνε από τα αυτονόητα.
Η εποχή των παχιών αγελάδων έχει εδώ και πολύ καιρό τελειώσει.
Τότε που φεύγαν στην ξενιτιά ξυπόλητοι και γύριζαν μετά από 10 χρόνια 'ζάπλουτοι' δεν υπάρχει πλέων και αυτό ισχύει για όλη την γη (εκτός βεβαίως βεβαίως και κάποιος βρει χρυσάφι, αν και εδώ τα πράματα ποια είναι κάπως χλομά).

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις...
Να πω όμως από την αρχή πως δεν θα μπω σε εργασιακές αναλύσεις αλλά θα σας διηγηθώ την ιστορία μου.

Προσωπικά για μένα.
Η απόφασή μου να φύγω από την Ελλάδα ξεκίνησε από την σπίθα που είχα μέσα μου στο να κάνω περισσότερα.
Γιατί στην δουλειά μου δεν ήμουν πλέων ούτε κατά το ήμισυ ικανοποιημένος (επαγγελματικά).
Έκανα πολλές προσπάθειες να μου δώσουν τον σεβασμό που ήθελα να μου δώσουν.
Το αποτέλεσμα όμως πάντα ήταν ένα, τίποτα.
Ένας μεγάλος οργανισμός όπως σε αυτόν που δούλευα εγώ, δούλευε 'οικογενειακά'.
Καλό, δεν λέω αλλά ταυτόχρονα και κακό. (Ένας από τους λόγους της διάλυσής του).
Όταν άρχισα να ακούω τις φήμες περί πτώχευσης της το ένστικτό μου άρχισε να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Έτσι άρχισα σιγά σιγά να ψάχνω για μία νέα θέση εργασίας (στην Ελλάδα).
Όταν όμως είδα ότι οι θέσις ήταν τόσο λίγες (λίγο μετά αφού 'ξέσπασε' η κρίση) κατάλαβα ότι η εύρεση εργασίας στην Ελλάδα ούτε εύκολη θα είναι αλλά και ο μισθός θα είναι επιεικώς απαράδεκτος.

Στράφηκα λοιπών στην Βόρεια Ευρώπη, αρχικά Γερμανία. Έκανα ένα ταξίδι και ευχαριστώ τον Στέφο για όλα όσα έκανε για εμάς όσο ήμασταν εκεί. Οι Γερμανοί είναι δύσκολος λαός και οι εταιρίες εκεί είναι ακόμα ποιο δύσκολες. Ζητούσαν Γερμανικά υποχρεωτικά ακόμα και σε διεθνής επιχειρήσεις όπως Google κτλ.

Ο επόμενος στόχος μου ήταν η Ολλανδία. Κι αυτό λόγο μίας τυχαίας συζήτησης που έκανα με την κουνιάδα μου (Στέφο ). Ο πρώην σύζυγός της έχει νταραβέρια με Ολλανδούς.
Συγκεκριμένα μου είπε, γιατί δεν δοκιμάζεις και Ολλανδία, οι περισσότερες εταιρίες δεν έχουν πρόβλημα αν δεν μιλάς Ολλανδία, αρκεί να μιλάς Αγγλικά. Αρχικά δεν μου άρεσε σαν ιδέα αλλά αφού έκανα ένα ταξίδι και εκεί είδα ότι τα πράγματα σε επίπεδο ζωής δεν διαφέρουν και πολύ από την Γερμανία (ίσως και σε κάποια σημεία ήταν καλλίτερα), άλλαξα γνώμη.
Έτσι άρχισα να στέλνω βιογραφικά και εκεί.

Εκεί που οι Γερμανοί απαντούσαν 1 στα 10 βιογραφικά οι Ολλανδοί απαντούσαν 7 στα 10.
Αυτό με έκανε να πάρω και την οριστική (ομολογουμένως λανθασμένη) απόφαση να φύγω βιαστικά για Ολλανδία.

Στην Ολλανδία τράβηξα λίγα προβλήματα, αλλά δόξα το Θεό, Όλα καλά που λέμε.

Δεν έχω μετανοιώσει για την απόφαση μου.
Κι ας ξέρω ότι πίσω έχω αφήσει τα γερόντια μου, τους φίλους μου και ότι τέλος πάντων έχω αφήσει.
Επαγγελματικά; Έχω καταφέρει μέσα σε ~2 χρόνια ότι δεν μπόρεσα να καταφέρω στην Ελλάδα μέσα σε 10.
Οικονομικά; (αν δεν είχα τις μαύρες τρύπες που πρέπει να βουλώνω κάθε μήνα στην Ελλάδα) Μπορώ και καλύπτω άνετα τις ανάγκες της τετραμελής οικογένειάς μου και βάζω και λίγα λεφτά στην άκρη και χωρίς την σύζυγό μου να εργάζεται.

Τέλος προσωπικά, τώρα τελευταία αισθάνομαι πολύ ποιο χαρούμενος από ποτέ. Για όλα όσα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται σιγά σιγά.

Αν θα πρότεινα σε κάποιον να το κάνει;
Ναι και το έχω κάνει πολλές φορές. Αλλά μετά αρχίζω και το ξανασκέφτομαι.
Ομολογώ πως τα πράγματα για μένα 'κάτσανε' καλά, όχι τέλεια αλλά καλά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα συμβεί και στον επόμενο το ίδιο.

Δεν αρκεί για κάποιον να θέλει απλά να βρει μια δουλειά έξω και να αντέξει όλα όσα αυτό θα του φέρει ο δρόμος του.
Θα πρέπει η διαδρομή του μέχρι την απόφασή του αυτή να τον έχει προετοιμάσει 100%.

Και να απαντήσω στο θέμα μας.

Ευκαιρίες υπάρχουν παντού. Ακόμα και στην Ελλάδα.
Το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε 'τυχεροί' να τις δούμε να τις αρπάξουμε αλλά και να τις εκμεταλλευτούμε.

Πολύ ωραία, απλή αλλά ουσιώδης η θέση το Ανδρέα. Κρατάω τα παρακάτω συμπεράσματα:

1. Όλες οι χώρες δεν είναι ίδιες
2. Πρέπει να πας και επιτόπου άρα χρειάζεται μια οικονομική επένδυση για να ξεκινήσεις (ταξίδια κ.λπ)
3. Θέλεις και λίγη τύχη.
4. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ψυχικά.