Εργασιακές ευκαιρείες στο εξωτερικό

[Apostolos]

Θα ήθελα να συζητήσουμε ένα θέμα το οποίο κατά την γνώμη μου είναι αρκετά σημαντικό και ενδιαφέρον, λόγω της κατάστασης που ζούμε στην Ελλάδα. Όλοι λίγο πολλοί συμφωνούμε ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι άσχημη, και οι περισσότεροι ότι θα χειροτερέψει. Οι πιο αισιόδοξοι ότι θα μείνει στάσιμη. Ακόμη και αν έρθουν οι πολυπόθητες επενδύσεις, οι "κυβερνώντες" έχουν ήδη φροντίσει να ρίξουν τους μισθούς, να αυξήσουν την ανεργία τόσο που ακόμη και δέκα εργοστάσια η Toyota να φτιάξει στην Ελλάδα εμείς πάλι για ένα κομμάτι ψωμί θα δουλέψουμε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Εγώ θα ήθελα να αναλύσουμε το αν και κατά πόσο αξίζει να φύγει κανείς στο εξωτερικό, σε ποιες χώρες και υπό ποιες προϋποθέσεις. Γιατί κάποιοι πέτυχαν ενώ κάποιοι γύρισαν άπρακτοι;

Αξίζει να ακούσουμε απόψεις από έρευνες που έχουν γίνει, από ανθρώπους που έχουν στον στενό τους κύκλο ανθρώπους που έφυγαν, από πράγματα που έχετε διαβάσει, από πράγματα που διαισθάνεστε και φυσικά τον πρώτο λόγο έχουν όσοι το επιχείρησαν ανεξαρτήτου αποτελέσματος.

[NavalArchitect]

Η κατάσταση στην Ελλάδα αυτή την εποχή είναι όντως κάκιστη, και η ανάκαμψη θα αργήσει. Για να το πω απλά, αν κανείς περιμένει να έρθει η αξιοκρατία, οι πραγματικές ευκαιρίες και οι σωστοί/δίκαιοι μισθοί, ίσως ναι αλλά όχι στη δική μας γενιά. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Αναφορικά με το αν αξίζει ή όχι να φύγει κανείς στο εξωτερικό, αυτό είναι αρκετά υποκειμενικό. Το βασικότερο στοιχείο εδώ είναι η παρατεταμένη απουσία από την μαμά-πατρίδα, από την οικογένεια (μητέρα, πατέρας) κι από έναν σωστά εγκαθιδρυμένο κοινωνικό κύκλο (ο οποίος σίγουρα περιλαμβάνει παλιές και πολύ δυνατές φιλίες). Κάποιοι απλά δεν είναι τόσο έτοιμοι, διατεθειμένοι ή τεχνικά έτοιμοι να κάνουν κάτι τέτοιο.

Επίσης, όλα πηγάζουν από το τί θέλει να έχει, όπως κι από το τί επιδιώκει ο καθένας στη ζωή του. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα ως δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν κι ένα σπιτάκι δικό τους, η ζωή, τα ήθη, τα έθιμα, ο καιρός, το φαγητό, κλπ. είναι πράγματα σημαντικά για τη ζωή τους, για την καθημερινότητά τους. Κατά συνέπεια δεν θέλουν να τα αποχωριστούν. Είναι σημαντικά για την ποιότητα ζωής που θέλουν να διατηρούν.

Μπορεί ο μισθός που έχουν αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι ιδιαίτερα υψηλός (με βάση το σημερινό κόστος ζωής), μπορεί να μην πάρουν πολύ υψηλή σύνταξη (έτσι όπως έγιναν πλέον τα πράγματα), όμως και πάλι δεν είναι υπέρ του να φύγουν. Πολλές φορές είναι κι ο ρόλος της ξενιτιάς, της γλώσσας εκεί, που κάνει πολλούς να νιώθουν άβολα. Απόλυτα κατανοητό. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν όλοι να μπλέκονται με τέτοια πλάνα.

