Ημερολόγιο Ταξιδίου: "Διψασμένο καγκουρό".

Κανόνες Δ. Συζήτησης
Φωτογραφίες, ιστορίες, εμπειρίες από τα ταξίδια των μελών μας.
NavalArchitect

Εικόνα

Σιγκαπούρη - Περθ, Δυτική Αυστραλία.
Τέσσερις μέρες, αρκετές φωτογραφίες, περισσότερες εμπειρίες.

Σύντομα κοντά σας.



Εικόνα
"Malaysia truly Asia." (διεθνές διαφημιστικό σποτ της Μαλαισίας)
Ηλίας
Εξειδίκευση
Εξειδίκευση
Δημοσιεύσεις: 4167
Εγγραφή: 02 Αύγ 2013, 15:25
10
Has thanked: 5730 times
Been thanked: 5632 times

Teaser trailer Kωνσταντίνε ? Θα μας ξελιγώσεις ! :D
Για δύο πράγματα δε πρέπει να στεναχωριόμαστε..
Γι'αυτά που γίνονται και γι'αυτά που δε γίνονται.
NavalArchitect

Έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι για να καταλάβω πόσο μου είχε λείψει η διαδικασία. Τέσσερις μέρες δεν είναι πολλές, όμως δύναται να καταστούν αρκετές για να πάρει κανείς μία καλύτερη κατεύθυνση τη στιγμή ακριβώς που μπορεί να τη χρειάζεται.

Πρώτη φορά σε μία νέα ήπειρο. Δεν είχα επισκεφθεί ξανά την Αυστραλία. Τί να καταλάβει κανείς φυσικά σε 4 μέρες, ένα ενδιαφέρον πείραμα όμως από την άλλη. Έτσι είναι τα περισσότερα ταξίδια. Χώρα στην οποία ομιλείται η Αγγλική; Ακόμη καλύτερα. Πιό πολλές ευκαιρίες για γνωριμίες, για συζητήσεις, για εμπειρίες.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε από μία ολοήμερη συνάντηση την οποία έπρεπε να κάνουμε με τις αρχές της Αυστραλίας, για θέματα ναυτιλίας. Συνήθεις αυτές οι συναντήσεις 2-3 φορές το χρόνο, όντας μόλις 12 μήνες στη Σιγκαπούρη όμως δεν είχα πάει ως τώρα στην ήπειρο των καγκουρό. Η Αυστραλία ανήκει στην 'περιοχή μου', οπότε αυτή ήταν η ιδανική πρώτη ευκαιρία.

Εικόνα
Κτίρια γραφείων στο κέντρο του Perth.

Η συνάντηση ήταν στο Perth, το οποίο είναι στο δυτικό κομμάτι της Αυστραλίας. Μία πόλη με 2 εκατομμύρια πληθυσμό συνολικά, έχοντας θάλασσα αλλά κι αχανείς εκτάσεις εκατέρωθέν της.

Το ταξίδι διαρκεί μερικές ώρες από Σιγκαπούρη, πέντε με πέντε και μισή αν κανείς πάρει την απ'ευθείας πτήση. Λόγω της πολιτικής που έχει η εταιρία στην οποία εργάζομαι, στην περίπτωσή μου υπό κανονικές συνθήκες όλα τα ταξίδια κάτω από 7 ώρες πρέπει να τα κάνω σε "οικονομική" θέση στο αεροπλάνο. Αν σκεφθεί κανείς πως όλες οι εταιρικές θέσεις κάτω από τη δική μου δεν έχουν καν αυτή την επιλογή, νιώθει τυχερός. Από την άλλη όμως και για μερικούς πολύ συγκεκριμένους λόγους, δεν θέλω και ως εκ τούτου αποφεύγω να ταξιδεύω στο πίσω μέρος του αεροπλάνου για πτήση άνω των τριών ωρών πάνω-κάτω.

Συνήθως για πτήσεις πανω των πέντε ωρών δεν λέει κανείς τίποτε. Για άλλους όμως, πάλι συγκεκριμένους λόγους, δεν ήθελα να τραβήξω αυτό το δρόμο τώρα. Άρα έπρεπε να βρω ένα τρόπο για να καταφέρω να πετάξω business χωρίς να μπορεί κανείς να πει τίποτε. Κι εδώ έρχεται στη διάσωσή μας η Malaysia Airlines, με τα ωραία της κορίτσια και τα δύο μεγάλα ατυχήματα που είχε φέτος - ατυχήματα τα οποία έφεραν την εταιρία σε δεινή οικονομική θέση.

Με τιμή εισητηρίου business class στο 50% κάτω σε σχέση με την Singapore Airlines (η οποία βέβαια πάει απ'ευθείας), και 40% πιό ακριβό από το εισητήριο οικονομικής θέσης της Singapore, η επιλογή ήταν ξεκάθαρη. Σαράντα λεπτά πτήση μέχρι την Kuala Lumpur, μία-μιάμιση ώρα στο αεροδρόμιο, και μετά πέντε-πεντέμιση ώρες μέχρι το Perth. Με τα lounges στα αεροδρόμια και τις άνετες θέσεις στα αεροπλάνα, το προστιθέμενο δίωρο-τρίωρο στο ταξίδι κουράζει στο ελάχιστο.

Εικόνα
Μπροστινός μπουλμές της καμπίνας business στην Malaysian (MH). Airbus A330-300, δεξιά μεριά.

Η πτήση για Μαλαισία πρωινή. Καρα-πρωινή θα έλεγα, αλλά ποιός νοιάζεται τώρα... Πάμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Παίρνω το ταξί τηλέφωνο από το προηγούμενο βράδυ. Πέντε το πρωί. Τέσσερις ώρες ύπνο με το ζόρι αλλά θα κοιμηθώ αργότερα στην πεντάωρη πτήση. Μεγάλη βαλίτσα, η άπλα είναι κάτι βασικό, σε όλα τα ταξίδια όλο κάτι βρίσκω και παίρνω. Μπορεί να είναι ρούχα, μπορεί ξυριστικά, μπορεί αξεσουάρ, πάντως χώρος να υπάρχει για το απρόβλεπτο. Μία Tumi ballistic πάνω μου και οι πυζάμες της Qatar Airways σε συνθετική τσάντα shopping Samsung (αφού δεν χωράνε στην Tumi).

Δεν παίρνω φωτογραφική μηχανή. Από τα μέσα Ιουλίου στο 'νέο' διαμέρισμα. Διεθνής μετακόμιση ακριβώς ένα χρόνο πριν, και δεύτερη μετακόμιση τοπικά στη Σιγκαπούρη τον Ιούλιο. Να γλιτώσει η εταιρία 'λεφτά'. Ασανσέρ. Συμβόλαιο που λήγει αυτό το μήνα, και καμμία μα καμμία ειδοποίηση για το τί μέλλει γενέσθαι. Όλα στον αέρα, χάος. Κανένας προγραμματισμός, ειδικά για προσωπικά θέματα (διακοπές, κλπ.) Στριμωγμένος στη γωνία, να σου ρίχνουν σφαλιάρες και να σε φτύνουν. Τόλμησες να ορθώσεις το ανάστημά σου και να μη τους φιλάς τα οπίσθια, και η αντίδρασή τους είναι η παραπάνω τιμωρία.

