100 πράγματα που θέλω να προλάβω να κάνω πριν πεθάνω

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
Fotakas
Εξειδίκευση
Εξειδίκευση
Δημοσιεύσεις: 4045
Εγγραφή: 31 Αύγ 2011, 17:49
12
Τοποθεσία: Ηλιούπολη
Has thanked: 1362 times
Been thanked: 4911 times
Ηλικία: 41

Πριν απο 6 περίπου χρόνια, ο γνωστός blogger Κ.Κ.Μοίρης, δημοσίευσε το άρθρο "100 πράγματα που θέλω να προλάβω να κάνω πριν πεθάνω", σε 5 συνέχειες. Έχω κρατήσει το άρθρο σε αρχείο στον υπολογιστή μου και το διαβάζω συχνά-πυκνά. Πότε ηρεμώ, πότε γεμίζω αισιοδοξία. Άλλες φορές γεμίζω με σκέψεις.

Απολαύστε:

1. Να δω το Βόρειο Σέλας ξαπλωμένος πάνω στο χιόνι. Τρεις φορές. Τη μια με σιωπή. Τη δεύτερη ακούγοντας το Entropy των Between Interval. Την τρίτη αγκαλιά.

2. Nα οδηγήσω -χωρίς συνοδηγό- στη διαδρομή Irun – Biarritz μια Ferrari F430 , ακούγοντας τον Ατλαντικό αριστερά μου και τον V8 πίσω από το σβέρκο μου.

3. Να παραγγείλω ένα ζευγάρι Brown Calf Oxford από τον George Cleverley. Και να πέσω σε περίοδο που το αφεντικό τρελάθηκε και προσφέρει μισοτιμής άλλο ένα ζευγάρι (οπότε ευκαιρία για ένα Brown Calf Derby , μαύρα θα πάρω απ’ τον John Lobb...)

4. Να φάω μηλόπιτα στο Hyde Park. Σιγά το δύσκολο. Ναι, αλλά να μου την ταΐζει μπουκιά-μπουκιά η Nigella Lawson και να σκουπίζει τα ψίχουλα από το στόμα μου.

5. Να πιω τρία φλιτζάνια τσάι και να καπνίσω ένα ναργιλέ στους λόφους έξω από την Τανγκέρη, κάνοντας πως διαβάζω Allen Ginsberg και να ξυπνήσω πάνω στην ψάθινη καρέκλα μετά από δέκα ώρες χωρίς να απορώ γιατί.

6. Να ακούσω μαζί της τη μέρα που έχω γενέθλια τον Richard Hawley να μας τραγουδάει πριβέ το For your lover give some time. Στην ταράτσα του Palazzo Magnani Feroni στη Φλωρεντία. Σιγά το δύσκολο. Ναι, αλλά πού να την βρω ;

7. Να κάνω το τραπέζι σε όσους αλλάξαμε πάνω από δέκα τυπικές κουβέντες μαζί, στο Café Hugo στην Place des Vosges. Σαν «ευχαριστώ». Tριάντα-σαράντα άνθρωποι, ίσα που χωράμε. Και δεν θα πληρώσω μια περιουσία (εντάξει, ξέρω, ντροπή μου..

8. Να πάω σε όλα τα μέρη που πήγα μαζί της όταν ήμουν ακόμη νέος. Ένα προς ένα. Να μείνω στα ίδια ξενοδοχεία, στα ίδια δωμάτια, να κάνω ακριβώς την ίδια διαδρομή , να φάω στα ίδια εστιατόρια. Για να δω τι γεύση έχει το «μόνος».

9. Να βρω σε ένα ξεχασμένο κι απ το Θεό βιβλιοπωλείο όλα τα τεύχη του Γκολ, του Αγόρι , της Κολούμπρα που άλλα έχασα και άλλα πέταξα. Να με αναγνωρίσει ο βιβλιοπώλης από τη λάμψη στα μάτια και να μου πει «δικά σου παιδιά είναι, πάρτα σπίτι». Μετά θα ξυπνήσω. Ή θα πεθάνω απ΄ τη χαρά, δεν το αποφάσισα ακόμη.

10. Να κερδίσω το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Ή –έστω- το Πούλιτζερ. Και στις καρέκλες απέναντι , την ώρα που αστράφτουν τα φλας και κολλάνε στη μούρη μου δέκα κάμερες, να κάθονται σαν ξινισμένα μούσμουλα όλοι οι εχθροί μου.