Για κάποιους, το να ξυπνούν το πρωΐ με την ηρεμία τους, να πίνουν το Ελληνικό καφεδάκι τους, να νιώθουν το γλυκό Ελληνικό κλίμα και να βάζουν στο ραδιόφωνο τον αγαπημένο τους σταθμό, είναι πράγματα μη διαπραγματεύσιμα - όσο κι αν οι ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, οι απεργίες, η κακή οργάνωση πολλών πραγμάτων μπορεί ακόμη να είναι μία καθημερινή πραγματικότητα.

Το "πού" βεβαίως κι είναι άλλη μία μεταβλητή. Οπως και οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες κανείς δύναται να φύγει. Για μένα όμως, αυτές οι δύο είναι συγκριτικά μικρές σε βαθμό δυσκολίας. Αν λ.χ. κανείς αναλογιστεί πώς και για πού έφυγαν οι πατεράδες κι οι παππούδες μας πριν 60-70 χρόνια, και από πού ξεκίνησαν όπως και πού έφτασαν εκεί που μετανάστευσαν, τότε νομίζω πως λίγο μετρούν όλα αυτά.

Γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι έφυγαν από την Ελλάδα αργά, δηλαδή το '70 ή το '80, είχαν στην καλύτερη των περιπτώσεων πιστοποιητικό αποφοίτησης Ελληνικού Λυκείου, πήγαν Αμερική, ξεκίνησαν από το μηδέν (π.χ. υπάλληλος σε πιτσαρία), και τώρα έχουν δική τους αλυσίδα πιτσαρίας με 3-4 καταστήματα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να πήγε εκεί και να μην φτιάχτηκε. Εκτός πια αν μιλάμε για είτε τεμπέλη, είτε για άνθρωπο που απλά δεν του πήγαινε το εξωτερικό.

Η Ευρώπη είναι πιό δύσκολη, πιό συντηρητική. Οι ευκαιρίες λιγότερες και πιό μικρές. Το σύστημα στην Ευρώπη είναι να σε κρατά στον πάγο, με υψηλή φορολόγηση εισοδήματος και ταυτόχρονα υψηλό, πολύ υψηλό κόστος ζωής. Από ένα σημείο και μετά αυτό αρχίζει να μην αξίζει. Η Αμερική είναι άλλος κόσμος σ'αυτά. Εκεί δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να καταφέρεις, δεν υπάρχει όριο στο όνειρο. Με την ίδια ευκολία και ταχύτητα με την οποία σε πετάνε στο δρόμο την αμέσως επόμενη μέρα αν δουν πως δεν σε χρειάζονται, με την ίδια ευκολία και ταχύτητα σε προμοτάρουν και σου δίνουν βαρύ μπόνους αν δουν ότι είσαι απαραίτητος.

Η Νότιος Αφρική κι η Αυστραλία καλύτερες από Ευρώπη, αλλά πιό μακριά. Η Ασία δύσκολη και ουσιαστικά για περιορισμένο χρονικό διάστημα παραμονής, δεν σε αφήνουν ούτως ή άλλως εδώ να γίνεις μόνιμος. Η Ασία ήταν, είναι και θα είναι αθεράπευτα δυναμική, απαιτητική, γεμάτη ενέργεια, πλανεύτρα αλλά και για όλους αυτούς τους λόγους πολύ, μα πάρα πολύ κουραστική. Η Μ. Ανατολή πολύ καλή λύση, υψηλότατες αμοιβές και εν μέρει Αμερικάνικο στυλ με την προϋπόθεση να μπορεί κανείς να αντέξει τον σκληρό ζεστό καιρό αλλά και την νοοτροπία των Αράβων.