Όλα τα πράγματα λοιπόν στις κούτες. Πενήντα τρεις κούτες ήρθαν από Κορέα. Καμμιά σαρανταριά ζευγάρια παπούτσια, ογδόντα-ενενήντα γραβάτες, πάνω από εξήντα πουκάμισα, εξήντα-εβδομήντα σαπούνια, ξυράφια, λεπίδες, πινέλα, κ.ο.κ. Το ξέρω, είναι αρκετά, αλλά από το 2006 γυρίζω στις πολυτελείς εξορίες. Θα έπρεπε τουλάχιστον να εκτιμήσουν ότι δεν έχω έπιπλα και συναφή. Καμμία σχέση βέβαια η αντιμετώπιση σε τέτοια θέματα, αν κανείς συγκρίνει με τον οργανισμό στον οποίο εργαζόμουν πριν. Ιταλοί (τώρα) και Νορβηγοί (πριν). Νύχτα και μέρα. Ξύδι και κρασί, μονολεκτικά.

Έμπλεξαν με τον λάθος άνθρωπο όμως. Η πραγματική υπομονή είναι πάντοτε ένα ατού. Από 'κει και πέρα είναι θέμα ψυχραιμίας κι αντοχής, να μην τους αφήσεις να σε σπάσουν. Όλα αυτά φυσικά ως ότου βρεις την κατάλληλη θέση αλλού ώστε να πεις το πολυαναμενόμενο 'γειά', να τους κολλήσεις στον τοίχο με όλα αυτά που δεν σε αφήνουν να τους πεις κατάματα τώρα, και να τους ρίξεις κι ένα πολύ δυνατό φάσκελο.

Εικόνα
Περπατώντας στο κέντρο του Perth.

Αυτή η κατάσταση έχει παραγίνει. Μιλάμε για κάτεργο, πλέον. Παντού το ίδιο. Είσαι αναλώσιμος, είσαι για το σήμερα, αν δεν τρέχεις σαν τον Βέγγο και ταυτόχρονα δεν τους φιλάς τα οπίσθια θα έχεις θέμα στο μέλλον. Για το αύριο θα δούμε. Είναι πολύ μακρινή υπόθεση ώστε να καθήσουν να την εξετάσουν τώρα. Μία απρόσωπη παγκοσμιοποιημένη κι εντελώς τεχνητή κουλτούρα, η οποία είναι απόλυτα άσχετη και ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση. Ασύμβατη με το μη-καννιβαλιστικό κομμάτι της ύπαρξής μας, φυσικά. Τα χρώματα που παίρνει, διαφορετικά. Πιό έντονη πιθανώς σε περιβάλλοντα τύπου 'Ελλάδα', με την κρίση αλλά και την παιδεία που υπάρχει εκεί, κάπως διαφορετική εδώ (θα μιλήσουμε γι'αυτό σε λίγο), και τα λοιπά. Η ουσία όμως είναι μία: χάνουμε αυτό που είχαμε, είμαστε σε κακή τροχιά - χωρίς κανένα πραγματικό λόγο. Χάνουμε σταθερά την ηρεμία στον τρόπο με τον οποίο φερόμεθα, στον τρόπο με τον οποίο μας φέρονται, στον τρόπο με τον οποίο κάνουμε όσα είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε εις πέρας κάθε μέρα.

Οι 'συνάδελφοι'; Ο καθένας για την πάρτη του. Υποκρισία ως εκεί που δε φτάνει το μάτι σου να δεις. Τα χαμόγελα, τα καταφατικά νεύματα με το κεφάλι, που στόχο έχουν φυσικά να σε ξεγελάσουν και να πέσεις το γρηγορότερο στην παγίδα. Πολύς κόσμος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο στο χώρο εργασίας μετά από ένα-δύο χρόνια. Στην αρχή λοιπόν, πρέπει κανείς να είναι πάρα πολύ επιφυλακτικός. Ένα χαρακτηριστικό όμως που από την αρχή δεν μπορεί να κρυφτεί είναι τα μάτια. Μπορεί όλα τα άλλα να είναι σιωπηλά, καμουφλαρισμένα, ή οτιδήποτε άλλο, τα μάτια όμως πάντα λένε πολλά. Μπορείς να ξεγελάσεις όλο τον κόσμο κάποια φορά, ή όλες τις φορές κάποιο κόσμο. Δεν μπορείς όμως να ξεγελάς όλο τον κόσμο κάθε φορά.

Εικόνα
Murray Street, Perth city centre.

Διέλυσαν τα πάντα. Έχω τελειώσει κι εγώ ένα από τα καλά, από τα πολύ καλά, 'σχολεία' τους. Εμ-μπι-έι, φυσικά. Η απληστία τους όμως, τάραξε τα νερά των ισορροποιών εκατομμυρίων ανθρώπων. Το κακό που προξενήθηκε, δύσκολο να προβλεφθεί. Γιατί το θέμα δεν είναι η κρίση καθεαυτή, την οποία μερικοί άπληστοι εμ-μπι-έιδες έσπειραν, αλλά το πώς αντέδρασε ο υπόλοιπος κόσμος στην εξέλιξη αυτή. Οι εργοδότες; Το εκμεταλλεύθηκαν όσο μπορούσαν, πολλοί από αυτούς τουλάχιστον. Εκεί φανερώνεται η κουλτούρα του καθένα. Πίεση, πίεση, πίεση - ανελέητα, εκβιαστικά. Ο κόσμος στη δουλειά; Με τί ψυχραιμία να αντιδράσει; Όταν γύρω σου γίνεται πόλεμος, θα παραμείνεις ατάραχος και αλτρουιστής; Μέτωπο με το σπίτι, μέτωπο με τη δουλειά, μέτωπο με τις όποιες άλλες δυσκολίες. Πολλαπλά επίπεδα. Διαφορετικά μέτωπα. Ο περισσότερος κόσμος απλά δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένος ψυχολογικά για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο.

Φυσικά ακόμη κι αυτό είναι πάντα καλύτερο από γνωστά ατυχήματα τα οποία δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να συμβούν σε χώρες όπως η Ελλάδα (για παράδειγμα). Το ύφος τους, ο τόνος της φωνής τους και οι κινήσεις του σώματός τους προδίδουν ακόμη μεγαλύτερα κακά τα οποία δύναται να είναι καθ'οδόν. Ο κάθε λαός επιλέγει τη μοίρα του. Παρ'όλα αυτά, το κακό που έφεραν στον κόσμο οι αχόρταγοι Αμερικάνοι financiers λίγα χρόνια πριν ήταν και θα είναι μεγάλο.

