Τι έφταιξε και αφήσαμε το Π.Ξ.;

[mbakurin]

Δε θέλω να μακρυγορώ, ανοίγω αυτό το θέμα για να κουβεντιάσουμε χαλαρά - παραθέσουμε απόψεις μας για τους λόγους που το Π.Ξ. αντικαταστάθηκε από τα γνωστά πλαστικά είδη που παρέχουν συνήθως και μέτριο αποτέλεσμα και υψηλότερο κόστος, ενώ είναι εξαιρετικά βλαπτικά για το περιβάλλον.

Ως νέος γενικά και ως νέος στο Π.Ξ., ήθελα να ρωτήσω τους παλαιότερους (μακριά από ageism) πότε έγινε αυτή η αντικατάσταση (80ς; 90ς;) και ποιοι οι λόγοι (μόστρα, νέος καταναλωτισμός, ταχύτητα).

Παραθέστε ελεύθερα προσωπικές/οικογενειακές εμπειρίες και ό,τι άλλο. Είναι φιλοσοφική κουβέντα!

Κάνω την αρχή: Γεννημένος το 1995 από σχετικά νέους γονείς, γεννημένους λίγο πριν το 1970. Π.Ξ. τελευταίοι εφήρμοσαν οι παππούδες στο 1ο και 3ο μεγαλύτερο νησί της χώρας, μέχρι το τότε κατώφλι της 3ης ηλικίας (65-70). Ακολούθως, πέρασαν στο πλαστικό ξύρισμα χάριν ταχύτητας ή ευκολίας, ποτέ δεν κατάλαβα. Ο πατέρας μου πειραματίστηκε λίγο αρχές δεκαετίας του 90' στο στρατό με άλλους καμμένους τύπους, αλλά δεν του έκατσε μάλλον, έμεινε στα πλαστικά μονολέπιδα bic την περίοδο του 2000 καριερισμού του. Τώρα στην αυγή των 50 και πιο χαλαρά επαγγελματικά, έχει παραδοθεί στη μεταμοντέρνα μόδα της αξυρισιάς και ελπίζω να τον φέρω στον ίσιο δρόμο με μία lord l6.

[Vavous]

Ενδιαφέρον θέμα. Η συνήθης ερώτηση ήταν πάντα 'τί σας έκανε να έρθετε στο ΠΞ'.

Αναπόφευκτο όμως το ageing.

Όταν άρχισα να έχω τις πρώτες ξυριστικές ανησυχίες, περί τα τέλη των υπέροχων 80's, ξεκίνησα με τενεκέδες και πλαστικά από σούπερ μάρκετ, οπότε δεν έχω απάντηση στο θέμα.

Θυμάμαι όμως πως, γύρω στα 18-19 μου, είχα αγοράσει από κάποιο μαγαζάκι κοντά στην Κάνιγγος ένα τριγωνικό σαπούνι Yardley* που μύριζε υπέροχα. Κατάφερα να το τελειώσω, δε θυμάμαι με ποιο τρισάθλιο πινέλο, αλλά δεν ήξερα να κάνω καλό λάδερ οπότε και τα παράτησα. Έκτοτε και για πολλά πολλά χρόνια, έτριβα στη μούρη μου σαπούνι των χεριών και ξυριζόμουν με πολυλέπιδα.

Μέχρι που είδα το Φως.





* Νάτο!

[SrTv]

Προσωπικά άρχισα ακολουθώντας το παραδοσιακό ξύρισμα. Πινελάκι, Kolinos, οινόπνευμα για asl, ξυράφι και σαβέτα. Ως νέος, επαναστάτης και βλέποντας διαφημισεις έκανα κινήσεις απομάκρυνσης. Δε νομίζω όμως ότι απομακρύνθηκα ποτέ. Ίσως έχοντας, υποσυνείδητα περισσότερο, γνωρίσει από την αρχή τα θετικά του ΠΞ δεν μπορούσα να ξεφύγω.

Οι αφροί δεν αποτέλεσαν ποτέ βασικό στοιχείο, υπήρχαν μόνο για τις περιπτώσεις που βιαζόμουν ή για έκτακτα ταξίδια. Το πινελάκι και η κρέμα ήταν πάντα εκεί.

Η θητεία στο στρατό ήταν η μεγαλύτερη αποχή. Εκεί υπήρξα "μοντέρνος". Gell και Fusion, δε με κέρδισαν ποτέ. Εντός της θητείας το Fusion υποβιβάστηκε σε Blue II και όταν έπαιρνα εξόδους το πινελάκι με τον αφρό ήταν ο κανόνας. Ένα μεγάλο πλήγμα ήταν το χάσιμο μερικών straight razor που πετάχτηκαν (όχι από μένα) σε μια προσπάθεια χαζού εκμοντερνισμού.