11. Να πίνω σαχλομιλώντας στη Μικρή Βενετία και να εμφανιστεί ο Τζορτζ Κλούνει, να ‘ρθει καταπάνω μου, να μ’ αγκαλιάσει σαν γνωστός απ τα παλιά και την ώρα που θα με τραβολογάει για να συνεχίσουμε να μπυροπίνουμε οι δυο μας , να του πω «sorry George, not now, I’ll join you later». Αυτό κι αν είναι πρωτοσέλιδο μούρης (στις γυναίκες των φίλων, ποιος τους χέζει τους φίλους…)

12. Nα παίξω τελικό Wimbledon με τον σάχλα τον Nadal και να τον κάνω σκόνη. 3-0 σετ χωρίς να πάρει ούτε μισό game. Στο τέλος να μη του δώσω ούτε καν το χέρι για να μάθει να είναι κολλητάρι με τον παπάρα τον Γκασόλ. Το ότι δεν ξέρω πώς κρατάνε τη ρακέτα είναι άνευ σημασίας.

13. Να κάθομαι σε ένα μπαλκόνι στα Φηρά, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους , ωραίες γυναίκες τριγύρω , martini να πηγαινοέρχονται, ένα πιάνο να στέκεται ορφανό σε μια γωνία, να σηκωθώ και να παίξω το πρώτο μέρος από το Koeln Concert του Keith Jarrett απολαμβάνοντας τα φθονερά βλέμματα των ανδρών και τις κρυφές σκέψεις των γυναικών τους. Το ότι δεν παίζω πιάνο είναι ασήμαντη λεπτομέρεια.

14. Να παίξω στο remake της «Πισίνας» το ρόλο του Delon, στο ρόλο της Ρόμυ Σνάιντερ η Ρόμυ Σνάιντερ και της Τζέιν Μπίρκιν η Τζέιν Μπίρκιν, όπως ήταν και οι δυό τους το 1969. Πιο ολιγαρκής δεν γίνεται.

15. Να νοικιάσω ένα Airbus – από τα μικρά- , να βάλω μέσα τους φίλους μου και να πάμε να δούμε live τους Μuse με support τους Prefab Sprout στο Εδιμβούργο. Μετά να πιούμε μια μαούνα μπύρες και να κοιμηθούμε στο Balmoral. Σουίτες, σαφώς.

16. Να βρω μια σκιά σε μια παραλία που δεν την ξέρει κανείς άλλος και όμοιά της δεν υπάρχει και να καθίσω εκεί μόνος με άδειο κεφάλι από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου ακούγοντας μόνο τον αέρα και τη θάλασσα. Eύκολο, ειδικά αν είναι Γενάρης.

17. Να πιω έναν καφέ κάπου στο Marais -εντελώς αδιάφορο πού- και απέναντί μου να κάθεται η Anna Karina, ακριβώς όπως στο Vivre sa vie του Γκοντάρ. Και να με κοιτάει στα μάτια όπως κοίταζε τον φακό. Αν δεν βρω την Anna Karina του 1962, ξέρω μια που της μοιάζει.

18. Να πείσω αυτή που μοιάζει της Anna Karina να πάμε μαζί στο Marais – εντελώς αδιάφορο πού- για έναν καφέ. Μετά να μπει ο Yann Tiersen και να παίξει ένα βαλσάκι την ώρα που έξω θ’αρχίσει να ψιχαλίζει και θα βγούμε να ψάξουμε το μαγαζί που πουλάει ομπρέλες η Κατρίν Ντενέβ το οποίο είναι στου διαόλου τη μάνα που τη λένε Χερβούργο αλλά είπαμε «τι θέλω» , όχι «τι θα».

19. Να καπνίσω ένα Partagas Lusitania πίνοντας Brora του 1977 σε ένα χώρο που θα ‘ναι ίδιος με την αίθουσα των καθηγητών στο Hogwarts , όσο στα -καλά κρυμμένα- ηχεία θα ακούγονται τα άπαντα της Nina Simone και της Ella Fitzgerald. Στο τρίτο ποτήρι επιτρέπω να τις συνοδεύει κι ο Frankie.

20. Να φάω ένα κομμάτι marinara καθισμένος στα σκαλιά που κατεβαίνουν στα βραχάκια της τοσοδούλας παραλίας του Riomaggiore. Simple pleasures.
21. Nα πάω μαζί με τα εγγόνια μου να δούμε live τους Rolling Stones. Δεν ξέρω αν θα ζω, δεν ξέρω αν θα έχω εγγόνια αλλά οι Stones αποκλείεται να πάψουν να υπάρχουν. Ο Jagger κι ο Richards είναι Ντόριαν Γκρέι ή zombies, τελεία και παύλα.