Η πρώτη, η μικρή πτήση, φεύγει από το Changi στις 06:40 της Δευτέρας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας θα είμαι στο Perth. Πέμπτη μεσάνυχτα θα είμαι πίσω. Το meeting είναι την Τετάρτη. Η Τρίτη; Ελεύθερη μέρα, με πιθανά ένα-δύο meetings με πελάτες. Δεν το βλέπω όμως. Όταν η εταιρία επιλέγει συνειδητά να τιμωρεί κομβικά στελέχη, κανείς δεν μπορεί μετά να ζητήσει και τα ρέστα όταν παρουσιαστεί έλλειψη κινήτρων για το οτιδήποτε παραπάνω. Σκληρά λόγια, πιθανώς άδικα, αλλά έτσι είναι. Η κάθε δράση προκαλεί αντίδραση. Τίποτε δεν είναι άδικο, είναι απλά Φυσική, ναι, αυτή η επιστήμη που αρχίσαμε να μαθαίνουμε στο Γυμνάσιο.

Εικόνα
Έτοιμοι να φύγουμε από Σιγκαπούρη.

Το check-in στρωτό, ένα-δυό λεπτά το πολύ αναμονή. Περνάω το immigration. Το Changi ξυπνά σιγά-σιγά, αν και μιλάμε για ένα αεροδρόμιο το οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν 'κοιμάται'. Εδώ όλα είναι 24/7, ξεκάθαρο πλέον, όχι μόνο το αεροδρόμιο αλλά και όλη η Σιγκαπούρη. Κουραστικό, όμως αυτό επέλεξαν οι 'ηθύνοντες', πιό λαικά οι μιά-δυό οικογένειες που έστησαν τη Σιγκαπούρη 49 χρόνια πριν εδώ. Θα τα πούμε αργότερα και γι'αυτό.

Κάνω συνάλλαγμα, πεντακόσια Σιγκαπουριάνικα, για το ταξί και τα φαγάδικα δηλαδή, όχι σπουδαία πράγματα. Εκατόν εβδομήντα επτά δολλάρια το πιό φθηνό ξενοδοχείο στο Perth. "Ίμπις", είχα μείνει στην Κορέα. Τί να κάνω, αφού πρέπει σώνει και καλά να δείξω ότι είμαι cost-saver στους stingy Ιταλιάνους. Θα την φάνε εδώ και τώρα την ειδική μνεία, ετοιμαστείτε κι έρχεται (και οι Ιταλιάνοι και το ξενοδοχείο, νά'μαστε ξεκάθαροι).

Τα duty free στο Changi είναι αρκετά, δεν είναι όμως από τα φθηνά αεροδρόμια. Το χαμηλό Σιγκαπουριάνικο δολλάριο ίσως βοηθά τελευταία, βέβαια. Δεν παίρνω τίποτε, το KLIA (Kuala Lumpur International Airport) είναι συγκριτικά σχετικά μικρό αλλά ταυτόχρονα ωραίο αεροδρόμιο, και με πάρα πολύ καλές τιμές.

Εικόνα
Θέση 1F, Malaysian Airlines Boeing 737-800, C Class cabin.

Στο επόμενο: η προσγείωση στη Μαλαισία, τα duty free, το lounge της ΜΗ, η πτήση για Perth.
NavalArchitect

Μπαίνω στο αεροπλάνο, αρχίζει ο υπόλοιπος κόσμος σιγά-σιγά να μπαίνει κι αυτός. Είναι πρωί, η πρώτη πτήση για KL, λόγω ώρας codeshare μεταξύ MH και SQ αν και οι εταιρίες δεν ανήκουν στο ίδιο alliance. Γειτονικές χώρες, γαρ (τί γειτονικές δηλαδή, Μαλαίσιοι ήταν οι Σιγκαπουριάνοι και 49 χρόνια πριν βγήκαν κι έκαναν το μικρό νησί ανεξάρτητο, έλα μην αρχίσω πάλι).

Ουρά στο διάδρομο. Με το που φορτώνει το αεροπλάνο στη φυσούνα, μέχρι να βάλει τα πράγματά του και μετά να κάτσει ο καθένας πίσω, όλοι από πίσω του είναι όρθιοι και περιμένουν να προχωρήσει η ουρά. Αυτοί που είναι στο κομμάτι το μπροστινό, στις τέσσερις σειρές της business δηλαδή, όλο λοξοκοιτάζουν. Έτσι έκανα κι εγώ, θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα περάσει από την μπροστινή καμπίνα ενός Β772 της SQ πηγαίνοντας προς τα πίσω, είχα μείνει κόκκαλο με τις πολυθρόνες μπροστά (ακόμη έχω την εικόνα στο μυαλό μου...)

Το αεροσκάφος που θα μας πάει σήμερα στην KL είναι ένα Β737-800. Δεν κράτησα το νηολόγιο. Παλιά τα έκανα αυτά, τώρα δεν με απασχολούν. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει συγκεκριμένα αεροσκάφη 2, 3, ή και παραπάνω φορές (π.χ. 9V-SPA) και κάθονται και μετράνε. Ψύχωση, όπως σε όλα τα πράγματα, τα ξέρετε τώρα. Νά'χουν δουλειά οι ψυχολόγοι για να αγοράζουν Μερτσέντε και Λάνγκε (για όσους δεν ξέρουν τί είναι το δεύτερο, μιλάμε για εξάρτηση πολύ δυνατότερη από το παραδοσιακό ξύρισμα).

Εικόνα
Αργότερα την ίδια μέρα, σε μία άλλη ήπειρο: Perth city centre.

Έχω βγάλει το κομπολόι και παίζω. Η θέση αριστερά μου άδεια, κάθομαι πρώτη σειρά, στο μπουλμέ δηλαδή, δεξιά στο παράθυρο. Οι θέσεις είναι 2-2, πολυθρόνες κανονικότατες, όχι όπως στην Ευρώπη που όλες οι εταιρίες έχουν μπροστά κανονικά, απλά καθίσματα (με το μεσαίο εκ των τριών πάντα άδειο βέβαια, είτε στην αριστερή είτε στη δεξιά τριάδα). Όποτε βγάζω το κομπολόι εδώ στην Ασία, όλοι κοιτάνε. Τα κομπολόγια τά'χουν οι βουδιστές, και πολύς κόσμος φοβάται. Σε μερικούς που τα δίνω για να τα δουν, δεν θέλουν καν να τα ακουμπήσουν. Πού'σαι Νίκο να τους κάνουμε χάζι...

