Ημερολόγιο Ταξιδίου: "Διψασμένο καγκουρό".

[NavalArchitect]

Μπαίνω στο δωμάτιο. Στα πολύ γρήγορα τα βασικά, το δίκτυο, ένας έλεγχος στα μηνύματα, ένα-δυό που πρέπει να απαντηθούν άμεσα, Δευτέρα γαρ. Άντε να το κάνουμε κι αυτό, κομμάτι των καθηκόντων μας είναι ούτως ή άλλως. Δεν είναι σωστό έτσι όπως το λέω, όταν όμως πάψουν να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι ένα σκυλί, τότε θα αλλάξω κι εγώ τροπάριο. Κάποια πράγματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Μισή ώρα παραπάνω μεν, εγώ έχω όμως τρεις μέρες εδώ για να ηρεμήσω. Πέντε και μισή έχω τελειώσει. Πορτοφόλι, άνετο ντύσιμο, τα κινητά, κι έξω για περπάτημα, για ψάξιμο.

Ο καιρός καλός, στους 28 βαθμούς. Το ξενοδοχείο είναι στην Murray Street, στο κέντρο του Perth. Το meeting που έχω είναι την Τετάρτη όλη μέρα, μεθαύριο δηλαδή. Θα γίνει στο Fremantle, που είναι παραθαλάσσιο προάστιο του Perth, μισή ώρα από το κέντρο της πόλης. Κανονικά θα έπρεπε να μείνω εκεί, όμως τον υπόλοιπο καιρό τί θα κάνω; Το meeting ήταν η αφορμή, εγώ όμως ήρθα για το ταξίδι. Το κέντρο έχει πιό πολύ ενδιαφέρον, άρα εκεί θα μείνω.


Government House, Perth.



Αρχίζω να περπατώ ανατολικά, παίρνοντας την Murray Street προς τα κάτω. Κόσμος στους δρόμους, το κέντρο είναι βασικά η ψυχή της επιχειρηματικής δραστηριότητας μεγάλου βεληνεκούς. Price Waterhouse, KPMG, και τα συναφή. Η καπιταλιστική εικόνα που πάνω-κάτω βλέπει κανείς παντού, πλέον. Δεν ήρθαμε γι'αυτά. Είκοσι μέτρα από το ξενοδοχείο, στο ίδιο πεζοδρόμιο, δύο surf shops κολλητά το ένα με το άλλο. Σανίδες, σαγιονάρες, μπιλαμπόνγκ (αυτό είναι μία μάρκα), μπλουζάκια, και τα λοιπά. Αρχίζω να παίρνω μιά ιδέα. Τριάντα μέτρα πιό κάτω, η πρώτη 'παμπ'. Κλασικά ξύλινα τραπέζια έξω, δυό-δυό ή μικροπαρέες καθισμένοι, και το μόνο πράγμα στο τραπέζι ένα ψηλό ποτήρι μπύρας ή κάτι δροσιστικό. Νάμαστε. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά κι η Δυτική Αυστραλία έχει ήδη αρχίσει να αυτοχαρακτηρίζεται.





Σε λίγο η Murray γίνεται πεζόδρομος. Μαγαζιά, στοές. Έχουν αρχίσει να κατεβάζουν τα ρολλά. Μα καλά, τί γίνεται; Τόσο νωρίς; Κάτι δεν πάει καλά. Δευτέρα σήμερα, αλλά... Μπαίνω σε μία από τις στοές. Διάφορά μαγαζιά, μοντέρνο στυλ, τα περισσότερα να κλείνουν. Κάτι γίνεται εδώ, δεν μπορεί. Συνηθισμένος από Σιγκαπούρη, το φαινόμενο τούτο είναι εντελώς ασυνήθιστο. Προχωρώ λίγο, φτάνω στην Hay Street, παράλληλη της Murray κι από τις πιό κεντρικές του Perth. Τα ίδια. Βρε τί πάθαμε. Ας βγάλουμε το iPhone να τραβήξουμε μία φωτογραφία, τώρα που πέσαμε σε μιά στοά παλιού τύπου.



Οι Murray και Hay είναι οι πιό κεντρικές στο Perth. Τώρα που τα μαγαζιά έχουν αρχίσει να κλείνουν, μένουν κάποια εστιατόρια, πιτσαρίες, και φυσικά μπαράκια. Aσιατικό φαγητό παντού. Κορεάτικο, Μαλαισιάνικο, ακόμη και Μεσανατολίτικο. Αρκετοί άστεγοι ή και ναρκομανείς στο κέντρο, ελεγχόμενη βέβαια η όλη ιστορία, αλλά βγαίνει μιά εικόνα όχι τόσο όμορφη.


His Majesty's Theatre.




Κτίριο γραφείων στην St. George's Terrace.





Αρχίζει να νυχτώνει σιγά-σιγά. Σταματώ στο Pizza Hut, Murray St. για να φάω κάτι. Πάνω στο δρόμο, take-away μαγαζί, χωρίς παράθυρα και προθάλαμο όμως. Δυό κομμάτια, ο πάγκος με το ταμείο που δίνεις παραγγελία, και δίπλα η κουζίνα με το φούρνο που ετοιμάζονται και ψήνονται οι παραγγελίες. Όλα ανοικτά, δίπλα στο πεζοδρόμιο, και 4-5 τραπεζάκια εκεί μπροστά. Δίνω παραγγελία και κάθομαι σε ένα από τα τραπεζάκια. Φυσά ένα πολύ δροσερό αεράκι, ο καιρός είναι κάπου στους 16 βαθμούς τώρα. Μεγάλη αλλαγή από το κουραστικά υγρό κλίμα της Σιγκαπούρης. Αρχίζω να ηρεμώ. Το ταξίδι με το αεροπλάνο με έχει κάνει να ξεφουσκώσω λίγο.



Σε περίπου ένα τέταρτο της ώρας το φαγητό είναι έτοιμο. "Have a good evening", μου λέει ο νεαρός Αυστραλός μόλις μου δίνει την πίτσα και την Πέπσι. Μπράβο ευγένεια... Δεύτερη ειδοποιός διαφορά με τη Σιγκαπούρη: το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων. Πουθενά δεν είναι τέλεια τα πράγματα, όμως αυτό που συμβαίνει πίσω στη Σιγκαπούρη είναι πλέον πολύ ενοχλητικό. Χαμηλής ποιότητας παροχή υπηρεσιών, όπου κι αν πας να φας το σέρβις είναι κακό, οι άνθρωποι σε κοιτούν λες και κάνουν αγγαρία. Πώς να μη συμβαίνει αυτό βέβαια, αφού το σύστημα τους πατάει κάτω. Η Σιγκαπούρη είναι σκληρή, πολύ σκληρή. Στο ελάχιστο οι μισθοί για τέτοιες δουλειές, πολλή δουλειά, 24/7 λειτουργία σε πολλά σημεία, δε θες και παραπάνω για να καταλάβεις τί γίνεται.

