Ημερολόγιο Ταξιδίου: "Το φως που δεν ελέγχεται"

Κανόνες Δ. Συζήτησης
Φωτογραφίες, ιστορίες, εμπειρίες από τα ταξίδια των μελών μας.
NavalArchitect

Πάει πολύς καιρός που έγραψα το τελευταίο μου ημερολόγιο ταξιδίου (τα λεγόμενα "Trip Reports"). Σας το'χα υποσχεθεί κι αυτό... Απ'το 2007 γράφω στο SQTalk.com, μαζί μ'όλους τους τρελούς εκεί που μοιράζονται κι αυτοί την αγάπη για υπερατλαντικά ταξίδια με αεροπλάνο, αλλά και την αδυναμία του να πετάς συγκεκριμένα με την Singapore Airlines.

Δυό χρόνια στη Βόρεια Ευρώπη με πολύ περιορισμένο πρόγραμμα ταξιδιών, και πάντα κοντινές αποστάσεις, η μεγαλύτερη εκ των οποίων το RIX-ATH (ή αλλιώς Ρίγα-Αθήνα) κάπου κοντά στις 3 με 3μιση ώρες μ'έκαναν να επιθυμήσω αρκετά τα πιό μακρινά ταξίδια. Η παραμονή εκτός Ελλάδας, και ειδικά στην Ασία που είναι εντελώς διαφορετική και σχετικά μακριά, πάντα προσθέτει μιά 'πλανεύτρα' νότα στην όλη ιστορία. Αυτό από μόνο του κάνει το κάθε ταξίδι επιστροφής στην πατρίδα πάντα το λιγότερο ενδιαφέρον - αν όχι συναρπαστικό.

Έχοντας επιστρέψει στην Ασία από αρχές Δεκεμβρίου, και μετακινούμενος μετά από αυτό σε 3 πόλεις μέσα σε 3 μήνες, είχε προ πολλού έρθει η στιγμή για ένα σύντομο ταξίδι ατην Ελλάδα. Κάπου 'κει είναι ο μέσος χρόνος μου για το ταξίδι που γεμίζει τις μπαταρίες, κι αυτή τη φορά συν τοις άλλοις το ζήτησε κι ο οργανισμός μου μέσω του φαινομενικά ευαίσθητου ...εντέρου μου.

Έχοντας αποφασίσει παρόμοια ταξίδια-αστραπή και στο παρελθόν (έχω ιστορικό στην τρέλα), δεν ήθελα πολύ αυτή τη φορά. Το σκεπτόμουν από καιρό να το κάνω, αλλά θα ήταν ίσως πρακτικότερο (και βασικά πολύ οικονομικότερο) να το αποφύγω - γι'αυτό και το καθυστερούσα. Όμως μόλις τα πράγματα έφτασαν σε σημείο 'συναγερμού', ήξερα πως ήλθε η ώρα.

Το ταξίδι αποφασίστηκε Δευτέρα απόγευμα, Τρίτη πρωί πληρώθηκε το εισητήριο και την ίδια μέρα στις 1 το μεσημέρι μάζευα τα πράγματά μου από το γραφείο, η πτήση ήταν στις 4 και μισή το απόγευμα. Πεντέμιση ώρες για Σιγκαπούρη, τρεις ώρες αναμονή εκεί, κι άλλες 11 και 40 λεπτά μετά για Αθήνα. Έχω κάνει και χειρότερα, αλλά η κάθε τρέλα ή χόμπυ έχει και το τίμημά της.

Μιάμιση το μεσημέρι της Τρίτης λοιπόν μαζεύω τα τελευταία πράγματα από το διαμέρισμα του ξενοδοχείου, στέλνω τις βαλίτσες κάτω και ετοιμάζομαι να κατέβω κι εγώ. Άλλη μια περιπέτεια αρχίζει - γιατί περί αυτού στην ουσία πρόκειται. Παίρνω το ταξί γύρω στις 2, υπολόγισε μιά ώρα για Pudong (PVG), το αεροδρόμιο είναι έξω από τη Shanghai. 180 Yuan πάνω-κάτω το αντίτιμο στο ταξί. Τεράστια πόλη, αχανής. Πολύ θορυβώδης, πολύ κακή ποιότητα ατμόσφαιρας, πολύ ενέργεια όμως επίσης. Αυτούς δύσκολα θα τους σταματήσουμε.