Παίζω με το μικρό (22-άρι βαθύ μελί) κεχριμπάρι λοιπόν, το οποίο πήρα εξ'επίτηδες σ'αυτό το ταξίδι μιας και κάνει το λιγότερο θόρυβο. Ξέρω πως το αεροπλάνο (η μπροστινή καμπίνα δηλαδή) θα είναι το πολύ 30% γεμάτη, οπότε ακόμη καλύτερα. Δεν πετάει ο κόσμος με την ΜΗ μετά από τα δύο ατυχήματα. Οι άλλοι όρθιοι να περιμένουν να πάνε πίσω, και να κοιτάνε, σου λέει τώρα "...τί κάνει αυτός..." Όιντα μάναμ! Περνά σε κάποια φάση ένας νεαρός (καμμιά 30-αριά χρονών) Ινδός, μ'αυτά τα περίεργα κόκκινα Dr. D ή τέλος πάντων όπως τα λένε αυτά τα ακουστικά. Κουφάλα στη φάτσα, λεπτός, βάζει τα πράγματά του στο οverhead compartment και κάθεται γρήγορα, σιωπηλά, στην 2Α. Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι. Ένας άλλος κάθεται ήδη δίπλα του.

Με τούτα και με τ'άλλα, γεμίζει το αεροπλάνο και φυσικά το πλήρωμα (που εδώ στην Ασία είναι εν γένει τυπικοί) κάνει διακριτική καταμέτρηση. Η μπροστινή καμπίνα δείχνει να έχει έναν επιβάτη παραπάνω, οπότε ξαφνικά πάει ο chief purser στον Ινδό και του λέει "Μπορώ να δω την κάρτα επιβίβασής σας παρακαλώ;" Τσάκωστον τον απατεώνα. Του εξηγούν αυτά που πρέπει να του εξηγήσουν σε 1-2 λεπτά, κι ο τύπος τα μαζεύει και σούμπιτος για την 19C...

Εικόνα
737 winglet κι από κάτω οι εκτάσεις της Μαλαισίας με τα φοινικόδεντρα μέσα στην πρωινή πάχνη, λίγο πριν την προσγείωση στο KLIA...

Η πτήση χωρίς ιδιαίτερα θέματα, με διάρκεια κάπου στα 45 λεπτά της ώρας. Έχει αρχίσει να ξημερώνει. Άνετη προσγείωση, και μετά την αποβίβαση μέσω της φυσούνας κατευθυνόμαστε στο inter-terminal train που θα μας πάει στο άλλο κομμάτι του αεροδρομίου. Δεν μου αρέσουν τα lounges, σπάνια τα χρησιμοποιώ, μιας και την περισσότερη ώρα σε κάθε transit την περνώ στο duty free. Αυτή τη φορά όμως πέρασα από το lounge της ΜΗ, για να δω και περί τίνος πρόκειται δηλαδή. Έχοντας αφήσει χώρο στο στομάχι μου από το προηγούμενο βράδυ, δεν αρνούμαι να δοκιμάσω το πρωινό στο lounge. Scrambled eggs, λουκάνικα, κρουασάν, λίγος καφές, κλπ. Μέτρια γκάμα επιλογών στο μενού, αλλά εντάξει, δεν μπορεί κανείς να έχει παράπονο.

Βάζω τα πράγματα σε ένα locker, το κλειδί στην τσέπη, κι έξω για να δούμε τις τιμές στα ρολόγια αλλά και τις Amouage (έχει σχεδόν όλη τη γκάμα εδώ). Η Μαλαισία είναι κατά βάση μουσουλμανική, και τα αρώματα από την αραπιά είναι πολύ δημοφιλή. Συν τοις άλλοις, η χώρα ανήκει στην περιοχή που έχω δικαιοδοσία, οπότε έρχομαι συχνά για συναντήσεις με πελάτες - το duty free στο KLIA το έχω ψάξει αρκετά λοιπόν. Οι τιμές είναι πάρα πολύ καλές, βοηθά πάντα η καλή ισοτιμία του Ρίνγκιτ με το Σιγκαπουριάνικο.

Πάμε στα ρολόγια. Η κοπέλλα που έχω λείπει, Jillian το όνομα. Είναι στα JLC και IWC. Τρώγωμαι για τον Μεγάλο Πιλότο (IW5009-01) εδώ και καιρό. Δεκάξι χιλιάρικα (Σιγκαπουριάνικα) στη Σιγκαπούρη γκρι (ανεξάρτητη εισαγωγή δηλαδή με φουλ εγγύηση, ολοκαίνουργιο), κάπου στα 9,850 Ευρώ. Χίλια Ευρώ φθηνότερο στο KLIA, και (α) είναι local set (όχι gray δηλαδή), και (β) το παραγγέλνω και θα μου το φέρει ατσαλάκωτο κι αδοκίμαστο. Αυτή είναι η συμφωνία. Η Jillian μπορεί να λείπει, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εγώ δεν θα περάσω μία βόλτα.

Πάω μπροστά στα IWC, έρχεται ένας τύπος από τους πωλητές. Οι τιμές είναι καλές, και το παζάρι μπορεί να φτάσει σε πολύ καλά επίπεδα. Μην ακούτε τί σας λένε, αν δεν πάρετε την έκπτωση που θέλετε, you walk - period. "Ναι αυτό, αλλά μ'αρέσει και το Top Gun Miramar", "Θα θέλατε να το δείτε;" Τά'χω δοκιμάσει τρεις φορές το καθένα στη Σιγκαπούρη, άσε τώρα μην τον βάλω σε κόπο. Θα επιταχύνουμε ξαφνικά αναλόγως. "Θα μπορούσα να δω τα JLC πρώτα;" "Βεβαίως" μου απαντά, και πάμε στην ακριβώς διπλανή βιτρίνα. Ρίχνω μία καλή ματιά, έχει απ'όλα. Ρίχνω δεύτερη ματιά, και του ζητώ να δω ένα απλό ατσάλινο, Master Ultra Thin 41mm. Τό'χω ξαναβάλει, αλλά θέλω να κονφιρμάρω συγκεκριμένα πράγματα και βέβαια να τσεκάρω την τιμή.

Το φοράω, το κοιτάω, του λέω "Πόσο έχει λιανική;" "29,200 Ringgit", μου λέει. "Θα γίνει κάτι καλύτερο;" "Βέβαια, έχουμε 20% off." Παύση από μέρους μου, συνήθως σε πάνε στο 10-15% μετά βίας. Το προχώρησε γρήγορα ο δικός σου. Ε, ας παίξω κι εγώ στον ίδιο τόνο. Πάμε. "Καλό το 20%, αλλά έχω πωλήτρια με την οποία είμαι έτοιμος για ένα IWC στα 25% off, οπότε νομίζω πως μπορείτε να το κάνετε..." "Ναι, αλλά ξέρετε, η κάθε μάρκα έχει το δικό της ποσοστό έκπτωσης." Κοιτά την προισταμένη, του ρίχνει αυτή ένα καταφατικό νεύμα, και άμεσα ο τύπος μου λέει "ok" για το 25%. Νάτο στα 21,900 MYR το JLC... Ωραίο ρολόι, όμως ευχαριστώ και φεύγω. Οι επιλογές είναι πολλές, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, δεν έχω τσεκάρει ούτως ή άλλως τιμές Αμερικής για το εν λόγω (σσ: τις τιμές στην Αμερική τις χρησιμοποιώ πάντα ως σημείο αναφοράς για τέτοιες αγορές).

