Shaving Factory shavette
Δημοσιεύτηκε: 02 Ιαν 2015, 13:12
Καλημέρα. Καλή χρονιά!
Μια Shaving Factory προστέθηκε στην ..ανύπαρκτη συλλογή μου.
Να κάνει παρέα δηλαδή στην μόλις 2 χρονών Merkur 42c.
Πρώτη επαφή με τη σαβέτα έγινε προχθές παραμονή πρωτοχρονιάς.
Λίγο πριν είχα βάλει ρεμπέτικα να γεμίσουν το χώρο. Σπάει η λεπίδα μπαίνει στη θέση της και μεταπιάνω τη σαβέτα τη σηκώνω να την προσαρμόσω σωστά ανάμεσα από τα τέσσερα δάκτυλά μου. Αισθάνομαι τότε βαρύ το τράβηγμα της άκρης του βραχίωνα που υψώνεται ανάμεσα από τα δάκτυλα. Το ξεπερνάω. Νομίζω. Κοιτάζω το λευκό πρόσωπο απέναντί μου, στα μάτια με σιγουριά. Σηκώνω το χέρι και πλησιάζω την αιχμή στην φαβορίτα του προσώπου στον καθρέπτη. Δε βλέπω. Φέρνω τον αγκώνα μου αριστερά, ύστερα δεξιά για να μπορέσουν τα μάτια μου να φθάσουν στο σημείο επαφής. Φθάνουν. Η επαφή. Το άμαθο χέρι μου προσπαθεί να κάνει όσο πιο απαλό γίνεται το κατέβασμα διατηρώντας παράλληλα τη κλίση. Ήρθε πάλι το βάρος να με ενοχλήσει. Κι άλλο κατέβασμα παραδίπλα. Το βάρος εκεί. Πλησιάζοντας σε πιο επικίνδυνες ζώνες αρχίζει το χέρι μου να κάνει απειροελάχιστες άτακτες κινήσεις από εντολές που δεν πήρε ποτέ από τον εγκέφαλό μου. Η αυτοπεποίθηση την κοπάνησε απλά και γρήγορα απ'το βλέμμα του καθρέπτη. Το αγνοώ. Νομίζω. Συνεχίζω. Γωνίες προσώπου. αλλαγή κρατήματος. τα δάκτυλά μου και το χέρι μου όλο σε άβολες-άμαθες στάσεις και κινήσεις. Μικρές φοβισμένες επαφές με σημεία του δέρματος. Μερικές από αυτές είχαν -χαχ! βεβαίως! τι νόμιζες?- το τίμημά τους. Αυτή η αίσθηση η μοναδική που δεν είναι πόνος αλλά κάτι σαν πολύ πολύ λεπτό ζεστό και τρυφερό με τάσεις προδοσίας άγγιγμα της αιχμής! Ήταν κόκκινο. Λίγο στο πρόσωπο λίγο στην αιχμή λίγο πιο πίσω στη λαβή μπασταρδεμένο με αφρό. το χέρι μου έχει κυριαρχηθεί από τρέμουλο πια. Είναι ο καφές που είχα πιει πριν λίγο? Ή το jin με λίγο τόνικ που είχα ετοιμάσει και μισό κατεβάσει? Συνεχίζω να κόβω κι όταν το μυαλό έκανε να ξεφύγει σε κάποια σκέψη, η λάμα ήξερε το τρόπο να το επαναφέρει.
Η θέα του κόκκινου κατά ένα περίεργο τρόπο, παρόλο που με είχε ξενερώσει μου έδωσε πείσμα. Είδα καθαρά πόσο αυθεντικά αντρική υπόθεση είναι αφού έχει να κάνει με μέταλλο και αίμα.. ή απλά με μια παρθενιά που έσπασε στο σαγόνι μου? Δε ξέρω. Τελείωσα τα τρία χέρια. Τελείωσα και τα υπόλοιπα με το κρύο νερό όπως πάντα και σίγουρα να κλείνει τον "ανοιχτό λογαριασμό". Κοίταξα πάλι καθρέπτη. Μου είχε φύγει η μαγκιά προ πολλού και πέταξα απο τη χαρά μου με αυτή τη διαπίστωση. Θα το κάνω ξανά και ξανά. Θα το αγαπήσω το ξέρω.