Εικόνα

Συνεχίζεται...
NavalArchitect

Ο ταξιτζής αυτή τη φορά ήταν μιά χαρά. Για Κινέζος θα έλεγα super-smooth. Μεσαία λωρίδα και αυστηρά στα όρια ταχύτητας. Τέσσερις-πέντε λωρίδες ο αυτοκινητόδρομος για το Pudong, με ραντάρ κάθε λίγο και λιγάκι, κατάρα αυτό το πράγμα πλέον σ'όλες σχεδόν τις χώρες. Εκτός απ'την Ελλάδα, βέβαια, ένα από τα πράγματα που κάποια στιγμή κι αυτό θα μας θυμίζει με τη σειρά του τί είχαμε και τί χάσαμε. Οπουδήποτε αλλού βλέπεις τη φίμωση, την καταπίεση, πάντα με πρόσχημα φυσικά την 'ασφάλεια'. Και από πίσω απ'όλα, ένα ακόμη ψυχρό, τυφλό κι αδυσώπητο εισπρακτικό μέσο - τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Το έντερο σε μιά με το ζόρι να την πεις σχετική ηρεμία καθ'οδόν προς το Pudong. Έχω να φάω κανονικά από το Σάββατο το μεσημέρι, τώρα είναι Τρίτη μεσημέρι, και φυσικά δεν προβλέπεται καν φαγητό στο αεροπλάνο έως ότου φτάσουμε στο Βενιζέλος. Η ειρωνία η οποία εξακολουθεί να συνεχίζεται, να πετάς business και να μην μπορείς να ακουμπήσεις ούτε μιά σταλιά φαγητό.

Τίποτε στα 37 χιλιάδες πόδια, τίποτε και στο lounge. To να μπορείς να πιείς ένα ολόκληρο ποτήρι νερό χωρίς να έχεις ενοχλήσεις είναι πλέον πολυτέλεια, βλέποντας τους άλλους να τρώνε σκέπτεσαι πόσο μεγάλο προνόμιο είναι το να μπορείς να φας έστω κάτι. Κι έχεις και τις κεμπάγιες που βγάζουν αυτά τα διαβολικά σοκολατάκια μετά το φαγητό, ειδικά σ'αυτή την πτήση, το θυμάμαι απ'το 2009. Αλλά τώρα μπρος στα κάλλη τι'είναι ο πόνος...

Άφιξη στο αεροδρόμιο, Terminal 2 - αναχωρήσεις. Έχεις ήδη κάνει check-in, εντάξει, τι θέση να διαλέξεις την τελευταία στιγμή. Παρ'όλα αυτά, παίρνω την 22Α στο κομμάτι για Σιγκαπούρη, port side που λέμε και στα βαπόρια, η αγαπημένη μου 14F στο κομμάτι για Αθήνα είναι ελεύθερη αλλά η διπλανή της είναι πιασμένη οπότε επειδή πάντα προτιμώ να μην έχω κάποιον δίπλα μου παίρνω το ρίσκο να διαλέξω την 14Κ δεξιά που'ναι και παράθυρο.

Πλησιάζω το check-in desk, δεν υπάρχει ουρά, δυό βαλίτσες 40 κιλά το σύνολο (κι άμα μετρήσω κι αυτά που παίρνω πάνω μου πάμε ακόμη πιό ψηλά). Αλλά εδώ είναι η πολυαγαπημένη μου SQ (Singapore Airlines) που μ'αυτά τα οποία χρεώνουν για το εισητήριο δύσκολα κάνουν θέμα. Το Μάιο του '08 γύριζα από San Francisco κι είχα 69 κιλά για check-in, και μάλιστα δεν είχα ακόμη το status τότε (Star Alliance Gold / PPS). Τα πήραν, ούτε κουβέντα...