Η ώρα έχει περάσει, είχαμε δεν είχαμε μιάμιση ώρα στο αεροδρόμιο ως την επόμενη πτήση. Πάω στο gate σιγά-σιγά, τα Amouage δεν έχει νόημα να τα δω τώρα. Με εξήντα-εβδομήντα αρώματα στην πλάτη, τί να πρωτοχρησιμοποιήσω... Αυτή η τρέλλα έχει αρχίσει να κόβεται. Την τρέλλα με τα ρολόγια να δω πώς θα σταματήσω. Απλό το security check στο gate C3, και βουρ προς το αεροπλάνο μέσω φυσούνας.

Εικόνα
Και νάμαστε, έτσι θα πάμε ως το Perth σήμερα.

Μπαίνω μέσα, δεν παίρνω ούτε εφημερίδες ούτε τίποτε. Αυτή τη φορά είναι ένα Airbus A330-300, με κλασική διάταξη 2-2-2 μπροστά. Τα καθίσματα είναι αναπαυτικά, ξαπλώνουν σχεδόν εξ'ολοκλήρου, όμως για ύπνο δεν γίνονται εντελώς επίπεδα, έχουν μία μικρή κλίση. Το έχω ξανακάνει το A330 σε -200 και -300 έκδοση με την QR, αλλά και με retrofitted της SQ (καλά, άλλη ιστορία εκεί...) Είναι λοιπόν εντάξει, αλλά για long haul flights θες τριπλ σέβεν [Β777-300] ER (το whalejet [Α380] ξεχάστε το). Η QR τά'βγαλε τα A330 από την Κίνα (PVG-DOH) που τά'χε για κανά δυό χρόνια. Με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτά είναι αεροπλάνα καθαρά για regional πτήσεις, λ.χ. Σιγκαπούρη - Βιρμανία (4-5 ώρες το πολύ).

Εικόνα
Η φωτό είναι λίγο πριν την προσγείωση στο Perth, αλλά κάπως έτσι ήταν κι όταν μπήκα στο αεροπλάνο.

Είμαι στην 2Κ, δεύτερη σειρά και τέρμα δεξιά. Μπήκα από τους τελευταίους, και δίπλα μου κάθεται ένας παππούς. Όλη η πρώτη σειρά άδεια, κι η καμπίνα 30% γεμάτη. Μα καλά, τί στο καλό σκέπτονται αυτά τα κορίτσια στο check-in όταν φορτώνουν το αεροπλάνο; Δεν τους κόβει λιγάκι να μην βάζουν επιβάτες τον ένα δίπλα στον άλλο; Έλεος ρε παιδιά. Δυόμιση χιλιάρικα έχει το εισητήριο μπροστά, και με τέτοια loads με βάζεις δίπλα σε άλλον; Αφού υπάρχουν θέσεις. Τώρα θα μου πείτε, γιατί διαμαρτύρεσαι. Μα θέλω η θέση δίπλα μου να είναι μπλοκαρισμένη, αν γίνεται. Να βάλω ένα παραπάνω μαξιλάρι, τα βιβλία μου, τα iPad μου, κλπ. Γιατί να πετώ στριμωγμένος όταν το αεροπλάνο δεν είναι φουλ;

Ζητώ να πάω στην 1Κ όταν τελειώσει η επιβίβαση. Δεκτόν! Μπράβο νέοι μου. Αφήνω το κομπολόι, ώρα για αλλαγή σε πυζάμες και καλτσάκια, σηκώνομαι και πιάνω την συνθετική τσάντα της Samsung από το overhead compartment. Πάμε στο lavatory για αλλαγή αμφίεσης. Το αεροπλάνο συνεχίζει να φορτώνει, κυρίως economy class pax, οι οποίοι επιβιβάζονται πίσω από το κλειστό παραβάν της business class. Οι αεροσυνοδοί έχουν ήδη αρχίσει να περνούν με την περίφημη ζεστή πετσέτα πρώτα, και μετά για να πάρουν παραγγελία του τί ποτό θέλουμε πριν και μετά την απογείωση (orange juice ή still νερό για μένα παρακαλώ).

Εικόνα
Έτοιμοι για πεντέμιση ώρες πτήση ως το Perth.

Λίγο αργότερα το αεροπλάνο τροχοδρομεί. Έτοιμοι για απογείωση. Μόλις πιάνουμε τα σαράντα χιλιάδες πόδια ύψος και κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο χρόνος μας βρίσκει κατ'αρχάς δεμένους (όχι στο μυαλό φυσικά), και κατόπιν με χαμομήλι, πυζάμες, Αυστραλιανή κάρτα άφιξης συμπληρωμένη και βιβλίο με αποφθέγματα του Τσώρτσιλ παραμάσχαλα. Έτοιμοι, εδώ είσαι. Γι'αυτό τα κάνω όλα αυτά, μόνο γι'αυτό. Δε με νοιάζει το φαγητό, δε με νοιάζουν οι αεροσυνοδοί, να μπορέσω μόνο τα πόδια μου να απλώσω, και τους αγκώνες μου να ακουμπώ άνετα. Το πλήρωμα πάρα πολύ καλά συντονισμένο. Η αεροσυνοδός που είναι στον τομέα μου πανέμορφη. Λεπτή, ψηλή, με καρέ μαλλί. Έχει ψοφίσει από το κρύο η κακομοίρα και φοράει ένα μπλε μάλλινο. Πάντα στο αεροπλάνο να παίρνετε ζακέτα, να ντύνεστε με layers, η θερμοκρασία καμπίνας δύναται να είναι είτε και πολύ ψηλή, είτε πολύ χαμηλή.

Πριν καν προλάβουμε να μπούμε στο κομμάτι που αναλαμβάνει να μας πάει ο αυτόματος πιλότος, και χωρίς να έχω ξαπλώσει έστω λίγο το κάθισμα, κλείνουν τα μάτια μου. Φυσιολογικό, έχω ξυπνήσει από τις τέσσερις, και το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα τα μεσάνυχτα. Λίγα λεπτά αργότερα, με σκουντά, πάρα πολύ διακριτικά. "Θέλετε να σας ξυπνήσω πριν προσγειωθούμε, ώστε να φάτε για μεσημέρι;" Τα γεύματα είναι a-la-carte μόνο στις πτήσεις με First Class, δηλαδή ό,τι ώρα θες πατάς κουμπί και τρως ό,τι σου κατέβει. Στην business το φαγητό κανονικά σερβίρεται σε όλη την καμπίνα, σε προκαθορισμένη ώρα, με snacks (πατατάκια, σαντουιτσάκια, φρούτα) διαθέσιμα καθ'όλη τη διάρκεια της πτήσης. Όμως όταν το αεροπλάνο είναι ψιλο-άδειο, εκεί είναι που αρχίζει η απόλαυση. Το σέρβις είναι πολύ καλύτερο, το πλήρωμα πιό χαλαρό, οπότε πιθανώς να μπορείς να φας κι όποτε θες.