Από θέμα συνδυασμού χρημάτων (οικονομικών απολαβών) και παροχών οι Μ. Ανατολή και Ασία υπερτερούν. Οι παροχές σε αυτές τις δύο ηπείρους είναι σημαντικό μέρος του πακέτου και κάνουν πολύ μεγάλη διαφορά. Στην Ευρώπη σου λένε "...εδώ φίλε είσαι στο σπίτι σου, Ε.Ε. ..." και ξεχνάνε τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα αεροπορικά εισητήρια. Από θέμα όμως συσσώρευσης (ψυχολογικής) κούρασης όσο περνούν οι μήνες, Αμερική, Ν. Αφρική, Αυστραλία και φυσικά Ευρώπη σαφέστατα υπερτερούν. Στην Ευρώπη είσαι και νιώθεις πολύ περισσότερο σαν στο σπίτι σου.

Το βασικότερο είναι τί προσδοκίες έχει κανείς από τη ζωή του, τί μετρά περισσότερο. Η ποιότητα ζωής εκεί που βρισκόμαστε κι αναπνέουμε είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Φίλοι, κοινωνικός κύκλος, γλώσσα, ήθη, έθιμα, φαγητό, καιρός και κλίμα, απόσταση από την πατρίδα, πολιτιστική ζωή, οικονομικές απολαβές, ευκαιρίες για επαγγελματική εξέλιξη, ευκολία ζωής κλπ. είναι μερικοί από αυτούς τους παράγοντες. Ο καθένας τα βάζει κάτω κι αποφασίζει. Αν είναι μόνος είναι πιό εύκολο, αν είναι παντρεμένος είναι από λίγο έως πολύ πιό δύσκολο, κ.ο.κ.

Το τελευταίο και αρκετά σημαντικό είναι το εξής: καμμία χώρα δεν θα γίνει για εμάς πιό πατρίδα από την Ελλάδα. Αυτή είναι μία πραγματικότητα. Οπου κι αν πας, θα είσαι πάντα ο 'ξένος'. Οπουδήποτε. Κι αυτό πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το αλλάξει. Το καλύτερο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να μάθει να ζει πάντα κάτω από αυτή τη συνθήκη, και να μην περιμένει περισσότερα. Επίσης, όσο πραγματικά περισσότερο νιώθει κανείς "...πολίτης του κόσμου..." κι όχι πρώτα Ελληνας πολίτης και μετά οτιδήποτε άλλο, αυτό βοηθά πολύ.

[Lefty]

Αποστολε το θέμα σου ειναι πολυ επίκαιρο στις μέρες και σίγουρα ενδιαφέρει πολυ κόσμο.

Κωνσταντινε το άρθρο σου πιστεύω αξίζει δημοσιοποίηση.

Η αλήθεια ειναι οτι το σκέφτομαι πολυ το θέμα του εξωτερικού και το εχω συμφώνησει και με την γυναίκα μου. Ο αμοιβές στην Ελλάδα ειναι 3 φορές κάτω απ´οτι θα έπρεπε να ειναι γιατι πολυ απλα στα χαρτιά σε έχουν σαν υπάλληλο γραφείου και όχι μηχανικό. Οι μισθοί στο εξωτερικό ειναι 10 φορές πανω απο αυτα που παίρνω τώρα. Το αλλο θέμα ειναι και η εξέλιξη καριέρας που ειναι ανύπαρκτο στην χώρα μας.
Οπως είπε και ο Κωνσταντίνος ειναι δύσκολη απόφαση για κάποιον που έχει οικογένεια και παιδί αλλα δεν υπάρχει μέλλον εδω τουλάχιστον ετσι όπως ειναι τα πράγματα τώρα. Ολα τα σχόλια ευπρόσδεκτα.

[ch2700]

