Με τη διευκρίνηση οτι δεν έχω μεγάλη εμπειρία από κομπολόγια, με χαλούσε τελικά όταν διαπίστωσα οτι τα σημαδάκια πάνω στις χάντρες γίνονται από καμμένη στην άκρη καρφίτσα. Μάλιστα είχα κάνει και εγώ μερικές, για πειραματισμό (καφριλίκι, δε λέω...). Πάνω κάτω και τα φατουράν την ίδια σύσταση και παρόμοιες ιδιότητες έχουν. Τα θεωρώ πολύ πιο όμορφα, όμως αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό. Για την ιστορία, το είχα δώσει πίσω και πήρα ένα φατουράν. Όμως όλα τα φατουράν δεν είναι ίδια, εννοώ οτι δεν έχουν την ίδια αξία (ανά γραμμάριο). Πρόσεξέ το αυτό. Τα φατουράν εποχής είναι αρκετά ακριβότερα και φυσικά πιο συλλεκτικά.
Το Μουσείο Κομπολογιού στο Ναύπλιο δεν μου λέει κάτι. Αν μου λέει κάτι είναι οτι πληρώνει κανείς και το τουριστιλίκι, δηλαδή οτι απευθύνεται κυρίως σε τουρίστες, οι οποίοι εκ των πραγμάτων στην πλειοψηφία τους δεν το κατέχουν το άθλημα. Δεν λέω οτι δεν θα βρεις εκεί αξιόλογα κομπολόγια, απλά μπορείς να βρεις παρόμοια και στην Αθήνα, ίσως και σε καλύτερες τιμές.
Τώρα, πως έχει επικρατήσει να είναι το Ναύπλιο κομπολογούπολη, είναι άξιο απορίας. Κάποιοι έπαιξαν το παιχνίδι του marketing πάρα πολύ καλά.
Με την ευκαιρία, το πιο αξιόλογο μαγαζί που έχω βρει μέχρι στιγμής στην Αθήνα είναι το Mala στην Πραξιτέλους 1. Πήρα πέρυσι από εκεί ένα γιούσουρι Μεσογείου με σχετικά μεγάλη χάντρα και το έχω καταευχαριστηθεί.
Επίσης, η αναπάντεχα καλή αγορά έγινε πρόσφατα στα Χανιά στο Κομπολόι 52, μέσα στη Δημοτική Αγορά. Πήρα ένα μεγάλο, για το σπίτι, από τούρκικο discontinued βακελίτη, σε σχετικά καλή τιμή. Ο άνθρωπος εκεί φάνηκε να ξέρει και μου είπε να το πάρω με κλειστά μάτια καθώς είναι παλιό και δεν ξαναβγαίνει τέτοια ποιότητα σε βακελίτη για κομπολόι. Υπάρχει σε πορτοκαλί (τέτοιο πήρα), βυσσινί και μαύρο. Όσο το παίζεις, τόσο πιο όμορφο γίνεται. Αφού σκέφτομαι να πάρω και άλλο ένα, μάλλον σε βυσσινί. Δεν μιλάμε για ακριβά κομπολόγια βέβαια, αλλά είναι καταπληκτικά στο παίξιμο. Πήγα και στο άλλο μαγαζί που υπάρχει στα Χανιά, καλοστημένο δε λέω, αλλά είναι και αυτό τουριστικό. Το 52 είναι άλλη φάση, δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά έχει ωραία πράγματα σε πολύ καλές τιμές. Πήρα από εκεί και άλλα δύο, το ένα custom made, αλλά δεν είναι άξια λόγου. Το site δεν λέει και πολλά, μην σε μπερδεύει. Επίσης, όταν μιλάμε για βακελίτη, μιλάμε για πλαστικούρα του κερατά, δεν μιλάμε για κανα ακριβό υλικό. Απλά κάνει για κομπολόι, γιατί έχει καλό για παίξιμο ειδικό βάρος και ωραία χρώματα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και τα φατουράν βακελίτη έχουν ως ένα συστατικό τους.
Μετά τα παραπάνω, οφείλω να πω οτι το κορυφαίο υλικό είναι το κεχριμπάρι. Δεν έχω όμως κεχριμπαρένιο, πρώτον γιατί θα το κατέστρεφα σε μία ημέρα, και δεύτερον οτι δεν εμπιστεύομαι 100% οτι είναι όντως κεχριμπάρι. Έχω ακούσει αρκετές ιστορίες παπάτζας και είμαι πολύ δύσπιστος. Να ξεκαθαρίσουμε πως όταν λέμε κεχριμπάρι εννοούμε κεχριμπάρι εκατομμυρίων χρόνων, όχι της τάξης των χιλίων ετών. Στο δικό μου μυαλό λοιπόν, δεν υπάρχει σοβαρό κεχριμπαρένιο κομπολόι που στοιχίζει λιγότερο από 2 χιλιάδες ευρώ (και λίγα λέω). Και τα υπόλοιπα κεχριμπάρια είναι με την ευρεία έννοια, σχηματίστηκαν όμως σε σχετικά πρόσφατες γεωλογικές συνθήκες. Φυσικά υπάρχουν και τεχνητά "κεχριμπάρια", φτιαγμένα σε εργαστηριακές συνθήκες, αλλά φυσικά δεν μιλάμε για αυτά.
Το βασικό στην αγορά ενός κομπολογιού είναι να ξέρει κανείς τι θέλει. Για τι χρήση, τι χρώμα, τι υλικό, τι μέγεθος.
Πριν προβείς σε αγορά ακριβού κομπολογιού, αφιέρωσε πολύ χρόνο στο ψάξιμο. Και οπωσδήποτε να το πιάσεις πριν.
Για ελεφαντόδοντο δεν μιλάμε, δεν μας φταίνε σε τίποτα τα ελεφαντάκια. Είχα δύο, του πανακρίβου, αλλά τα έδωσα και αυτά.
Ωραίο υλικό είναι το ξύλο, όπως πχ ο έβενος. Ή το σανδαλόξυλο, κάνεις και ένα ξύρισμα πριν με σαπουνάκι με άρωμα σανδαλόξυλο και είσαι άρχοντας.
Αυτά το ολίγα, και αν κάποιος ξέρει περισσότερα, ας μας τα πει να μαθαίνουμε.