Δίνω τα πράγματα, παίρνω το boarding pass στα χέρια μου. Φεύγω για τον έλεγχο διαβατηρίων. Είμαι κουρασμένος, έχω αρχίσει και νιώθω κομμένος, δεν έχω πιεί καθόλου νερό από το πρωί κι ούτε προβλέπεται να πιώ πολύ για μιά ακόμη μέρα. Ένας Θεός ξέρει πώς θα βγει το ταξίδι, δύο πτήσεις τέτοιου μεγέθους αφυδατώνουν πάρα πολύ, θα δούμε. Πάμε και βλέπουμε, το βασικό είναι να φτάσουμε. Δεν ζητάνε να βγάλω το iPad στο security control check, ούτε τα παπούτσια - μιά χαρά, και φυσικά πολύ καλύτερες εκφράσεις προσώπων, όχι σαν εφιάλτες τύπου Γερμανίας για παράδειγμα.

Εικόνα

Μπαίνω στο gates area, duty free shops, κλπ. Αρκετά μαγαζιά με παραδοσιακά Κινέζικα αναμνηστικά, τσαγερά, μετάξια, τσιγάρα. Τσιγάρα με 6 Ευρώ η κούτα, Κινέζικες μάρκες βέβαια, βλέπω και Καρέλια, παίρνω δύο τσάγια κι ένα ωραίο τσαγερό σετ για την αδελφή μου. Πάω και την αράζω δίπλα στο gate. Τραβάω μια-δυό φωτό τα μαγαζιά αλλά κι έξω, το αεροπλάνο που ανεφοδιάζεται. Είναι το 9V-SWA, νομίζω το'χω ξανακάνει πηγαίνοντας Αμερική από Σεούλ (τότε στην 12Α). Ζέστη, δεν ξέρω γιατί, είμαι κουρασμένος πολύ, ανυπομονώ να μπω στο αεροπλάνο να αλλάξω και να ξαπλώσω.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Συνεχίζεται...
NavalArchitect

Μη ξεχάσω να πώ να μην περιμένετε πολλές φωτό από το ταξίδι, οι περισσότερες (ή μάλλον όλες) είναι από αεροδρόμια και αεροπλάνα, ημερολόγιο ταξιδίου είναι άλλωστε. Αλλά ξέρετε τώρα, κέφια είν'αυτά, μόλις μπήκα στο αεροπλάνο για Ελλάδα για παράδειγμα έβαλα τη μηχανή πάνω και δεν την ξανάπιασα...

Έρχεται η ώρα λοιπόν που μπαίνουμε στο 777-300ER, το λεγόμενο κι ως '77W'. Το πρώτο που'χε τις νέες θέσεις 'Diamond' (αν δεν απατώμαι) κάποια 5-6 χρόνια πριν. Άβολο κάθισμα για να κάθεσαι, γι'αυτό και αργότερα προσέθεσαν και το μεγάλο δερμάτινο μαξιλαράκι. Καλό όμως αναφορικά με τη μετατροπή του σε κρεβάτι (εντελώς επίπεδο) αλλά και με την ικανότητά του να απομονώνει σχετικά τον επιβάτη από το διπλανό ή από τους περαστικούς.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Ο κόσμος ακόμη τακτοποιείται στο αεροπλάνο, βουτάω την τσάντα και βγάζω το παντελόνι-πυζάμα και το ζεστό τοπ που πήρα πριν μιά βδομάδα από το Uni-Qlo στη Shanghai. Πάω στην τουαλέτα και αλλάζω, 6 ώρες με παντελόνι, πουκάμισο και παπούτσια γραφείου? Με τίποτα. Ο (σχετικά) διπλανός μου, στα δεξιά του διαδρόμου, έχει αρχίσει να πίνει τα τζιν-τόνικ το ένα μετά από το άλλο, κλασικός Εγγλεζάς με το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού.