Εμενα υπηρξε και ακομη ειναι ονειρο ζωης να μπορεσω καποτε να δουλεψω ανα δυο χρονια σε αλλη χωρα. Δεν μπορεσα μεχρι σημερα να το κανω για πολλους λογους οπως ειναι το παιδι και τα σχολεια του και οι γονεις που οσο μεγαλωνουν αυξανουν και οι αναγκες τους. Το σκεφτομαι ακομη και το συζητω γιατι με το καλο το παιδι θα τραβηξει το δικο του δρομο συντομα και παρα να μεινουμε μπακουρια εγω και η συζηγος ισως ειναι μια καλη εμπειρια. ΑΚομη νεοι ειμαστε ρε παιδι μου.
Δεν ξερω τι θα εκανα εαν ηταν υποχρεωτικο να το κανω με την εννοια δεν εχω δουλεια γιαυτο φευγω. Τοτε τα συναισθηματα ειναι διαφορετικα πιστευω αλλα παλι θα το τολμουσα. Για την επιλογη του μερους δεν με πολυ ενδιαφερει και ευτυχως κανω μια international δουλεια και θα μπορουσα να προσπαθησω σε πολλα μερη. Τα αγγλικα μου ειναι καλλιτερα απο τα ελληνικα και εχω ζησει πεντε χρονια εξω οποτε δεν εχω θεμα.
Το μονο που θα ηθελα να επισημανω ειναι αυτος ο μυθος με τους μισθους ιδαιτερα στην ευρωπη. Μπορει στην αγγλια αφου μετατρεψουμε σε ευρω να μας φαινεται για παραδειγμα ο βασικος δεκαπλασιος του ελληνικου αλλα για να ζησεις στη αγγλια χρειαζεσαι τα δεκαπλασια λεφτα. Τα ενοικια δεκαπλασια οι συγκοινωνιες επισης κλπ. Αρα λοιπον στα ιδια θα ειμαστε τουλαχιστον στην αρχη. Μετα δεν αντιλεγο υπαρχει αξιοκρατια υπαρχει προοπτικη για παραπανω. Υπαρχει ομως και σοβινισμος και αυτο ειναι αλλο ενα θεμα.
Για να μην σας κουραζω πιστευω οτι καποιος αξιζει να κανει το βημα σε οικονομιες που ειναι ανερχομενες αυτη την περιοδο. Ποιες ειναι αυτες? Λατινικη αμερικη ασια και αυστραλια. Οπουδηποτε αλλου νομιζω οτι μονο εαν καποιος θελει να ζησει την εμπειρια πρεπει να κανει την θυσια και οχι για να βγαλει λεφτα. Εγω παντως καλοβλεπω την βραζιλια εκτος εαν με παρει ο Κωσταντινος στην Κορεα. :megagrin

[NavalArchitect]

Παιδιά μην το συζητάτε, το θέμα είναι απλό. Αν κανείς το θέλει πολύ, ευκαιρίες πάντοτε υπάρχουν. Το θέμα είναι να έχει κανείς την προδιάθεση, την θετική σκέψη και την ανεκτικότητα στο να του έρθει κάτι διαφορετικό. Μετά είναι στο χέρι του να το αρπάξει και να το αξιοποιήσει.

Η ευκαιρία ποτέ δεν θα έρθει αν κανείς βλέπει το ποτήρι ως μισο-άδειο. Το κλειδί είναι να το βλέπεις ως μισο-γεμάτο. Εχουμε τόσες δυνατότητες ως άνθρωποι και δεν εκμεταλλευόμαστε ούτε το 15% αυτών.

Αν κάποιος είναι ελεύθερος, είναι πιό εύκολο να φύγει στο εξωτερικό. Αν είναι παντρεμένος, πιό δύσκολο. Αν έχει παιδί, ακόμη πιό δύσκολο. Ο ρόλος και η στάση της/του συντρόφου κάνει σημαντική διαφορά. Εύκολα σου δίνει δύναμη να πάτε μαζί μπροστά, εύκολα όμως μπορεί κι να σε φρενάρει από το να φύγεις μακριά ώστε να μπορέσεις να καταφέρεις κάτι διαφορετικό. Ολα εξαρτώνται από την επιλογή αυτού του προσώπου.

