Μπαίνω στο αεροπλάνο, αρχίζει ο υπόλοιπος κόσμος σιγά-σιγά να μπαίνει κι αυτός. Είναι πρωί, η πρώτη πτήση για KL, λόγω ώρας codeshare μεταξύ MH και SQ αν και οι εταιρίες δεν ανήκουν στο ίδιο alliance. Γειτονικές χώρες, γαρ (τί γειτονικές δηλαδή, Μαλαίσιοι ήταν οι Σιγκαπουριάνοι και 49 χρόνια πριν βγήκαν κι έκαναν το μικρό νησί ανεξάρτητο, έλα μην αρχίσω πάλι).
Ουρά στο διάδρομο. Με το που φορτώνει το αεροπλάνο στη φυσούνα, μέχρι να βάλει τα πράγματά του και μετά να κάτσει ο καθένας πίσω, όλοι από πίσω του είναι όρθιοι και περιμένουν να προχωρήσει η ουρά. Αυτοί που είναι στο κομμάτι το μπροστινό, στις τέσσερις σειρές της business δηλαδή, όλο λοξοκοιτάζουν. Έτσι έκανα κι εγώ, θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα περάσει από την μπροστινή καμπίνα ενός Β772 της SQ πηγαίνοντας προς τα πίσω, είχα μείνει κόκκαλο με τις πολυθρόνες μπροστά (ακόμη έχω την εικόνα στο μυαλό μου...)
Το αεροσκάφος που θα μας πάει σήμερα στην KL είναι ένα Β737-800. Δεν κράτησα το νηολόγιο. Παλιά τα έκανα αυτά, τώρα δεν με απασχολούν. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει συγκεκριμένα αεροσκάφη 2, 3, ή και παραπάνω φορές (π.χ. 9V-SPA) και κάθονται και μετράνε. Ψύχωση, όπως σε όλα τα πράγματα, τα ξέρετε τώρα. Νά'χουν δουλειά οι ψυχολόγοι για να αγοράζουν Μερτσέντε και Λάνγκε (για όσους δεν ξέρουν τί είναι το δεύτερο, μιλάμε για εξάρτηση πολύ δυνατότερη από το παραδοσιακό ξύρισμα).
Αργότερα την ίδια μέρα, σε μία άλλη ήπειρο: Perth city centre.
Έχω βγάλει το κομπολόι και παίζω. Η θέση αριστερά μου άδεια, κάθομαι πρώτη σειρά, στο μπουλμέ δηλαδή, δεξιά στο παράθυρο. Οι θέσεις είναι 2-2, πολυθρόνες κανονικότατες, όχι όπως στην Ευρώπη που όλες οι εταιρίες έχουν μπροστά κανονικά, απλά καθίσματα (με το μεσαίο εκ των τριών πάντα άδειο βέβαια, είτε στην αριστερή είτε στη δεξιά τριάδα). Όποτε βγάζω το κομπολόι εδώ στην Ασία, όλοι κοιτάνε. Τα κομπολόγια τά'χουν οι βουδιστές, και πολύς κόσμος φοβάται. Σε μερικούς που τα δίνω για να τα δουν, δεν θέλουν καν να τα ακουμπήσουν. Πού'σαι Νίκο να τους κάνουμε χάζι...
Παίζω με το μικρό (22-άρι βαθύ μελί) κεχριμπάρι λοιπόν, το οποίο πήρα εξ'επίτηδες σ'αυτό το ταξίδι μιας και κάνει το λιγότερο θόρυβο. Ξέρω πως το αεροπλάνο (η μπροστινή καμπίνα δηλαδή) θα είναι το πολύ 30% γεμάτη, οπότε ακόμη καλύτερα. Δεν πετάει ο κόσμος με την ΜΗ μετά από τα δύο ατυχήματα. Οι άλλοι όρθιοι να περιμένουν να πάνε πίσω, και να κοιτάνε, σου λέει τώρα "...