Μια Shaving Factory προστέθηκε στην ..ανύπαρκτη συλλογή μου.
Να κάνει παρέα δηλαδή στην μόλις 2 χρονών Merkur 42c.
Πρώτη επαφή με τη σαβέτα έγινε προχθές παραμονή πρωτοχρονιάς.
Λίγο πριν είχα βάλει ρεμπέτικα να γεμίσουν το χώρο. Σπάει η λεπίδα μπαίνει στη θέση της και μεταπιάνω τη σαβέτα τη σηκώνω να την προσαρμόσω σωστά ανάμεσα από τα τέσσερα δάκτυλά μου. Αισθάνομαι τότε βαρύ το τράβηγμα της άκρης του βραχίωνα που υψώνεται ανάμεσα από τα δάκτυλα. Το ξεπερνάω. Νομίζω. Κοιτάζω το λευκό πρόσωπο απέναντί μου, στα μάτια με σιγουριά. Σηκώνω το χέρι και πλησιάζω την αιχμή στην φαβορίτα του προσώπου στον καθρέπτη. Δε βλέπω. Φέρνω τον αγκώνα μου αριστερά, ύστερα δεξιά για να μπορέσουν τα μάτια μου να φθάσουν στο σημείο επαφής. Φθάνουν. Η επαφή. Το άμαθο χέρι μου προσπαθεί να κάνει όσο πιο απαλό γίνεται το κατέβασμα διατηρώντας παράλληλα τη κλίση. Ήρθε πάλι το βάρος να με ενοχλήσει. Κι άλλο κατέβασμα παραδίπλα. Το βάρος εκεί. Πλησιάζοντας σε πιο επικίνδυνες ζώνες αρχίζει το χέρι μου να κάνει απειροελάχιστες άτακτες κινήσεις από εντολές που δεν πήρε ποτέ από τον εγκέφαλό μου. Η αυτοπεποίθηση την κοπάνησε απλά και γρήγορα απ'το βλέμμα του καθρέπτη. Το αγνοώ. Νομίζω. Συνεχίζω. Γωνίες προσώπου. αλλαγή κρατήματος. τα δάκτυλά μου και το χέρι μου όλο σε άβολες-άμαθες στάσεις και κινήσεις. Μικρές φοβισμένες επαφές με σημεία του δέρματος. Μερικές από αυτές είχαν -χαχ! βεβαίως! τι νόμιζες?- το τίμημά τους. Αυτή η αίσθηση η μοναδική που δεν είναι πόνος αλλά κάτι σαν πολύ πολύ λεπτό ζεστό και τρυφερό με τάσεις προδοσίας άγγιγμα της αιχμής! Ήταν κόκκινο. Λίγο στο πρόσωπο λίγο στην αιχμή λίγο πιο πίσω στη λαβή μπασταρδεμένο με αφρό. το χέρι μου έχει κυριαρχηθεί από τρέμουλο πια. Είναι ο καφές που είχα πιει πριν λίγο? Ή το jin με λίγο τόνικ που είχα ετοιμάσει και μισό κατεβάσει? Συνεχίζω να κόβω κι όταν το μυαλό έκανε να ξεφύγει σε κάποια σκέψη, η λάμα ήξερε το τρόπο να το επαναφέρει.
Η θέα του κόκκινου κατά ένα περίεργο τρόπο, παρόλο που με είχε ξενερώσει μου έδωσε πείσμα. Είδα καθαρά πόσο αυθεντικά αντρική υπόθεση είναι αφού έχει να κάνει με μέταλλο και αίμα.. ή απλά με μια παρθενιά που έσπασε στο σαγόνι μου? Δε ξέρω. Τελείωσα τα τρία χέρια. Τελείωσα και τα υπόλοιπα με το κρύο νερό όπως πάντα και σίγουρα να κλείνει τον "ανοιχτό λογαριασμό". Κοίταξα πάλι καθρέπτη. Μου είχε φύγει η μαγκιά προ πολλού και πέταξα απο τη χαρά μου με αυτή τη διαπίστωση. Θα το κάνω ξανά και ξανά. Θα το αγαπήσω το ξέρω.
[/spoiler]