22. Να πέσω -το τελευταίο μου βράδυ - ήρεμος για ύπνο ακούγοντας μόνο μια γνώριμη ανάσα δίπλα μου, την ώρα που οι κουρτίνες θα μπαίνουν για τα καλά μέσα στο δωμάτιο για να δουν – κι αυτές- πόσο όμορφη είναι και να το κρατήσουν μυστικό. Ακούγεται απλό αλλά είναι δύσκολο να βρεις εχέμυθες κουρτίνες με μάτια.

23. Να μπω στο Αnfield φορώντας τη φανέλα με το 13 το καλό , να αποβληθεί ο γουRooney γιατί με αγριοκοίταξε και να μαζέψει το ολλανδικό ντιρέκι πέντε φορές τη μπάλα μέσα από την εστία του (τα τρία θα τα βάλω εγώ, τα άλλα ας τα μοιραστούν ο Gerrard με τον Benayoun). Mετά να πάρω μεταγραφή για τη NASA.

24. Nα δω πώς μοιάζει η Γη από 40.000 χλμ ψηλά , αν μπορέσω να δω και το σπίτι μου από κει ακόμη καλύτερα. Καλού-κακού θα κρατάω και πινακίδα «μάνα πες τους να με κατεβάσουν γρήγορα, βαρέθηκα, κατουριέμαι και πεινάω».

25. Να τρέξω με νέο ρεκόρ πίστας στο Monaco και τα εκστασιασμένα πλήθη να τρίβουν τα μάτια τους μ’αυτόν τον νέο intellectual υπεροδηγό της F1 (ο πρώτος με βαρύ τριψήφιο IQ) , οδηγώντας ο,τι μονοθέσιο και να μου δώσουν. Αρκεί πρώτα να βρουν μονοθέσιο στα κιλά μου.

26. Να βρω την Τέλεια Διαδρομή. Με αυτοκίνητο, ποδήλατο, πόδια, αδιάφορο. Και να την μοιράζομαι μόνο με ελάχιστους εκλεκτούς. Πόσο χαίρομαι που είμαι πολλοί μαζί, πού να παρακαλάω άλλους να βρουν ώρα να ‘ρθουν παρέα μου.

27. Τώρα που ξαναβλέπω τι έγραψα ως εδώ, να μην κουφαθώ ποτέ γιατί αλλιώς ούτε το 1/10 όσων θέλω θα μπορέσω να κάνω.

28. Να νιώσω και ν’ ακούσω τον Μεγάλο Οργασμό. Όχι τον δικό μου. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να τον περιγράψω με λέξεις αλλά φαντάζομαι πως σαν συναντηθώ μαζί του θα ξέρω ότι this is the right place, this is the right time.

29. Να βρω μια Gibson Les Paul, έναν Marshall, μια τεράστια άδεια αποθήκη 300 Χ 300 μέτρα με τερατώδη αντήχηση και να παίξω κόντρες με τον Jimmy Page. Τελευταίο θα αφήσουμε το Baby I’m gonna leave you.Παρέα. Όλα τα άλλα λύνονται, το πρόβλημα είναι η αποθήκη.

30. Να δοκιμάσω το menu στα εστιατόρια των 30 πιο μουράτων σεφ σύμφωνα με τον Michelin Guide. Kαι τα κατάλληλα για την περίσταση κρασιά, ασφαλώς. Δωρεάν. Για να δω ως πού μπορεί να φτάσει η εφήμερη αποπλάνηση των γευστικών μου καλύκων (τι έγραψα τώρα o Μαμαλάκης ; )

31. Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί.


32. Να είμαι στην αίθουσα αναμονής ενός μαιευτήριου, όχι πια σαν πατέρας. Και να κατορθώσω να δακρύσω διακριτικά -όχι και πολύ δύσκολο, λένε οι παλιές καραβάνες-.

33. Να ντυθώ DJ για λίγους ανθρώπους που αγαπώ, πίσω μου μόνο θάλασσα, πίσω τους ατέλειωτο πράσινο (κάτι σαν Lost), στα -αόρατα- ηχεία θα ακούγονται οι μουσικές που με μεγάλωσαν όμορφα, μετά οι ήχοι θα φέρουν κοντά κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους, τύφλα να ‘χει ο Tiesto κι ο van Dyk , σαν το θαύμα του Ιησού με τα ψωμιά και τα σαφρίδια, μόνο που εδώ θα χορτάσουμε την ψυχή μας με νότες. Μόνο.

34. Να βρω ένα τζίνι που θα μου εκπληρώσει 5 ευχές. Μια από αυτές θα είναι -μα τι άπληστος !- να συναντήσω άλλο ένα τζίνι που θα μου εκπληρώσει 5 ευχές, οπότε αυτομάτως πήγαμε στις 9. Και πάει λέγοντας. Τις μισές ευχές θα τις χαρίσω σε άλλους γιατί είμαι πολύ καλός άνθρωπος. Καθόλου άσχημα. Αν το τζίνι μοιάζει και της Barbara Eden αγγίξαμε την τελειότητα.

