Re: Τι ρολοϊ εχετε?
Δημοσιεύτηκε: 15 Φεβ 2013, 15:47
Ναι, πολλοί το λένε αυτό. Δεν δίνω άδικο, όμως δεν συμφωνώ προσωπικά, κυρίως για το λόγο ότι ένα καλό ρολόι το αγοράζει κανείς για να το ευχριστιέται και να το φορά κι όχι για να το πουλήσει 15-20 χρόνια αργότερα. Αναγνωρίζω όμως πως πολλοί δεν σκέπτονται όπως εγώ.
Τα Ρόλεξ και επίσης μάρκες τύπου ΑΡ, Πατέκ (ΡΡ), κλπ. κρατούν την αξία τους από καλά έως άριστα. Σε διεθνείς δημοπρασίες περίπου το 80% των ρολογιών που βγαίνουν καθημερινά είναι Ρόλεξ, τα υπόλοιπα ΑΡ, ΡΡ, κ.ο.κ. Φυσικά η ετήσια παραγωγή της ΡΡ είναι περίπου το 10% αυτής της Ρόλεξ, οπότε όλα πάνε αναλογικά.
Το θέμα είναι πως αν κανείς παίρνει ένα ρολόι και με επιπρόσθετο σκοπό ίσως την επένδυση (εκτός από την ευχαρίστηση), τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να το βγάλει στην αγορά των μεταχειρισμένων θα πρέπει να γνωρίζει τα κατάλληλα κανάλια που θα χρησιμοποιήσει για αυτό το σκοπό όπως επίσης να έχει και το σετ πλήρες, σχεδόν ίδιο όπως όταν το αγόρασε. Δεν μπορούν όμως όλοι να το κάνουν αυτό, για διαφόρους λόγους. Άλλοι δεν έχουν χρόνο, σε άλλους άλλαξαν οι προτεραιότητες της ζωής τους, άλλοι έχασαν τα χαρτιά ή το κουτί, κλπ.
Εγώ τώρα που είπα ότι ας δοκιμάσω να πουλήσω 2 κομμάτια, βγαίνω στα fora όμως βλέποντας ότι κι εκεί με το ζόρι μάλιστα. Γιατί το να βγεις σε eBay ή ακόμη χειρότερα να πας σε ρολογά να τα δώσεις ούτε καν να το σκέφτεσαι. Μιλάμε για δυό ρολόγια που είναι μάρκα η οποία κινείται γρήγορα, είναι και τα δύο τζάμι, τα έχω πάρει ολοκαίνουργια και τα έχω φορέσει ελάχιστα, έχουν κουτιά, χαρτιά σέρβις, κλπ. και πάλι όπου κι αν στραφώ να είσαι σίγουρος πως όλοι θα μου πουν "...κάνε κάτι καλύτερο..."
Το DSSD που δίνω είναι μοντέλο που δεν εμφανίζεται πολύ συχνά στις εκθέσεις ή σε ρολογάδες. Όταν το πήρα στο Χονγκ Κονγκ στη μπουτίκ της Ρόλεξ εκεί (Ιανουάριος 2009) μου είπαν πως το 2008 τους είχαν έρθει 2 κομμάτια μόνο. Στη μπουτίκ Καρτιέ στο Μπουρζ Καλίφα στο Dubai το 2009 ο μάνατζερ εκεί μου είχε πει ότι οι μπουτίκ παγκοσμίως συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για το πόσα κομμάτια θα πάρουν (τότε είχε αρχίσει να βγαίνει το Calibre de Cartier).
Αυτά όλα όμως είναι λεπτομέρειες κι αργότερα δεν μετράνε πολύ, εκτός κι αν έχεις ένα ΡΡ που είναι ας πούμε κομπλικασιόν και από πλατίνα 100 κομμάτια. Πόσοι όμως από μας θα πάνε από την αρχή να πάρουν τέτοιο ρολόι? Η ουσία λοιπόν κατ'εμέ είναι να μη σκέπτεται κανείς το 'μετά', απλά να παίρνει αυτό που δύναται και του αρέσει και να μη σκέπτεται μετά τίποτε.
Τα Ρόλεξ και επίσης μάρκες τύπου ΑΡ, Πατέκ (ΡΡ), κλπ. κρατούν την αξία τους από καλά έως άριστα. Σε διεθνείς δημοπρασίες περίπου το 80% των ρολογιών που βγαίνουν καθημερινά είναι Ρόλεξ, τα υπόλοιπα ΑΡ, ΡΡ, κ.ο.κ. Φυσικά η ετήσια παραγωγή της ΡΡ είναι περίπου το 10% αυτής της Ρόλεξ, οπότε όλα πάνε αναλογικά.
Το θέμα είναι πως αν κανείς παίρνει ένα ρολόι και με επιπρόσθετο σκοπό ίσως την επένδυση (εκτός από την ευχαρίστηση), τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να το βγάλει στην αγορά των μεταχειρισμένων θα πρέπει να γνωρίζει τα κατάλληλα κανάλια που θα χρησιμοποιήσει για αυτό το σκοπό όπως επίσης να έχει και το σετ πλήρες, σχεδόν ίδιο όπως όταν το αγόρασε. Δεν μπορούν όμως όλοι να το κάνουν αυτό, για διαφόρους λόγους. Άλλοι δεν έχουν χρόνο, σε άλλους άλλαξαν οι προτεραιότητες της ζωής τους, άλλοι έχασαν τα χαρτιά ή το κουτί, κλπ.
Εγώ τώρα που είπα ότι ας δοκιμάσω να πουλήσω 2 κομμάτια, βγαίνω στα fora όμως βλέποντας ότι κι εκεί με το ζόρι μάλιστα. Γιατί το να βγεις σε eBay ή ακόμη χειρότερα να πας σε ρολογά να τα δώσεις ούτε καν να το σκέφτεσαι. Μιλάμε για δυό ρολόγια που είναι μάρκα η οποία κινείται γρήγορα, είναι και τα δύο τζάμι, τα έχω πάρει ολοκαίνουργια και τα έχω φορέσει ελάχιστα, έχουν κουτιά, χαρτιά σέρβις, κλπ. και πάλι όπου κι αν στραφώ να είσαι σίγουρος πως όλοι θα μου πουν "...κάνε κάτι καλύτερο..."
Το DSSD που δίνω είναι μοντέλο που δεν εμφανίζεται πολύ συχνά στις εκθέσεις ή σε ρολογάδες. Όταν το πήρα στο Χονγκ Κονγκ στη μπουτίκ της Ρόλεξ εκεί (Ιανουάριος 2009) μου είπαν πως το 2008 τους είχαν έρθει 2 κομμάτια μόνο. Στη μπουτίκ Καρτιέ στο Μπουρζ Καλίφα στο Dubai το 2009 ο μάνατζερ εκεί μου είχε πει ότι οι μπουτίκ παγκοσμίως συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για το πόσα κομμάτια θα πάρουν (τότε είχε αρχίσει να βγαίνει το Calibre de Cartier).
Αυτά όλα όμως είναι λεπτομέρειες κι αργότερα δεν μετράνε πολύ, εκτός κι αν έχεις ένα ΡΡ που είναι ας πούμε κομπλικασιόν και από πλατίνα 100 κομμάτια. Πόσοι όμως από μας θα πάνε από την αρχή να πάρουν τέτοιο ρολόι? Η ουσία λοιπόν κατ'εμέ είναι να μη σκέπτεται κανείς το 'μετά', απλά να παίρνει αυτό που δύναται και του αρέσει και να μη σκέπτεται μετά τίποτε.