Έρχεται η αεροσυνοδός μετά από λίγο, προσφώνηση με το επίθετό σου φυσικά (συνήθης πρακτική της εν λόγω εταιρίας στη συγνεκριμένη 'θέση' ταξιδίου), μακρύ όνομα όμως το Ελληνικό και πώς να το πει το 'Sngapore Girl' αλλά τέλος πάντων καλή η προσπάθεια. Έχω ήδη ρίξει μιά ματιά στο μενού αλλά ούτε κατά διάνοια να βάλω κάτι στο στόμα μου φυσικά, λίγο νερό και άν, εντάξει αλλά "...παρακαλούμε ενημερώστε μας αν οποαδήποτε στιγμή αλλάξετε γνώμη..."

Με απλά λόγια, το σέρβις τους απλά δεν παίζεται, αυτό δεν ήταν τίποτε. Ήρθε ξανά η αεροσυνοδός δύο-τρεις φορές αργότερα στη διάρκεια της πτήσης, μπουκάλι νερό, αν θέλω φρούτο, κάτι άλλο να φάω, κλπ., ευγενέστατοι. Δεν υπάρχουν σαν αυτούς άλλοι εκεί πάνω, τελεία και παύλα. Μισή ώρα πριν την προσγείωση φεύγεις να πας στην τουαλέτα, μόλις γυρίσεις πίσω βρίσκεις την κουβέρτα διπλωμένη με απόλυτη ακρίβεια και ακουμπισμένη στο κάθισμά σου (μου'χει τύχει αρκετές φορές σε άλλες πτήσεις).

Πάμε να δείξουμε και μιά το μενού, δεν είναι frequent fliers forum εδώ αλλά εντάξει, αυτό το ημερολόγιο ταξιδίου σ'αυτά τα χνάρια βαδίζει (μέχρι να το τροποποιήσω στα μέτρα και σταθμά της εδώ κοινότητος βέβαια).

Εικόνα

Εικόνα

Ώσπου έρχεται η ώρα της απογείωσης, με προσδοκία σαν να είναι η πρώτη φορά σχεδόν πάντα. Άνετα σηκώνεται το μεγάλο 'πουλί' μερικά λεπτά αργότερα έως ότου σταθεροποιηθεί στο cruising altitude.

Εικόνα

Μιά άποψη της καμπίνας:

Εικόνα

Εικόνα

Ο κοκκινοτρίχης γείτονας δεν τα'χει αφήσει σε ησυχία τα τζιν-τόνικ, ε, τσάμπα είναι οπότε εντάξει, άμα κατεβαίνει και Σιγκαπούρη θα πάει για ύπνο σούμπιτος σπιτάκι του οπότε κανένα πρόβλημα ούτως ή άλλως. Εμείς φυσικά στη δίαιτα κατόπιν εντολής της αυτού εξοχότης του μικρού ή παχέως εντέρου. Κατάφερα πάντως να πιώ ένα ολόκληρο 500μλ μπουκαλάκι νερό σε 6 ώρες πτήσης, οπότε ήμουν ευχαριστημένος στο τέλος.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Μ'αυτά και μ'αυτά βραδιάζει και φτάνουμε σιγά-σιγά στη Σιγκαπούρη, 25 βαθμούς Κελσίου και 90% υγρασία βέβαια.




Συνεχίζεται...
NavalArchitect

Είτε ξεκινάμε, συνεχίζουμε ή φτάνουμε, το σέρβις δεν διακόπτεται:

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Η ώρα πλησιάζει 10 το βράδυ, και αρχίζουμε τη διαδικασία καθόδου στο αεροδρόμιο Changi International της Σιγκαπούρης:

Εικόνα

Συγχωρέστε με για τη φωτό, είναι 13 δεπτερόλεπτα έκθεση στο χέρι και ISO 200, η μηχανή αυτή είναι αδύναμη στο ψηλό ISO (δεν είχα την 5D Mk II μαζί μου). Αυτά τα φωτισμένα που βλέπετε κάτω στη θάλασσα είναι πλοία.