Η Σιγκαπούρη είναι ένα μέρος το οποίο το τρέχουν σαν μία μεγάλη εταιρία. Είναι business σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα. Αυτό είναι το κλειδί. Δυό-τρεις οικογένειες που έφυγαν από τη Μαλαισία κι είπαν "Θα κάνουμε ένα ανεξάρτητο κρατίδιο 'κει κάτω στο μικρό νησάκι." Τρέχουν το όλο εγχείρημα ως ένα μεγάλο επιχειρηματικό οργανισμό, κι όλοι αυτοί που απαρτίζουν την κυβέρνηση, τα υπουργεία, τους οργανισμούς είναι άφωνα όργανα, απλοί εκτελεστές. Το αντίτημο είναι μία πλουσιοπάροχη ζωή, με παχυλούς μισθούς και προνόμια σε πάρα πολλά πράγματα. Υπουργοί ή διοικητές μεγάλων οργανισμών έχουν απολαβές ένα και δύο εκατομμύρια το χρόνο καθαρά (Σιγκαπουριάνικα δολλάρια).

Όπως σε όλα τα πράγματα στα οποία η εκάστοτε κυβέρνηση κοροιδεύει και πλανεύει τον κόσμο, έτσι κι εδώ, η δικαιολογία για τους παχουλούς μισθούς είναι η αποφυγή της δωροδοκίας και η προάσπιση της ανεξαρτησίας της κάθε αρχής. Ψέμματα, να το πούμε απλά. Τους λένε να ακολουθούν τυφλά τις γραμμές που δίνει η οικογένεια από πάνω, και δεν θα τους ενοχλήσει κανείς. Αν δεν ακολουθήσεις, σε ξηλώνουν. Έχουν πουλήσει ό,τι έχουν και δεν έχουν, για να μπορούν να έχουν σπίτια τριών και πέντε εκατομμυρίων και για να κυκλοφορούν με Bentley και Lamborghini. Στον απλό κόσμο έχουν δώσει εξήντα εμπορικά κέντρα σε όλη την Σιγκαπούρη, να πηγαίνουμε όλοι εκεί και να ξοδεύουμε ό,τι βγάζουμε. Όλα φουλ με κλιματισμό, κι η ζωή σου γίνεται πολύ γρήγορα ένα κλουβί.

Ήμουν σε ένα από αυτά τα πολυτελή εμπορικά κέντρα πριν μερικούς μήνες. Πήγα να δω ένα μαγαζί με πένες. Του κόσμου τα κομμάτια μέσα, δύο, τρεις, δώδεκα χιλιάδες σε αξία. Πάω να μιλήσω στην πωλήτρια, πιάνουμε κουβέντα για μία μάρκα. Μου λέει "Ξέρεις ποιός ήταν αυτός που έφυγε μόλις τώρα; Πήρε μία τέτοια." Της λέω όχι, δεν ξέρω. "O γενικός εισαγγελέας της Σιγκαπούρης, Ινδο-Σιγκαπουριάνος" μου λέει, "...Έχει μεγάλη συλλογή." Αααα, μάλιστα... Ωραία. Τί λες ρε παιδί μου, ο εισαγγελέας της Σιγκαπούρης, ναι ε; Είμαι θαμπωμένος. Σκεπτείτε τώρα πόσοι άλλοι σαν αυτόν έχουν συλλογές Ρόλεξ, Πατέκ, Μερσεντές, Ντάνχιλ, και τα λοιπά. Η ζωή μας αυτά, τί θα πάρουμε, τί θα δείξουμε, η υλιστική κοινωνία στο μεγαλείο της.

Είδαν τη στρατηγική αξία του νησιού, έκατσαν κάτω κι έκαναν ένα πολύ δυνατό πλάνο. Θα την κάνουμε τη Σιγκαπούρη να είναι το Μονακό της Ασίας, είπαν, τελεία και παύλα. Όλα ελεγχόμενα, τα ναρκωτικά, ο καπνός, η πορνεία, οι αυστηρότατοι νόμοι. Συνοπτικές διαδικασίες. Και μετά πας στα food courts και οι άνθρωποι που μαζεύουν τα πιάτα και τους δίσκους του φαγητού είναι από 65 ως 80 ετών. Τους βλέπεις να δουλεύουν και σου κόβεται η όρεξη. Ο κάθε εργαζόμενος εδώ στη Σιγκαπούρη έχει στην άκρη, μέσω κρατήσεων από μισθούς, ένα ποσό. Το λέμε CPF εδώ. Παλιά τους το έδιναν όλο το ποσό στα 55 χρόνια. Τώρα τους το κρατάνε, και τους το δίνουν σταδιακά ακόμη κι αν είναι 70 ετών. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλα χρήματα στην άκρη ή δεν έχουν παιδιά να τους βοηθήσουν, τί θα κάνουν; Πρέπει να πάνε να δουλέψουν - στα 70 τους...



Αρχίζω να τρώω. Πρώτη φορά που τρώω πίτσα και ηρεμώ λιγάκι. Μάλλον είναι ο καιρός και η δροσιά που έχει. Στο κάτω-κάτω ήταν μεγάλη η μέρα. Αύριο είμαστε ελεύθεροι όλη την ημέρα, θα γίνει εκτενέστερο περπάτημα σε όλο το κέντρο. Έχω να επισκεφθώ και ένα ρολογά που βρήκα, όπως και ένα μαγαζί με πολλά ξυριστικά που πήρε το μάτι μου. Συν τοις άλλοις, έχω και στο νου μου να πάρω μία Νίκον. Κλασική συνταγή, δεν άνοιξα τα κουτιά να βγάλω και να φορτίσω τις μηχανές μου, ε, ας πάρω τώρα μία εδώ που είμαι για να τραβήξω καμμιά φωτογραφία. Πλάκα-πλάκα, μιά απλή Νίκον την έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Να της βάλω τον απλό 35-άρη (ο οποίος θα γίνει πενηντάρης αν δεν πάρω full frame) και να δω πώς τα πάει.



Ξεκινώ πίσω για το ξενοδοχείο. Τα νυχτοπερπατήματα τά'χουμε κόψει εδώ και καιρό. Αν αρχίσω να κάνω και να περιγράφω και τέτοια, σας εγγυώμαι ότι το θερμόμετρο θα ανέβει κατακόρυφα στο νήμα. Τά'κανα πίσω στο 2007-2009 και είχαν μείνει όλοι κόκκαλο στο άλλο φόρουμ...


Amenities στο μπάνιο. Δεν υπήρχε καν πιατάκι για το μικρό σαπούνι.




'Grab N Go': η επανάσταση της EasyJet συνεχίζεται.






Ο διάδρομος στον 8ο όροφο: μόνο ξενοδοχείο δεν θυμίζει.


Στο ασανσέρ.

Στο επόμενο: Ο Σιγκαπουριανος ρολογάς, το βιβλιοπωλείο της Ελίζαμπεθ με vintage books, κι ο Τζιάννι με το ´ξυριστικό μουσείο'.

[NavalArchitect]

Η επόμενη μέρα ξημερώνει. Τρίτη. Την Πέμπτη το μεσημέρι φεύγουμε, κι αύριο έχουμε το meeting στο Fremantle. Σήμερα όμως;

Κατεβαίνω για πρωινό. Καλύτερο απ'ότι περίμενα. Αυγά, μπέικον, λουκάνικα, φασόλια, φρούτα, μαρμελάδες. Φυσικά και ό,τι γράφω δεν είναι για όλο το γκρουπ. Έχω μείνει σε Holiday Inn στη Νορβηγία. Στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κίνηση ως τις οκτώ και κάτι, μετά τίποτε. Η πόλη ξεκινά νωρίς εδώ. Έξω να περπατούν πέρα δώθε, πολύς κόσμος, πάνε στα γραφεία. Το Perth ξεκινά πρωί, και τελειώνει νωρίς. Αυτή είναι η ιστορία εδώ.