τί κάνει αυτός..." Όιντα μάναμ! Περνά σε κάποια φάση ένας νεαρός (καμμιά 30-αριά χρονών) Ινδός, μ'αυτά τα περίεργα κόκκινα Dr. D ή τέλος πάντων όπως τα λένε αυτά τα ακουστικά. Κουφάλα στη φάτσα, λεπτός, βάζει τα πράγματά του στο οverhead compartment και κάθεται γρήγορα, σιωπηλά, στην 2Α. Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι. Ένας άλλος κάθεται ήδη δίπλα του.
Με τούτα και με τ'άλλα, γεμίζει το αεροπλάνο και φυσικά το πλήρωμα (που εδώ στην Ασία είναι εν γένει τυπικοί) κάνει διακριτική καταμέτρηση. Η μπροστινή καμπίνα δείχνει να έχει έναν επιβάτη παραπάνω, οπότε ξαφνικά πάει ο chief purser στον Ινδό και του λέει "
Μπορώ να δω την κάρτα επιβίβασής σας παρακαλώ;" Τσάκωστον τον απατεώνα. Του εξηγούν αυτά που πρέπει να του εξηγήσουν σε 1-2 λεπτά, κι ο τύπος τα μαζεύει και σούμπιτος για την 19C...
737 winglet κι από κάτω οι εκτάσεις της Μαλαισίας με τα φοινικόδεντρα μέσα στην πρωινή πάχνη, λίγο πριν την προσγείωση στο KLIA...
Η πτήση χωρίς ιδιαίτερα θέματα, με διάρκεια κάπου στα 45 λεπτά της ώρας. Έχει αρχίσει να ξημερώνει. Άνετη προσγείωση, και μετά την αποβίβαση μέσω της φυσούνας κατευθυνόμαστε στο inter-terminal train που θα μας πάει στο άλλο κομμάτι του αεροδρομίου. Δεν μου αρέσουν τα lounges, σπάνια τα χρησιμοποιώ, μιας και την περισσότερη ώρα σε κάθε transit την περνώ στο duty free. Αυτή τη φορά όμως πέρασα από το lounge της ΜΗ, για να δω και περί τίνος πρόκειται δηλαδή. Έχοντας αφήσει χώρο στο στομάχι μου από το προηγούμενο βράδυ, δεν αρνούμαι να δοκιμάσω το πρωινό στο lounge. Scrambled eggs, λουκάνικα, κρουασάν, λίγος καφές, κλπ. Μέτρια γκάμα επιλογών στο μενού, αλλά εντάξει, δεν μπορεί κανείς να έχει παράπονο.
Βάζω τα πράγματα σε ένα locker, το κλειδί στην τσέπη, κι έξω για να δούμε τις τιμές στα ρολόγια αλλά και τις Amouage (έχει σχεδόν όλη τη γκάμα εδώ). Η Μαλαισία είναι κατά βάση μουσουλμανική, και τα αρώματα από την αραπιά είναι πολύ δημοφιλή. Συν τοις άλλοις, η χώρα ανήκει στην περιοχή που έχω δικαιοδοσία, οπότε έρχομαι συχνά για συναντήσεις με πελάτες - το duty free στο KLIA το έχω ψάξει αρκετά λοιπόν. Οι τιμές είναι πάρα πολύ καλές, βοηθά πάντα η καλή ισοτιμία του Ρίνγκιτ με το Σιγκαπουριάνικο.
Πάμε στα ρολόγια. Η κοπέλλα που έχω λείπει, Jillian το όνομα. Είναι στα JLC και IWC. Τρώγωμαι για τον Μεγάλο Πιλότο (IW5009-01) εδώ και καιρό. Δεκάξι χιλιάρικα (Σιγκαπουριάνικα) στη Σιγκαπούρη γκρι (ανεξάρτητη εισαγωγή δηλαδή με φουλ εγγύηση, ολοκαίνουργιο), κάπου στα 9,850 Ευρώ. Χίλια Ευρώ φθηνότερο στο KLIA, και (α) είναι local set (όχι gray δηλαδή), και (β) το παραγγέλνω και θα μου το φέρει ατσαλάκωτο κι αδοκίμαστο. Αυτή είναι η συμφωνία. Η Jillian μπορεί να λείπει, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εγώ δεν θα περάσω μία βόλτα.