Το βασικό έγκειται στο εξής: είναι κανείς ευχαριστημένος στην χώρα που βρίσκεται; Είστε ευχαριστημένοι στην Ελλάδα με τις ευκαιρίες που έχετε; Πιστεύετε πως με τα όποια εφόδια που καταφέρατε τόσα χρόνια κι αποκτήσατε κοπιάζοντας (είτε μιλάμε για σπουδές, είτε για εργασιακή εμπειρία, είτε για οτιδήποτε άλλο) το σύστημα στην Ελλάδα σας ανταμείβει τώρα με αυτό που σας αξίζει; Εσείς οι ίδιοι ανταμείβετε τους εαυτούς σας με αυτό που σας αξίζει; Δίνετε στον εαυτό σας τις ευκαιρίες που σας αξίζουν; Συμφωνείτε με ένα συγκεκριμένο τρόπο και νοοτροπία με τον οποίο γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα, για τους οποιουσδήποτε λόγους που τώρα δεν έχει νόημα να αναλύσουμε, είναι πλέον μία χώρα στην οποία οι μεσο και χαμηλοεισοδηματίες θα γίνουν στο μέλλον ακόμη πιό φτωχοί. Είναι μία χώρα στην οποία οι τωρινοί συνταξιούχοι δούλεψαν τόσα χρόνια για να την χτίσουν ('50-'90), για να μας μεγαλώσουν, και τώρα που είναι στη σύνταξη έρχεται το ίδιο το κράτος και χωρίς συζήτηση τους κόβει αυτά που δικαιούνται, αυτά που τόσα χρόνια πλήρωσαν. Αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό από μόνοι μας για μας, οι αυριανοί συνταξιούχοι θα είμαστε εμείς, και η σύνταξή μας θα είναι ακόμη μικρότερη.

Είστε ικανοποιημένοι με το ότι δεν λειτουργούν οι νόμοι; Σας ικανοποιεί το ότι ο καθένας στην Ελλάδα μπορεί να κάνει σχεδόν οτιδήποτε χωρίς σχετικό έλεγχο, από το να οδηγεί ανασφάλιστο αυτοκίνητο, μέχρι το να σας απειλεί ή να καταχράται τα όρια της δικής σας ελευθερίας; Είστε ικανοποιημένοι με το ότι ως καταναλωτές δεν σας σέβεται και δεν σας υπολογίζει σχεδόν κανείς; Σίγουρα ακόμη και τώρα η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε στην Ελλάδα έχει στοιχεία τα οποία δύσκολα βρίσκονται αλλού. Κι είναι κι αυτό το φιλότιμο αλλά κι αυτό που λέω 'γω συγχώρεση, που εκτός Ελλάδας δύσκολα τα βλέπεις.

Όμως τα πράγματα αλλάζουν. Είχαμε από τις καλύτερες ποιότητες ζωής στον πλανήτη και την πετάξαμε. Είχαμε πραγματική ποιότητα ζωής, κάτι πολύ δύσκολο να αποκτηθεί με σχετικά μικρό κόστος. Τώρα όλα αλλάζουν. Δεν γίνεται να θες να πας στη δουλειά σου το πρωΐ και κάθε λίγο και λιγάκι να έχει απεργία το μετρό, τα λεωφορεία, τα ταξί. Δεν γίνεται να έχεις δουλειά, για να βγάλεις ένα ευλογημένο κομμάτι ψωμί για την οικογένειά σου, που να πρέπει να πετάξεις για Παρίσι, Μόναχο, ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού, και να βαράνε ξαφνικά στα καλά του καθουμένου απεργία οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κι όλα να σταματάνε, να χάνονται. Δε γίνεται ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε δηλαδή...

Κάποιος πρέπει να σεβαστεί όλο αυτόν τον κόσμο που ξυπνά το πρωΐ και θέλει να πάει στη δουλειά του. Κάποιος για να κάνει απεργία σίγουρα κάτι ζητά, κάτι διεκδικεί. Εντάξει. Όμως όλοι οι άλλοι οι φουκαράδες, τί σου φταίνε ρε μάστορα; Δεν γίνεται να έχουν "Γενική Συνέλευση" οι υπάλληλοι των λεωφορείων στις 6μμ, κι όλα τα δρομολόγια να σταματούν μετά τις 4μμ. Δεν γίνεται να κάνουν κάποιοι πορεία και διαμαρτυρία στο κέντρο της πόλης και μετά ατιμώρητα να σπάνε καταστήματα και να καταστρέφουν περιουσίες οι οποίες φτιάχτηκαν με κόπο και ιδρώτα χρόνων. Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε. Είναι πολύ άδικο. Είναι θέμα σεβασμού, πολύ βασικό. Τίποτε μα τίποτε δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει ποτέ να πάει μπροστά έτσι. Βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας επί χρόνια με αυτά τα 'κόλπα', τώρα το κακό δεν διορθώνεται.