Μέσα μου κάτι δε με κάλυπτε. Έψαχνα κάτι περισσότερο. Έπεσα σε ένα σχετικό κατάστημα και αγόρασα Proraso, Tabac και προϊόντα που δεν έβρισκα στα super market. Λίγο μετά βρήκα το site. Για χρόνια ήμουν αναγνώστης χωρίς εγγραφή. Με ευκαιρία την καραντίνα έκανα λογαριασμό και μερικές παραγγελίες, εντάσσοντας στο παιχνίδι τις DE.

Από την εμπειρία μου έχω να πω ότι δεν υπάρχει σε αυτόν τον τομέα το νεότερο είναι και καλύτερο. Οι σαβέτες είναι χειρότερες και επικινδυνότερες από τα straight razors, τα μονολέπιδα είναι καλύτερα από τα n-λέπιδα, τα σαπούνια και οι κρέμες καλύτερα από αφρούς και τα gell κτλ.

Το ΠΞ το αφήσαμε νομίζω από τις διαφημίσεις, την "και καλά" αναβάθμιση του εξοπλισμού μας με σύγχρονα και "επιστημονικά προηγμένα προϊόντα" και από μία συνιστώσα "προόδου" και αμφισβήτησης.

[maetsos]

Πιστεύω ήταν και το μάρκετινγκ. Οι εταιρείες βγάζαν παραπάνω κέρδος με τα πολυλέπιδα οπότε και το προωθούσαν παραπάνω. Και συνεχίζουν βέβαια να το προωθούν.

Οι παλιοί δεν ασχολούνταν με το ΠΞ σαν χόμπι, απλά ξυρίζονταν με πινέλο, σαπούνι και μηχανή ασφαλείας. Ήρθαν καινούριες τάσεις και τις ακολούθησαν.

Όταν είχε έρθει εμένα η σειρά μου να αρχίσω το ξύρισμα, μέσα 90'ς, δεν ήξερα καν ότι έχω κι άλλες επιλογές. Νόμιζα ότι μόνο ζιλέτ ή μπικ ξυραφάκια παίζουν.
Προτίμησα τζελ αντί αφρού απλά για να κρατήσει παραπάνω.

Μέχρι πριν να δω τον Σταρόβα, η εικόνα που είχα από ΠΞ ήταν στο σούπερ μάρκετ με κάτι πινέλα και μηχανές (μάλλον της Wilkinson), που πιο πολύ σαν κακέκτυπα του παρελθόντος μοιάζαν. "Σίγουρα θα προσφέρουν χειρότερη εμπειρία", αυτήν την εντύπωση δίναν. Αν μου έλεγες ότι υπάρχει και χόμπι θα νόμιζα ότι ασχολούνται κυρίως με ανακατασκευές.

Δεν ξυριζόμουν ως τότε, τα γένια τα τρίμαρα και απλά τελευταία είχα υιοθετήσει το λουκ με τα γένια και ξυρισμένο κεφάλι, λόγω καράφλας :-).
Άρχισα να ξυρίζομαι όταν είδα ότι μπορεί να είναι μια πολύ ευχάριστη εμπειρία που μπορώ να της προσθέσω ο ίδιος ό,τι ποικιλία θέλω.
Και όταν είδα και ότι βγαίνουν ακόμα καινούρια προϊόντα, μηχανές, πινέλα κλπ.

Πάντως οι τάσεις ξανάλλάζουν. Κάπου διάβαζα ότι η κατηγορία της αντρικής περιποίησης είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη στον χώρο των καλλυντικών. Για γενειάδες π.χ. βλέπεις παντού σαμπουάν και λάδια περιποίησης.

[Vavous]

Ακριβώς Δημήτρη.

[mbakurin]

Ναι, συμφωνώ κι εγώ πως επρόκειτο για τάση τελικά, δεν ήταν και προσωπικό στοίχημα το Π.Ξ. Αφού ήρθαν στο μπακάλικο/σουπερμαρκετ/εμπορικό κέντρο τα πλαστικά μονολέπιδα και πήρε αυτά ο κόσμος, έμεινε το Π.Ξ. πίσω, με τη βοήθεια και της δημοκρατίας της ευμάρειας που έγινε με γοργούς ρυθμούς η Ελλάδα -ακολουθώντας την Ευρώπη- μτξ 80 και 90.

Fun fact, είχα κι εγώ ίδια εντύπωση για τα σύνεργα Π.Ξ. που έβλεπα στα Σ.Μ., θεωρώντας ότι ίσως είναι παλιό στοκ που είναι εκεί χρόνια και πρέπει να το διώξουν. Γι' αυτό πήρα τη feather popular από το χόντο. Μου έκανε κλικ η συσκευασία, είπα μέσα μου ότι "α να ρε, οι γιαπωνέζοι ασχολούνται ακόμα!". Πού ναξερα!