Μιά πτήση σχετικά απροβλημάτιστη, με λίγο κούνημα, μας φέρνει στο Changi λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Βγαίνω απ'το αεροπλάνο και μου φαίνεται το αεροδρόμιο να έχει πολύ ζέστη. Μ'όλη την ταλαιπωρία όλων των ημερών και την έλλειψη σωστής ενυδάτωσης του οργανισμού μου, νιώθω όλο και περισσότερο την κόπωση να με πιάνει. Δεν έχω πολύ κουράγιο για βόλτα στο αγαπημένο μου αεροδρόμιο, τριγυρίζω λίγο αλλά βλέποντας πως θέλω να εξοικονομήσω δυνάμεις αποφασίζω να πάω στο SKL (Silver Kris Lounge) του Terminal 3.

Παίρνω ένα μπουκάλι νερό, ανοίγω ένα πορτοκάλι μπας και πάρω λίγο ζωντάνια, αλλά η ζέστη που νιώθω συνεχίζει να μ'ενοχλεί. Τα μαζεύω και πάω στις τουαλέτες, όπου έχει και τα ντους. Μπαίνω μέσα σούμπιτος για ένα ντουζάκι, παρ'όλο που δεν έχω πάνω μου δεύτερη αλλαξιά (πουκάμισο, εσώρουχο, κάλτσες). Δεν έχω φωτό από το χώρο, αλλά την επόμενη φορά κάτι θα ετοιμάσω.

Σε μερικά λεπτά ανοίγω το ζεστό νερό και αρχίζει η χαλάρωση. Η φύση, ανεξέλεγκτη από τη φύση της, είναι πανέμρφη. Το νερό μπορεί και να σε πνίξει, μπορεί όμως και να σε ξεκουράσει τόσο πολύ. Ακόμη ένα μοναδικό και γλυκό στοιχείο που δεν ελέγχεται. Όπως το φως. Μπορείς να σταματήσεις το φώς? Όχι. Μπορείς να το ελέγξεις? Όχι. Κι όμως στη δύση της ημέρας είναι τόσο γλυκό. Στο αποκορύφωμα του μεσημεριού είναι τόσο σκληρό, απ'την άλλη.

Βγαίνω αρκετά ανανεωμένος. Κάνω μια τελευταία βόλτα για τα βασικά (σοκολατάκια, μια τσάντα Barbie για την ανηψιά μου, ένα άρωμα για μένα, να δω και τί έχει από ρολόγια - η μπουτίκ Ρόλεξ που'χει το Changi έχει ετοιμοπαράδοτα Daytona απλά, και με άσπρο αλλά και με μαύρο καντράν, 10 και κάτι χιλιάρικα). Ούτε δύναμη να κάτσω για λίγο στα δύο βιβλιοπωλεία του αεροδρομίου...

Πάω με καθυστέρηση στο gate που φεύγει το αεροπλάνο για Αθήνα, αλλά ακόμη δεν έχει αρχίσει να φορτώνει. Είναι το κλασικό για τη διαδρομή 777-200ER με τα παλιά, αλλά πάρα πολύ καλά, 'Spacebed' καθίσματα. Με το που δίνει επιβίβαση μπαίνω και πάω στην τουαλέτα για να αλλάξω. Η θέση μου αριστερά άδεια, οπότε ό,τι καλύτερο. Στο ίδιο μοτίβο, όχι φαγητό, σηκωνόμαστε και μετά από λίγο μου'ρχεται η νύστα.