Εικόνα

Ζητώ να φάω αργότερα, αν φάω. Πριν την προσγείωση. Μου ζητά να της το πω μισή ώρα πιο πριν, αφού τόσο θέλει για να ζεστάνει το φαγητό. Διάλεξα Nasi Lemak, παραδοσιακό Μαλαισιάνικο, spicy φυσικά. Είχε τρεις επιλογές κυρίως πιάτου αν θυμάμαι καλά: κοτόπουλο, ψάρι, κι αυτό που διάλεξα. Ξαπλώνω το κάθισμα κανονικά, και χαίρετε. Θα ξυπνήσω μερικές ώρες αργότερα, με πονοκέφαλο όπως πάντα βέβαια εκεί ψηλά, αλλά εντάξει.

Ξυπνώ ένα δίωρο περίπου πριν την προσγείωση. Η καμπίνα σκοτεινή, τα σκίαστρα των παραθύρων καταβασμένα, έξω είναι μεσημέρι. Η άφιξή μας προγραμματίζεται στις τρεις το μεσημέρι τοπική ώρα. Έρχεται να με ρωτήσει αν θέλω να φάω. Ζητώ ένα χαμομήλι και της λέω σε λίγο το φαγητό. Αργότερα, το Nasi Lemak αποδυκνείεται μιά χαρά, φαγητό αεροπλάνου είναι στο κάτω-κάτω. Μην πιστεύετε και μην ακούτε, όλα φαγητά αεροπλάνου είναι, είτε μπρος είτε πίσω. Τα λεφτά είναι στο ότι μπορείς να απλώσεις τα πόδια σου και τα χέρια σου, τίποτε παραπάνω.

Η ανακοίνωση από το πιλοτήριο ακολουθεί. Σε λίγο αρχίζει η κάθοδος. Σε περίπου σαράντα λεπτά θα είμαστε στο Perth. Τα φώτα της καμπίνας ανοίγουν, τα σκίαστρα σηκώνονται, τα καθίσματα πάνε στη θέση απογείωσης/προσείωσης. Στον ορίζοντα, η ακτογραμμή της Δυτικής Αυστραλίας απλώνεται ήρεμα κι επιβλητικά. Στο εσωτερικό της ηπείρου, ξηρή γη. Οξεία αντίθεση, σε μία ήπειρο που τα έχει όλα. Σηκώνομαι για να αλλάξω, φτάσαμε σχεδόν, πολύ καλή και ξεκούραστη πτήση.

Εικόνα
Το Perth στον ορίζοντα, κατά την διάρκεια των short finals, λίγο πριν την προσγείωση στη Δυτική Αυστραλία.

Στο επόμενο: Perth, city centre.

Εικόνα
paratairosexthros
Λύκειο
Λύκειο
Δημοσιεύσεις: 1652
Εγγραφή: 07 Ιουν 2012, 16:42
11
Has thanked: 3384 times
Been thanked: 5292 times

Κωνσταντίνε,φοβερές οι περιγραφές σου και οι φωτογραφίες σου!Απορία το'χω όμως:το ημερολόγιό σου το γράφεις την ώρα της πτήσης ή της παραμονής στο ξενοδοχείο ή εκ των υστέρων?
ΥΓ.Με πολλές ορολογίες που χρησιμοποιείς δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος,αλλά έχει πλάκα να διαβάζω πράγματα τα οποία δεν ξέρω καθόλου τι σημαίνουν και να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω/ψυχανεμιστώ την σημασία τους..
Τα πάντα θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά.Αλλά,και πάλι,θα είχαν απολύτως την ίδια σημασία.
NavalArchitect

Κατ'αρχάς ευχαριστώ.

Κανονικά, κρατώ σημειώσεις σε μπλοκάκι ή μικρό σημειωματάριο καθ'όλη τη διάρκεια. Θα δεις σχετική φωτό σύντομα. Τώρα, αν βαριέμαι ή είμαι κουρασμένος στο ταξίδι με το αεροπλάνο ή ακόμη και στο ξενοδοχείο, τότε δεν σημειώνω και προσπαθώ να θυμάμαι.

Όμως η επιμελής καταγραφή σημειώσεων είναι το καλύτερο. Επίσης, το φωτογραφικό υλικό είναι σημαντικό. Οι καμπίνες των αεροπλάνων, τα duty free, καλές φωτογραφίες από την πόλη που πας να επισκεφθείς, κλπ.

Αναφορικά με τις ωρολογίες: το γράψιμο τέτοιων 'ημερολογίων' ξεκίνησε για μένα στα τέλη του 2007, σε ένα φόρουμ για αεροπλάνα και αεροπορικά ταξίδια (φορουμ που απαρτίζεται από frequent fliers κι ανθρώπους που αγαπούν να ταξιδεύουν με αεροπλάνο). Η γλώσσα του εν λόγω φόρουμ είναι στα Αγγλικά.

Σε αυτό το φόρουμ λοιπόν, το στυλ των 'ημερολογίων' που δημοσιευόνται είναι λίγο συγκεκριμένο. Ο προγραμματισμός για το ταξίδι, το check-in στο αεροδρόμιο, το lounge ή η επιβίβαση, η καμπίνα του αεροπλάνου, το κάθισμα ή η θέση του αεροπλάνου, το ίδιο το αεροπλάνο, φωτογραφίες με τις κάρτες επιβίβασης, κλπ.

Η ωρολογία που χρησιμοποιείται λοιπόν είναι εξ'ίσου συγκεκριμένη. Διάφοροι 'όροι' που στην ουσία είναι συνθηματικά εργαλεία. Δεν γράφω στο φουλ με αυτό το στυλ εδώ, όμως παραθέτω και χρησιμοποιώ λίγο τέτοια γλώσσα απλά για να τονίσω το στοιχείο του από που προέρχεται η ιδέα και ο τρόπος γραφής αυτού του ημερολογίου.

Πολλοί θα διαβάσουν και θα πουν "τί βλακείες γράφει αυτός, σε τί πράγματα δίνει σημασία..." Όμως δεν είναι έτσι. Το ταξίδι κι οι ωρολογίες που περιγράφονται εδώ είναι απλά το μέσο για να θίξω άλλα πράγματα.

Επίσης τονίζω υπερβολικά συμπεριφορές (μου) και κάνω νύξεις με αλαζονικό (θα έλεγα) στυλ, επίτηδες. Π.χ. το "πορτοκαλάδα και νερό για μένα, παρακαλώ". Όλα είναι από περιγραφικά ως και αυτοσαρκαστικά. Όπως όλοι μας, έχω τα κόμπλεξ, τις φοβίες μου, αλλά πολλές φορές γράφω με κατεύθυνση προς αυτά, όχι μακριά απ'αυτά.