Πάω μπροστά στα IWC, έρχεται ένας τύπος από τους πωλητές. Οι τιμές είναι καλές, και το παζάρι μπορεί να φτάσει σε πολύ καλά επίπεδα. Μην ακούτε τί σας λένε, αν δεν πάρετε την έκπτωση που θέλετε, you walk - period. "
Ναι αυτό, αλλά μ'αρέσει και το Top Gun Miramar", "
Θα θέλατε να το δείτε;" Τά'χω δοκιμάσει τρεις φορές το καθένα στη Σιγκαπούρη, άσε τώρα μην τον βάλω σε κόπο. Θα επιταχύνουμε ξαφνικά αναλόγως. "
Θα μπορούσα να δω τα JLC πρώτα;" "
Βεβαίως" μου απαντά, και πάμε στην ακριβώς διπλανή βιτρίνα. Ρίχνω μία καλή ματιά, έχει απ'όλα. Ρίχνω δεύτερη ματιά, και του ζητώ να δω ένα απλό ατσάλινο, Master Ultra Thin 41mm. Τό'χω ξαναβάλει, αλλά θέλω να κονφιρμάρω συγκεκριμένα πράγματα και βέβαια να τσεκάρω την τιμή.
Το φοράω, το κοιτάω, του λέω "
Πόσο έχει λιανική;" "
29,200 Ringgit", μου λέει. "
Θα γίνει κάτι καλύτερο;" "
Βέβαια, έχουμε 20% off." Παύση από μέρους μου, συνήθως σε πάνε στο 10-15% μετά βίας. Το προχώρησε γρήγορα ο δικός σου. Ε, ας παίξω κι εγώ στον ίδιο τόνο. Πάμε. "
Καλό το 20%, αλλά έχω πωλήτρια με την οποία είμαι έτοιμος για ένα IWC στα 25% off, οπότε νομίζω πως μπορείτε να το κάνετε..." "
Ναι, αλλά ξέρετε, η κάθε μάρκα έχει το δικό της ποσοστό έκπτωσης." Κοιτά την προισταμένη, του ρίχνει αυτή ένα καταφατικό νεύμα, και άμεσα ο τύπος μου λέει "ok" για το 25%. Νάτο στα 21,900 MYR το JLC... Ωραίο ρολόι, όμως ευχαριστώ και φεύγω. Οι επιλογές είναι πολλές, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, δεν έχω τσεκάρει ούτως ή άλλως τιμές Αμερικής για το εν λόγω (σσ: τις τιμές στην Αμερική τις χρησιμοποιώ πάντα ως σημείο αναφοράς για τέτοιες αγορές).
Η ώρα έχει περάσει, είχαμε δεν είχαμε μιάμιση ώρα στο αεροδρόμιο ως την επόμενη πτήση. Πάω στο gate σιγά-σιγά, τα Amouage δεν έχει νόημα να τα δω τώρα. Με εξήντα-εβδομήντα αρώματα στην πλάτη, τί να πρωτοχρησιμοποιήσω... Αυτή η τρέλλα έχει αρχίσει να κόβεται. Την τρέλλα με τα ρολόγια να δω πώς θα σταματήσω. Απλό το security check στο gate C3, και βουρ προς το αεροπλάνο μέσω φυσούνας.
Και νάμαστε, έτσι θα πάμε ως το Perth σήμερα.
Μπαίνω μέσα, δεν παίρνω ούτε εφημερίδες ούτε τίποτε. Αυτή τη φορά είναι ένα Airbus A330-300, με κλασική διάταξη 2-2-2 μπροστά. Τα καθίσματα είναι αναπαυτικά, ξαπλώνουν σχεδόν εξ'ολοκλήρου, όμως για ύπνο δεν γίνονται εντελώς επίπεδα, έχουν μία μικρή κλίση. Το έχω ξανακάνει το A330 σε -200 και -300 έκδοση με την QR, αλλά και με retrofitted της SQ (καλά, άλλη ιστορία εκεί...) Είναι λοιπόν εντάξει, αλλά για long haul flights θες τριπλ σέβεν [Β777-300] ER (το whalejet [Α380] ξεχάστε το). Η QR τά'βγαλε τα A330 από την Κίνα (PVG-DOH) που τά'χε για κανά δυό χρόνια. Με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτά είναι αεροπλάνα καθαρά για regional πτήσεις, λ.χ. Σιγκαπούρη - Βιρμανία (4-5 ώρες το πολύ).