35. Να μπω στο μυαλό μιας γυναίκας και να καταλάβω τι γίνεται εκεί μέσα. Φρούδες ελπίδες, ούτε χίλια τζίνι συνασπισμένα θα το κατόρθωναν αυτό.

36. Στη διαδρομή Irun – Biarritz (αυτήν ντε, με την Ferrari F430) να μου κάνει ωτο-στοπ η Μόνικα. Ιδρωμένη, ξαναμμένη, μόλις θα ‘χει βγει από μοναστήρι μετά από πέντε χρόνια νηστείας και προσευχής. Τι «ποιά Μόνικα;».

37. Να καθόμαστε πλάι-πλάι με τον Billy Mckenzie και να τραγουδάει a-capella «Μοοn on ice» , πάνω απ’ τα κεφάλια μας εξωφρενική πανσέληνος , στο μπαλκόνι στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στο Βίκο , και η ηχώ να ακούγεται ως τον Κρόνο. Ίσως και λίγο μακρύτερα, μέχρι τα αυτιά της (αυτό θα το κάνω αφού πεθάνω, αλλιώς πώς να βρεθώ με τον Billy ; ).

38. Nα κάθομαι σε ένα περβάζι που βλέπει Βόσπορο την ώρα που νυχτώνει και ο ιμάμης λέει τα δικά του από εκατοντάδες μεγάφωνα κι αμέσως μετά να βρω τρόπο να τρυπώσω στους κήπους του Topkapi κι εκεί να ξημερωθώ ακούγοντας την ανάσα της Πόλης μέσα μου. Απλό ; δοκίμασε να μπεις στο Topkapi μετά τη δύση του ήλιου και θα παίξεις στο sequel του Midnight Express (δεν είναι στα 100 που θέλω, ξηγημένα πράγματα).

39. Να εξομολογηθώ -πρώτη φορά μετά από μισόν αιώνα- και να πείσω τον πνευματικό απέναντί μου πως το να τα ξανακάνω όλα από την αρχή (με μερικές απαραίτητες μετατροπές) θα είναι η απόδειξη της έμπρακτης μετάνοιάς μου.

40. Να βρω το φάρμακο της αδιάλειπτης και καθαρής μνήμης γιατί δεν θέλω να ξεχάσω το παραμικρό. Μέχρι την τελευταία στιγμή. Αν το Κακό είχε όνομα, θα ήταν Αλτζχάιμερ.

41. Να μπω στο μυαλό του Γούντυ Άλλεν και να φιλοξενηθώ εκεί μέσα για κανένα μήνα. All inclusive.

42. Nα μάθω να παίζω σαξόφωνο όπως ο Stan Getz αλλά να μοιάζω του Chet Baker στα νιάτα του. Μετά να συνθέσω κάτι αντίστοιχο του my funny Valentine και να γίνω τριπλά πλατινένιος από τα χτυπήματα στο youtube. Piece of cake.

43. Nα τρέξω τα 100 μέτρα κάτω από 9 δευτερόλεπτα. Και να κάνω το 0-100 km/h σε 2,5 δευτερόλεπτα. Εναλλάξ. Τώρα το καταφέρνω με τη σκέψη μου, ελπίζω να πείσω τα πόδια μου και το γκάζι να συνεργαστούν κάποια στιγμή, χωρίς να πάρω κλήση για wishful thinking.

44. Να ανοίγω τη ντουλάπα και να βλέπω πως τα καθαρά άσπρα μου πουκάμισα είναι πάντα εκεί, έχοντας μιαν ιστορία να μου διηγηθεί το καθένα. Ποτέ να μη βαριέμαι να ακούω ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες για να μη τα απογοητεύσω. Άλλωστε δεν βρίσκεις εύκολα πουκάμισα που μιλάνε.

45. Να αφήσω πίσω πέντε-δέκα σημάδια πως «ήμουν εκεί μαζί σου κάποτε». Όπως σ’ εκείνη την τρυφερή αμερικανιά, το “P.S.I LOVE YOU”. Για να χαμογελάει όταν θυμάται και να χαμογελάω κι εγώ από κει που θα ‘μαι.

46. Nα βρω πού πουλάνε Συμβόλαια «εγγυημένα αξιοπρεπούς» αναχώρησης από τη ζωή. Θαρρώ πως αυτή θα είναι και η σημαντικότερη αγορά που θα ‘χω κάνει στη ζωή μου.