Η αντρική περιποίηση είναι για μένα ανέκδοτο, αν αφορά το να κυκλοφορούμε σαν τους νομάδες με τις γενειάδες. Το ξύρισμα είναι πολιτισμός, τέλος. Εκτός κι αν μιλάμε για μούσι λίγων ημερών, με φροντισμένες άκρες και συμμαζεμένες γωνίες.

[Algebar]

Η αντικατάσταση πρέπει να έγινε τέλη 70, αρχές 80 με τη Bic να πρωταγωνιστεί στη διαφήμιση καθώς είχε βγάλει μέχρι και wind surf σε χαμηλή τιμή !!!

Πιστεύω ότι ήταν θέμα marketing καθαρά, εύκολος γρήγορος αφρός, εύκολο γρήγορο ξυραφάκι μιας χρήσης, εύκολο γρήγορο προμαγειρεμένο φαγητό κατεψυγμένο/κονσέρβα κτλ. μεγαλύτερα κέρδη για τις εταιρείες και ας πάει η ποιότητα κατά διαόλου.

Για το ξύρισμα πριν τα βίντεο του Σταρόβα δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν εξειδικευμένα μαγαζιά/προιόντα, νόμιζα ότι το ΠΞ είχε πεθάνει προ πολλού.

[andreop]

[$@rgi]

Μπορεί να είμαι νέος στο χώρο του παραδοσιακού ξυρίσματος αλλά θυμάμαι σαν τώρα τον πατέρα μου να ξυρίζεται με μια De razor εκεί στην δεκαετία του 80.

Όταν ήρθε η σειρά μου να αρχίζω το ξύρισμα, μου αγόρασε μία καλή πολυλεπιδη ξυριστική μηχανή. Λίγο οι διαφημίσεις της εποχής, λίγο το ότι ήθελε να προστατέψει την νεανική μου τότε επιδερμίδα από την επιθετικότητα της δικής του μηχανής, έτσι έκρινε. Και εγώ με τη σειρά μου πορευτηκα έτσι.

Μέχρι πρόσφατα, όπου ξανά ανακάλυψα τον τροχό

[Roadrunner]

Προσωπικά θυμάμαι πάντοτε τον πατέρα μου να ξυρίζεται με πινέλο και κρέμα Kolynos, αλλά και πλαστικό (μονολέπιδο ή διλέπιδο) Bic. Ποτέ με DE και θυμάμαι τον εαυτό μου από τις αρχές της δεκαετίας του '80.

Θυμάμαι επίσης και κάποιους πιο μοντέρνους θείους μου (λίγο νεότερους από τον πατέρα μου) να χρησιμοποιούν έτοιμο αφρό, πάντα με πλαστική μηχανή όμως. Όπως και ότι στην τηλεόραση διαφημίζονταν μόνο ή κυρίως αφροί - ιστορικό και στο σποτ της Beau Mec με τον παπαγάλο και τον Νίκο Δαφνή.

Επομένως, θεωρούσα λίγο οπισθοδρομικό τον πατέρα μου που επέμενε στο πινέλο και την Kolynos, παρότι κι εγώ όταν άρχισα να ξυρίζομαι, χρησιμοποίησα πρώτα αυτά. Πιστεύω ότι ήταν η φυσιολογική τάση του ανθρώπου για εξέλιξη που καθιέρωσε τους έτοιμους αφρούς, που εξασφάλιζαν μεγαλύτερη άνεση και ταχύτητα στη διαδικασία. Το ίδιο ισχύει και για τις πλαστικές μηχανές μίας χρήσης, αν και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη μια και δεν θυμάμαι κανέναν συγγενή μου να τις χρησιμοποιεί.

Γι' αυτό όταν έμαθα για το παραδοσιακό ξύρισμα εξεπλάγην. Είχα αόριστα μία εικόνα στο μυαλό μου για τις μεταλλικές DE μηχανές, αλλά δεν ήξερα πώς λειτουργούν/χρησιμοποιούνται. Τις κρέμες ξυρίσματος που έβλεπα στα σούπερ μάρκετ, υπέθετα ότι τις χρησιμοποιούν κάποια γεροντάκια. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό ότι υπήρχε τεράστια γκάμα κρεμών και σαπουνιών σε μία «άλλη» αγορά.

Έχω πραγματικά μεγάλη περιέργεια να δω τι απήχηση θα είχε στο ευρύ κοινό μία έξυπνη διαφημιστική καμπάνια DE μηχανών ή, έστω, πινέλων και κρεμών ξυρίσματος. Ήδη η απήχηση των βίντεο στο Youtube ενός celebrity (Σταρόβας) έφερε τόσο κόσμο στο «άθλημα», μόνο και μόνο επειδή συνειδητοποίησε ότι μπορεί να κάνει ενδιαφέρουσα (έως και απολαυστική) μία διαδικασία που πάντοτε είχαμε στο μυαλό μας ως ανιαρή. Φανταστείτε να το έβλεπε να προβάλλεται ευρέως στην τηλεόραση.