Μικρά πράγματα της μέρας που μας τσατίσανε!

[Ηλίας]

Παιδεία δεν υπάρχει στα σχολεία, στο γήπεδο θα την βρούμε ; Εγώ απέχω από την μπόχα αλλά μια δυσωδία σε πιάνει όπου παίζονται αγώνες. Στις πολεμικές τέχνες πχ που προπονούνται τα δικά μου, βλέπεις στους αγώνες κάτι τύπους, κάτι ..έτσι, κάτι ..φάτσες. Μη το αναλύσω καλύτερα. Πολλές προπονήσεις λοιπόν, γιατί στη σχολή ( στις περισσότερες ) η αλητεία δεν είναι ανεχτή και αγώνες 1-2 φορές το χρόνο για την εκτόνωση .

[Tzimisce]

Είχαμε διάφορα τέτοια έκτροπα στην αρχή Ηρακλή. Όταν ο μικρός ήταν 6 χρονών!
Στην πρώτη ομάδα (δεν θα ήθελα να πω όνομα) είχαμε προπονητή που πίστευε πως αυτό είναι σκληραγώγηση, είναι πράγματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα παιδιά, κλπ κλπ.
Ενημερώσαμε την διοίκηση, φύγαμε κάπου στα 15 άτομα από τα 20 επειδή μας έγραφαν, πήγαμε στην Ελευθερούπολη, και οι πρώτοι άλλαξαν προπονητή και στάση.
Στα αστεράκια/projunior δεν παίζει ρόλο η βαθμολογία ούτως ή άλλως, οπότε και μόνο η αποχώρηση από το γήπεδο δούλευε.
Σκέψου λοιπόν, να ξυπνάς την Κυριακή στις 8 το πρωί, να κάνεις μισή ώρα δρόμο να πας στο γήπεδο και επειδή κάποιοι κάφροι της ομάδας σου βρίζουν να μην παίζεις και απλά να γυρίζεις σπίτι σου.
Δεν θα το έκανες θέμα στην δική σου διοίκηση;
Πόσο μάλλον να έχεις και το πιτσιρίκι να του πουν ότι έφυγε ηττημένο, χωρίς να παίξει, επειδή έβριζαν οι μπαμπάδες των συμπαικτών τους ή ο μπαμπάς του.

Ηλία μου, στις σχολές πολεμικών τεχνών η αλητεία τιμωρείται και μάλιστα εύκολα.
Τα πιτσιρίκια βέβαια, ειδικά τα αγόρια έχουν μία τάση να ξεφεύγουν, για αυτό και υπάρχει γραμμή να τα μαζεύουμε άμεσα.
Μία ωρίτσα γέφυρα με σκαμνί στην πλάτη ισιώνει χαρακτήρες.

[alexn]

Εάν ο πατέρας η η μάνα είναι άσχετοι από
αθλητισμό(όχι πρωταθλητισμό) κλάφτα
με αποτέλεσμα να <καίνε>τα μανάρια.
Όμως ότι και να λέμε είναι καλύτερα να παιδεύεσαι με αυτά και αυτά από την αποχαύνωση της tv η του play
Θέλει μίλημα το παιδί όπως εγώ του εγγονού μου που του τραγουδάω τον ύμνο του ΠΑΟ Τρις
την ημέρα

[nik16v]