47. Να βρίσω, να φωνάξω, να πετάξω κάτι, να φάω ξύλο , να ματώσω , να τρέξω , να δαγκώσω , αν νιώσω να μου κλέβουν κάτι που δεν τους ανήκει. Κι αν αντί για «μου» είναι «μας», ακόμη καλύτερα, διπλά περήφανος.

48. Να φτάσω ογδόντα, έστω εβδομήντα, εξηνταοκτώ και τελευταία προσφορά, και να καθίσω σ’ένα μπαλκόνι απέναντι από τη θάλασσα αργά το απόγευμα φορώντας την ίδια χακί βερμούδα και το ίδιο μαύρο τι-σερτ που φορούσα έναν αρχαίο Αύγουστο. Εντάξει, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μοιάζω σαν νεόπτωχος Armani αλλά θα με συγχωρέσω για το στυλιστικό ατόπημα. Για Μηχανή του Χρόνου τα χρειάζομαι τα παλιόρουχα, όχι για εξώφυλλο στο Oldman’s Bazaar.

49. Nα ακούσω το Vuelvo al sur σε μια ήσυχη γωνιά στο Buenos Aires. Από bandoneon, από κασετόφωνο, από ραδιόφωνο, από μια ξεχασμένη τηλεόραση, μέσα από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, ούτε που με νοιάζει. Να το ακούσω θέλω. Και κει που λέει «dignidad» να τραγουδάω φάλτσα κι εγώ μαζί, σαν αλαφροΐσκιωτος.

50. To 49 , με live τον Astor Piazzolla. Ι see dead people.
51. Nα πατήσω stop στο ασανσέρ, να κολλήσω πάνω της και να εύχομαι να ξαναλειτουργήσει όταν το πάρουμε -θέλοντας και μη- απόφαση πως όντως στα είκοσι είναι αλλιώς εκεί μέσα. Κλισέ του κερατά αλλά τόσο σινεμά έχω δει, να μη κάνω μια ρημάδα απόσβεση;


52. Να νιώσω το σώμα μου να ελαφραίνει κάνοντας τούμπες στον αέρα, μια, δυο, τρεις, πέντε. Zero Gravity. Όσες οικονομίες κι αν κάνω, δύσκολο όσο οι Ρώσοι δεν κατεβάζουν τις τιμές (πάντως κάνω συνέχεια πρόβες στον ύπνο μου , άσχετα αν ξυπνάω πιο βαρύς κι από το μπαμπά του Ντάμπο)

53. Να ζητήσω «συγγνώμη» από όσους έβλαψα, πίκρανα ή στενοχώρησα κοιτώντας τους στα μάτια. Και να είμαι έτοιμος να αποδεχτώ το «όχι».

54. Να κάνω τη διαδρομή του Υπερσιβηρικού one way. Σε ένα βαγόνι χωρίς συνταξιδώτες. Με ελεγκτή την Αline Morais, απρεπώς ενδεδυμένη. Την Bodianova θα την κρατήσω για την κρουαζιέρα στον Αμαζόνιο, εντελώς μα εντελώς ανάποδος άνθρωπος.

55. Να γίνω αρχισυντάκτης στη Vogue. Όποια να ‘ναι, τη γαλλική , την αμερικάνικη…Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τους στρέιτ άντρες που βάλαν στόχο ζωής να γίνουν αρχισυντάκτες στο Fortune ή στο National Geographic. Bλαμμένοι.

56. Nα βρω πού πουλάνε Συμβόλαια «εγγυημένα αξιοπρεπούς» αναχώρησης από τη ζωή. Θαρρώ πως αυτή θα είναι και η σημαντικότερη αγορά που θα ‘χω κάνει στη ζωή μου.

57. Να μη βρεθώ ποτέ αντιμέτωπος με τα ψέματα που έχω πει. Ξέρω ότι δεν έβλαψαν κανέναν αλλά εμένα θα με ξεσκίσουν.

58. Να βρω και να βάλω στην άκρη ένα ανταλλακτικό συκώτι και ένα τεχνητό πάγκρεας για να πάψουν επιτέλους να με καταπίνουν ζωντανό οι τύψεις όταν πίνω.

59. Να ανακαλύψω χρηματοδότη για να γυρίσω σε ένα ταινιάκι 10 λεπτών τα «10 καλύτερα τσιγάρα στον κόσμο». Σαράντα χιλιάρικα φτάνουν , αν διαβάζει κανείς άγιος άνθρωπος.