Αν έχεις λέξεις ή φράσεις που σου δημιουργούν απορία, μάζεψέ τες και γράψε τις όποτε θες, τώρα ή όταν ολοκληρώσω το 'ημερολόγιο'. Μπορούν κι άλλοι να τις απαντήσουν, έχουμε μέλη που αγαπούν τα αεροπλάνα αλλά και μέλη που ταξιδεύουν αρκετά.

Προς το παρόν εγώ θα εστιάσω στο να κλείσω/τελειώσω το 'ημερολόγιο'.
NavalArchitect

Η προσγείωση στο Perth καλή. Τροχοδρομούμε για τη φυσούνα. Στις οθόνες του αεροπλάνου προπαγάνδα και τρομοκρατία για το τί μπορεί να συμβεί αν δεν δηλώσεις στις Αυστραλιανές αρχές κάτι μη επιτρεπόμενο που μπορεί να έχεις στις αποσκευές σου.

Εικόνα

Πάω να βάλω τα παπούτσια, τα πόδια μου πρησμένα. Με τόσα burgers και αναψυκτικά όλους αυτούς τους μήνες, είναι φυσικό το ουρικό οξύ να είναι στα ύψη. “Το σώμα σας είναι το δυνατότερό σας χαρτί, πρέπει να το σέβεστε και να το εκπαιδεύετε”, είπε πέρυσι ο Biver της Hublot, που ήταν εδώ στη Σιγκαπούρη για μια ομιλία στο τοπικό Πολυτεχνείο. Τίποτα νέο βέβαια, τά’χουν πει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ουκ ολίγες φορές. Δεν περιμέναμε τον κο. Μπιβέ. Η ομιλία του όμως είναι στο YouTube, προτεινόμενη να τη δει κανείς. Πολύ καλός.

Πόσοι μας έχουν όμως πει και ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει; Στη δυτική κουλτούρα αυτό είναι ταμπού, στην Ινδία όμως τα αρχαία συγγράματα κινούνται σε τέτοιου τύπου κατευθύνσεις κι αναζητήσεις. Το σώμα μας έχει δοθεί σε μας, αλλά δεν μας ανήκει. Αλλά για ποιούς “εμάς” μιλάμε; Για το παροδικό ‘εγώ’ ή για το παντοτινό ‘γνώθι σ’αυτόν’; Κι εδώ είναι που Ανατολή και Δύση συγκλίνουν. Όλοι ουσιαστικά μιλούν για τα ίδια πράγματα.

Εικόνα
Ένα trip report πάντα γράφεται βάσει καλών σημειώσεων.

Πάμε τώρα να μιλήσουμε για ένα σταθερά αγαπημένο θέμα – τον αυταρχισμό των όποιων αρχών. Γνωρίζοντας καλά τί συμβαίνει στην Αυστραλία και τα αεροδρόμιά της, ήμουν προετοιμασμένος. Βγαίνω από το αεροπλάνο με την κάρτα άφιξης για τις ‘αρχές’ αρτίως συμπληρωμένη. Αρχίστε το μέτρημα: πρώτο τσέκ πόιντ, immigration. Οι agents στα κουβούκλιά τους, κι από πίσω 2 άλλοι agents όρθιοι να σκανάρουν όλη την περιοχή και τους εισερχόμενους επιβάτες. Κόβω τον έναν από τους δύο όρθιους να με κοιτά καλά-καλά. Ο agent που είναι καθισμένος στο κουβούκλιο και έχει τα χαρτιά μου στα χέρια του γυρίζει ξαφνικά την καρέκλα προς τα πίσω κι αριστερά και φωνάζει “Immigration T1”. Έρχεται μιά κοπέλλα με την ίδια στολή και μου ζητά να περάσω από πίσω και στο πλάι.

Πάμε παραπέρα, κι αρχίζουν οι ερωτήσεις. Πού πάτε, έχετε αποδεικτικό για την συνάντηση που θα κάνετε στο Perth, κλπ. Πιάνει το διαβατήριό μου στο δεξί της χέρι, το ανοίγει με τα δάχτυλα του ιδίου χεριού, τεντώνει το χέρι και κατόπιν το φέρει στο ύψος των ματιών καρφώνοντας τα μάτια της στην φωτογραφία του διαβατηρίου μου και παράλληλα τσεκάροντάς με φυσιογνωμικά στην πραγματικότητα. Μεγάλε Φύρερ, ηγέτη κι αρχηγέ μας, άφησες απίστευτη κληρονομιά. Με τον ίδιο τρόπο είχε τσεκάρει τη φωτό του διαβατηρίου μου ο άλλος στο κουβούκλιο λίγο πριν. Φεύγει η κοντοξανθο γυαλοφορούσα χοντρούλα δεσποινίς, πάει στο κομπιούτερ να ελέγξει. Ο πληθυσμός της Δυτικής Αυστραλίας αισθάνεται τώρα πολύ πιό ασφαλής. Πίσω σε 4-5 λεπτά, είστε εντάξει κύριε, με μισο-θέλω-δε-θέλω ύφος. Στο διάολο, απλά, μην πω περισσότερα.

Τρίτο τσεκ πόιντ, επτά-οκτώ μέτρα μετά τους πρώτους ένστολους, νάτοι κι άλλοι ένστολοι. Δύο, όρθιοι, απλωμένα πόδια και στημένοι μπροστά από τις δύο κυλιόμενες που σε πάνε κάτω στα belts. Αυτοί είναι άλλης κατηγορίας, είναι για τα κρέατα, τα αλλαντικά, τις ζαμπονοτυρόπιτες και σπανακόπιτες που (δεν) μπορείς να φέρεις. Είναι της καραντίνας. Μάλιστα. Πρέπει να τους δείξεις το χαρτί που ευλαβικά ως προβατάκι συμπλήρωσες μέσα στο αεροπλάνο. Με ρωτά αν έχω προιόντα με κρέας, όχι, κι επίσης αν έχω παστωμένο κρέας. Οχιά. Παίρνω το εντάξει να προχωρήσω. Πάμε κάτω με την κυλιόμενη. Η μπλε Ριμόβα φυσικά είναι κάπου εκεί, περιστρέφεται στη ‘ζώνη’. Είναι χτυπημένη σε μία γωνία της. Πολύ καλές βαλίτσες. Τις πλήρωσα, αλλά... Την τσιμπάω και πάω προς την έξοδο.