Μικρή και γρήγορη ανασύνταξη δυνάμεων στο δωμάτιο μετά το πρωινό, κι έτοιμοι για έξω. Ηλιόλουστη μέρα.





Πάω στη στοά που είχα δει χθες, αυτή στην ασπρόμαυρη φωτογραφία νωρίτερα. Είναι ένα μαγαζί με ρολόγια εκεί, και πάντα έχει ενδιαφέρον να δω τί έχει. Μπαίνω μέσα, το μαγαζί το έχει ένας Σιγκαπουριάνος μ'έναν Αυστραλό. Αρχίζει η συζήτηση περί ρολογιών, και νά'σου ένας Μεγάλος Πιλότος που έχουν δεύτερο χέρι στη βιτρίνα. Φέρτον να τον δούμε. Τον δοκιμάζω, είναι του 2006, μιά χαρά. Πάμε να τα δούμε στο οικονομικό, το βγάζει κάπου λίγο κάτω από 12 χιλιάρικα Σιγκαπουριάνικα, tax free. Με 10,800 το βρίσκω Σιγκαπούρη (2008-2009 μοντέλο) και με 14,500 ολοκαίνουργιο στο KLIA duty free. Το αφήνω φυσικά, και τους λέω θα ξαναπεράσω. Ξέρω ότι είμαι επιρρεπής, αλλά το deal παίρνει κι άλλο στην τιμή.



Συνεχίζουμε. Η ιδέα για φωτογραφική μηχανή μεγαλώνει. Άμα καταφέρω και γλιτώσω τον Μεγάλο Πιλότο, τα πεντακόσια ή ό,τι άλλο Ευρώ δώσω για μια Νίκον δεν θα είναι κάτι τραγικό. Τις μικρές όμως εδώ τις πουλάνε κιτ, κι εγώ δεν τον θέλω τον ζουμ φακό του κιτ. Χμ, η μικρή αγορά εδώ θέλει λίγο ψάξιμο, και με λίγο διάβασμα στο δίκτυο θα τη βγάλουμε την άκρη. Αν είναι, η δουλειά πρέπει να γίνει σήμερα, να τη φορτίσω και να βγάλω και καμμιά φωτογραφία πριν φύγω.


Δρόμος κάθετος στις Murray και Hay streets.


Stirling Garden.



Συνεχίζω. Hay Street, να δω για μηχανές. Πάνω-κάτω, γύρω-τριγύρω, ξαναβρίσκω μιά άλλη μεγάλη στοά, Trinity Arcade λέγεται αν θυμάμαι καλά, μπαίνω μέσα. Νά'σου άλλο ένα μαγαζί με φωτογραφικά. Για να δούμε. Σώμα 3200, 3300, 5300, ναι, τσεκ. Φακός σταθερός 35-άρης 1.8 σε στοκ, ωωωω, τσεκ. Στην Αμερική έχει 270-290 Αυστραλέζικα, άρα σε τέτοια τιμή αγοράζεις. Η ίδια μέθοδος και με το σώμα. Την 3300 τη δίνει 525 αν θυμάμαι καλά, και τον 35/1.8G τον δίνει 230. Συν το ότι έχω 10% duty free έξτρα σε ό,τι πάρω. Φρουτ, πυροβολάμε, τέλος. Βάλε και μιά 16-άρα SD στα 30 δολλάρια. Καλορίζικα, σύνολο (μετά το tax free return) κάπου στα 490 Ευρώ. Πίσω στο ξενοδοχείο για φόρτιση.





Αφήνω τη μηχανή να φορτίσει. Φρεσκάρισμα κι έξω πάλι. Στο ξενοδοχείο δεν κάθεται κανείς όταν έξω είναι η πόλη και τον περιμένει.
Από την Murray περνώ στη Hay, κι αρχίζω ν'ανεβαίνω. Δεν κάνω ούτε 50 μέτρα, και πέφτω πάνω σε ένα βιβλιοπωλείο. Ανοιχτό μπροστά, διακριτική μουσική κι ανεμιστήρες ταβανιού μέσα, αυτό φαίνεται ενδιαφέρον, για να ρίξω μιά ματιά...



Έχει βιβλία καινούργια αλλά και μεταχειρισμένα. Η έκπληξη όμως έρχεται στο ότι έχει και vintage, collectables. Ιστορικά, λογοτεχνικά, τέχνης. Ένας μεγάλος και ωραίος χώρος, με ζεστή ατμόσφαιρα. Η υπάλληλος είναι στο βάθος, πάνω στη σκάλα, βάζει κάτι βιβλία στο τελευταίο ράφι ψηλά-ψηλά. Μπροστά, κανείς. Πού να το διανοηθούμε αυτό στην Ελλάδα. Ρίχνω μιά ματιά, κι όσο πιό πολύ κοιτώ τόσο πιό πολύ βυθίζομαι σε ένα ποτάμι που ρέει ήρεμα, με κατεύθυνση πίσω στο χρόνο.



Βρίσκω βιβλία του 1915, του 1906, του 1880, του 1862... Μερικά με αφιερώσεις στο inside cover. "With love from Ruth, Christmas 1907." Άλλα μονογραμμένα από τον ίδιο το συγγραφέα. "Yours, Thomas Carlyle." Συναισθήματα, επιβραβεύσεις, μυστικά. Πού πήγαιναν αυτά τα βιβλία, από ποιούς και σε ποιούς. Βλέπεις κάποιες αφιερώσεις είναι τυπικές. Άλλες είναι ζεστές, απλές. Χίλια εννιακόσια επτά... Πώς ήταν η Αγγλία ή η Αυστραλία τότε... Ό,τι είχαν οι άνθρωποι ήταν αυτό το βιβλίο. Παρέα για τα ζεστά ή κρύα βράδια, στον κήπο ή στο τζάκι. Ανθρώπινες σχέσεις. Και πας σήμερα στο γραφείο, έχεις finance & admin manager, σου ζητάει άδεια να πάει 4 μέρες στις Φιλιππίνες, της λες ok κι όλα καλά, φεύγει και στα δύο κορίτσια στο front desk δε λέει κουβέντα. Την επόμενη μέρα χτυπάνε τα τηλέφωνα κι οι κοπέλλες δεν ξέρουν τίποτα. Γιατί άλλωστε να τους πει; Το χειρότερο είναι ότι σ'αυτήν ριπορτάρουν, αλλά δεν τις πάει. Οπότε αφού η κουλτούρα της εταιρίας της έχει επιτρέψει να το κάνει αυτό 13 χρόνια τώρα, το συνεχίζει. Απουσία ντροπής, πλήρης απουσία κι ανυπαρξία επαγγελματισμού, παντελής έλλειψη ανθρωπιάς, συναδελφικότητας και σεβασμού. Μαύρο σκυλί κατάμαυρο. Τί να πρωτοσώσεις, από πού να πρωτοξεκινήσεις, αν τα βασικά δεν τηρούνται. Σιγκαπούρη, η χώρα με την πλούσια ιστορία των 49 μόλις ετών.