Γονείς......ποιοι.....εκείνοι που πηγαίνουν στον προπονητή και του ζητάνε οι ίδιοι να δώσει "κάτι" στο παιδί να έχει καλύτερες επιδόσεις, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε τυχόν παρενέργεια ή βλάβη ίσως προκληθεί. Περιμένουμε λοιπόν αυτούς τους γονείς, να τους δούμε στην κερκίδα με το Savoire Vivre παραμάσχαλα. Να ενδιαφερθούν για το παράδειγμα που δίνουν στα παιδιά τους, να ενδιαφερθούν για τα παιδιά των άλλων.
Όλη η παθογένεια της κοινωνίας και της οικογένειας επηρεάζει της ζωή μας καθημερινά και όχι μόνο στα γήπεδα. Αυτό που δεν έχουμε ως κοινωνία βρει και καλλιεργήσει είναι τον κάφρο να τον βάζουμε στη θέση του όχι με νταηλίκι, αλλά με το "σωστό τρόπο" που πονάει. Η οικογένεια ως θεσμός παραπαίει, εμείς οι ίδιοι οι γονείς καθοδηγούμε τα παιδιά μας να πατάνε επί πτωμάτων χωρίς φραγμούς, κάποια στιγμή όταν σκάσει η χειροβομβίδα που αναθρέψαμε στα μούτρα μας, κλασικά, θα ρίξουμε το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Τον δάσκαλο και τον καθηγητή τους βρίζουμε νυχθημερόν, το ότι έχουν περάσει από τις τάξεις τους χιλιάδες παιδιά, το ότι μπορεί να παίρνουν ψυχοφάρμακα γιατί έδωσαν την ψυχή τους να μας μάθουν όλους μας πέντε γράμματα παραπάνω δεν το λαμβάνουμε υπόψη.
Πρέπει όλοι να προσπαθούμε για το καλύτερο-σωστότερο ως άνθρωποι, ως επαγγελματίες, ως γονείς, ως νονοί, ως γείτονες, ως πολίτες, ως.....
Ευτυχώς υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που προκαλούν όλους εμάς να βγάλουμε προς τα έξω τον καλύτερό μας εαυτό για να μην τους απογοητεύσουμε

Τώρα βρήκα κάτι σχετικό που είχα δει πριν καιρό

[Ηλίας]

Καλά Μιχάλη, δε λέω πως κατέβηκε η Cobra Kai. Εξάλλου το θέμα ο Άκης το ξεκίνησε από την κερκίδα δηλαδή από τους γονείς-οπαδούς. Άπαξ και κολλήσει το (κ)οπαδιλίκη με τον αθλητισμό χάθηκε το παιχνίδι. Όσο αφορά εμάς, αγωνιστικά ορισμένες φορές είναι θεμιτό να παλεύεις με τα "πιτσιρίκια που έχουν τη τάση να ξεφεύγουν". Μαθαίνεις πως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι και δε διαλέγεις τον αντίπαλό σου. Σαν γονιός έχω χρόνια που ξεπέρασα το σύνδρομο βοηθός προπονητή και πολλές φορές δε παρακολουθώ καν, μόνο κάνω τον σοφέρ. Αν σου κάνει του εμπιστεύεσαι τα παιδιά σου και φεύγεις.

[bill3377]

Δεν ξέρω αν η επαρχία είναι τόσο διαφορετική από την Αθήνα (για το συγκεκριμένο θέμα) ή αν εγώ ήμουν τυχερός μέχρι σήμερα αλλά και στα Τρίκαλα και στο Λιτόχωρο δεν είδα ακραίες αντιδράσεις γονέων. Στη χειρότερη έχω δει γονείς να διαμαρτυρονται γιατί θέλουν ο γιος τους να παίζει περισσότερο (και είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας). Ούτε βρισιές έχω ακούσει ούτε "καφρίλες" που διαβάζω εδώ, και όπως έγραψα παραπάνω οι προπονητές προωθούν την ευγενή άμιλλα και τη συνεργασία.

[natnat]

Και τι φούσκωμα πέφτει στα μυαλά παιδιών και γονιών από τους προπονητές των ακαδημιών...
Για να έχουν δουλίτσα πάρεργο της κανονικής τους δουλειάς.
Πολλαπλά τα παραδείγματα από συγγενείς και φίλους. "Καλό παιχτάκι ο Κωστάκης", "Είναι καιρός να πάρει μέρος και σε πιο δυνατά τουρνουά..."
Και τρέχτε πατεράδες και παππούδες 60-100χλμ μακριά κάθε Σάββατο για αγώνες... Κομφλέρ στο μυαλό λέμε...
Συναναστρέφομαι και με γυμναστές στη δουλειά μου. Φυσικά υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα.