Τέταρτο τσεκ πόιντ, τελωνείο. Πάλι το κωλόχαρτο, ορίστε, έχουμε δύο επιλογές, ευθεία και δεξιά. Η ευθεία είναι για να πας να σε ανοίξουν (και να σε σκίσουν), και η δεξιά για να πας πιό σύντομα χωρίς έλεγχο. Παίρνω εντολή για δεξιά. Πάω από ‘κει, και στα αριστερά κόβω 2-3 άτομα που ήδη τους έχουν βάλει κάτω να τους ανοίξουν. Στα 4-5 μέτρα που έχω κάνει, νά’σου κι άλλο τσεκ πόιντ. Νούμερο πέντε. Ο παππούς που κάνει community service άραγε; Πάλι το κωλόχαρτο, περάστε, στο ένα μέτρο δίπλα του ένα κορίτσι μ’ένα σκύλο. Κάνει με χίλια ζόρια να γείρει λίγο μπροστά ο σκύλος για να μυρίσει, εντάξει μου λένε. Η πραγματική έξοδος είναι στα πέντε-έξι μέτρα, κι ο παππούς μου κράτησε το χαρτί.

Welcome to Australia.

Εικόνα

Ώρα Δυτικής Αυστραλίας τέσσερις το μεσημέρι. Παίρνω ταξί για το κέντρο του Perth. Έχω κλείσει στο Ibis. Από τα πιό φθηνά. Έχω ξαναμείνει στο Busan. Καινούργια properties αλλά αυτό το φτηνιάρικο στυλ που καθιέρωσαν ο Χατζηιωάννου κι ο άλλος ο καραγκιόζης της Ryanair, δεν αντέχεται. Τον λέω καραγκιόζη γιατί μήνες πριν πρότεινε να έχουν ενότητες τα αεροπλάνα και για ορθίους. Πάλι η ιδέα του ακόμη πιό φθηνού εισητηρίου, και λοιπά. Μα, καλά, δεν ντρέπεται; Βάλε μας και στο κάργκο ρε μάστορα. Αν είναι δυνατόν. Πάμε πάλι στο ξενοδοχείο, προς το οποίο κατευθύνομαι. Μικρά δωμάτια, ούτε καν παντόφλες δεν έχουν στον παρεχόμενο εξοπλισμό, δεν μιλάμε καν φυσικά για τις ρεσεπσιόν, για τα ασανσέρ, κλπ. Εκατόν ογδόντα δολλάρια το πιό φθηνό δωμάτιο, έχω κλείσει superior (μπας και το σώσουμε τελευταία στιγμή το παιχνίδι) με πρωινό και ίντερνετ συμπεριλαμβανόμενο. Καλά, μιλάμε είμαι σούπερ λουξ ταξιδιώτης στην αλυσίδα των υπερξενοδοχείων τους.

Εικόνα

Ο ταξιτζής κάπου στα πενηνταπέντε, με Γερμανο-ανατολική προφορά. Γκαστερμπάιντερ κι αυτός. Το ρολόι φτηνό ατσάλινο με πέντε δάχτυλα κενό ανάμεσα στο μπρασελέ και τον καρπό. Δεν πολυμιλάει, έχει A/C στο σχετικά χαμηλό, αλλά στους 20 βαθμούς, οπότε είμαστε στα όρια. Ήλιος έξω, δυνατή ανοιξιάτικη μέρα, το Αυστραλέζικο καλοκαίρι είναι επί ποδών. Η καμπίνα του ταξί ζεστή, αλλά έξω φυσά. Έχει λίγο το παράθυρό του ανοικτό, οπότε ανοίγω κι εγώ το δικό μου.

Εικόνα

Φθάνουμε στο ξενοδοχείο. Σαρανταέξι δολλάρια απ’το αεροδρόμιο. Στενή, ψυχρή και πολύ βασική η ρεσεψιόν, κι ένα μικρό σαλονάκι πιό δίπλα. Τα ασανσέρ δύο, αλλά μικρά. Εννιαόροφο property με εστιατόριο στο ισόγειο. Όλα τα έπιπλα είναι τύπου Νεοσέτ (πού την θυμήθηκα κι αυτήν τώρα, έχει κλείσει, σωστά;) Το χρώμα της κύριας διακόσμησης κόκκινο. Μάλιστα. Λίγο έντονο το κόβω. Τέλος πάντων, interior designer είναι αυτός που το σκέφθηκε, κάτι θα ξέρει.

Τα δύο άτομα στη ρεσεψιόν να τρέχουν. Το μαγνητικό κλειδί στο δωμάτιό μου να μη δουλεύει, πήγα κι ήρθα δύο φορές (με τα πράγματα παραμάσχαλα φυσικά). Πρέπει να έχουν πολλά θέματα, και πώς να προλάβουν δυό παιδιά. Το όλο στήσιμο γενικά σε οδηγεί άμεσα να μην ξαναμείνεις σε property της ίδιας αλυσίδας.

Πάμε όμως στις φωτογραφίες:

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Πάμε πάνω στο δωμάτιο, στον όγδοο (μην ξεχνάτε, είναι ‘Superior’ room):

Εικόνα
Η θέα το βράδυ.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Στο επόμενο: Perth, περισσότερο city centre.
Άβαταρ μέλους
ch2700
Λύκειο
Λύκειο
Δημοσιεύσεις: 1735
Εγγραφή: 28 Μάι 2012, 11:24
11
Has thanked: 672 times
Been thanked: 1639 times

Κρεμομαστε απο τα χειλη σου. Σαν καμπινα βαποριου (επιβατηκου) ειναι το δωματιο.
Nikos
Robert Williams 8/8, Robert Williams "Purist",Koyei 13/16, C.Mayers & Son 13/16, Friodur 5/8, T.R.Cadman "Bengall", Dubl duck "Special No 1" 6/8, Kropp 13/16, Dovo Best Quality 5/8
Άβαταρ μέλους
Wazzaa
Λύκειο
Λύκειο
Δημοσιεύσεις: 1226
Εγγραφή: 20 Ιούλ 2014, 17:55
9
Τοποθεσία: Αθήνα Γαλάτσι
Has thanked: 795 times
Been thanked: 1061 times
Ηλικία: 31

Φοβερός Κωνσταντίνε!!!
Συνέχιζε με τέτοιες φωτογραφίες και άρθρα για να πάρουμε και εμείς καμιά ιδέα μιας που δεν πρόκειται να πάμε ποτέ Αυστραλία :cry !!!
Κωνσταντίνος

Όσο πιο πολλά ενδιαφέροντα έχει ένας άνθρωπος τόσο πιο πολύ καλυτερεύει και τον εαυτό του.

Μου αρέσει να φροντίζω ότι αγαπάω.
Κωνσταντίνος 2015
Άβαταρ μέλους
Harry
Εξειδίκευση
Εξειδίκευση
Δημοσιεύσεις: 4711
Εγγραφή: 14 Σεπ 2012, 20:30
11
Τοποθεσία: Αθήνα
Has thanked: 5732 times
Been thanked: 6979 times
Ηλικία: 49

Σε ibis δεν έχω μείνει, αλλά δώσε στη αλυσίδα μισά δεύτερη ευκαιρία. Από τα Novotel και Le Meridien έχω καλές εμπειρίες. Για τα Sofitel δεν το συζητάω, πάρα πολύ καλά.

Το καλύτερο trip report σου Κωνσταντίνε. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια!!
Χάρης
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ταξίδια”