Με αγάπη από τη Ρουθ, έτος 1907. Δύο παγκόσμιους πολέμους και δύο μεγάλα οικονομικά κραχ αργότερα, ούτε η Ρουθ ούτε ο Γουίλφριντ υπάρχουν πια για να μας πουν την ιστορία τους...

Πέτυχα την πρώτη έκδοση του "Seven pillars of wisdom" , του Τ.Η. Lawrence. Έκδοση του 1935, πρώτη εκτύπωση, Doubleday N.Y. Το βιβλίο σε άριστη κατάσταση (9.5/10), υφασμάτινο μπεζ hardcover, κάτι λιγότερο από 200 δολλάρια αν θυμάμαι καλά. Το κοιτάω, το αφήνω. Το ξανακοιτάω, το ξανα-αφήνω. Κοιτάω κάτι άλλα φωτογραφικά άλμπουμς. Το ξαναπιάνω. Στο τέλος το άφησα. Το έχω σε paperback, πρόσφατα αγορασμένο, δεν το έχω διαβάσει ακόμη και οι περιγραφές για τις μάχες μέσα δεν με ενθουσίασαν τόσο πολύ. Ίσως λάθος που δεν το πήρα. Δεν είχε αφιέρωση ή κάτι άλλο.



Φορτώνω βιβλία, αυτό έλειπε άλλωστε. Εδώ δεν μπορώ να κρατηθώ σε βιβλιοπωλείο στην Αμερική, στην Ελλάδα, στη Σιγκαπούρη. Θα κρατηθώ σε τέτοιο περιβάλλον μαγαζιού στην Αυστραλία; Παίρνω και τέσσερα-πέντε vintage, από το 1860 ως το 1915. Όλα στην Αγγλικήν, ιστορικά αλλά και ποίηση. Ένα από αυτά σε μία αγαπημένη ψυχή στην Κορέα, για δώρο, έχει τα γενέθλιά της σε 3 βδομάδες και λατρεύει οτιδήποτε vintage. Φεύγω από της Ελίζαμπεθ, θα με ξαναφέρει ο δρόμος μου όμως αύριο αλλά και μεθαύριο. Ούτως ή άλλως το βιβλιοπωλείο είναι 200 μέτρα το πολύ από το ξενοδοχείο.

Πάμε πίσω για να αφήσουμε τα βιβλία. Όξω πάλι γρήγορα να προλάβουμε και το μαγαζί με τα ξυριστικά στη στοά, αλλά κι αν μπορέσουμε να ξαναδούμε και το ρολογά. Σε λίγο θα κλείσουν όλοι τους.

Σε 5-10 λεπτά είμαι στη στοά. Έχω αρχίσει και τραβάω με τη μηχανή. Σε δύο απογεύματα, έβγαλα καμμιά διακοσαριά φωτογραφίες. Ελάχιστες οι πραγματικά ενδιαφέρουσες, αλλά με το τηλέφωνο δε γίνεται δουλειά, αυτά τα μαραφέτια είναι μόνο για να τραβάς το ρολόι στον καρπό σου κάθε μέρα και να ποστάρεις (για όσους κάνουν rotation βέβαια), κι οι γυναίκες να τραβάνε είτε τα νύχια τους είτε selfie (τί αρρώστια κι αυτό...)



Νά'σου το μαγαζάκι με τα ξυριστικά. Μικρό, αλλά με πολλές πολλές βιτρίνες μέσα, τίγκα στο στοκ. Πινέλα, ξυράφια, του κόσμου τα straights (όλα σύγχρονα Dovo), Vie-Long, EJ, ToBS, χαμός. Πολύ πράμα. Ένας τύπος γύρω στα 60-65, καράφλας και πολύ καλά ξυρισμένος, κι η γυναίκα του. Μπαίνω μέσα. Έχει πελάτη ο οποίος κοιτά μια ξυριστική Panasonic και ρωτά αν αυτή η μάρκα έχει παράδοση ή καλό όνομα στις ξυριστικές (ή αλλιώς "χαίρεται ο πεύκος τις δροσιές κι ο έλατος τα χιόνια"). Περιμένω. Έρχεται η γυναίκα του, καλοντυμένη ξανθούλα, 62 Μαίων. "Τί θα θέλατε παρακαλώ;" Τί της λες τώρα, από πού ν'αρχίσω; Άντε, καλή αρχή, πάμε πάλι μία.

"Ναι, ξέρετε, εεγκμμμ, με ενδιαφέρει αυτό το πινέλο που είναι σαν βούρτσα, όρθιο", λέω με αθώο ύφος.
"Ααα, σε αυτό θα πρέπει να μιλήσετε με τον άντρα μου."
"Έχετε τόσα πολλά εδώ", της λέω.
"Ναι, ο άντρας μου, έχουμε κι από πάνω, ένα πατάρι ολόκληρο."
"Τί το θέλετε το πινέλο, έχουμε και ξυριστικές μηχανές, ξέρετε." (έκανε την μία και μοναδική ερώτηση που έπρεπε να αποφύγει.)
"Ξυρίζομαι με ξυράφια και πινέλα εδώ και 5 χρόνια, έχω συλλογή, πάνω από 250 σαπούνια και καμμιά 170-αριά ξυράφια, 60-70 πινέλα, κλπ. ..."

"Α, είστε κι εσείς σαν τον άντρα μου, θά'χετε πιό πολλά από εμάς, μουσείο ολόκληρο, κι εμείς εδώ ένα μικρό μουσείο έχουμε, δυστυχώς, τί θα το κάνουμε να δούμε μόνο..." και μου κουνάει το κεφάλι της πάνω-κάτω υπονοόντας το 'χόμπυ' του άντρα της. Προφανώς έχει πήξει τόσα χρόνια από τον άλλο που μαζεύει. Μού'ρχεται να βάλω τα γέλια, ε, φαίνεται εδώ έχει πράμα η υπόθεση, άμα πιάσουμε την κουβέντα δεν θα τελειώσουμε, το βλέπω.

Ο άντρας της κάποια στιγμή ξεμπερδεύει από τον άλλο κύριο. Έρχεται προς τα 'δω και η γυναίκα του τον ενημερώνει τάχιστα "ο κύριος είναι σαν εσένα, έχει ...μουσείο" (χαχαχαχα, σαν να του λέει "πάρτα στη μούρη, κι αυτός σαν τα δικά σου τα χάλια είναι.") Πωπω, δε θα φύγουμε χωρίς να σκάσουμε στο γέλιο από 'δω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τον ιδιοκτήτη λοιπόν τον λένε Τζιάννι, είναι Ιταλός, είναι 50 χρόνια στο κουρμπέτι, είχε μαγαζί στη Ρώμη και από κάποια στιγμή και μετά πήγε στην Αυστραλία. Φρεσκάρει και σετάρει ξυράφια για άλλους, έχει φουλ εξοπλισμό στο μαγαζί, αλλά κι αυτός και η γυναίκα του είναι πλέον υπέρμαχοι της ξυριστικής μηχανής.