60. Να γίνω φίλος μαζί μου. Τρομαχτικά δύσκολο, ειδικά αν σκεφτείς πως αυτά που πληκτρολογώ εγώ εδώ, αυτός τα σβήνει και γράφει τα δικά του. Έτσι όπως πάμε θα τελειώσουμε κατά τον Δεκαπενταύγουστο.
61. Να δω πρωθυπουργούς τα δίδυμα του Καραμανλή. Kαι τα δυο μαζί. Σαν τους Kaczynski brothers. Απόδειξη ότι δεν γέρασα ούτε κατά μια μέρα, τέτοια Μηχανή του Χρόνου μόνο σ’αυτή τη Χώρα των Θαυμάτων.

62. Να μπορούσα να γράψω κάτι πιο σπουδαίο από τα «Κεριά» του Καβάφη κι ας αναγνωριζόμουν ως σπουδαίος βλόγερ μετά θάνατον. Έγραψα περισσότερες από ένα εκατομμύριο λέξεις , ακόμη κι άλλες τόσες να γράψω δεν θα είναι ούτε μια τρίχα από τις ογδονταεφτά του Αλεξανδρινού.

63. Να φιλήσω τη Μόνικα ( τι «ποια Μόνικα;» ) και να της κοπούν τα γόνατα. Είπαμε να το παίξω υπεράνω αλλά θα έσκαγα αν δεν το ‘λεγα.

64. Να κινηματογραφήσω την τρομαχτικότερη ταινία από καταβολής σινεμά. Με τριάντα εμφράγματα και δέκα αποβολές σε κάθε προβολή. Δεν ξέρω ακόμη το θέμα αλλά θα είναι τόσο τρομαχτική ώστε στην Βίβλο των Ταινιών Τρόμου ούτε καν θα τολμούν να την αναφέρουν με το όνομά της. Θα γράφουν «η εξαποδώ του εξαποκεί».

65. Να θεραπευτώ από την κλειστοφοβία μου. Βαρέθηκα να την ακούω να μου λέει συνέχεια «κλείστο το ρημάδι να πούμε και καμιά κουβέντα» και εγώ να συνεχίζω.

66. Να φτύσω στους τάφους τους. Ξέρουν αυτοί.

67. Να μαζέψω όλα όσα έγραψα τόσα χρόνια, τίποτε στ΄ αλήθεια σπουδαίο, και να τα χωρέσω σε ένα βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο σε ένα αντίτυπο. Μόνο. Για να τα διαβάζουμε παρέα ως το τέλος. Τίποτε στ’ αλήθεια σπουδαίο, το «τέλος». Μια ιδέα είναι. Το «παρέα» είναι που μετράει.

68. Να κρατήσω δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη κι άλλα δυο κάτω από την άλλη ταυτόχρονα. Απλά για να μου αποδείξω πόσο δειλός ήμουν που δεν τόλμησα στη ζωή μου πολλά μαζί. Θα με τσακίσει καμιά οξεία οσφυαλγία αλλά μπρος στην αυτογνωσία τι είναι ένας λοξός σπόνδυλος.

69. Nα πιω μια Guinness παρέα με τον Όσκαρ Ουάιλντ, προφανώς καθισμένος στον τάφο του αλλιώς τι σόι «να προλάβω πριν πεθάνω» θα ήταν αυτό; Τόσες φορές πήγα ως εκεί, ούτε μια φορά βρήκα Guinness, τους Παριζιάνους μου μέσα…

70. Να γίνω φίλος με τον Hugh Grant, φαίνεται να είναι κωλοπαίδι αυτό το baby face αλλά έχει τόση πέραση στις μαμάκισσες που όλο και κανένα ώριμο φρούτο θα περίσσευε και για μένα για να με γηροκομήσει.

71. Να βρω το χρόνο και το θάρρος να της πω μια μέρα πόσα δεν πρόλαβα να κάνω γι αυτήν. Για να ξέρει ότι ξέρω πόσα της έλειψαν. Είναι δύσκολο γιατί χρόνο θα βρω και θάρρος θα βρω αλλά αυτήν όχι.

72. Να σκαρφαλώσω στην κορυφή της Πυραμίδας του Χέοπα όταν πέφτει ο ήλιος και να μείνω εκεί να μιλάω μαζί της (με την πυραμίδα ντε) μέχρι να ξημερώσει. Το ‘καναν ο Νίκολσον με τον Φρίμαν αλλά εγώ το σκέφτηκα πρώτος.

73. Να κάνω με το ποδήλατο μια τεράάάάστια βόλτα ανάμεσα στα χωράφια με τις λεβάντες της Αρλ για να νιώσω σαν δίτροχος Βαν Γκογκ. Κι όταν επιστρέψω στο δωμάτιο να μυρίζω σαν να με βγάλαν μόλις απ’ το πλυντήριο. Ελπίζω να με περιμένει γυμνή για να με ξαπλώσει και όχι με τα μανταλάκια για να με απλώσει.