Η φωτό είναι λίγο πριν την προσγείωση στο Perth, αλλά κάπως έτσι ήταν κι όταν μπήκα στο αεροπλάνο.
Είμαι στην 2Κ, δεύτερη σειρά και τέρμα δεξιά. Μπήκα από τους τελευταίους, και δίπλα μου κάθεται ένας παππούς. Όλη η πρώτη σειρά άδεια, κι η καμπίνα 30% γεμάτη. Μα καλά, τί στο καλό σκέπτονται αυτά τα κορίτσια στο check-in όταν φορτώνουν το αεροπλάνο; Δεν τους κόβει λιγάκι να μην βάζουν επιβάτες τον ένα δίπλα στον άλλο; Έλεος ρε παιδιά. Δυόμιση χιλιάρικα έχει το εισητήριο μπροστά, και με τέτοια loads με βάζεις δίπλα σε άλλον; Αφού υπάρχουν θέσεις. Τώρα θα μου πείτε, γιατί διαμαρτύρεσαι. Μα θέλω η θέση δίπλα μου να είναι μπλοκαρισμένη, αν γίνεται. Να βάλω ένα παραπάνω μαξιλάρι, τα βιβλία μου, τα iPad μου, κλπ. Γιατί να πετώ στριμωγμένος όταν το αεροπλάνο δεν είναι φουλ;
Ζητώ να πάω στην 1Κ όταν τελειώσει η επιβίβαση. Δεκτόν! Μπράβο νέοι μου. Αφήνω το κομπολόι, ώρα για αλλαγή σε πυζάμες και καλτσάκια, σηκώνομαι και πιάνω την συνθετική τσάντα της Samsung από το overhead compartment. Πάμε στο lavatory για αλλαγή αμφίεσης. Το αεροπλάνο συνεχίζει να φορτώνει, κυρίως economy class pax, οι οποίοι επιβιβάζονται πίσω από το κλειστό παραβάν της business class. Οι αεροσυνοδοί έχουν ήδη αρχίσει να περνούν με την περίφημη ζεστή πετσέτα πρώτα, και μετά για να πάρουν παραγγελία του τί ποτό θέλουμε πριν και μετά την απογείωση (orange juice ή still νερό για μένα παρακαλώ).
Έτοιμοι για πεντέμιση ώρες πτήση ως το Perth.
Λίγο αργότερα το αεροπλάνο τροχοδρομεί. Έτοιμοι για απογείωση. Μόλις πιάνουμε τα σαράντα χιλιάδες πόδια ύψος και κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο χρόνος μας βρίσκει κατ'αρχάς δεμένους (όχι στο μυαλό φυσικά), και κατόπιν με χαμομήλι, πυζάμες, Αυστραλιανή κάρτα άφιξης συμπληρωμένη και βιβλίο με αποφθέγματα του Τσώρτσιλ παραμάσχαλα. Έτοιμοι, εδώ είσαι. Γι'αυτό τα κάνω όλα αυτά, μόνο γι'αυτό. Δε με νοιάζει το φαγητό, δε με νοιάζουν οι αεροσυνοδοί, να μπορέσω μόνο τα πόδια μου να απλώσω, και τους αγκώνες μου να ακουμπώ άνετα. Το πλήρωμα πάρα πολύ καλά συντονισμένο. Η αεροσυνοδός που είναι στον τομέα μου πανέμορφη. Λεπτή, ψηλή, με καρέ μαλλί. Έχει ψοφίσει από το κρύο η κακομοίρα και φοράει ένα μπλε μάλλινο. Πάντα στο αεροπλάνο να παίρνετε ζακέτα, να ντύνεστε με layers, η θερμοκρασία καμπίνας δύναται να είναι είτε και πολύ ψηλή, είτε πολύ χαμηλή.