Το επιχείρημά τους ότι το κάθε είδους ξυράφι με λεπίδα αφαιρεί δέρμα κατά το ξύρισμα, κάτι το οποίο το γνωρίζουμε φυσικά. Επίσης ότι τα σαπούνια δεν κάνουν καλό, ξηραίνουν πάρα πολύ, θα πρέπει να χρησιμοποιείται κρέμα ξυρίσματος κατ'ελάχιστον. "Ήμουν χερντρέσσα και ξέρω", πετάγεται η κυρία. Ναι κυρά μου αλλά εδώ τώρα πας να μας αλλάξεις όλο το σύστημα. "Οι πελάτες μου βάζουν το pre-shave oil και έρχονται μια βδομάδα μετά και μας ευχαριστούν, ούτε ερεθισμοί ούτε τίποτε." Βρε τι να τους κάνω αυτούς τους δυό. Μπαίνει ο Τζιάννι πάλι εμβόλιμος: "Άκου να σου πω, εγώ τόσα χρόνια με αυτά ασχολούμαι, και δεν έχω καμμία προτίμηση να πάρεις τίποτα, την ιστορία την ξέρεις αφού έχεις τόσο εξοπλισμό. Μην ακούς, η ξυριστική είναι η πιό ξεκούραστη για το δέρμα, τέρμα και τελείωσε. Οτιδήποτε έχει λεπίδα και ξυράφι θα σου δώσει ρυτίδες και κουρασμένο δέρμα όταν φτάσεις στα 60 σου, και δεν έχεις λόγο να το κάνεις αυτό, εγώ αυτό έχω να σου πω."

Μιλήσαμε άλλα 10-20 λεπτά, είχε ήδη πάει πέντε το απόγευμα και ήταν η ώρα να κλείσουν. Έχουν ένα γιό, που δουλεύει στο oil & gas industry, μάλιστα τά'χει με Ελληνίδα ο τύπος. Αγάπη του Τζιάννι τα αυτοκίνητα, έχει μία Jaguar του '06 και μία SLK. Ωραίοι, κι αυτός και η γυναίκα του, κρίμα που δεν τράβηξα μιά φωτογραφία. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Είδα 3-4 προιόντα, το καινούργιο πινέλο της EJ, την veggie κρέμα Wahl, το Vie-Long μίξη άλογο-ασβός με την ωραία ξύλινη βάση, και μερικά άλλα. Πήρα το Col. Conk πινέλο αλλά και το pre-shave της American Crew. O τύπος είχε όλα σχεδόν τα ξυράφια της Μερκούρ, καινούργια, σε στοκ, Proraso, Omega, κι άλλα πολλά.
Εμπειρίες, χάρηκα. Γνωρίζεις διάφορους ανθρώπους, ο καθένας έχει χαράξει το δικό του δρόμο, τη δική του ζωή.

Τα μαγαζιά έχουν σχεδόν κλείσει. Ελάχιστοι απομένουν, οι οποίοι κλείνουν στις έξι το απόγευμα. Ώρα για φαγητό. Πάμε πάλι Pizza Hut, ή πάμε σε έναν Άραβα που έχω βρει; Δε θα έλεγα όχι στο να φάω hummus και tabulleh.



Στο επόμενο: Ο ρολογάς (μέρος δεύτερο), το meeting στο Fremantle, η αναχώρηση για Σιγκαπούρη.

[dimitris]

Κωνσταντίνε ευχαριστούμε.
Το φόρουμ έχει αποκτήσει καινούργιο σημείο αναφοράς σε αυτό το νήμα. Ελπίζω η αφήγηση να μην τελειώσει γρήγορα και να ακολουθήσουν και άλλα trip reports.

[Ηλίας]

Πόσο συμφωνώ με τον Δημήτρη !! Δεν ήθελα να γράψω κάτι γιατί περίμενα να τελειώσεις τα κειμενά σου αλλά δοθείσης της ευκαιρίας έπρεπε να το ξέρεις.

[Harry]

Κατά την άποψή μου τα τελευταία κείμενα του Κωνσταντίνου ξεπρανάνε κατά πολύ την έννοια ενός απλού Trip Report, με προσωπικές ανησυχίες, χιούμορ, πολιτικοοικονομική ανάλυση και κυρίως γραφή που θα ήταν άνετα μόνιμη στήλη σε Εφημερίδα ή περιοδικό τύπου Time ή Newsweek.

[ch2700]

Θα συμφωνησω με τον Χαρη και θα πω οτι ποτε δεν ειναι αργα για αλλαγη πλευσης.

[NavalArchitect]

To φαγητό στον Άραβα ήταν μέτριο. Ταμπούλε δεν είχαν, το κεμπάμπ καλό, τα λαχανικά και το hummus πολύ μέτρια. Μικρός χώρος, σαν Ελληνικό σουβλατζίδικο με λιγότερη φασαρία. Μία από τις λάμπες σποτ φθορισμού στο ταβάνι να τρεμοαναβοσβήνει σα στρομπο-μπάλλα και να μού’χει βγάλει τα μάτια. Κάτσαμε να φάμε βρε αδερφέ. Απέναντι τρεις νεαροί Άραβες, μιά παρέα, έχουν παραγγείλει τα ορκετικά τους και τρώνε, με τα χέρια φυσικά. Σε κάνα τέταρτο έρχεται μιά παρέα τους, πέντ-έξι, σηκώνονται οι άλλοι όρθιοι κι αρχίζουν τα τριπλοσταυρωτά φιλιά ο ένας με τον άλλο. Το λεπτό και μαυριδερό παιδί που σερβίρει ξεχνάει την πέπσι. Κάνω νεύμα, τίποτα. Σε κάποια στιγμή του το σφυράει ο μάγειρας, κι έρχεται. Κάτι πάω να πω για τον πάγο, για τη χαρτοπετσέτα, τίποτα – αντίδραση μηδέν. Με κοιτά στα μάτια. Επαναλαμβάνω, το ίδιο. Αγγλικά μηδέν. Είναι δεν είναι από τη Μπούρμα, από το Μπαγκλαντές, δεν ξέρω. Αγγλικά μηδέν. Κάτσε τώρα να σκεφτείς από πού έχει έρθει το παλικαράκι, πώς έχει μεγαλώσει, τί έχει να περιμένει από τη ζωή του. Πάλι καλά που μάλλον πρέπει να έχει άδεια εργασίας στην Αυστραλία. Κάθε συνάντηση και μία ακόμη υπενθύμιση του πόσο τυχερός είσαι.

Εντάξει. Γυρίζω πίσω, να τσεκάρω τις φωτογραφίες, τις τιμές για το ρολόι, κι αύριο το πρωί έχουμε το meeting.



Ξημερώνει η Τετάρτη. Γρήγορο πρωινό, και στη ρεσεψιόν για να καλέσω ταξί. Καθυστερημένος κι αδιάφορος, ως συνήθως, αλλά θα τα μπαλώσουμε.



Το ταξί είναι εδώ. Ή μάλλον, ο “Abdullah” είναι εδώ. Πού πάμε; “Fremantle.” Στη διαδρομή του λέω, “Πώς είναι η ζωή εδώ;” “Μιά χαρά...” μου απαντά, “…ήρεμη, ήσυχη, ξεκούραστη.” Σκέψου τώρα, για να λέει έτσι ο Αμπντούλα που σηκώθηκε κι έφυγε απ’την Υεμένη κι ήρθε εδώ να δουλέψει ταξιτζής, σκέψου λοιπόν πόσο χαλαρά είναι. Όχι, βλάκες είναι οι Αυστραλοί να δουλεύουν νυχθημερόν όπως τα μυρμηγκάκια στη Σιγκαπούρη. “Τώρα έρχεται το καλοκαίρι, σωστά;” “Βέβαια...” μου απαντά, “…πολύ ζεστό, 40-45 βαθμοί. Κι ο χειμώνας πολύ κρύος.”