74. Να πάμε στη Bruges. Κι ας μη μας σκηνοθετήσει κανείς Martin McDonagh, θα αυτοσχεδιάσουμε.

75. Να ξανακοιμηθώ πάνω στην άμμο, με άστρα από πάνω, ακούγοντας τα κύματα. Και να ξυπνήσω σε καθαρά μοσχομυριστά σεντόνια, με αυτήν από πάνω, ακούγοντας το πέρα-δώθε απ τις κουρτίνες. Άπληστος αλλά δεν μπορώ άλλο το στριμωξίδι στα sleeping-bags, χόρτασα.

76. Να μάθω να φτιάχνω νωρίς το πρωί ένα καλοψημένο τοστ με διπλό κασέρι. Θέλει χρόνια σκληρής δουλειάς και επιμονής. Μόνο όσοι έχουν αποτύχει μπορούν να με καταλάβουν. Ελπίζω κάποια μέρα να το πετύχω.

77. Να χωράω σε όλα τα φτηνά αγαπημένα μου t-shirts όταν κι αν φτάσω εβδομήντα. Μια ιστορία το καθένα. Ωραίο πράγμα να φοράς μιαν άλλη ιστορία κάθε μέρα κι ας είναι λίγο ξεθωριασμένη.

78. Nα μη δω ποτέ τη ζωή μου να περνάει καρέ-καρέ από μπροστά μου. Καλύτερα μεγάλη και αμοντάριστη παρά δευτερόλεπτα και τέλος. Το live fast die young δεν είναι για δειλούς σαν κι εμένα, προτιμώ την extended version director’s cut κι ας κοιμηθούν οι θεατές.

79. Να μπορώ να λέω σε όσους το αξίζουν «συγγνώμη, έκανα λάθος». Ακόμη κι αν πρόκειται για το ίδιο λάθος. Το λάθος μετράει, όχι η συγγνώμη. Ή λάθος;

80. Να περπατήσω το Σινικό Τείχος από την μια άκρη του ως την άλλη. Αν σκεφτείς πως αυτές απέχουν μεταξύ τους 8.851,8 χιλιόμετρα και στις καλές μου μέρες μπορώ να με πείσω να περπατήσω μέχρι 20 χιλιόμετρα , δηλαδή 460 χιλιόμετρα το μήνα (τα γουίκεντς είναι ιερά), χρειάζομαι 19 μήνες και πεντέμιση μέρες. Ώρα να φεύγω, χορηγός το MEN 24, επιτέλους θα γλιτώσουν από μένα…
81. Nα γίνω για ένα μήνα συγκάτοικος των Lemon και Matthau στο The Odd Couple. Δεν χρειάζεται να προσθέσω γιατί. Ούτε και με ποιον θα συμμαχήσω.

82. Να βγω ζωντανός μετά από εφταήμερη κρουαζιέρα στον Αμαζόνιο με groom την Νatalia Vodianova, που -ως υπερβόρεια- θα έχει λιώσει από τη ζέστη και την υγρασία και θα έχει βγάλει ακόμη και το δέρμα της.

83. Να είμαι σε μια γωνιά στους γάμους των παιδιών μου. Διόλου αυτονόητο.

84. Να καπνίσω ένα τσιγάρο ως το τέλος, χωρίς καμιά μα καμιά άσχημη σκέψη μέσα στο κεφάλι μου και αυτά τα τρία λεπτά να μου φανούν αιώνας. Είκοσι αιώνες μέσα σε ένα πακέτο, διόλου άσχημα.

85. Να δω τους Hammock να παίζουν live το «Kenotic» και το «always wishing you were somewhere else». Aπλό. Ναι αλλά όχι σε σκηνή αλλά στους δρόμους και στα δωμάτια που ήταν κι αυτή μαζί μου.

86. Αν βρεθώ ποτέ κατηγορούμενος μπροστά σε ένα δικαστή μέσα στο βασίλειό του, να τον ρωτήσω «θέλεις την αλήθεια; ξέρεις τι να την κάνεις;».

87. Κάποιο από τα όργανά μου να δώσει ζωή σε έναν άλλον όταν τελειώσει η δική μου. Αυτό προϋποθέτει να πεθάνω νέος (so called), οπότε -δεν ντρέπομαι που το λέω- με μισή καρδιά το εύχομαι (αλλά αν την πάρουν θα είναι ολόκληρη και σε καλή κατάσταση, I promise).