Η Θάτσερ στην Αγγλία τους θέρισε, στην κυριολεξία, τότε. Ναι, έκανε ζημιά σε πολύ κόσμο. Αν όμως είχε υποκύψει στα συνδικάτα τώρα η Αγγλία δεν θα ήταν αυτή που είναι, θα είχε γίνει μία χώρα ακόμη πιό εξαρτημένη από αρρωστημένες καταστάσεις και πολιτικές, με υποθήκη να είναι κομπάρσος τρίτης κατηγορίας στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα. Η Ελλάδα άφησε την απατεωνιά, την έλλειψη αξιοκρατίας, τους Λαλιώτηδες, τους Κολλάδες, τους Φωτόπουλους και τους Τσοχατζόπουλους να ρημάζουν το κορμί της, τη νοοτροπία της, το παρόν και το μέλλον της.

Πουθενά στις 'μοντέρνες' χώρες του κόσμου που σέβονται τον εαυτό τους δεν υπάρχει αυτό που βλέπει κανείς στην Ελλάδα. Ελα εδώ στην Κορέα και τόλμησε να κλέψεις. Τόλμησε να παρκάρεις παράνομα. Να δεις τί έχει να γίνει μετά. Είναι μοντέρνα χώρα η Κορέα σε ήθη κι έθιμα; Σε νοοτροπία; Οχι απαραίτητα. Είναι και πιό κομπλεξικοί από μας συν τοις άλλοις. Τα πάντα όμως δουλεύουν ρολόι, όταν θέλω να κάνω κάτι γίνεται άμεσα, από το ταχυδρομείο και την εφορία μέχρι το σούπερ μάρκετ ή το να ταξιδέψω όμορφα κάπου. Ολα γίνονται πολύ πιό εύκολα, όμορφα, άνετα και, κυρίως, πιό γρήγορα.

Τέλος πάντων, είπα πολλά. Τα είχα ψιλογράψει χθες και τά'σβησα. Αλλά αυτό που έχουμε στην Ελλάδα δεν μας αξίζει. Φερόμαστε στους εαυτούς μας και στην επόμενη γενιά με ψυχοφθόρο και καταστροφικό τρόπο. Οι πολιτικοί παίζουν για χρόνια με την έλλειψη παιδείας του κόσμου. Η Ελλάδα θα αναγεννηθεί (ελπίζουμε) μέσα από τις στάχτες της, μπορούμε να το κάνουμε και το ξέρουμε, όμως αυτή η διαδικασία θα πάρει χρόνο και θα έχει πολλά θύματα. Η θυσίες που θα απαιτηθούν θα είναι πολύ μεγάλες, κι εμείς δεν θα προλάβουμε στο χρόνο ζωής μας να δούμε την πραγματική ανάκαμψη, την πραγματική ασφάλεια και ουσιαστική ηρεμία να ξαναγυρίζουν στις ζωές μας. Η επόμενη γενιά δεν θα τρομάξει από αυτό, γιατί τώρα που μεγαλώνει βλέπει τις δύσκολες συνθήκες, και μετά δε θα την φοβίζει τίποτε.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: αν αποφασίσετε να μείνετε στην Ελλάδα, μην περιμένετε πολλά. Αν έχετε επανειλημμένα σκεφθεί να φύγετε στο εξωτερικό, ζυγίστε το σε όλα τα πρακτικά επίπεδα και πρώτα φυσικά σκεφθείτε τί πραγματικά σας αξίζει. Το εξωτερικό δεν είναι για όλους, είναι περιπέτεια, είναι πολύ μοναξιά, αλλά είναι και δικαίωση.

