Στο ξυράφι είχα “σκοτώσει” την ακμή του για να προστατευτώ κατά τις εργασίες συντήρησης. Σε ένα ταπεινό αλλά αποτελεσματικό λαδάκονο Κρήτης δημιούργησα μία νέα ακμή και πέρασα στη Nero Ardesia. Η πέτρα αυτή είναι πάρα πολύ αργή, κάνει όμως δουλειά. Σταμάτησα όταν το ξυράφι κολλούσε πια κάτω από το νερό στην πέτρα. Μια δοκιμή ξυρίσματος μου φανέρωσε ότι η ακμή που δημιουργεί υπολείπεται σε κοπτική ικανότητα για τις δικές μου προτιμήσεις. Θεωρώ όμως ότι για τα χρήματά της μπορεί να έχει θέση σαν μια φυσική ενδιάμεση πέτρα ακονίσματος ξυραφιών. Για μένα, σίγουρα θα χρειαστεί και μία πέτρα φινιρίσματος (ή πολλές επαναλήψεις σε δέρμα-καμβά με πάστες).
Στη συνέχεια, εκ των πραγμάτων, το ξυράφι πέρασε στη γαλλική La Lune. Αυτή τη φορά με λάδι. Ο κατασκευαστής λέει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν νερό και λάδι, μιας και η πέτρα δεν “δεσμεύεται” από τη χρήση του τελευταίου (και εγώ βλέπω ότι μπορεί να απομακρυνθεί κάθε ίχνος λαδιού). Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω γλυκερίνη που προτείνει ο κατασκευαστής αλλά δεν είχα διαθέσιμη αυτή τη στιγμή.
Ας επιστρέψω στα του ξυραφιού. Το μέταλλο θα το έλεγα σχετικά σκληρό, περισσότερο από άλλα Solingen. Μπορεί να είναι το ίδιο αλλά να διαφέρει η θερμική επεξεργασία που υπέστη από τον άγνωστο κατασκευαστή του (δεν παραβλέπω το γεγονός ότι δούλευα με πέτρες που δεν γνωρίζω και άρα ενδέχεται να είναι και αυτό). Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση είναι το ποσό ευθύ είναι αυτό το ξυράφι. Ως προς τη γεωμετρία του θεωρώ ότι είναι άψογο. Η πορεία του στις πέτρες δημιούργησε μία απόλυτα συμμετρική κοπτική ακμή η οποία αντικατοπτριζόταν απόλυτα συμμετρικά και στην ράχη του ξυραφιού (πράγμα που δεν συμβαίνει πάντα και στα καλύτερα ονόματα ξυραφιών).
Μετά από μερικά περάσματα, σε ένα όχι από τα καλύτερα δέρματα, αποφάσισα να ξυριστώ μαζί του. Το ξυράφι περνούσε από το πρόσωπο και σάρωνε την τριχοφυΐα χωρίς καμία αντίσταση, σε βαθμό πού θα μπορούσα να πω ότι δεν καταλάβαινα ότι περνάει ξυράφι. Βέβαια, μετά από λίγο μου παρουσίασε ένα μικρό αίσθημα καύσου. Δεν μπορώ να πω άμεσα ότι το μέταλλό του δεν είναι “συμβατό” με το πρόσωπό μου (συμβαίνει και αυτό πολλές φορές) ή αν η ακμή από την πέτρα μπορεί να φταίει. Έχοντας εμπειρία και από ένα άλλο ξυράφι με τη La Lune φαίνεται να δημιουργεί αιχμηρά άκρα αλλά κάπως άβολα ή τραχιά θα έλεγα (συγκρινόμενα με αυτά που δημιουργούν οι προπολεμικές θουριγγίας που έχω). Ξεκάθαρο συμπεράσματα δεν μπορώ να βγάλω μίας και δεν ακολούθησα πολύ επιστημονικό τρόπο εργασίας αφού μετέβαλα πολλές παραμέτρους ταυτόχρονα. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το RENA είναι καλoκατασκευασμένο τυπικό ξυράφι Solingen με θερμική επεξεργασία που του επιτρέπει να δημιουργεί εύκολα μία αιχμηρή ακμή.
Τελειώνοντας, αυτό που μου φάνηκε περισσότερο άβολο στο ξύρισμα ήταν η αρθρωτή θήκη του ξυραφιού. Η αίσθηση τις χοντροκομμένης λαβής φάνηκε τελικά εδώ. Κοντά στο σημείο του άξονα περιστροφής η λαβή έχει μεγάλο πλάτος για 6/8. Αυτό δεν είναι η υποκειμενική μου αίσθηση. Συγκρίνοντας τη λαβή αυτή με μία λαβή ενός Puma 7/8 και ενός Friodur 6/8 φαίνεται πόσο πιο πλατιά είναι. Το πλάτος αυτό δυσχεραίνει και κουράζει, γιατί δημιουργεί μία σχετικά μεγάλη απόσταση στα δάχτυλα που κρατάνε το ξυράφι.
Βέβαια οι περισσότερες σύγχρονες λαβές που κυκλοφορούν έχουν τέτοια θέματα. Για παράδειγμα, βλέπω ότι σχεδόν καμία σύγχρονη εταιρεία (μπορεί και όλες) δεν χρησιμοποιεί την κλασική σφήνα αλλά αποστάτες (νομίζω στην παρακάτω κίτρινη λαβή του Revisor φαίνεται η διαφορά). Η ύπαρξη της σφήνας, σε συνδυασμό με την ελαστικότητα της λαβής και την γεωμετρία του shank-tang, βοηθά στην σταθερότητα συγκράτησης του ξυραφιού κατά την περιστροφή του περί του πείρου. Αν οι εταιρείες στα καινούργια μοντέλα ξυραφιών διατηρούν αυτή την “κωνικότητα” των shank-tang θα έπρεπε να χρησιμοποιούν σφήνες και όχι αποστάτες. Τουλάχιστον στα υλικά λαβής που παρουσιάζουν ευκαμψία. Βέβαια μπορεί να απαιτούσε περισσότερο χρόνο και σχετικά εξειδικευμένους τεχνικούς.
Από αριστερά προς τα δεξιά λαβές 6/8 (Emil Jansen - EJA Gold, σύγχρονες λαβές Revisor/ΟΕΜ solingen, 80s 90s J.A. Henckels Friodur - 72).
Ευχαριστώ το forum και τα μέλη του για τις προτάσεις και τη σχετική κουβέντα που είχαμε.
@mbakurin Τα Dorko είναι καλά ξυράφια, όπως και άλλες μάρκες του Solingen. Έχουν βέβαια πολύ καλό όνομα και σχετικά υψηλές τιμές απόκτησης (μην ξεχνάμε ότι έχει σταματήσει η παραγωγή τους). Η ποιότητά τους και ο αυστηρός ποιοτικός έλεγχος πρέπει να συνέβαλαν στην καλή τους φήμη (όπως π.χ. συμβαίνει και με τα Puma). Συμφωνώ πως η λαβή είναι sleek & elegant αλλά χάνει λίγο σε πρακτικότητα. Τι να γίνει, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα
.