88. Να σώσω έναν άνθρωπο. Ή και πολλούς. Δεν ξέρω πώς, αυτό το αφήνω στα «random thoughts» αλλά είναι ο μόνος τρόπος -φαντάζομαι- για να νιώσει κανείς μικρός θεός και να καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του κανονικού.

89. Να μη δυσκολευτώ καθόλου γράφοντας τη διαθήκη μου. Είναι σημαντικό αυτό, πολύ.

90. Να μαζέψω όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να μαγειρέψω γι αυτούς, να κάθονται στο τραπέζι και να τους περιποιούμαι επί ώρες βάζοντας μπροστά τους πιάτα και ανοίγοντας κρασιά, μη θέλοντας να σταματήσω. Αυτό βέβαια δεν γίνεται• όχι γιατί θα κουραστώ ή γιατί το τραπέζι μου δεν είναι αρκετά μεγάλο αλλά γιατί όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι δεν θα βρεθούν ποτέ μαζί γύρω από το ίδιο τραπέζι.

91. Να διαβάσω ένα βιβλίο, να ακούσω μια μουσική ή να δω μια ταινία που ποτέ μα ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν. Για να συνεχίσω να ελπίζω πως πάντα υπάρχουν και καλύτερα.

92. Να ακούω το Einfeld του Ulrich Schnauss μετά από είκοσι χρόνια, με ακουστικά στ’αυτιά, περπατώντας Auf der Griesse και Pützdelle γωνία. Μετά να καθίσω απέναντι πίνοντας μια μπύρα από ένα τενεκεδάκι, παράξενο θέαμα για τους περαστικούς αλλά δική μου δεν είναι η λίστα;

93. Mπορεί να ακούγεται εντελώς αντι-Νitro μα θέλω να κρεμάσω -σε έναν δρόμο που και οι δυο αγαπάμε- χιλιάδες origami λευκούς γερανούς, έναν για κάθε μέρα που περάσαμε μαζί. Οι χρωματιστοί θα είναι τα «συγγνώμη». Και να την πάω να τους δει, ελπίζοντας τα χρώματα να χαθούν μέσα στο λευκό.

94. Nα βρω πού πουλάνε Συμβόλαια «εγγυημένα αξιοπρεπούς» αναχώρησης από τη ζωή. Θαρρώ πως αυτή θα είναι και η σημαντικότερη αγορά που θα ‘χω κάνει στη ζωή μου. Ξέρω πως το έγραψα άλλες δυο φορές αλλά και εκατό να το έγραφα πάλι λίγες θα ήταν.

95. Να μη κλειστώ ποτέ μέσα σ’ αυτό που περιγράφει ο Καβάφης στα «Τείχη». Θα έχω πάντα ανοιχτά ψυχή κι αυτιά για «κρότον κτιστών ή ήχον». Στην ανάγκη θα βάλω ακουστικά (άντε τώρα ψάχνε και για «ακουστικά ψυχής», πάνω που πίστευα πως την τέλειωσα τη λίστα).

96. Να με πείσω πως οι δυο μας θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει καλύτεροι φίλοι αν τα «πρέπει» του ενός δεν έμπλεκαν συχνά πυκνά με τα «θέλω» του άλλου και να συμφιλιωθούμε επιτέλους. Τι να σου κάνουν όμως δυο μυαλά σ’ ένα σώμα…

97. Να κολυμπήσω στην αγαπημένη μου άδεια παραλία πεντέξι ώρες σαν να ‘χω βράγχια. Χωρίς αναπνευστήρες, μπουκάλες, βοηθήματα. Με μυαλό άδειο, όπως στη μήτρα της μάνας μου. Αυτό πρέπει να είναι ευτυχία. Μια φορά μου φτάνει ξανά.

98. Να εκπλήξω πάρα πολύ ευχάριστα κάποιον που αγαπώ. Σημαίνει ότι δεν ήμουν ο βασιλιάς της προβλεψιμότητας.

99. Ναι, να γνωρίσω τον θάνατο, όπως στο «Nothing in the dark» του Twilight Zone. Αλλά να μου πει «δεν είσαι ακόμη έτοιμος» και να με αφήσει να γυρίσω πίσω. Ίσως τότε καταλάβω οι «θέλω να κάνω πριν πεθάνω» λίστες τι σημαίνουν.

100. Να ξημερώσει μια μέρα που δεν θα βρίσκω ούτε ένα «θα ήθελα» να κάνω. Όχι γιατί θα τα έχω κάνει όλα αλλά γιατί όσα -λίγα ή πολλά- έκανα φτάνουν και περισσεύουν για τρεις ζωές.
Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει.

(Ο.Ε.)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διάφορα”