Και, ναι, αν υπάρξει ευκαιρία, θα φέρω και το φίλο μου το Νίκο μιά βόλτα από 'δώ, γιατί όχι...

[ch2700]

Νασε καλα Κωσταντινε. "Ο λογος σου με χορτασε" που λεμε εκει που γεννηθηκα.

[Apostolos]

Κωνσταντίνε, ευχαριστούμε πάντα αναλυτικός και ευστοχος.

Όμως αυτό που λές σχετικά με την ποιότητα ζωής στις άλλες χώρες με παραξενεύει λίγο. Νομίζωότι υπάρχουν χώρες με πολύ χειρότερες συνθήκες διαβιώσης ή εγκληματικότητας απο την Ελλάδα. Φυσικά δεν γνωρίζω για την Κορέα, αλλά πολλές απο τις χώρες που σήμερα στις συζητήσεις θεωρούνται καλές για μετανάστευση, έχουν υψηλά επιπεδα εγκληματικότητας. Υπάρχουν δηλαδή δύο διαφορετικες προσεγγίσεις στο θέμα. Το να φύγεις αποκελιστικά και μόνο για καλύτερη εργασία,αμοιβές κ.λπ. ή να φύγεις για καλύτερες συνθήκες διαβιώσης. Φυσικά και τα δύο θα ήταν ιδανικό.

Θα ήθελα να συμμετάσχουν όλα τα μέλη, έστω και με μία γρμμή, μία άποψη ότι θέλουν. Το θέμα για εμένα είναι εξαιρετικά σοβαρό, ίσως το σοβαρότερο που πρέπει να μας απασχολεί υτή την εποχή. Όποια και αν είναι η άποψη σας καταθέστε την. Θέλω απο αυτή την κουβέντα να βγουν συμπεράσματα.

[NavalArchitect]

Απόστολε έχεις δίκιο. Χώρες που θεωρούνται καλές για μετανάστευση έχουν πολύ υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας. Αμερική και Νότιος Αφρική τα δύο πρώτα παραδείγματα. Δεν το ανέφερα αυτό νωρίτερα. Πάλι λοιπόν γυρίζουμε στο ότι είναι προσωπική επιλογή σύμφωνα με το τί μετρά για τον καθένα, τέλειο μέρος δεν υπάρχει.

Για να δούμε όμως τί έχουν να πουν κι οι υπόλοιποι.

[Antonis]

Δεν έχω προσωπική εμπειρία από το εξωτερικό, παρά μόνο από φίλους που πήγαν (άλλοι επέστρεψαν, κάποιοι το παλεύουν) και από συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν γνώση στο θέμα. Όλοι μα όλοι ανεξεραίτως, λένε ότι για να μπορέσει να πάει κάποιος στο εξωτερικό και να επιτύχει, θα πρέπει να έχει ασφαλώς κάποια εξειδίκευση στον τομέα του, να έχει πάρει συνειδητή απόφαση ότι θέλει να βγει εκτός Ελλάδος και αν γνωρίζει την γλώσσα, είναι στα συν. Αν πας χωρίς κάποια εξειδίκευση, να πας δηλ. ανειδίκευτος εργάτης, δεν θα έχεις πετύχει κάτι ουσιαστικό, θα γυρίσεις με το ίδιο εισητήριο.

