Σάββατο βράδυ,και φτάνω στο σπίτι του Φάμπιο κατά τις οκτώ και ξεκινάμε με κάτι γκράπες και ψημένη φρυγανιά με βούτυρο και Πεκορίνο Ρομάνο για ζέσταμα,όπου σε λίγο σκάει μια πιατέλα ανοίγει το καπάκι και βλέπω σε αποθέωση μιας αχνιστή μακαρονάδα στολισμένη με καραβίδες.
Οϊμέ και τρισαλί,το ζουμί από τις καραβίδες μαζί με το σκορδάκι και το μαύρο πιπέρι έφτανε μαζί με το μακαρόνι και αργοέσκαγε στον ουρανίσκο ως μάνα.
Ρούφηγμα στο ρούφηγμα με σκουντάει η γυναίκα μου και μου λέει τι πράγματα είναι αυτά;Τι μου λες τις λέω εδώ ο δικός μου από την καραμούζα θέλω ωτοασπίδες.Το εξαιρετικό φαΐ έφερε την κουβέντα,και τι δεν είπαμε,ξεκινήσαμε από τον Γκαριμπάλντι πιάσαμε τον Γατόπαρδο και φτάσαμε στον κύριο «μπούγκα μπούγκα»,περάσαμε από τον <Κλέφτη ποδηλάτων>, <8½» του Φεντερίκο Φελίνι>
< Dolce Vita>,<Amarcord>ήρθε η ώρα του γλυκού.
Εδώ μίλησε η γυναίκα του,ρίζες από την Πόλη,σπουδαία γυναίκα,μπουκιές αμυγδαλωτά,
σφηνάκι παγωμένο και μέσα κάστανο με γλάσο σοκολάτας,μια πιατέλα με σταφύλια και καθαρισμένα ρόιδα.Ξανά Γκράπα,έλεος.
Θες ένα εσπρέσο μου λέει;ρε Φάμπιο αφού ξέρεις μόνο ελληνικό πίνω, και εδώ έρχεται και μου λέει: una faccia una razza ειδες ντεν είναι, σε ίδιους δρόμους περπατάμε αλλά δεν συναντιόμαστε.
Τα μακαρόνια ήταν Μέλισσα,το κρασί στο φαγητό Μαντινείας Μοσχοφίλερο.
Έφυγα στις 2.30, ευτυχώς περπατήσαμε πολύ με σκέψεις στο μυαλό και μας φάνηκε ότι είμαστε μέσα σ'ενα κόσμο που είναι σε
"vivere pericolosamente"!
Grazie tante,Fabio και Σουλα!!!
ούτε εγώ είμαι του αλκοόλ αλλά ουζάκι με ψαρομεζέ.... άλλο πράγμα να ούμε.
