
Η χρήση λοιπόν του αρώματος γινόταν για καθαρά πρακτικούς λόγους, δηλαδή να κρύβει καθένας τη μυρωδιά του σώματός του και να μην μυρίζει την αποφορά των σωμάτων των γύρω του. Για να πάρετε μια ιδέα του τι συνέβαινε, τα μπουκάλια των 50ml πηγαίνανε στον αρωματοποιό για refill, ανά τρεις ημέρες. Κοινώς, τα …λουζόσαντε. Να πω την αλήθεια μου, η ιδέα του παστωμένου στο άρωμα, χρονίως άπλυτου σώματος, μου προκαλεί ολική αηδία… φανταστείτε απλά αυτούς τι θα γινόταν με αυτούς που δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν άρωμα…

Στις προθήκες που υπήρχαν περιμετρικά του χώρου της ξενάγησης, υπήρχε εκτεθειμένη η συλλογή μπουκαλιών αρώματος του Fragonard, κάποια εκ των οποίων ήταν εκπληκτικής κομψότητας και αισθητικής. Προς τις τελευταίες προθήκες, είδαμε τα πρώτα μπουκάλια της «νέας εποχής». Αρχικά τις κρυστάλλινες συσκευασίες αρώματος που ήταν φτιαγμένες από τον οίκο υαλουργίας Lalique (!) και κατόπιν τα γυάλινα μπουκάλια του ίδιου του οίκου Fragonard, που σύμφωνα με τα λεγόμενα της ξεναγού, ήταν η πρώτη εταιρεία που χρησιμοποίησε σκούρο γυαλί προκειμένου να προφυλάξει το άρωμα από τυχόν αλλοίωση.
η φωτο που ακολουθεί έχει στην κάτω σειρά και μπουκάλια Lalique

ενώ αυτή έχει αποκλειστικά μπουκάλια Fragonard