Προσωπικά, πέρα από τις άλλες ελλείψεις, πάντα υστερούσα στην 2η παράμετρο κατά κύριο λόγο. Ποτέ δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου εκτός Ελλάδας ή για να είμαι ακριβής μαραζώνω και μόνο στην σκέψη αυτή. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάνω τις συνήθειες πολλών χρόνων, να πηγαίνω σε μέρη που αισθάνομαι όμορφα. Αν και είμαι από τους ανθρώπους που προσαρμόζονται ιδιαίτερα εύκολα (το έμαθα από μικρός να αλλάζω μέρος κάθε λίγα χρόνια), δεν θα ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Ξέρω ότι πολλοί θα θεωρήσουν μεγάλο λάθος την σκέψη αυτή. Δεν ξέρω, ίσως και να έχουν δίκιο. Ως χαρακτήρας, αν κάνω κάτι, θέλω να το κάνω καλά, αλλιώς δεν το καταπιάνομαι καθόλου. Το εξωτερικό δεν νομίζω ότι μπορεί να μου προσφέρει κάτι (μην έχοντας βασικές προϋποθέσεις εγώ προσωπικά), βλέπω ότι η κρίση είναι ήδη στην Ευρώπη (ανεξαιρέτως σε όλη), είμαι σίγουρος ότι δεν αντέχω το έξω ως χαρακτήρας, οπότε επί του παρόντος δεν είναι στις άμεσες σκέψεις μου. Θα μείνω να το παλέψω εδώ, όσο πάει και όσο αντέξω. Τώρα για αργότερα δεν ξέρω να σας πω...

[marinos79]

Απόστολε, απ' ότι κατάλαβα είσαι υπό σκέψη γιά μετανάστευση. Επειδή έχω δουλέψει στην Αγγλία αλλά και στις ΗΠΑ, έχω να σου πω ότι όταν ήμουν εκεί δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω πίσω. Τώρα μετά από πολλά χρόνια έχω μετανιώσει πού δεν παρέμεινα.
Ημούν παντρεμένος, με μόνο την μία από τις δύο κόρες μου, σε πολύ μικρή ηλικία. Θα μεγάλωνε εκεί χωρίς να νιώσει ότι είναι ξένη στον χώρο. Το πρόβλημά μου και τις δύο φορές ήταν οι γονείς μου και οι ασθένειές τους.
Τον διαφορετικό τρόπο ζωής, την έλλειψη φίλων, την εγκληματικότητα..., θα τα συνηθίσης γρήγορα και μετά από λίγο καιρό δεν θα σε ενοχλούν.
Εάν φύγεις χωρίς να υπάρχη πίσω έννοια κάποιου που σ' έχει ανάγκη, τότε πιστεύω ότι τα πράγματα θα είναι πιό εύκολα. Γι' αυτόν τον λόγο την οικογένεια πρέπει να ακολουθήση, αν όχι μαζί, αμέσως μόλις τακτοποιηθείς και στρώσουν λίγο τα πράγματα.
Σ' αυτήν όμως την περίπτωση θα υπολόγίσης ότι η παραμονή εκεί θα είναι πολύχρονη αν όχι μόνιμη. Αφού τα παιδιά θα μεγαλώσουν εκεί, θα μάθουν την ζωή και τους τρόπους της νέας "πατρίδας". Η Ελλάδα θα παραμένη η γλυκιά ανάμνηση, που η ανάκλησή της και μόνο στο μυαλό θα σε στενοχωρή, αλλά οι υποχρεώσεις θα σε κρατούν εκεί. Οι επισκέψεις εδώ θα είναι γιά διακοπές.
Η αποζημίωσή σου θα είναι η χρηματικές απολαβές που θα είναι ανάλογες των προσόντων, και όχι οι εδώ κουτσουρεμένοι μισθοί, που θα μειωθούν κι άλλο.
Θα είναι η εξασφαλισμένη η μόρφωση των παιδιών.
Η σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η άψογη αντιμετώπισή σου από το κράτος.
Η αξιοπρεπής σύνταξή σου, και όχι το κλέψιμο τόσων χρόνων δουλειάς. (οι προχθεσινές δηλώσεις Προβόλπουλου μιλούν γιά 360 Ευρώ εγγυημένη σύνταξη).
Το κυριότερο γι' μένα είναι αυτός ή αυτοί που φεύγουν να μην έχουν την έννοια κάποιου πίσω που να σ' εχει ανάγκη.
Αυτή η σκέψη ήταν που με γύρισε πίσω.