Παίρνω έναν υπνάκο 5-6 ώρες που είναι πολύ για μένα σε αεροπλάνο, αλλά αυτός ήταν μιά πολύ καλή δόση. Σηκώνομαι μετά κάπου στα μέσα της πτήσης κι έχω αρχίσει να νιώθω καλύτερα, έρχεται η αεροσυνοδός και μου αρχίζει την κουβέντα για το αν είμαι καλά κλπ., μετά μου λέει για τη Σαντορίνη που θέλουν να πάνε αύριο, θέλει μερικές πληροφορίες, με ρωτά αν είναι αξιόπιστη και ασφαλής η Α3 (Aegean)... Μιά χαρά είναι κοπέλλα μου, αν και βέβαια δεν είναι SQ (η αλήθεια να λέγεται).

Εντελώς απροβλημάτιστη πτήση, απίθανο το συναίσθημα να επιστρέφεις. Προσγειωνόμαστε λίγα λεπτά πριν τις 8 το πρωί, έρχονται οι βαλίτσες γρήγορα και μετά το κλασικό τεστ του τελωνείου. Χαλαρά (όπως σχρδόν πάντοτε) και όλα καλά, Ελλάδα και πάλι Ελλάδα, μακριά από την αποστείρωση και την καταπίεση, τον ασφυκτικό έλεγχο και την στενή παρακολούθηση τύπου τελωνείων Γερμανίας και Νοτίου Κορέας...

Άλλο ένα ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Φυσικά υπάρχει και η επστροφή, θα επανέλθω βέβαια κι ελπίζω με πιό πολλές φωτό αλλά και περιγραφές.




Συνεχίζεται...
Άβαταρ μέλους
Apostolos
Δάσκαλος Ξυρίσματος
Δάσκαλος Ξυρίσματος
Δημοσιεύσεις: 6359
Εγγραφή: 22 Ιαν 2009, 14:06
15
Has thanked: 1394 times
Been thanked: 652 times
Επικοινωνία:

Κωνσταντίνε εξαιρετικό θέμα! Σαν να είμαστε εκεί! Σε ευχαριστούμε!
Νow Τhat Υou Αre Α Μan, Shave Like One.
or
Grow A Beard
(growing a beard doesn't mean you have to be ungroomed)
Άβαταρ μέλους
ιωαννης
Νήπιο
Νήπιο
Δημοσιεύσεις: 22
Εγγραφή: 08 Μαρ 2012, 11:24
12
Has thanked: 3 times

εκπληκτικό συγχαρητήρια :clap1
Άβαταρ μέλους
Antonis
Διαχειριστής
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 10546
Εγγραφή: 15 Δεκ 2011, 20:57
12
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Has thanked: 26271 times
Been thanked: 25719 times

Πραγματικά εξαιρετικό Κωνσταντίνε, μας πήγες αλλού!
NavalArchitect

Ευχαριστώ παιδιά, είναι αρχή ακόμη βέβαια (όλα τα trip reports μέχρι τώρα τα'γραφα στα Αγγλικά), είναι κι ο τίτλος λίγο αφηρημένος, αλλά θα το στρώσω το πράγμα. Αυτό που διαβάζετε εδώ δεν είναι τίποτα, το'γραψα στα γρήγορα...
Άβαταρ μέλους
hero
Γυμνάσιο
Γυμνάσιο
Δημοσιεύσεις: 1121
Εγγραφή: 24 Οκτ 2010, 08:34
13
Has thanked: 73 times
Been thanked: 249 times
Ηλικία: 60

Μπραβο Κωσταντινε , καμερα ΝΧ10 γραφει το exif σωστα ?
Νίκος
"Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία." Σοφοκλης
Άβαταρ μέλους
Antonis
Διαχειριστής
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 10546
Εγγραφή: 15 Δεκ 2011, 20:57
12
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Has thanked: 26271 times
Been thanked: 25719 times

Κωνσταντίνε μια παράκληση:

Την επόμενη φορά βάλε καμιά παραπανίσια φωτό από τις αεροσυνοδούς! :megagrin
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ταξίδια”