Πριν καν προλάβουμε να μπούμε στο κομμάτι που αναλαμβάνει να μας πάει ο αυτόματος πιλότος, και χωρίς να έχω ξαπλώσει έστω λίγο το κάθισμα, κλείνουν τα μάτια μου. Φυσιολογικό, έχω ξυπνήσει από τις τέσσερις, και το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα τα μεσάνυχτα. Λίγα λεπτά αργότερα, με σκουντά, πάρα πολύ διακριτικά. "
Θέλετε να σας ξυπνήσω πριν προσγειωθούμε, ώστε να φάτε για μεσημέρι;" Τα γεύματα είναι a-la-carte μόνο στις πτήσεις με First Class, δηλαδή ό,τι ώρα θες πατάς κουμπί και τρως ό,τι σου κατέβει. Στην business το φαγητό κανονικά σερβίρεται σε όλη την καμπίνα, σε προκαθορισμένη ώρα, με snacks (πατατάκια, σαντουιτσάκια, φρούτα) διαθέσιμα καθ'όλη τη διάρκεια της πτήσης. Όμως όταν το αεροπλάνο είναι ψιλο-άδειο, εκεί είναι που αρχίζει η απόλαυση. Το σέρβις είναι πολύ καλύτερο, το πλήρωμα πιό χαλαρό, οπότε πιθανώς να μπορείς να φας κι όποτε θες.
Ζητώ να φάω αργότερα, αν φάω. Πριν την προσγείωση. Μου ζητά να της το πω μισή ώρα πιο πριν, αφού τόσο θέλει για να ζεστάνει το φαγητό. Διάλεξα Nasi Lemak, παραδοσιακό Μαλαισιάνικο, spicy φυσικά. Είχε τρεις επιλογές κυρίως πιάτου αν θυμάμαι καλά: κοτόπουλο, ψάρι, κι αυτό που διάλεξα. Ξαπλώνω το κάθισμα κανονικά, και χαίρετε. Θα ξυπνήσω μερικές ώρες αργότερα, με πονοκέφαλο όπως πάντα βέβαια εκεί ψηλά, αλλά εντάξει.
Ξυπνώ ένα δίωρο περίπου πριν την προσγείωση. Η καμπίνα σκοτεινή, τα σκίαστρα των παραθύρων καταβασμένα, έξω είναι μεσημέρι. Η άφιξή μας προγραμματίζεται στις τρεις το μεσημέρι τοπική ώρα. Έρχεται να με ρωτήσει αν θέλω να φάω. Ζητώ ένα χαμομήλι και της λέω σε λίγο το φαγητό. Αργότερα, το Nasi Lemak αποδυκνείεται μιά χαρά, φαγητό αεροπλάνου είναι στο κάτω-κάτω. Μην πιστεύετε και μην ακούτε, όλα φαγητά αεροπλάνου είναι, είτε μπρος είτε πίσω. Τα λεφτά είναι στο ότι μπορείς να απλώσεις τα πόδια σου και τα χέρια σου, τίποτε παραπάνω.
Η ανακοίνωση από το πιλοτήριο ακολουθεί. Σε λίγο αρχίζει η κάθοδος. Σε περίπου σαράντα λεπτά θα είμαστε στο Perth. Τα φώτα της καμπίνας ανοίγουν, τα σκίαστρα σηκώνονται, τα καθίσματα πάνε στη θέση απογείωσης/προσείωσης. Στον ορίζοντα, η ακτογραμμή της Δυτικής Αυστραλίας απλώνεται ήρεμα κι επιβλητικά. Στο εσωτερικό της ηπείρου, ξηρή γη. Οξεία αντίθεση, σε μία ήπειρο που τα έχει όλα. Σηκώνομαι για να αλλάξω, φτάσαμε σχεδόν, πολύ καλή και ξεκούραστη πτήση.
Το Perth στον ορίζοντα, κατά την διάρκεια των short finals, λίγο πριν την προσγείωση στη Δυτική Αυστραλία.
Στο επόμενο: Perth, city centre.