Φτάνουμε στο Sailors Club του Fremantle, τη λέσχη των ναυτικών δηλαδή, στο λιμάνι. Εκεί είναι η συνάντηση με τις αρχές θαλασσίων μεταφορών, παρευρισκομένων ανταγωνιστών. Συναντώ τον άνθρωπό μας στην Αυστραλία, ένας επιθεωρητής σε όλη την ήπειρο, δουλεύει από το σπίτι του στο Brisbane. Για τις ανάγκες του ημερολογίου εδώ, θα τον πούμε Μαγυάρ. Η Αυστραλία είναι πιό μεγάλη από την Ευρώπη σε μέγεθος, για να πας ανατολικά – δυτικά θες έξι ώρες με το αεροπλάνο. Μεγάλες αποστάσεις. Έχει νοικιάσει αυτοκίνητο. Είχα κι εγώ τη δυνατότητα αλλά είπα άστο, την επόμενη φορά. Απροσδόκητα το meeting καθαρίζει γρήγορα, στις μία το μεσημέρι έχουμε σχεδόν τελειώσει. Την κάνω με δικαιολογία το ότι μπορεί να φύγω σήμερα, αν έχει η πτήση θέση (βέβαια σιγά μη βιαστώ να πάω πίσω). Ο επιθεωρητής μας φεύγει κι αυτός αφού έχει πιθανή επιθεώρηση στην ανατολική ακτή. Εντάξει, είδαμε τις αρχές της Αυστραλίας, όλα καλά, τα υπόλοιπα στην επόμενη επίσκεψη, να γίνει κι άλλη σύσφιξη σχέσεων παιδιά.



“Έλα να σε πάω εγώ στο ξενοδοχείο, κι από ‘κει θα πάω αεροδρόμιο”, μου λέει ο Μαγυάρ. Τρίβω τα χέρια μου, σούπερ, σε 1 ώρα θα είμαι πάλι έξω στην πόλη για περπάτημα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. “Σε ποιά οδό στο κέντρο είναι το ξενοδοχείο;” με ρωτά. “Murray, αλλά δεν θυμάμαι νούμερο…” Απλώνει το χέρι του να σετάρει το GPS. Τί τα θέλουν αυτά τα μαραφέτια ρε παιδί μου, αμάν μ’αυτή την αποβλάκωση. Εντάξει. Ξεκινάμε. Αρχίζει η κουβέντα για τα ενδοεταιρικά. Μαθαίνω πράγματα. Καταλαβαίνεις ότι αν εμείς εδώ κι είμαστε με παράπονα, τί θα είναι αυτός εκεί που δουλεύει μόνος σε μία αχανή ήπειρο. Αυτά είναι εύκολα.

Σε κάποια φάση βγαίνουμε από τον δρόμο που με είχε φέρει το ταξί το πρωί. Το παρατηρώ αλλά λέω καλά, μπορεί να είναι λίγο διαφορετικός ο δρόμος προς το κέντρο. Συνεχίζει το αυτοκίνητο, συνεχίζει η κουβέντα για τα της εταιρίας, ξεχνιέμαι κι εγώ, ξεχνιέται κι αυτός. Δέκα λεπτά πιό κάτω αρχίζω να καταλαβαίνω ότι πάμε αλλού γι’αλλού. Ανάθεμα μ’αυτά τα ηλίθια μηχανήματα, που όλοι σα βλάκες τα προγραμματίζετε και σας πάνε στο πουθενά. Είμαστε σε Αγγλόφωνη χώρα, τα σήματα κι οι επιγραφές είναι τεράστια και καταπράσινα, είναι μέρα μεσημέρι με 33 βαθμούς έξω, το Perth είναι μισή ώρα από ΄δω, δεν υπάρχουν ψηλά κτίρια, ζεις στην Αυστραλία έξι χρόνια – και βάζεις το GPS και χάνεσαι; Αν είναι δυνατόν γαμώτο μου! Μου τη δίνουν αυτά τα μηχανήματα, είναι στοιχειώδες το να μπορεί να προσανατολιστεί κανείς χωρίς ηλεκτρονικά βοηθήματα, και μάλιστα γρήγορα.

Επεμβαίνω. “Άστο” του λέω, “...πάμε από ‘δω”. Άντε μπράβο. Θα πηγαίναμε στο Perth μέσω Μελβούρνης, να φάμε και σουβλάκι από Έλληνες γκαστερμπάιντερ στο δρόμο... Έλεος.



Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Η καλύτερή μου. Δύο το μεσημέρι, καθαρίσαμε με το meeting, και πετάω αύριο στις τέσσερις. Χαιρετώ κι ευχαριστώ τον Μαγυάρ. Θέμα χρόνου να κάνει δική του εταιρία. Μου είπε να την κάνουμε μαζί την κολλεγιάλα, αλλά σ’αυτή την περίπτωση θα πρέπει εγώ να κάνω το μάρκετινγκ κυρίως στην Ελλάδα – κι αυτή τη στιγμή δεν έχω καμμία διάθεση να γυρίσω πίσω. Το ότι είναι Τουρκο-Γερμανός παλεύεται, το να πρέπει να περνώ τον περισσότερο χρόνο μου πίσω στην Ελλάδα σ’αυτή τη φάση είναι λιγότερο επιθυμητό. Χωριστοί δρόμοι.



Φρεσκάρισμα στο δωμάτιο και πάλι έξω. Περπάτημα στο κέντρο για φωτογραφίες, και να πάω κι απ’τον ρολογά για το IWC.









Ξαναπάω στη στοά με τον ρολογά. Μπαίνω μέσα. Αρχίζει πάλι η συζήτηση. Κόβουν 500 δολλάρια ακόμη, τελική 11,450 Σιγκαπουριάνικα. Του κόσμου οι παπαρολογίες, “Έχουμε δικό μας ωρολογοποιό και τα τσεκάρει όλα τα ρολόγια...” (γιατί; το ανοίξατε αυτό εδώ και το κοιτάξατε; καλά, με δουλεύετε;), “Αν το πάρεις από Ευρώπη και πας να το εισάγεις Σιγκαπούρη δεν θα μπει, δεν αφήνουν ό,τι έχει δέρμα αλλιγάτορα”, κι άλλο ένα κάρο χαζομάρες. Το ρολόι δεν είναι ευκαιρία και τ’αφήνω, τέλος. Τρεις μέρες αργότερα, στη Σιγκαπούρη, τα Patek Philippe που έχω σπίτι θα γίνουν δύο, με το πρώτο χρυσό κομμάτι πλέον στη συλλογή.
Η μέρα κλείνει σε λίγο, συνεχίζω τη βόλτα στο κέντρο.








Τα καγκουρό πιθανώς ξεδίψασαν, οπότε αύριο μπορούμε να πάμε πίσω στη βάση μας.

Σταματάω σ’ένα κατάστημα Jurlique να πάρω κάτι για την αδελφή μου, αλλά και για μένα. Dinner λίγο αργότερα, κι έμεινε το αυριανό πρωινό πριν πάρουμε το μεσημέρι το δρόμο για το αεροδρόμιο.