Πιστεύω στον αθλητισμό (ήπιες μορφές πάντα), μισώ τον πρωταθλητισμό και τα αρπακτικά του.

YΓ: Να δείτε τι γίνετε στα σχολικά πρωταθλήματα των δημοτικών και γυμνασίων από τους γονείς να φρίξετε

[NYC1920]

O πατέρας μου δεν παρακολούθησε ποτέ ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ,ούτε ποτέ του πήγε σε γήπεδο .
Εναερίτης στο επάγγελμα .
Παρατήρησε πως ήμουν αρκετά δραστήριο ως παιδί .
Με ρώτησε κάποια στιγμή : Σου αρέσει κάποιο σπορ ;
" Όχι " του απάντησα .."Μου αρέσει μόνο να σκαρφαλώνω ,όπως εσύ !"
Έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα με έγραψε στον ΕΟΣ Βόλου ...
"Μπάλα " δεν έπαιξα ποτέ μου .Ούτε μία φορά !
Όμως ....
Στα 13 μου σκαρφάλωσα για πρώτη φορά στα Μετέωρα ,στον βράχο " Ντούπιανη ".
Ένα χρόνο μετά ,"πατούσα" στις κορυφές του Ολύμπου ,Μύτικα και Στεφάνι .
Στα 16 μου ανέβηκα στην κορυφή του Άτλαντα ,Τουμπκαλ (Μαρόκο) .
Στα 18 μου στο Κιλιμαντζάρο ( Κένυα ) .
Τα επόμενα 20 χρόνια ταξίδεψα & αναρριχήθηκα σε ποικίλα όρη και βράχους ,σχεδόν σε όλες τις ηπείρους ...
Αυτά που είδα ,γνώρισα ,γεύτηκα και απόλαυσα απλά δεν περιγράφονται .
Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τί θα έχανα ,αν ο πατέρας μου ήταν απλά ο μέσος "ποδοσφαιρόφιλος ".

Όλα ξεκινούν από το σπίτι .
Από την οικογένεια .

Μπορεί να δεχθώ τις "κριτικές "σας ,αλλά κατ ' εμέ το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα .
Είναι η μετεξέλιξη της αρένας .Και για τους παίχτες ,αλλά κυρίως για τους θεατές .
Μια ανούσια & χοντρή "μπιζνα " θεάματος .
"Βρωμάει " από όπου και αν το πιάσεις .Και όχι μόνο στην Ελλάδα .

[Tzimisce]

Σαφώς!
Εγώ πρακτικά μισώ το ποδόσφαιρο.
Δεν βλέπω ούτε αγώνες της Εθνικής, με εξαίρεση το 2004 που νομίζω όλοι είδαμε κάποιον αγώνα.
Ο μικρός πέρασε 2 χρόνια από το ποδόσφαιρο επειδή τον σπρώχνω να κάνει κάποιο άθλημα γενικά.
Και μπορώ να πω ότι κάπου μέσα μου χάρηκα που το παράτησε.
Η μεγάλη έχει περάσει από διάφορα, έχει καταλήξει εδώ και χρόνια στη ρυθμική.
Βλέπω να σπρώχνω τον μικρό σε καμιά ενόργανη, μόνο και μόνο για την γυμναστική και την συναναστροφή με άλλα παιδιά.

[FSword]

Παρόλο που δε μ' αρέσει καθόλου σαν παιχνίδι, ωστόσο δε βλέπω γιατί το ποδόσφαιρο καθεαυτό δεν είναι άθλημα. Άλλο το πώς έχει καταντήσει στην πλειονότητα των περιπτώσεων, όπου εκεί θα συμφωνήσω ότι περισσότερο πλησιάζει σε αρένα παρά οτιδήποτε άλλο - φαντάζομαι αυτό εννοεί ο Στέφανος. Το ίδιο όμως μπορούμε να πούμε και γι' άλλα αθλήματα όπου το πάθος... περισσεύει (αν και το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς - με την αρνητική έννοια).

Αν όμως το κοιτάξουμε στην "αγνή" του μορφή βεβαίως και είναι άθλημα.