Ξημερώνει η Πέμπτη. Πρωινό στα γρήγορα κι έξω για το βιβλιοπωλείο. Τσεκάρισμα από το δωμάτιο στις έντεκα. Στην Ιαπωνία είναι στις δέκα σε μερικά ξενοδοχεία, και στις παρά δέκα σε παίρνουν τηλέφωνο. Καλά, μιλάμε εκεί είναι άλλος πλανήτης, σκέτη ψύχωση. Όσο απολαυστικοί και υπέροχοι είναι σε μερικά πράγματα, τόσο ψυχωτικοί και αμετάβλητοι είναι σε άλλα. Δύσκολη η ζωή στην Ιαπωνία, αλλά τόσο όμορφες μιά-δυό βρομάδες που μπορεί να περάσει κανείς εκεί. Πολύ ξεχωριστή και διαφορετική κουλτούρα, όμοιά της καμμία άλλη. Το επόμενό μου trip report πρέπει να το κάνω από ‘κει.

Επιστρέφω από το βιβλιοπωλείο κατά τις δώδεκα και κάτι. Νά και το ταξί για το αεροδρόμιο. Φύγαμε.

Σαραντάξι δολλάρια φωχότερος και μισή ώρα αργότερα, τσεκάρω τη μπλε Ριμόβα και περνώ το immigration. Στάση στο tax free desk, για την επιστροφή φόρου από την αγορά της Νίκον και τα καλλυντικά. Το terminal αναχωρήσεων μικρό, με ωραίους λευκούς διαδρόμους οι οποίοι ακολουθούν σχήμα καμπύλης. Έχουμε ένα δίωρο μπροστά μας, οπότε πάω στο lounge. Στη χειρότερη των περιπτώσεων αφήνω τα πράγματα εκεί και κάνω βόλτα έξω. Βλέπω ρολόγια, οπότε θα ρίξω μιά ματιά. O lounge dragon ευγενέστατος, κυρία στα 55 της θα έλεγα. Το lounge της ΜΗ ‘συνοικιακό’, αν μου επιτραπεί η έκφραση, με snacks τα οποία περιλαμβάνουν ακόμη και ντολμαδάκια συνοδευόμενα με φέτα...

Τους ευχαριστούμε ούτως ή άλλως. Και κακώς δεν τράβηξα φωτογραφία. Παρεπιπτώντος, lounge dragon είναι η frequent flyer ωρολογία για τα κορίτσια που σε υποδέχονται στο lobby του κάθε lounge, και ελέγχουν την κάρτα επιβίβασής σου, πριν σε αφήσουν να περάσεις στο lounge. Δεν τσιμπάω τίποτα, αλλιώς δεν πρόκειται να φάω στο αεροπλάνο. Ανοίγω το Galaxy Note Pro για να τσεκάρω ρολόγια και τσάντες, και σε λίγο βγαίνω έξω.


Σνακ στο lounge και ψώνια στο duty free τη στιγμή που το Α330 της ΜΗ μας περιμένει να μας πάει πίσω στην KL.

Bally, εντοπίζω ένα briefcase μαύρο ωραίο. Άστο, αφού δεν το χρειάζεσαι. Πάω δίπλα στα ρολόγια. Με κόβει ένας πωλητής κι έρχεται σιγά-σιγά κοντά μου. Ας πούμε κάπου στα πενήντα με πενηνταπέντε. Με θηλυκοπρεπές στυλ, μ’αρχίζει στα πιθανά μοντέλα. Βλέπω Montblanc, GP, Tag, Chopard, Longines, Omega. Δε μ’αφήνει να πάρω μία ανάσα. Μόλις έχω πάει στο χώρο, δεν έχω δει τί μάρκες έχει, και τί γυρνάει και μου λέει: “Κοιτάτε αυτό εκεί το Montblanc, ε; Φοβερό δεν είναι; Θέλετε να το δούμε;” “Εεεε, αφήστε με λίγο να δω τί έχετε, να εντοπίσω ένα μοντέλο, και θα σας πω...”, του λέω. Περνάει ένα λεπτό, πάμε πάλι το καμάκι, “Αυτό εδώ το GP σας προτείνω, θα σας πήγαινε πολύ, θέλετε να το δούμε;” Μιλάμε τώρα για ρολόγια των οκτώ, εννιά, δέκα συν χιλιάδων Ευρώ. Έτσι, άντε, βγάλε το πορτοφόλι να πάρεις ένα.

“Θα με ευχαριστείτε όταν το πάρετε...” Ουου, σίγουρα... Βάζω τέλος πάντων 3-4 μοντέλα, χρυσά και ατσάλινα, επιβεβαιώνω ότι σε αυτά τα χρήματα είμαι διατεθειμένος να προσθέσω κάτι παραπάνω και να πάρω Patek, του λέω γειά σε 5-6 λεπτά κι υπόσχομαι να ξαναπεράσω αν κι εφόσον το αποφασίσω. Η έκπτωση είναι προς το παρόν στο 10%. Πίσω στο lounge να ψάξω την τιμή για την τσάντα Bally. H γρήγορη έρευνα δείχνει πως η τιμή στο duty free εκεί δεν είναι κακή, και με πίεση για 15% off είμαι μέσα. Πίσω στο κομμάτι με τις τσάντες, μιλάμε για σκέτη εξάρτηση τώρα, shopaholic με τα όλα του. Νά’σου όμως που περνώ μπροστά από τα ρολόγια, οπότε σκάει μπροστά μου φάντης-μπαστούνι ο κουνιστός.

“Το σκεφθήκατε; Αν το έχετε αποφασίσει μπορώ να σας κάνω ένα 15%.“ Νάτα νάτα η σερενάτα. Τον στέλνω ευγενικά, ο χρόνος έχει περάσει και πάω να δω την τσάντα. Χωρίς να ξέρεις τις τιμές, ρολόι δεν ψωνίζεις σε τέτοια ποσά. Έρχεται πάλι η κοπέλλα που μου είχε δείξει την τσάντα πριν. Λεπτή, μελαχροινή, πολύ όμορφη (η κοπέλλα, όχι η τσάντα). Βραζιλιάνα. Κάνει μέχρι 10% off. Πιέζω για 15 αλλά ευγενικά λέει πως δεν μπορεί. Δίνω το ok. Άντε να μας την τυλίξεις. Της λείπει η Βραζιλία, η ζέστη των ανθρώπων εκεί. Εδώ, λέει, είναι ψυχροί και κρύοι. Δεν έχει κι άδικο, συγκριτικά βέβαια. Πατρίδες, Βραζιλία, τί είπες τώρα... Σελίδες ολόκληρες να γραφτούν. Ναυτικοί μέσα σε μιά μέρα να αφήνουν οικογένειες και παιδιά για Βραζιλιάνες, τρέλλα. Από πού να αρχίσει κανείς.

Επιβίβαση. Είμαι μπροστά δεξιά, ένα κίλο. Η καμπίνα πάλι 30% γεμάτη. Το πλήρωμα φαίνεται πιό ασύνδετο αυτή τη φορά. Συνοπτικές διαδικασίες, αλλάζω σε άνετη αμφίεση και σύντομα τροχοδρομούμε.



Απογείωση. Όλα κανονικά. Σε πεντέμιση ώρες θα είμαστε στην KL. Το μενού έχει satay και για μετά έχω διαλέξει το κοτόπουλο.




Αποχαιρετισμός στο Perth. Τρεις νύχτες ήταν λίγες για να ζήσει κανείς αρκετά.



Ανεβαίνουμε πάνω από τα σύννεφα. Η ακτογραμμή της Δυτικής Αυστραλίας ξεχωρίζει από ψηλά, λίγο πριν τη δύση.



Πιάνουμε το crusing altitude. Σε λίγα λεπτά, ώρα για το σέρβις. Πάμε:


Στις Singapore Airlines και Qatar Airways τα ξηροκάρπια είναι ζεστά, αλλά εντάξει, δε θα τα χαλάσουμε τώρα εκεί...


Satay – παραδοσιακό Μαλαισιανό ορεκτικό. Σουβλάκι αρνίσιο ή κοτόπουλο, με spicy sauce και συνοδευτικό αγγούρι με κρεμμύδι. Εκτός από την Malaysian Airlines, σερβίρεται πάντοτε και σε κάθε πτήση της Singapore Airlines, στην διακεκριμένη ή πρώτη θέση.


Ορεκτικό, δεν θυμάμαι τί ήταν, κάτι με καβούρι, δεν το έφαγα. Το ψωμί καθυστέρησε 5-8’ της ώρας, με είχαν ξεχάσει.


To γλυκό. Απλό κι ωραίο.



Το γεύμα ολοκληρώθηκε, το κοτόπουλο το ξεκίνησα πριν το βγάλω φωτογραφία.

Η δύση έξω κάνει όλο και πιό αισθητή την παρουσία της, τα χρώματα γλυκαίνουν υπερβολικά, βαραίνουν. Τα σκίαστρα της καμπίνας κατεβαίνουν, τα φώτα σβήνουν, το πλήρωμα περνά και αφήνει μπουκαλάκια νερό για τη διάρκεια της πτήσης που μένει ως τη Μαλαισία.



Η προσγείωση κατά τις 10 το βράδυ θα είναι καλή, μία ώρα transit και άλλα 45’ για Σιγκαπούρη. Ταξί από το Changi και κατευθείαν σπίτι, αρκετά κουρασμένος.

Αυτό ήταν το Perth και η Δυτική Αυστραλία. Λίγες μέρες, αρκετές όμως για να φέρουν μία πολύ όμορφη αίσθηση της γνωριμίας με μία νέα ήπειρο, γνωριμία η οποία κάποτε μπορεί να συνεχιστεί. Όλα αυτά βέβαια κάτι λιγότερο από έναν αιώνα μετά από τότε που η μικρή Μάργκαρετ πήρε αυτό το βιβλίο δώρο για την καλή της απόδοση στο σχολείο, από τον διευθυντή του σχολείου. “Χίλια εννιακόσια είκοσι δύο.”



Ευχαριστώ για την ανάγνωση αλλά και για τα τιμητικά λόγια.

[NikosX]

Κωνσταντίνε, εύγε καταρχάς για τον κόπο και για την προσφορά της εμπειρίας.

Στην αρχή μαύρισα με την ωμή και ακριβή περιγραφή του corporate κόσμου.
Δηλαδή, δεν αντέχω πια. Και επίσης βλέπω τον εαυτό μου...
Πάντως το ξέσπασμά σου είναι το πιο δυνατό μέρος όλου του ημερολογίου. Δυνατό και αληθινό.

Βαθμιαία, το άντεξα κι έτσι απήλαυσα το ημερολόγιο. Σαν λογοτεχνία.
Το obsession του shopping καταλαμβάνει τον καθένα μας, κι εσύ το περιγράφεις καλά, με ακρίβεια ανατόμου.

Σου εύχομαι κουράγιο και τύχη στις πολυτελείς εξορίες σου!
Και με το καλό να γυρίσεις στην πατρίδα με τους δικούς σου όρους.

[Wazzaa]

"Ναι, ξέρετε, εεγκμμμ, με ενδιαφέρει αυτό το πινέλο που είναι σαν βούρτσα, όρθιο"
:lachtot :lachtot :lachtot

Δύο ερωτήσεις γρήγορες.
1) Αυτό που είπανε ότι τα ξυράφια και τα ξυραφάκαι είναι χειρότερα από τις ηλεκτρικές μηχανές, πρώτη φορά το ακούω. Ισχυεί άραγε?
2) Εκεί στο μαγαζί Κωνσταντίνε είδες το Proraso Green ASB? Το balm που λένε ότι κυκλοφόρισε? Το είχε το πράσινο balm?

Τώρα τα διάβασα τα δύο τελευταία άρθρα σου. ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΚΩΣΤΑ. Πολύ καλή προσπάθεια και μπράβο στην υπομονή σου για να κάνεις τόσα ωραία post!!!

[digibill]

Κωνσταντίνε,
λόγω τεράστιου ταξικού χάσματος και εντελώς διαφορετικού κοινωνικού προσανατολισμού, δεν μπορώ να κατανοήσω απόλυτα το σκέλος που αφορά τον επιχειρηματικό κόσμο. Μοιράζομαι βεβαίως τον ανθρώπινο προβληματισμό, όμως ο διαφορετικός κοινωνικός προσανατολισμός μου με κάνει a priori επιφυλακτικό και σκεπτικιστή έναντι του corporate status και των σχετικών δεδομέων.

Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να νιώσω απόλυτα και να μοιραστώ μαζί σου τον υπαρξιακό προβληματισμό... Εξάλλου, όταν τα ερωτήματα που τίθενται για τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ειλικρινή, διαχωριστικοί παράμετροι όπως ταξικότητα, πολιτισμικές διαφορές κλπ είναι δευτερεύοντες...

Ο κόσμος στη δουλειά; Με τί ψυχραιμία να αντιδράσει; Όταν γύρω σου γίνεται πόλεμος, θα παραμείνεις ατάραχος και αλτρουιστής; Μέτωπο με το σπίτι, μέτωπο με τη δουλειά, μέτωπο με τις όποιες άλλες δυσκολίες. Πολλαπλά επίπεδα. Διαφορετικά μέτωπα. Ο περισσότερος κόσμος απλά δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένος ψυχολογικά για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο.

Με απασχολεί ιδιαίτερα αυτό, καθότι η απάντηση στην κατάσταση αυτή καθορίζει την τροπή που θα πάρει η ιστορία (και ζούμε αναμφίβολα σε ιστορική εποχή). Οι ατομικότητες δεν είναι άμοιρες ευθυνών, ούτε και μπορούν να καμουφλαριστούν απόλυτα πίσω από την απρόσωπη μαζικότητα ("μαζί τα φάγαμε", "ας ξεσηκωθούν πρώτα οι άλλοι" κλπ).
Για μένα, η μοναδική ρεαλιστική απάντηση, με την μοναδική πιθανότητα έμπρακτου αποτελέσματος, συνοψίζεται από τον Tzvetan Todorov:

Σε καιρό ειρήνης να νοιαζόμαστε για τους διπλανούς μας. Και σε καιρό δυστυχίας, να διευρύνουμε τα όρια των διπλανών μας πέρα από τα συνήθη πλαίσια.
Tzvetan Todorov, "Απέναντι στο ακραίο", εκδ Νησίδες, Σκόπελος, 2002